Semua Bab พันธะรักพันธนาการร้าย: Bab 41 - Bab 49

หลายเดือนผ่านไป อีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงวันเกิดของพี่กองปราบและหมูน้อย ตั้งแต่วันที่พี่กองปราบเขารู้ว่าตัวเองมีลูกสาว พี่กองปราบก็เป็นพ่อที่ดีของหมูน้อยและเป็นคนรักที่ดีของฉันเสมอมา ที่ต้องบอกว่าเป็นคนรักเพราะฉันละอายปากที่จะพูดคำว่า ‘สามี’ ก็เรายังไม่แต่งงานกัน จะพูดคำนั้นมันก็ยังไงอยู่แต่พี่กองปราบก็เกริ่น ๆ ไว้แล้วนะ เพียงแต่ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมาก ทำให้เราสองพูดคุยเรื่องส่วนตัวกันน้อยลง ฉันลืมบอกไปว่าพี่กองปราบเขาเข้ามาบริหารงานร่วมกับพี่กองทัพ และพี่กองปราบยังสั่งย้ายฉันให้มาทำงานเป็นเลขาของเขาอีก เขาเอาแต่ใจมาก พี่กองทัพจึงหาเลขาใหม่ รอบนี้พี่กองทัพได้เลขาเป็นผู้ชาย“วันนี้เราไปรับลูกด้วยกันนะ” ปากพูดมือรั้งให้ฉันไปนั่งที่ตัก เคยเป็นเลขาหน้าห้อง ทว่าต้องย้ายมานั่งทำงานในห้องแทน ด้วยเหตุผลเอาแต่ใจที่ว่าอยากเห็นหน้าฉันตลอดไม่อยากห่าง คิดถึง อยากได้กำลังใจ“แต่วันนี้เราเลิกเย็นนะคะ”“พี่จะรีบเคลียร์งาน พี่คิดถึงลูกไม่ได้กอดมาสี่วันแล้ว” พี่กองปราบพูดพร้อมเอาคางเกยไหล่ของฉัน หมูน้อยจะมานอนกับเราทั้งสองเฉพาะวันหยุด เช้าวันจันทร์เราจะไปส่งลูกสาวที่หน้าโรงเรียนก่อนที่จะมาทำงาน วันศุกร

สามวันต่อมา...โรงพยาบาลเอส“พี่ไม่อยากจะไปเลย” พี่กองปราบทำหน้าเศร้าเมื่อเขารับรู้ว่าจะต้องเดินทางคุยไปงานที่ต่างจังหวัดหนึ่งอาทิตย์ และมันคือการเจรจาครั้งสำคัญที่ท่านประธานอย่างพี่กองทัพและท่านรองประธานอย่างพี่กองปราบต้องเดินทางไปพร้อมกันเพื่อแสดงให้บริษัทคู่ค้าที่จะร่วมลงทุนได้เล็งเห็นว่าบริษัทของเราให้ความสำคัญกับเขามากตอนนี้พี่กองปราบก็เลยอิดออดที่จะต้องห่างฉันและลูกสาวที่ยังนอนอยู่บนเตียงของห้องโรงพยาบาล วันนี้หมูน้อยก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาหาฉัน“ไม่งอแงนะคะ ถ้าเราลงทุนกับบริษัทนี้ บริษัทของเราจะเติบโตมากกว่าเดิมหลายเท่านะคะ” ฉันเกลี้ยกล่อมให้เขาคิดถึงผลประโยชน์ที่จะตามมา บริษัทของพี่กองปราบใหญ่โตและมีชื่อเสียงก็จริง แต่ถ้าได้ร่วมลงทุนกับบริษัทนี้จะก้าวหน้าขึ้นไปอีกมาก ซึ่งฉันหวังให้เป็นเช่นนั้น เพราะฉันรักบริษัทนี้ตั้งแต่ที่ได้ร่วมงานกับคุณพยัคฆ์พ่อของพี่กองปราบ ฉันรับรู้ถึงความทุ่มเทที่คุณพยัคฆ์พยายามปูทางไว้รอให้ทายาทมาสานต่อ ครั้งนี้จะเป็นการดีมากถ้าบริษัทคู่ค้าแห่งนี้ตกลง“พี่รู้ แต่พี่คิดถึงเบลล์ คิดถึงลูก พี่ไม่อยากห่างพี่เป็นเบลล์กับลูกมากเลย” พี่กองปราบนอนราบที่โซฟาหัวหนุนต

ฉันกดวางสายพี่กองปราบแล้วปิดเครื่องทันที ฉันผิดมากใช่ไหมที่ถามไปแบบนั้นเพราะอยากจะรู้ความจริง ฉันแค่ไม่อยากเป็นคนโง่มันผิดมากหรือไง แค่ต้องการฟังจากปากของพี่กองปราบ อยากได้ยินจากเขา แค่เพียงเขาตอบกลับมาว่า ‘ไม่ใช่ พี่กับผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงเพื่อนกัน’ ฉันก็พร้อมจะเชื่อเขา แต่ก็ไม่เป็นแบบนั้น พี่กองปราบไม่ตอบแล้วเลือกที่จะโวยวายใส่ด้วยเมื่อเขาแสดงอาการแบบนี้ ฉันจึงจำใจต้องเชื่อรูปที่ส่งมาให้ฉันใช่ไหม ทั้งที่พยายามบอกตัวเองว่าเข้าใจผิดรูปที่ส่งมาให้เป็นรูปที่พ่อของลูกยืนให้ผู้หญิงที่เขาบอกกับฉันว่าเป็นแค่เพื่อนหอมแก้มกอดคอ แบบนี้แค่เพื่อนจริงเหรอ ผิดมากหรือไงที่ฉันจะถามเอาความจริง ทำไมต้องตะคอกกันด้วยเบลล์ต้องเชื่อใช่ไหมว่าเขาเป็นแค่เพื่อนของพี่ แต่ว่า เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ นี่มันเกิดเพื่อนแล้ว นั่งร้องไห้ในมุมมืดที่โซฟา ไม่อยากจะให้ลูกสาวที่หลับใหลรับรู้ว่าพ่อกับแม่มีปัญหากัน ถึงแม้เธอจะหลับแต่ฉันเชื่อว่าเธอต้องรับรู้เช้าวันต่อมา...“อาการโดยรวมของน้องคงที่นะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เราทำได้แค่รอน้องตื่น”“ค่ะ” ฉันตอบหมอเพียงแค่นั้น เพราะหมอพูดประโยคนี้จนฉันชินชา แต่ก็ยังดีท

“สุขสันต์วันเกิดนะครับลูกสาวของพ่อ หนูรู้ไหมพ่อดีใจมากนะที่เราเกิดวันเดียวกัน ตื่นมาเป็นของขวัญวันเกิดให้พ่อสิครับคนเก่ง พ่อกับแม่คิดถึงหนูมากเลย” พี่กองปราบพูดคุยกับลูกสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วยมานานเกือบเดือน วันนี้เป็นวันเกิดของหมูน้อยและเป็นวันเกิดของพี่กองปราบพี่กองทัพด้วย“อย่ามีน้ำตาสิคะคุณพ่อคนเก่ง วันนี้วันดีห้ามร้องไห้” ฉันเดินมาแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของพี่กองปราบเมื่อเสียงเขาสั่นเครือ“แต่หนูร้องแล้วนะตอนนี้” พี่กองปราบพูดพร้อมยื่นนิ้วมือมาปาดน้ำตาให้ฉัน ไม่ได้เรื่องเลยฉัน อยากจะปลอบเขาแต่ตัวเองร้องก่อนอีก“ก็เบลล์คิดถึงลูก อยากกอด อยากหอมตอนลูกตื่น อยากได้ยินเสียง อยากให้ลูกลุกขึ้นมาอ้อน ลุกขึ้นมาบอกรัก ลุกมาถามนั่นนี่” พร่ำบอกขณะที่พ่อของลูกโอบเอวฉันไว้ คือเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ไหม ต่อให้หมอบอกว่าลูกของฉันปลอดภัยดี ทว่าไม่อยากจะเชื่อเพราะถ้าปลอดภัยจริงลูกสาวของฉันต้องฟื้นขึ้นมาสิ“อย่าร้องสิเบลล์ พี่จะร้องตามแล้วนะ” เขาทำให้ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยใบหน้าอ้อน ๆ“วันนี้ที่บ้านของพี่นัดกันไปทำบุญไม่ใช่เหรอคะ” ฉุกคิดขึ้นมาได้จึงเอ่ยถามเพราะพี่กองปราบต้องไปทำบุญกับครอบครัว คุณหญิงมณีโทร

​“แม่เบลล์ขา” เสียงประตูห้องน้ำดังจากนั้นก็มีเสียงเล็ก ๆ ที่ฉันไม่ได้ยินมาเกือบเดือนดังขึ้น ฉันหันไปมองภาพตรงหน้า ลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉันจริง ๆ ด้วย หมูน้อยส่งยิ้มมาให้ฉัน พี่กองปราบลุกไปอุ้มลูกสาวมานั่งที่เตียง ความดีใจเพิ่มขึ้นทวีคูณรู้ว่าตัวฉันท้องความดีใจก็มีมากมายแล้ว ทว่าลูกสาวสุดที่รักตื่นมายิ้มให้ฉันยิ่งดีใจ ในที่สุดหมูน้อยของแม่ก็กลับมา“หมูน้อยของแม่” โน้มตัวลูกสาวลงมากอด ดีใจที่สุดเลย ฉันทั้งกอดทั้งหอมซ้ำ ๆ เพราะความคิดถึงที่สะสมมาเนิ่นนาน “แม่คิดถึงหนูมากเหลือเกิน”“แม่เบลล์ร้องไห้ทำไมคะ ไม่ร้องนะคะ แม่เบลล์กำลังมีน้องคุณหมอบอกว่าห้ามแม่เบลล์เศร้า” มือเล็กปาดน้ำตาที่อาบสองแก้มฉัน น่ารักเหลือเกินลูกสาวของฉัน หมูน้อยน่ารักที่สุด“แม่รักหมูน้อยมากนะลูก คิดถึงหนูสุดหัวใจเลย” ฉันโอบลูกสาวไว้ในอ้อมอก คือดีใจ ดีใจเหลือเกินที่เราได้กอดกันอีกครั้ง“ต้องรักพ่อด้วยนะครับแม่เบลล์ หมูน้อย” พี่กองปราบขยับเข้ามากอดฉันและหมูน้อย เราสามคนมองหน้าและส่งยิ้มให้กัน ในที่สุดฉันก็มีความสุขเสียที ในที่สุดครอบครัวของเราก็เป็นครอบครัวหลายเดือนผ่านไป...“พ่อปราบดูแลแม่เบลล์ดี ๆ นะคะ แล้วหมูน้อยจ