All Chapters of บำเรอรักชนเผ่าลับ: Chapter 1 - Chapter 10

แสงแดดร้อนแรง แต่สายลมกลับหนาวยะเยือก ราวกับจะกรีดเนื้อ เฉือนหัวใจของสรรพสัตว์ให้แหลกลาน...สายลมแรกในฤดูหนาวของปีนี้ หนาวจับจิตจับใจ แต่ต้นไม้และพืชนานาพันธุ์กลับเขียวสด ดอกไม้ป่าส่งกลิ่นหอมละมุนกำจายไปทั่ว“ครบ 10 ปีแล้ว”“พวกนั้นส่งสัญญาณมาแล้ว”ความหวาดกลัวของคนในหมู่บ้านริมเขาก็เริ่มแผ่กระจายไปเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะคนแก่คนเฒ่าที่เชื่อตำนานลี้ลับเกี่ยวกับชนเผ่าลึกลับกลางหุบเขา คนป่าเถื่อนกายแกร่งเหมือนยักษา กำลังจะออกจากป่ามาเพื่อลักพาตัวหญิงสาวบริสุทธิ์ไปบูชายัญ“อีกสิบหกวันก็จะถึงคืนพระจันทร์เต็มดวงแล้ว พวกนั้นจะต้องออกมาหาหญิงพรหมจรรย์ไปทำพิธีแน่ ใครมีลูกมีหลานที่นมตั้งเต้าแตกพาน มีประจำเดือนแล้ว ก็ให้รีบจัดการซะ จะพาไปหลบที่อื่น หรือให้แต่งงานมีผัวก็รีบกันหน่อย”หญิงสาวที่เข้าข่ายว่าพวกนั้นต้องการ ก็คือหญิงสาวบริสุทธิ์ ที่ยังมีพรหมจรรย์หอมหวาน เป็นวัยแรกแย้มที่มีประจำเดือนแล้วเท่านั้นเพราะงั้น เด็กน้อยเด็กนิด ก็ถือว่ายังปลอดภัยอยู่ ก็เหมือนกับเธอเมื่อสิบปีที่แล้วสิบปีที่แล้ว...ตอนที่คนทั้งหมู่บ้านเกิดความหวาดกลัวต่อลมหนาวยะเยือกชวนขนลุก กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าที่ไหลเอื่อยเข้ามาใ

“อะ...” ดวงตากลมโตเหลือกโปนด้วยความใจ ไม่ใช่เพราะโดนเจ้าดวงตาไฟมันกัดกินหรอกนะแต่เพราะเจ้าดวงตาเสือมันก้มลงจูบดมลำคอของเธอราวกับอสรพิษกระหายเลือด“อือออ...” เธอตกใจตัวแข็งค้าง รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกอนาคอนด้ากลืนทีละน้อย...หากนี่คือความฝัน มันก็เหมือนจริงเกินไป...เพราะลมหายใจของพวกเขามันรุนแรงยิ่งกว่าสายลมในคืนวิปโยคนี้เสียอีก“อื้อ” เธอหลับตาปี๋ รู้สึกขนลุกไปทั้งร่าง ยามริมฝีปากร้อนเลื่อนไล้ขึ้นมาจนเกือบจะถึงเนินสาวใต้กางเกงตัวน้อย “อย่านะ...อย่าฆ่าฉันเลย”แต่ไม่ทันที่ผู้บุกรุกจะถึงจุดหมายปลายทาง อยู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าม้านับไม่ถ้วนดังมาแต่ไกล ก่อนจะเป็นเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยง...แล้วทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงัด“หืม?”พอเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าพวกเขาหายไปแล้ว หายไปเหมือนวิญญาณหรือสายลมเบาบาง ทิ้งเอาไว้ก็เพียงแค่ก้อนหินประหลาดก้อนหนึ่งเท่านั้นก้อนหินสีดำที่เธอนำไปทำเป็นจี้ห้อยคอ และแขวนมันไว้กับตัวมาสิบปีแล้วด้วยสงสัยใคร่รู้ว่ามันจะมีอนุภาพอย่างไร หรือไม่ก้อนหินที่เป็นพยานหลักฐานการมีอยู่ของพวกเขา...วิญญาณอมตะในแสงจันทร์“อืมม...ก็เป็นแค่หินธรรมดาเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะมีพลังอะไรเลย ไม่ได

“อะไรนะ?”“ฉันไม่พูดกับพี่แล้ว ไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้ลูกกินดีกว่า ฉันเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ยัยวดีกับยัยอรุณตั้งแต่แต่งงานมีเย้ามีเรือนไป ก็แทบไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเลย ทำเหมือนจำทางกลับบ้านไม่ได้ ตอนนี้ฉันเหลือยัยลดาคนเดียวแล้ว ต้องเอาใจหน่อย”สาทินีบ่นงึมงำก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อจะทำอาหารสำหรับมื้อเย็นในวันนี้ ส่วนผู้ใหญ่บุญแสนก็ไม่รอให้เสียเวลา จะต้องไปคุยกับลูกสาวที่ห้องส่วนตัวของเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง“พ่อบอกแล้วไง ว่าถ้ายังไม่แต่งงานมีผัวก็ไม่ต้องกลับมาที่บ้าน” ผู้ใหญ่บุญแสนหน้าหงิกหน้างอ หายใจฟึดฟัดขัดเคืองในอารมณ์“พ่อยังกลัวเรื่องนั้นอยู่เหรอ?”สีหน้าของผู้ใหญ่บุญแสนบอกว่าใช่ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับว่ากลัวจนขี้ขึ้นสมอง“ไม่ได้กลัวโว๊ย แต่ก็...ไม่ได้ลบหลู่ป่าเขา ถ้าเราจะป้องกันไว้สักหน่อย ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร”“แต่หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่มากๆ เลย”“ไม่ต้องมาอ้อน ถ้าแกอยากกลับมาอยู่บ้าน งั้นแกก็แต่งงานสิ เอามั้ยล่ะ ลูกชายกำนันเผด็จน่ะ มันชอบแกมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไอ้ผาภูมิ ตอนนี้มันก็ยังรอแกอยู่”“พอเถอะพ่อ นี่มันสมัยไหนแล้ว หยุดคิดเรื่องจับคู่ให้หนูเลย ไม่เอาเด็ดขาด”“

“อือ...มันเป็นแค่ความฝัน”ถึงร่างกายของเธอจะรู้สึกถึงรสสวาทอย่างแรงกล้า แต่เธอก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น ความฝันในวัยแรกแย้ม ที่ชโลมหัวใจของเด็กสาวให้ปรารถนาถึงความเป็นชายเธอคงไม่อาจฝืนธรรมชาติของร่างกายนั่นล่ะ ร่างกายที่กำลังโหยหาและร่ำร้องถึงการร่วมรัก“ถ้าเรารักใครสักคนก็คงดี”หากหัวใจของเธอได้เรียนรู้ที่จะรักใครได้สักคน บางทีเธออาจจะเลิกรอคอยใครบางคน และเลิกเฝ้ารอให้วันพระจันทร์สีเลือดมาถึง...“อีก 3 วันเท่านั้น!”ลดาละมัยพึมพำกับตัวเอง ขณะถอดเสื้อผ้าออกจากกายจนหมด เดินเปลือยเปล่าล่อนจ้อนลงไปในแอ่งน้ำใต้เพิงถ้ำ ซึ่งเป็นสถานที่ลับกลางหุบเขาใกล้น้ำตกที่มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้จัก...เธอค้นพบเส้นทางเข้าสรวงสวรรค์แห่งนี้มาตั้งแต่สิบเอ็ดขวบแล้ว“อ่า...ดีจัง น้ำอุ่นชะมัดเลย” ร่างกายสวยงามสมสัดส่วนราวกับนางกินรีในวรรณคดีสองเต้ากลมโตอวดยอดถันสีชมพูระเรื่อ เนินสวาทอิ่มอูมแต้มไรขนอ่อนพองามแสนเย้ายวนสองขาขาวเรียว ตีน้ำแหวกว่ายวนเวียนในแอ่งน้ำอุ่นอย่างมีความสุข“อืมม...เวลายิ่งใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว”เธอจับจี้หินสีนิลที่ห้อยคอไว้ตลอดเวลาด้วยแววตาสงสัยปนหวาดหวั่น ความรู้สึกในวิ

ผาภูมิเอ่ยพลางย่างเท้าขวาลงน้ำแล้วสะดุ้งสุดตัว ร้องลั่นพร้อมชักเท้ากลับ แต่ดันลื่นพรวดลงไปทั้งสองขาแล้วเต้นเหมือนเจ้าเข้า“โอ๊ยย! ร้อนฉิบหาย!!”ลดาละมัยถึงกับนิ่วหน้า มองชายหนุ่มขยับสองเท้าหนีห่างจากริมตลิ่งด้วยความแปลกใจ“โอ๊ย!!” เขาร้องไม่หยุด “ตีนพองหมดแล้ว ลดาลงไปอาบได้ไง น้ำร้อนอย่างกับหม้อต้ม!”เธอถึงกับงง “แค่อุ่น ๆ เองค่ะ ไม่เห็นจะร้อนเลย”ผาภูมิจ้องมองสายน้ำด้วยความหวาดหวั่นเกรงกลัว รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะก้าวลงไปในกระทะทองแดงของนรกภูมิ“ร้อนนะ ร้อนจริง ๆ อูย เจ็บตีนเหมือนจะร้าวเลย พี่ว่าลดาขึ้นมาดีกว่า เดี๋ยวก็ไหม้หรอก”ลดาละมัยแอบคิด...ดูเหมือนความโชคร้ายจะมาเยือนผาภูมิแล้วสินะ“เฮ่อ...เห็นมั้ยคะ ลดาเตือนพี่ผาแล้ว ทำไมไม่ฟังฮึ ดื้อทำไม”“ลดาทนร้อนได้ไง โอยยพี่ร้อนฉิบ ไม่ไหวเลย ซี๊ดส์” ผาภูมิตัวแดงก่ำเหมือนโดนไฟเผา สองเท้าสั่นรัวเหมือนจะยืนไม่อยู่ “โอยไม่ไหวแล้ว แสบร้อนไปทั้งตัวเลย แสบเหมือนโดนไฟเผาเลยลดาจ๋า พี่กลับไปทายาดีกว่า ก่อนที่จะไหม้ไปทั้งตัว”ผาภูมิร้องโอดโอย เดินลากขากลับออกไปอย่างทุลักทุเล โดยไม่คิดจะหันกลับมามองหญิงสาวเลยสักนิดเดียว เพราะตอนนี้เขาต้องเอาชีวิตให