Semua Bab บำเรอรักชนเผ่าลับ: Bab 11 - Bab 20

หัวใจของลดาละมัยเต้นรัวตามฝีเท้าม้า ตระหนกตกตื่นปนประหลาดใจ เมื่อคิดได้ว่ามันช่างเหมือนกับเมื่อสิบปีที่แล้วเสียเหลือเกิน “พวกเขา...” เธอพึมพำพลางหันมองไปทางทิศตะวันออก หมอกขาวขุ่นหนาทึบกลายเป็นหมอกสีแดงไม่ต่างจากต้นไม้นานาพันธุ์รอบข้างา เมื่อเหล่ามนุษย์บนหลังม้าพุ่งทะยานออกมาราวห้าสิบกว่าชีวิต“โอว!” เธอตกใจตาเหลือก เกรงกลัวจนต้องขยับถอยหลังติดกับกรงไม้ เมื่อได้เห็นชายร่างสูงใหญ่ราวสองร้อยเซ็นติเมตร เจ้าของเรือนกายบึกบึนเหมือนนักรบ เนื้อหนังสีน้ำผึ้งเต็มไปด้วยรอยสักประหลาดสีดำขาวใบหน้าเข้มขึงขังแสนหล่อเหลาวาดลวดลายอัขระโบราณด้วยสีขาว ดวงตาดุดันราวกับมังกรพ่นไฟ โดยตาข้างซ้ายมีสีน้ำเงินเข้ม ส่วนตาข้างขวามีสีทองอำพันราวกับเปลวเพลิง กายแกร่งนั้นมีเพียงกระจับปิ้งจากหนังเสือปกปิดความเป็นชายเอาไว้ เขามีดาบและธนูเป็นอาวุธคู่กาย นั่งอย่างสง่าบนหลังม้าสีดำทมิฬตัวใหญ่ ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขานั้นน่าจะเป็นผู้นำกลุ่ม ทว่า...เขาผู้นี้กลับไม่ใช่หนึ่งในสองคนนั้น...เพราะเธอจำชายสองคนเมื่อสิบปีก่อนได้ติดตา แม้หน้าตาและรูปร่างแทบไม่ต่างกันก็ตามลดาละมัยพยายามมองหาชายสองคนนั้นจากกลุ่มชายฉกรรจ์

เธอทั้งอึ้งทั้งช็อค...จนแทบจะลืมหายใจไปเลย“ไม่จริง”“จริงสิ” เขายิ้มกริ่มเธอหน้าเสีย พยายามต่อรอง “งั้นคุณต้องช่วยฉัน จะปล่อยให้ชีวิตของม้าตัวนั้นสูญเปล่าเหรอ มันอุตส่าห์เสียสละตัวเองเพื่อให้ฉันรอด มันต้องมีเหตุผลสิ ที่ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อน่ะ”เขาสะดุดใจอย่างแรง เพราะเขาเองก็คิดเช่นนั้น ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นระส่ำ ลำร้อนเดือดดิ้นอยากจะสอดใส่เธออย่างบอกไม่ถูกเขาไม่เคยรู้สึกเร่าร้อนขนาดนี้มาก่อนเลย กระทั่งได้พบเธอในวันนี้ “เหตุผลอะไรล่ะ”“ไม่รู้สิคะ แต่ฉันเชื่อว่าฉันไม่ควรตายที่นี่”“แต่ถ้าคุณรอดออกไป ความลับของชนเผ่าก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป” “ก็ได้ ไหน ๆ ฉันก็จะตายแล้ว” เธอตัดสินใจที่จะเรียกร้องบางอย่าง “ฉันอยากเจอเจ้าของหินอันนี้”เธอโชว์จี้หินสีนิลให้ชายหนุ่มดู มันส่องแสงเปล่งประกายวิบวับราวกับแสงเพชร “บอกให้เขามาหาฉันหน่อยสิ!”เขานิ่งไปนิด “ได้มาจากไหน”“มีคนให้ฉันมา”“ตั้งแต่เมื่อไหร่”“สิบปีที่แล้ว”“จะพาฉันไปไหน?”ชายหนุ่มใช้ดาบฟันกรงไม้ จนมันแยกเป็นสองฝั่ง จากนั้นก็คว้ามือเธอแล้วลากออกมาอย่างแรง“นี่คุณ!” เธอโวยวายพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายติดมือมาด้วยอย่างไว“โอ๊ยเจ็บน

“ว๊าย!” เธอตกใจตาเหลือก เมื่อริมฝีปากแนบชิดกับริมฝีปากของเขาแบบไม่ได้ตั้งใจ เรือนกายทาบทับบดเบียดบนกายแกร่งแนบแน่น ขณะลำร้อนของเขาพุ่งผ่านหว่างขาของเธอตั้งโด่เหมือนเสาไฟฟ้ายังไงยังงั้น“อือ...” เมื่อได้สติ เธอรีบผละริมฝีปากออก จ้องมองดวงตาคู่คมด้วยความเขินปนตกใจ เขาจะรู้มั้ยว่ามันเป็นจูบแรกของเธอ“เป็นเมียเราเถอะ” เขาเอ่ยออกมา ด้วยแววตาวามวาว แรงปรารถนาในหัวใจเดือดพล่านจนไม่อาจต้านทานไหว กำหนัดแตกซ่านในทุกอณูเนื้อ จนน้ำสวาทแทบจะพุ่งทะยานออกมา “เอ่อ...” หัวใจของเธอเต้นเร็วรี่ถี่หนัก หายใจเร็วแรงจนได้ยินชัด กายอุ่นร้อนขึ้นเหมือนโดนไฟเลีย“เธอทำให้เราแทบคลั่งแล้ว”“แต่เราเพิ่งเจอกันเอง” เธอไม่ได้บอกเขาหรอก แต่กำลังบอกตัวเองต่างหาก เพิ่งเจอกันแท้ ๆ แต่กลับอยากเป็นของเขาจนตัวสั่น อยากสูบแก่นกายกำยำของเขาไม่ให้เหลือ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ“มันไม่สำคัญหรอก ถ้าเราเกิดมาคู่กัน” เอ่ยพลางตวัดฝ่ามือรวบท้ายทอยของเธอให้ก้มเข้าหาใบหน้าของเขา แล้วจูบริมฝีปากกันอย่างดูดดื่ม เร่าร้อน...“อ่า...อ่า...” แทนที่จะขัดขืนรสจูบของชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ เธอกลับจูบตอบเขาอย่างเต็มใจ อ้าปากรับลิ้นสากแผ่นใ

อัคคีราจ้องมองน้องชายคนเล็กนิ่งงัน ดูเหมือนหัวใจของพวกเขาจะกลับคืนร่างแล้วสินะ “อื้ออ...” เธอพยายามดันแผ่นอกหนานั้นออก แต่กลับโดนสวมกอดแนบแน่น แล้วบดจูบรุนแรงกว่าเดิม“อืออ...อืออ...อ่า...”“โอววว...” เขาผละริมฝีปากออก จ้องมองใบหน้าสวยด้วยความลุ่มหลง “เรารอเธออยู่นะ”“หืมม...” เธอจ้องตอบดวงตาสีเพลิง ทำไมรู้สึกว่าริมฝีปากดำขลับนั้นช่างน่าหลงใหลนัก“เนื้อคู่ของเรา” เขาเอ่ยพลางยิ้มมุมปากหัวใจของเธอเต้นรัว หันกลับไปมองอัคคีราที่ยืนมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ความหึงหวง ยอมรับในโชคชะตาที่มีร่วมกัน ส่วนเจ้าดวงตาสีน้ำเงินก็ลืมตาขึ้นแล้วลุกขึ้นนั่ง หันกลับมาจ้องน้องชายฝาแฝดที่กำลังจู่โจมเธอไม่เลิก ด้วยการจูบหอมไม่หยุดหย่อน“สบายดีหรือท่านพี่อัคคีรา”“เราสบายดีมหรรณพ แต่ท่านแม่จากไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน ส่วนท่านพ่อยังคงปกครองชาวเผ่าแห่งเราอยู่ พวกนายทั้งสองหลับไปนานนับสิบปีทีเดียว”“ต้องขอภัยท่านพี่และท่านพ่อด้วย เพราะเราทั้งสองต้องการรักษาชีวิตของเธอไว้ ก็เลยต้องยอมเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องเธอ”คำกล่าวของมหรรณพทำให้ลดาละมัยชะงัก ยื่นฝ่ามือกันใบหน้าของดวงตาสีเพลิงที่พยายามจูบหอมใบหน้าเธออย่างห

เธอนิ่งคิดนิดหน่อย “แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ”อัคคีราหน้าสลดเศร้า “หัวใจของพวกเราคงแห้งแล้ง เหมือนคนไร้วิญญาณ ลดาจะใจร้ายกับพวกเราจริงเหรอ หรือว่าพวกเราทำให้ลดามีความสุขน้อยไป”“ไม่ใช่อย่างนั้น” เธอรีบบอกก่อนที่เขาจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ เพราะอย่างไรเสีย เธอก็กระโดดลงมาในวังวนสวาทหวานนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แต่ถ้าจะต้องหายจากโลกภายนอกแล้วมาใช้ชีวิตอยู่ในป่าอาถรรพ์กับสามพี่น้อง มันก็ควรจะวางแผนให้รอบคอบสิ“ฉันอยากอยู่กับพวกคุณนะ” เพราะพวกคุณแซ่บมาก แถมยังเป็นเจ้าของถ้ำที่เต็มไปด้วยทองคำ “แต่ฉันก็ไม่อยากทิ้งชีวิตของตัวเอง ฉันเองก็มีครอบครัวของฉันเหมือนกัน หากฉันจะไป ๆ มา ๆ ระหว่างโลกภายนอกกับบ้านของพวกคุณ”อัคคีรานิ่งคิด...“ได้สิ” พสุธาราจอมเจ้าเล่ห์ลืมตาขึ้นแล้วจูบแก้มนวลฟอดใหญ่ “แล้วแต่เมียรักจะบัญชา”“หลงเมียเหลือเกินนะ” มหรรณพจูบบนหลังเท้าของเธออย่างลุมหลง ก่อนจะเงยหน้ามองหญิงสาว ด้วยสายตาหวานฉ่ำ “หอมไปทั้งตัวเลยที่รัก”“ใครกันแน่ที่หลง” พสุธารากัดพี่ชายฝาแฝด“แต่เราอยากมีลูกกับลดานะ” อัคคีราเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง ยื่นฝ่ามือลูบไล้หน้าท้องของเธออย่างอ่อนโยน “ลูกหรือคะ?”“เมื่อเราขึ้นเ