เข้าสู่ระบบ
บำเรอรักชนเผ่าลับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14
18
แชร์:
รายงาน
คำโปรย
แฟนตาซี
นางเอกเก่ง
ความรักหวาน
เทพนักรบ
เจ้าเสน่ห์
อัตลักษณ์ที่ซ่อนเร้น
วีรบุรุษอมตะ
ความรักต้องห้าม
พี่น้อง
เมื่อพรหมจรรย์ของเธอหอมหวานเกินกว่าจะต้านไหว ลูกชายทั้งสามของหัวหน้าเผ่าจึงปรารถนาจะเสพสังวาสกับเธอเพื่อความแข็งแกร่ง
ดูเพิ่มเติมบทที่ 1
บทที่1...กลิ่นพรหมจรรย์
แสงแดดร้อนแรง แต่สายลมกลับหนาวยะเยือก ราวกับจะกรีดเนื้อ เฉือนหัวใจของสรรพสัตว์ให้แหลกลาน...
สายลมแรกในฤดูหนาวของปีนี้ หนาวจับจิตจับใจ แต่ต้นไม้และพืชนานาพันธุ์กลับเขียวสด ดอกไม้ป่าส่งกลิ่นหอมละมุนกำจายไปทั่ว
“ครบ 10 ปีแล้ว”
“พวกนั้นส่งสัญญาณมาแล้ว”
ความหวาดกลัวของคนในหมู่บ้านริมเขาก็เริ่มแผ่กระจายไปเช่นเดียวกัน โดยเฉพาะคนแก่คนเฒ่าที่เชื่อตำนานลี้ลับเกี่ยวกับชนเผ่าลึกลับกลางหุบเขา คนป่าเถื่อนกายแกร่งเหมือนยักษา กำลังจะออกจากป่ามาเพื่อลักพาตัวหญิงสาวบริสุทธิ์ไปบูชายัญ
“อีกสิบหกวันก็จะถึงคืนพระจันทร์เต็มดวงแล้ว พวกนั้นจะต้องออกมาหาหญิงพรหมจรรย์ไปทำพิธีแน่ ใครมีลูกมีหลานที่นมตั้งเต้าแตกพาน มีประจำเดือนแล้ว ก็ให้รีบจัดการซะ จะพาไปหลบที่อื่น หรือให้แต่งงานมีผัวก็รีบกันหน่อย”
หญิงสาวที่เข้าข่ายว่าพวกนั้นต้องการ ก็คือหญิงสาวบริสุทธิ์ ที่ยังมีพรหมจรรย์หอมหวาน เป็นวัยแรกแย้มที่มีประจำเดือนแล้วเท่านั้น
เพราะงั้น เด็กน้อยเด็กนิด ก็ถือว่ายังปลอดภัยอยู่ ก็เหมือนกับเธอเมื่อสิบปีที่แล้ว
สิบปีที่แล้ว...ตอนที่คนทั้งหมู่บ้านเกิดความหวาดกลัวต่อลมหนาวยะเยือกชวนขนลุก กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าที่ไหลเอื่อยเข้ามาในหมู่บ้าน หมอกขาวหนาแน่นปกคลุมไปทั้งหุบเขาจนมองไม่เป็นท้องฟ้า
วันนั้น...ลดาละมัยอายุได้สิบเอ็ดขวบพอดี เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของผู้ใหญ่บ้าน ก็เลยไม่ต้องหลบไปอยู่ที่อื่นเหมือนกับพี่สาวอีกสองคน ที่อายุเกือบยี่สิบทั้งคู่
“เอายัยลดาไปด้วยสิแม่” พ่อคะยั้นคะยอแม่ให้หอบหิ้วลูกสาวคนเล็กไปด้วย
“ก็ว่าจะเอาไปนั่นแหละ”
“ไม่จำเป็นหรอกแม่ หนูยังไม่มีประจำเดือนซะหน่อย” ยัยเด็กรู้มาก แถมแก่นแก้วเกินวัย เป็นหัวโจกของเด็ก ๆ ทั้งหมู่บ้าน
“ถึงยังไม่มี แต่แกก็นมแตกพานแล้ว”
“โอ๊ยแม่ พูดอะไรอย่างนั้น หนูก็แค่อ้วน”
“อ้วนอะไรของแก แกแค่แตกเนื้อสาว”
“ไร้สาระ ไปเล่นน้ำตกดีกว่า”
“อย่าแก้ผ้าเล่นน้ำล่ะ”
“งั้นใส่แค่กางเกงในตัวเดียว”
“ยัยลดา!”
“แล้วใครใส่กางเกงในหลายตัวล่ะแม่ ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เด็กทโมนนี่ เดี๋ยวเหอะ จะฟาดให้!”
เธอวิ่งหนีแม่ออกจากบ้านพร้อมเสียงหัวเราะสดใสกังวาน ทำตัวเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ไม่รู้ความอะไรทั้งนั้น เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าร่างกายของเธอเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหน
“จะแก้ผ้าอาบน้ำได้ไง” เพราะนอกจากนมจะตั้งเต้าแตกพานแล้ว เนินสงวนก็เริ่มมีไรขนอ่อนขึ้นแล้วด้วย
“เรื่องอะไรจะไป อุตส่าห์รอมาหลายปี”
เธอไม่ยอมไปกรุงเทพฯ แน่นอน...เพราะในใจนั้นอยากจะเห็นว่าคนป่าพวกนั้นมีจริงหรือไม่
คนป่าที่มาเยือนเธอในความฝันตั้งแต่วัยเยาว์...
ใช่แล้ว...ความจริงเธอฝันเห็นคนร่างยักษ์ที่มีรอยสักดำขาวทั้งตัว อุ้มพาเธอเดินเข้าไปในป่าดงดิบ ในกลีบเมฆหมอกสีดำ ย่ำอยู่ในความมืดหม่น แต่กลิ่นหอมรัญจวนชวนลุ่มหลง มาตั้งแต่เป็นเด็กน้อย
เธอไม่เคยเล่าความฝันประหลาดให้พ่อแม่หรือใครฟังเลย เพราะกลัวพ่อแม่จะวิตกกังวล จนไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในหมู่บ้านอีกต่อไป
ดังนั้น...วันนั้นเธอก็เลยตัดสินใจที่จะโกหกเรื่องประจำเดือน แล้วซ่อนมันไว้จากแม่ให้มิดชิดที่สุด เพื่อจะได้อยู่รอพวกเขา...
และในคืนพระจันทร์เต็มดวงของปีนั้น คืนที่หมอกขาวเต็มฟ้า กลิ่นดอกไม้ป่าอาบคลุมจนผู้คนเริ่มหลับใหลไปพร้อมกับกลิ่นพวกนั้น...
เธอก็ได้เห็นบางอย่างเข้าจริง ๆ นั่นแหละ !
บทล่าสุด
บำเรอรักชนเผ่าลับ บทที่9...เขาร้อน เธออุ่น
ผาภูมิเอ่ยพลางย่างเท้าขวาลงน้ำแล้วสะดุ้งสุดตัว ร้องลั่นพร้อมชักเท้ากลับ แต่ดันลื่นพรวดลงไปทั้งสองขาแล้วเต้นเหมือนเจ้าเข้า“โอ๊ยย! ร้อนฉิบหาย!!”ลดาละมัยถึงกับนิ่วหน้า มองชายหนุ่มขยับสองเท้าหนีห่างจากริมตลิ่งด้วยความแปลกใจ“โอ๊ย!!” เขาร้องไม่หยุด “ตีนพองหมดแล้ว ลดาลงไปอาบได้ไง น้ำร้อนอย่างกับหม้อต้ม!”เธอถึงกับงง “แค่อุ่น ๆ เองค่ะ ไม่เห็นจะร้อนเลย”ผาภูมิจ้องมองสายน้ำด้วยความหวาดหวั่นเกรงกลัว รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งจะก้าวลงไปในกระทะทองแดงของนรกภูมิ“ร้อนนะ ร้อนจริง ๆ อูย เจ็บตีนเหมือนจะร้าวเลย พี่ว่าลดาขึ้นมาดีกว่า เดี๋ยวก็ไหม้หรอก”ลดาละมัยแอบคิด...ดูเหมือนความโชคร้ายจะมาเยือนผาภูมิแล้วสินะ“เฮ่อ...เห็นมั้ยคะ ลดาเตือนพี่ผาแล้ว ทำไมไม่ฟังฮึ ดื้อทำไม”“ลดาทนร้อนได้ไง โอยยพี่ร้อนฉิบ ไม่ไหวเลย ซี๊ดส์” ผาภูมิตัวแดงก่ำเหมือนโดนไฟเผา สองเท้าสั่นรัวเหมือนจะยืนไม่อยู่ “โอยไม่ไหวแล้ว แสบร้อนไปทั้งตัวเลย แสบเหมือนโดนไฟเผาเลยลดาจ๋า พี่กลับไปทายาดีกว่า ก่อนที่จะไหม้ไปทั้งตัว”ผาภูมิร้องโอดโอย เดินลากขากลับออกไปอย่างทุลักทุเล โดยไม่คิดจะหันกลับมามองหญิงสาวเลยสักนิดเดียว เพราะตอนนี้เขาต้องเอาชีวิตให
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14บำเรอรักชนเผ่าลับ บทที่8...แก่นกายกำยำ
ผาภูมิยิ้มร้าย สายตาวาวโรจน์ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองโยนทิ้งบนแผ่นหิน แล้วสาวเท้าอย่างใจเย็น เดินเปลือยเปล่าล่อนจ้อน โชว์อาวุธคู่กายที่กำลังผงาดเพื่อล้มศัตรู ออกไปหยุดยืนเท่ ๆ ตรงริมธารน้ำ“รอพี่อยู่เหรอ?”“อะ...”เสียงทักทายจากข้างหลัง ทำให้ลดาละมัยตกใจจนชะงัก หันกลับมามองคนที่ยืนผงาดอยู่บนแท่นหินริมธารน้ำอย่างคาดไม่ถึง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีใครอื่นหาสถานที่ลับแห่งนี้เจอ“พี่ผาเหรอ?”ผาภูมิยิ้มอย่างมั่นใจในความหล่อและความล่ำของตัวเอง...ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ได้เห็นไอ้จ้อนเจ็ดนิ้วของเขาแล้วไม่ตาถลน“ใช่ คนที่รอลดาอยู่ไง”ลดาละมัยจ้องมองเรือนกายกำยำแข็งแกร่งของเพื่อนรุ่นพี่สมัยเด็กด้วยสายตาร้ายไม่แพ้กัน...นี่ไม่ใช่ท่อนเนื้ออันแรกที่เธอได้เห็นหรอกนะ เพราะตอนเรียนพยาบาล เธอเคยเห็นมาบ้างแล้วล่ะ“คิดจะทำอะไรเหรอ?” เธอถามอย่างใจเย็น ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวอะไรทั้งนั้น แม้รู้เต็มอกว่าจุดประสงค์ของผาภูมิไม่ใช่เรื่องดีต่อพรหมจรรย์ของเธอ“ทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่ของพวกเราอยากให้ทำไง”เธอหรี่ตามองเขาอย่างขบขัน “พี่ผานี่เชื่อฟังพ่อแม่จัง เป็นเด็กดีตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”“ก็ตั้งแต่ที่ลดากลับมาไง” เขาเอ่ยพลางสาวรู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14บำเรอรักชนเผ่าลับ บทที่7...กายงามในลำธารอุ่น
“อือ...มันเป็นแค่ความฝัน”ถึงร่างกายของเธอจะรู้สึกถึงรสสวาทอย่างแรงกล้า แต่เธอก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น ความฝันในวัยแรกแย้ม ที่ชโลมหัวใจของเด็กสาวให้ปรารถนาถึงความเป็นชายเธอคงไม่อาจฝืนธรรมชาติของร่างกายนั่นล่ะ ร่างกายที่กำลังโหยหาและร่ำร้องถึงการร่วมรัก“ถ้าเรารักใครสักคนก็คงดี”หากหัวใจของเธอได้เรียนรู้ที่จะรักใครได้สักคน บางทีเธออาจจะเลิกรอคอยใครบางคน และเลิกเฝ้ารอให้วันพระจันทร์สีเลือดมาถึง...“อีก 3 วันเท่านั้น!”ลดาละมัยพึมพำกับตัวเอง ขณะถอดเสื้อผ้าออกจากกายจนหมด เดินเปลือยเปล่าล่อนจ้อนลงไปในแอ่งน้ำใต้เพิงถ้ำ ซึ่งเป็นสถานที่ลับกลางหุบเขาใกล้น้ำตกที่มีแค่เธอเท่านั้นที่รู้จัก...เธอค้นพบเส้นทางเข้าสรวงสวรรค์แห่งนี้มาตั้งแต่สิบเอ็ดขวบแล้ว“อ่า...ดีจัง น้ำอุ่นชะมัดเลย” ร่างกายสวยงามสมสัดส่วนราวกับนางกินรีในวรรณคดีสองเต้ากลมโตอวดยอดถันสีชมพูระเรื่อ เนินสวาทอิ่มอูมแต้มไรขนอ่อนพองามแสนเย้ายวนสองขาขาวเรียว ตีน้ำแหวกว่ายวนเวียนในแอ่งน้ำอุ่นอย่างมีความสุข“อืมม...เวลายิ่งใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว”เธอจับจี้หินสีนิลที่ห้อยคอไว้ตลอดเวลาด้วยแววตาสงสัยปนหวาดหวั่น ความรู้สึกในวิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14บำเรอรักชนเผ่าลับ บทที่6...ค่ำคืนอันวาบหวาม
"ก็นังชะเอม ลูกสาวยัยผกาไง""โอ๊ยพ่อ พี่เอมเค้าไปเป็นผีน้อยอยู่ที่เกาหลีโน่น เค้าแค่ไม่ติดต่อทางบ้าน""ไหนล่ะหลักฐาน เอามาซิ""ก็บอกแล้วไง เค้าไปแอบทำงาน ก็เลย...""พอ ๆ รีบหาผัวซะ หรือไม่ก็...กลับกรุงเทพฯ ไปเลย""ไร้สาระน่ะพ่อ หนูจะฝึกงานที่โรงพยาบาลที่นี่ เรื่องอะไรจะไป ผอ.โรงพยาบาลตอบรับแล้วด้วย"“อะไรนะ! นี่แกจะจมปรักอยู่ที่ป่าที่เขาจริงรึ พ่ออุตส่าห์ส่งแกไปเรียนถึงกรุงเทพฯ แทนที่จะใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายที่โน่น แต่กลับพาตัวมาอยู่บ้านป่า”“เพราะหนูรู้ไงคะ ว่าอยู่ที่ไหน แล้วมีความสุข หนูโตแล้วนะคะพ่อ ขอหนูเลือกชีวิตของหนูเอง”และขอเลือกผู้ชายที่เธอจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต ด้วยตัวเธอเองด้วย...“ทำไมตอนนั้น...พวกเขาไม่เอาเธอไปนะ?”สิบปีมานี้ แม้เธอจะไม่มีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนเลย แต่กลับรู้สึกเหมือนเสียตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า...โดยเฉพาะในคืนพระจันทร์เต็มดวง ยามค่ำคืนถูกอาบไปด้วยแสงจันทร์กระจ่าง ความฝันอันหวามหวานสะกดอารมณ์และความรู้สึกให้จมดิ่งลงไปในความรัญจวนชวนลุ่มหลงอันลึกลับ“อ่า...” ร่างกายของเธอเร่าร้อนในทุกอณู โดยเฉพาะเนินสวาทแสนบริสุทธิ์ พรหมจรรย์สดสาวในช่องรักราวกับโดนไฟเผา“อืออ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14บำเรอรักชนเผ่าลับ บทที่5...สาวบริสุทธิ์คือเครื่องสังเวย
“อะไรนะ?”“ฉันไม่พูดกับพี่แล้ว ไปทำอาหารอร่อย ๆ ให้ลูกกินดีกว่า ฉันเองก็คิดถึงลูกเหมือนกัน ยัยวดีกับยัยอรุณตั้งแต่แต่งงานมีเย้ามีเรือนไป ก็แทบไม่ได้กลับมาเยี่ยมบ้านเลย ทำเหมือนจำทางกลับบ้านไม่ได้ ตอนนี้ฉันเหลือยัยลดาคนเดียวแล้ว ต้องเอาใจหน่อย”สาทินีบ่นงึมงำก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อจะทำอาหารสำหรับมื้อเย็นในวันนี้ ส่วนผู้ใหญ่บุญแสนก็ไม่รอให้เสียเวลา จะต้องไปคุยกับลูกสาวที่ห้องส่วนตัวของเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง“พ่อบอกแล้วไง ว่าถ้ายังไม่แต่งงานมีผัวก็ไม่ต้องกลับมาที่บ้าน” ผู้ใหญ่บุญแสนหน้าหงิกหน้างอ หายใจฟึดฟัดขัดเคืองในอารมณ์“พ่อยังกลัวเรื่องนั้นอยู่เหรอ?”สีหน้าของผู้ใหญ่บุญแสนบอกว่าใช่ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับว่ากลัวจนขี้ขึ้นสมอง“ไม่ได้กลัวโว๊ย แต่ก็...ไม่ได้ลบหลู่ป่าเขา ถ้าเราจะป้องกันไว้สักหน่อย ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร”“แต่หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่มากๆ เลย”“ไม่ต้องมาอ้อน ถ้าแกอยากกลับมาอยู่บ้าน งั้นแกก็แต่งงานสิ เอามั้ยล่ะ ลูกชายกำนันเผด็จน่ะ มันชอบแกมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไอ้ผาภูมิ ตอนนี้มันก็ยังรอแกอยู่”“พอเถอะพ่อ นี่มันสมัยไหนแล้ว หยุดคิดเรื่องจับคู่ให้หนูเลย ไม่เอาเด็ดขาด”“
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14บำเรอรักชนเผ่าลับ บทที่4...ฉันมีเนื้อคู่3คน?
“เนื้อคู่ของหนูมี 3 คนนะ”“ว๊าว 3 คนเลยเหรอคะ” เธอล่ะตลก มองไม่เห็นว่ามันจะเป็นไปได้ “แสดงว่าหนูก็มีตั้ง 3ช๊อยน่ะสิ งั้นหนูจะเลือกใครก็ได้ใช่มั้ย”“เข้าใจผิดแล้ว หนูไม่มีสิทธิ์เลือกด้วยซ้ำ จากพื้นเพดวงชะตาของหนู...หนูเป็นผู้ถูกเลือกต่างหาก”“ถูกเลือก??? หมายถึงคลุมถุงชนหรือคะ คือยังไงคะ หนูไม่เข้าใจ”“ยายก็...ไม่เข้าใจเหมือนกัน”“อ้าว”“แต่ 3 คน ชัดมาก”“หมายถึงหนูจะแต่งงาน 3 ครั้งอย่างนั้นเหรอ?”“จากดวงชะตาของหนู...หนูจะไม่ได้แต่งงาน”“อ้าว อะไรกันเนี่ย??? มีเนื้อคู่ 3 คน แต่ไม่ได้แต่งงาน”เมื่อปีที่แล้วนี่เอง ตอนที่เธอกับเพื่อนไปไหว้พระกันที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดอยุธยา เธอได้เจอกับยายอายุเกือบ 100 ปีคนหนึ่งที่ประตูโบสถ์คุณยายท่านนั้นจับมือเธอแน่น จ้องมองเธอด้วยสายตาประหลาด แล้วพูดย้ำกับเธอหลายรอบมาก...“ฉันเนี่ยนะ...มีเนื้อคู่สามคน ตั้งแต่เกิดมาจนโตเป็นควายขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่มีผู้ชายมาจีบแม้แต่คนเดียว ชิ! เนื้อคู่หรือศัตรูกันแน่...ทำไมมีแต่ศัตรู!”เมื่อรถเก๋งคันเล็กจอดสนิทที่หน้าบ้าน และสองเท้าเหยียบย่างลงบนแผ่นดินเกิดอีกครั้งลดาละมัยก็รู้สึกถึงอ้อมกอดของขุนเขาพญาไพร และเสียงกระซ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-14
ความคิดเห็น