Semua Bab องค์ชายสารเลวท่านจะตีข้าหรือ: Bab 1 - Bab 10

ราชครูจางมองบุตรสาวของตนที่ยามนี้กำลังกินขนมพุทราหวานอย่างสบายอารมณ์คราหนึ่ง ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาจึงรู้สึกว่าจางลู่หลินเปลี่ยนไปไม่เหมือนแต่ก่อนราวกับกลายเป็นคนละคนเสียอย่างนั้นส่วนจางลู่หลินนั้นเมื่อกินขนมอิ่มแล้ว นางก็หันมามองบิดาของตนและเอ่ยอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน"ท่านพ่อ ท่านจะตีข้าโดยไม่เอ่ยถามความเป็นไปให้รู้แจ้งเสียก่อน เช่นนี้ใช้ไม่ได้เลยนะเจ้าคะ ท่านเอาแต่ฟังความจากคนอื่นแต่ไม่ยอมไต่ถามต้นสายปลายเหตุจากบุตรสาวของตนเองเลยแม้แต่น้อย เดิมทีข้าเห็นว่าสตรีน้อยนางหนึ่งถูกเอาตัวมาขายที่หอนางโลม คนที่เอานางมาขายให้กับหอนางโลมก็คือแม่เลี้ยงใจชั่ว ข้าเองเข้าใจนางเป็นอย่างดีจึงช่วยนางจากคนใจบาปพวกนั้น ท่านพ่อ ท่านเป็นขุนนางแท้ๆควรจะดีใจที่บุตรสาวทำความดีสิเจ้าคะ ไม่ใช่เอาแต่ด่าๆเช่นนี้ ท่านเป็นบิดาประสาอันใดกัน"ราชครูจางเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปชั่วขณะ เขามองไปที่ด้านหลังของจางลู่หลินก็พบว่ามีสตรีน้อยคนหนึ่งที่นั่งก้มหน้าตัวสั่นงันงกอยู่ บุตรสาวไม่ได้โกหก แต่อย่างไรเขาย่อมต้องสั่งสอนนางให้รู้จักคำว่าสิ่งใดควรทำไม่ควรทำ"แต่เจ้าทุบตีบุรุษที่หอนางโลมอย่างไรย่อมไม่สมควร ไม่มีสตรีจวนใดเข

หลังจากเที่ยวชมสถานที่ต่างๆทั่วทั้งเมืองหลวงจนหนำใจแล้ว จางลู่หลินก็กลับมาที่จวนของตน นางรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตราวกับพลิกผัน นางต้องปรับตัวให้เข้ากับยุคสมัย อย่างไรย่อมต้องอยู่ให้ได้ ถือว่าโชคดีที่บิดาของนางแม้จะชอบก่นด่าแต่ยังคงรักใคร่และเข้าข้างนางอยู่เสมอนับตั้งแต่ทุบตีสามแม่ลูกไปพวกนางก็ไม่กล้ามายุ่งกับจางลู่หลินอีก ทุกแผนการที่คิดจะลงมือกับนางนั้นก็เหมือนจะหยุดชะงักไปหลายอย่างหลังจากที่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้ งานอดิเรกที่จางลู่หลินมักชอบทำมากที่สุดก็คือการยิงธนูและใช้มีดสั้น ตอนอยู่ในยุคปัจจุบันเรื่องเหล่านี้สามารถฝึกฝนเป็นความชอบส่วนตัวได้ เรียกได้ว่าเป็นเรื่องดีที่นางเรียนรู้มาจนชำนาญ"คุณหนูเจ้าค่ะ มีคนจากในวังหลวงมาเจ้าค่ะ บอกว่าเป็นคนที่ฮ่องเต้และสวีฮองเฮาส่งมาให้ดูแลคุณหนูก่อนแต่งเข้าจวนองค์ชายใหญ่"ในขณะที่จางลู่หลินกำลังนั่งอ่านหนังสือไม้ไผ่อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของหลิงหลิงเอ่ยบอกว่ามีคนจากในวังหลวงมาที่จวนตระกูลจาง จางลู่หลินวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วจึงรีบเดินออกไปทันที อย่างไรก็เป็นคนที่ฮ่องเต้และสวีฮองเฮาส่งมาจะละเลยล่าช้าไม่ได้ นางรีบให้หลิงหลิงและตงฟางมาช่วยผล

เมื่อสะสางเรื่องราวที่เกิดขึ้นเสร็จเรียบร้อย คนทั้งสองก็รีบเดินทางเข้าวังหลวงอย่างรวดเร็ว ยามนี้เสด็จพ่ออยู่ที่ตำหนักคุุนหนิง ซึ่งเป็นตำหนักของสวีฮองเฮามารดาของหลี่เหว่ย เมื่อย่างก้าวเข้ามาในวังหลวงแห่งนี้จางลู่หลินก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ทุกๆที่ในวังหลวงล้วนงดงามราวแดนสวรรค์ ดอกไม้นานาพรรณถูกประดับตกแต่งส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งบริเวณ ตำหนักที่ทำมาจากทองคำดูหรูหราโอ่อ่า แคว้นหนานฉีร่ำรวยสมคำล่ำลือจริงๆ"เชิญองค์ชายใหญ่และพระชายาเอกด้านในพ่ะย่ะค่ะ"กงกงเอ่ยกับหลี่เหว่ยและจางลู่หลินอย่างนอบน้อม นางจำได้ว่ากงกงผู้นี้คือคนเดียวกันกับที่ไปพบนางที่จวนตระกูลจางก่อนวันแต่งงาน นางยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร และเดินเข้าไปในตำหนักคุนหนิงพร้อมกับหลี่เหว่ยฮ่องเต้หลี่เจี้ยนและสวีฮองเอาที่กำลังนั่งสนทนาเรื่องสัพเพเหระกันอยู่ เมื่อได้ยินว่าบุตรชายและลูกสะใภ้มาถึงแล้วก็รีบหันไปมอง"พวกเจ้ามาแล้วหรือ ไหนเล่าลูกสะใภ้ของข้า มาให้แม่สามีได้มองหน้าเจ้าชัดๆ เสียดายที่วันนั้นข้าล้มป่วยจึงไม่อาจไปร่วมงานแต่งได้"สวีฮองเฮาเอ่ยอย่างอ่อนโยน เพราะวันแต่งงานของหลี่เหว่ยและจางลู่หลินนางเกิดล้มป่วยกระทันหันทำให้ไม่ได

ด้านจางลู่หลินนั้นหลังจากที่อาบน้ำผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็รู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เขาจะกระทำต่อร่างกายของนางรุนแรงเพียงใดก็ไม่อาจรู้ได้หลังจากที่กินมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว จางลู่หลินก็ออกมาเดินรับลมที่นอกเรือน ระหว่างนั้นมีสาวใช้น้อยเพิ่งกลับมาจากตลาด พร้อมกับพูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระทั่วไป "นี่เจ้าดูสิ หัวไชเท้าหัวนี้ใหญ่มาก"จางลู่หลินหันไปมอง และพบว่าในมือของสาวใช้น้อยนางหนึ่งกำลังถือหัวไชเท้าสีขาวอวบเอาไว้ ฉับพลันนางก็คิดถึงภาพนั้นขึ้นมา ภาพท่อนเอ็นลำมังกรของหลี่เหว่ยซ้อนทับอยู่บนหัวไชเท้าหัวนั้น จางลู่หลินรีบส่ายหน้าไปมาทันที เรื่องระหว่างชายหญิงใช่ว่านางจะไม่เคยผ่านมา ในยุคปัจจุบันที่ผ่านมานางก็เรียนรู้และเข้าใจได้เป็นอย่างดี แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เรือนกายกำยำของเขามันถึงติตตาของนางไม่จางหายเช่นนี้เดินต่ออีกครู่หนึ่ง นางจึงกลับเข้ามาที่เรือนของตน ยามนี้เองจางลู่หลินถึงได้มีเวลาเดินดูรอบๆเรือนอย่างละเอียดถี่ถ้วน พบว่าในจวนองค์ชายใหญ่ตกแต่งได้อย่างหรูหราโออ่าไม่แพ้ในวังหลวง พื้นปูพรมเปอร์เซียขนยาวทอลายบุปผา ทั่วทั้งเรือนมีอัญมณีห้อยระย้าให้คว

หลี่เหว่ยรีบเหินกายลงมาจากต้นไม้ใหญ่อย่างรวดเร็ว เขามองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังเมื่อไม่เห็นใครอื่นนอกจากจางลู่หลิน ก็พรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ นี่มันเป็นความลับสุดยอดเขาจะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้เป็นอันขาดชายหนุ่มหันมามองจางลู่หลินที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าคราหนึ่ง เขาพุ่่งเข้าไปจับแขนของนางทั้งสองข้างก่อนจะเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน"ข้าขอเตือนให้เจ้าหุบปากเสีย หากว่าเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกไป ข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง เจ้าจะต้องอยู่ไม่สู้ตายอย่างแน่นอน!"จางลู่หลินส่งเสียงเหอะออกมาทันที"ก่อนหน้านี้พ่อบ้านหม่ามาแจ้งว่ามีคนเอาแป้งมันมาเล่น ข้าก็ยังแปลกใจว่าใครกันที่มันเล่นพิลึกคนเช่นนี้ ผู้ใดจะรู้ว่ากลับไม่ใช่แป้งมัน แต่เป็น.."นางยังเอ่ยไม่จบประโยคก็ชำเลืองมองหว่างขาของหลี่เหว่ยเสียก่อน หลี่เหว่ยรีบหุบขาและเอ่ยกับนางอย่างไม่พอใจ"อย่ามายุ่งเรื่องของข้า ทีี่นี่คือจวนองค์ชายใหญ่ ต่อให้ข้าจะยืนชักบนต้นไม้ หรือว่าตีลังกาห้อยโหนชักขึ้นชักลงมันก็เรื่องของข้า นี่เป็นความลับระหว่างข้าและเจ้า จำเอาไว้ให้ดี""หากข้าไม่ช่วยท่านเก็บความลับนี้เล่า ท่านจะตีข้าหรือ เห้อ อย่างไรย่อมต้องมีค่าตอบแทนบ้างสิ"