Lahat ng Kabanata ng พันธะรักพันธนาการร้าย: Kabanata 31 - Kabanata 40

“นอกจากมิ้มพี่ก็ไม่เคยรักใคร ไม่เคยมองใคร กระทั่งพี่มาเจอเบลล์พี่รู้สึกถูกชะตาพี่ว่าเบลล์ตลกดี ดูซื่อ ๆ น่าแกล้ง ทั้งยังได้โบ้ยให้ทัพมันเป็นคนเลวบ้างสะใจดี ตอนแรกพี่ก็คิดว่าชื่นชอบร่างกายของเบลล์ก็เลยยื้อให้เบลล์อยู่ด้วยเหตุผลต่าง ๆ แต่พอนานเข้าเบลล์เริ่มมีอิทธิพลต่อตัวพี่ ไม่ได้กอด ไม่ได้เห็นหน้าก็จะนอนไม่หลับ ต้องกลับมาหาที่ห้องตลอด พี่ว่ามันแปลก มันไม่ใช่ชีวิตที่พี่ต้องการ พี่ก็เลยหาเรื่องให้เราจบกัน ตอนนั้นพี่เลวมาก พี่ทำร้ายเบลล์ทำลายลูก ไม่มีเบลล์ชีวิตของพี่มันเหมือนอะไรบางอย่างหายไปซึ่งพี่ไม่ยอมรับว่าเบลล์ไงที่หายเบลล์ไงที่มีค่าต่อตัวพี่ พี่พยายามกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม พยายามหาอะไรหลาย ๆ อย่างมาเติมเต็มแต่มันก็ไม่เคยเต็ม กระทั่งพี่ได้มาเจอเบลล์อีกครั้ง วันนั้นทันทีที่พี่เห็นหน้าครั้งแรกใจพี่มันเต้นแรงมาก ความรู้สึกตื่นตัวที่หายไปนานกลับมาทำงานอีกครั้ง รอบนี้เบลล์เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก พี่คิดถึง โหยหา อยากครอบครองเบลล์มาก ๆ พี่ก็เลยต้องขู่เบลล์ด้วยคลิปที่ไม่ได้ลบเพราะเก็บไว้ดูเวลาคิดถึง เมื่อเรื่องของเรามันเริ่มอีกรอบพี่ก็รู้สึกว่ามันใช่ มันดี ดีทุกอย่าง เอาตรง ๆ แค่ได้จูบเบลล์พี่ก็ม

คอนโดกองปราบ“แสดงกิริยาแบบนั้นไม่ดีเลยนะคะพี่ปราบ อายุก็ปูนนี้แล้วน่าจะรู้จักมารยาทบ้าง” เมื่อเราทั้งคู่ก้าวขาเข้าห้องของคอนโดหรูในยามดึกเบลล์ก็เริ่มเปิดฉาก ตลอดทางเราสองคนเลือกที่จะเงียบไม่พูดไม่จากัน แวะทานข้าวผมก็ไม่พูดกับเธอซึ่งเธอเองก็ไม่พูดกับผม ผมผิดเหรอที่งี่เง่าผมต้องทนนั่งดูเมียตัวเองดูแลผู้ชายคนอื่นหลายต่อหลายชั่วโมง นี่ดีนะไม่ขอนอนค้างเฝ้าคู่กรณีด้วย และเป็นเพราะผมเงียบ ไม่ตอบโต้ ทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เบลล์พูด เธอก็เลยถามผมอีกรอบ “พี่ปราบได้ยินที่เบลล์พูดไหม”ไม่ ผมจะไม่พูด ก็ผมงอนเธออยู่น้อยใจบ้างไม่ได้หรือไง เบลล์ต้องดูแลผมคนเดียวสิ ไปดูแลผู้ชายอื่นแบบนั้นผมไม่ชอบ เรื่องคดีทนายก็เคลียร์ไปแล้ว ส่วนคู่กรณีจ้างพยาบาลพิเศษดูแลก็ได้ ไม่เห็นต้องไปป้อนข้าวป้อนน้ำสนิทชิดเชื้ออะไรแบบนั้นเลยผมหวงเมีย ผมผิดด้วยเหรอ“แล้วบอกจะปรับตัว แค่วันเดียวยังทำไม่ได้ อื้อ” เมื่อเธอพูดต่อผมจึงหันหลังไปคว้าหมับที่ท้ายทอยจับให้เบลล์เงยหน้า โน้มลงไปกดริมฝีปากเธอ ผมไม่อยากทะเลาะกับเบลล์เพราะเรื่องนี้ เราเพิ่งดีกันเองที่ผ่านมาเบลล์เสียใจกับผู้ชายเลว ๆ แบบผมมามากพอแล้ว“ก็แค่หวงผิดใช่ไหม” ผละริม

สามเดือนต่อมา...คอนโดเบลล์“คุณย่าขา” หมูน้อยเรียกคุณหญิงมณี“ว่าไงคะคนสวย” คุณหญิงมณีหันไปยิ้มให้หมูน้อย วันนี้คุณหญิงมณีและคุณพยัคฆ์อยากจะเจอหลานสาวคนโต เราจึงนัดกันมาที่คอนโดของฉันในช่วงบ่าย ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาพี่กองปราบดีกับฉันมาก มากซะจนบางทีฉันรู้สึกรำคาญในความเยอะของเขา เขาขี้หึงขี้หวงชอบแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ฉันชอบที่เขาเป็นแบบนี้ แต่บางทีมันก็ดูมากเกินไป“หนูอยากกินพิซซาจังเลยค่ะ เห็นเพื่อนที่โรงเรียนคุยกันว่ามันอร่อยมาก พอเพื่อนคุยเรื่องนี้หนูก็ต้องเงียบเพราะไม่เคยได้ลองเลยไม่รู้จะพูดกับเพื่อนว่าอะไร รสชาติเป็นยังไง” หมูน้อยกอดซบที่แขนของคุณหญิงมณีพลางทำหน้าอ้อนต้องบอกก่อนว่าลูกสาวของฉันเธอไม่เคยได้ลิ้มลองอาหารพวกนี้จริง ๆ เนื่องจากน้าวันค่อนข้างหัวโบราณ น้าวันบอกว่ามันไม่ค่อยมีประโยชน์ ไม่อยากให้หมูน้อยทาน หมูน้อยจึงไม่เคยได้แตะ“ถ้ายายวันรู้จะทำยังไงคะหมูน้อย” ฉันถามเพราะสิ่งที่หมูน้อยปู่ย่านั้น ถ้าหากน้าวันรู้ฉันคงได้โดนดุด้วย“จุ๊ ๆ ไว้ค่ะแม่เบลล์ หมูน้อยไม่พูด คุณปู่คุณย่าแม่เบลล์จุ๊ไว้ ยายวันไม่รู้แน่นอนค่า” หมูน้อยยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะกลีบปากทำเสียงจุ๊ ๆ ดวงตาใ

ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาฉันก็ยกมือปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้า แสยะยิ้มให้ตัวเองกับความรู้สึกในตอนนี้หลายชั่วโมงก่อนเขาลงไปส่งหมูน้อย ฉันนั่งรอที่ห้องหวังว่าเขาจะกลับมา แต่มันนานเกินฉันจึงลงไปดูและพบว่ารถของพี่กองปราบไม่อยู่แล้ว เดินมาถามยามที่รักษาความปลอดภัย เขาก็บอกว่าออกไปไล่เลี่ยกับรถของคุณพยัคฆ์ หัวใจของฉันเริ่มว้าวุ่นเพราะเราควรจะคุยกัน กดโทรหาเขาก็ไม่รับสาย โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ เขาหายแบบไม่บอกไม่กล่าว ฉันนั่งครุ่นคิดและตัดสินใจมาพบเขาที่คอนโดของเขา แต่เมื่อมาถึงในห้องพบแต่ความว่างเปล่าพี่กองปราบไม่ได้กลับมาที่ห้อง ฉันกดโทรหาอีกหลายสิบสายก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ติดต่อทำได้แค่นั่งรอพี่กองปราบด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น กลัวไปหมดคิดไปต่าง ๆ นานา เขาคงจะรับไม่ได้ที่ฉันปิดบังเรื่องลูก ฉันยังสงสัยไม่หายกับเรื่องที่เขาสนิทคุ้นเคยกับหมูน้อยฉันอยากจะถาม อยากจะคุยจะเคลียร์กับเขาให้มันรู้เรื่องฉันนั่งรออยู่นานแต่เขาก็ไม่กลับมา ฉันเป็นห่วงกลัวเขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า เพราะโทรหาก็ไม่รับ รอให้โทรกลับก็ไม่โทรมา ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้อยู่ในห้องเพื่อรอเขากลับมากระทั่งเที่

“พ่อปราบ” หมูน้อยพูดเสียงดังก่อนที่เธอจะเข้าไปนั่งในรถ หมูน้อยยิ้มดีใจที่คนตรงหน้ามารับ แต่ฉันเชื่อว่าหมูน้อยอาจจะงงกับเหตุการณ์ที่เจอ เพราะตอนนี้เธอหันหน้ามามองฉันสลับกับมองหน้าพี่กองปราบ“ขึ้นรถเร็วลูก เดี๋ยวพ่อพาไปเที่ยว” พี่กองปราบคงจะเข้าใจในสิ่งที่ลูกสาวกำลังคิด ตอนนี้ในหัวของหมูน้อยคงมีคำถามมากมายเต็มหัวไปหมด“ก่อนที่เราจะไปไหนกัน ช่วยบอกหนูหน่อยได้ไหมคะว่าทำไมพ่อปราบกับแม่เบลล์ถึงได้มาด้วยกัน” ประโยคที่หมูน้อยพูดทำให้ฉันและพี่กองปราบหันมองหน้ากัน ไม่แปลกเลยที่หมูน้อยจะยื่นข้อเสนอนี้มา“ให้เบลล์เริ่มก่อนเเล้วกันนะคะ” ฉันวางมือที่ตักของพี่กองปราบและบอกเขา พี่กองปราบพยักหน้าก่อนจะเจื่อนยิ้ม เอาละสิ คราวนี้ความกดดันทั้งหมดตกมาอยู่ที่ฉันแล้วสินะ จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ลูกสาวจะเข้าใจใช่ไหม“หมูน้อยมานั่งตักแม่ค่ะ แม่จะเล่าให้ฟัง แล้วระหว่างนี้ให้พ่อปราบขับรถพาเราไปเที่ยวนะคะ " หันไปพูดกับลูกสาวที่นั่งอยู่เบาะหลัง หมูน้อยเชื่อฟังลุกขึ้นและค่อย ๆ ข้ามมานั่งที่ตักของฉัน“แม่รักหมูน้อยนะคะหนูรู้ใช่ไหม” ฉันเลือกที่จะเปิดประเด็นจากตรงนี้เพราะไม่รู้ควรจะเริ่มจากตรงไหน“รู้ค่ะ หมูน้อยก็รักแ