Semua Bab พันธะรักพันธนาการร้าย: Bab 1 - Bab 10

“น่าเสียดายเนอะเบลล์ที่ท่านประธานคนใหม่มีภรรยาแล้ว พี่ได้ยินคนกระซิบมานะว่าท่านประธานคนใหม่หล่อมาก อิจฉาเบลล์จังได้ทำงานกับท่าน” พี่แก้วรุ่นพี่ที่ทำงานของฉันเดินมาชวนคุยถึงว่าที่ท่านประธานคนใหม่ที่จะมาบริหารแทนพ่อของเขา ฉันยังไม่ได้ข้อมูลว่าใครที่จะมาบริหาร แต่ฉันคาดหวังว่าลูกชายคงจะดีเหมือนท่านประธานของฉัน การทำงานร่วมกันจะได้สะดวก“เบลล์ยังไม่ได้ข้อมูลเลยค่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชื่ออะไร หน้าตาเป็นยังไง” ฉันพูดตามความจริง ทั้งที่เลขาอย่างฉันควรจะได้ข้อมูลของบอสคนใหม่“ดูเป็นความลับยังไงไม่รู้เนอะ” พี่แก้วเม้าท์มอยด้วยการกระซิบกระซาบ“ใช่ค่ะ เบลล์ก็คิดแบบนั้น” ฉันอมยิ้มและกระซิบกลับ ได้แต่ภาวนาขอให้ว่าที่ท่านประธานคนใหม่ดีได้สักครึ่งของท่านประธานคนเก่าก็พอสองอาทิตย์ต่อมา...วันเปิดตัวท่านประธานคนใหม่วันนี้ที่บริษัทดูครึกครื้นเป็นพิเศษ พนักงานทุกคนต่างยืนรอเพื่อต้อนรับท่านประธานคนใหม่ ซึ่งก็เหมือนเดิมฉันที่เป็นเลขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบอสคนใหม่ของฉันชื่ออะไร หน้าตาเป็นเช่นไร ได้ยินเพียงคำเล่าลือว่ากลับมาจากเมืองนอกพร้อมภรรยาและเป็นผู้ชายที่แสนดีมาก แค่ได้ฟังว่าเเสนดี ฉันที่ต้องร่วมงานอย่าง

“นอนกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อเธอ” เขาพูดด้วยสีหน้าท่าทางที่พึงพอใจส่วนฉันนึกขยะแขยงผู้ชายคนนี้เต็มทน ทำไมถึงได้เป็นคนน่ารังเกียจขนาดนี้ ฉันผลักอกแกร่งเพื่อออกห่างคนตัวสูงที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อ “พี่จะบ้าไปแล้วเหรอ เรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้นอีก เราทั้งคู่ควรหยุดเรื่องทุเรศนี้ หยุดทำเรื่องที่จะทำให้มิ้มเสียใจได้แล้ว แค่ครั้งเดียวเบลล์ก็รังเกียจ”“อย่าพูด อย่ามองพี่ด้วยสายตาแบบนั้น เพราะเมื่อคืนเบลล์ครางดังยิ่งกว่าอะไร หรือจะบอกว่าเมาเหรอ หึ ใครจะเชื่อว่าแค่เมา” เขาดึงฉันกลับเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้ง รอบนี้เขาโน้มใบหน้ามาแนบแก้ม ปลายจมูกถูไถที่แก้มฉัน“หยุดพูดเบลล์ไม่ได้อยากฟัง” ยกมือปิดหูทั้งสองข้างไว้ กัดริมฝีปากตัวเองเพื่อห้ามความรู้สึกไม่ให้ร้องไห้ แต่น้ำตาก็ยังไหล ฉันมันเลว ฉันทรยศเพื่อน ทั้งที่เป็นเพื่อนที่แสนดีเพื่อนที่คอยช่วยเหลือ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรมิ้มคอยช่วยทุกอย่าง แต่ฉันมาทำแบบนี้ฉันเอาผัวเพื่อน ฉันกลายเป็นคนชั่ว เป็นผู้หญิงทุเรศ ใครบ้างจะเห็นใจ ไม่หรอก ไม่มีใครเห็นใจเห็นค่าคนที่แย่งของคนอื่น“เฮ้อ ดูเป็นนางเอกจัง ทั้งที่เราก็เลวด้วยกันทั้งคู่ ตอนทำก็ช่วยกันร้อง ตอนนี้จะมาเสียใจทำไมครั

สองเดือนต่อมา...ฉันยังคงใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดของพี่กองทัพ อยู่แค่ที่นี่จริง ๆ ไม่ได้ออกไปไหนเลย วันนั้นที่พี่กองทัพบอกจะพาไปร้านสักก็ไม่ได้ไป เพราะจู่ ๆ พี่กองทัพเขาก็เปลี่ยนใจออกไปคนเดียวซะงั้นและเขายังสั่งห้ามฉันไม่ให้ออกไปไหนเด็ดขาด ฉันก็เชื่อฟังพี่กองทัพกลับมานอนที่นี่ทุกคืน เขาทำให้ฉันเผลอใจรักจนได้ รักทั้งที่ไม่ควรจะรัก ทว่าพักหลังเขาดูแปลกไป เขาไม่เรียกร้องเรื่องบนเตียงกลับมาถึงเข้าห้องนอนกอดฉัน เช้าตื่นมาเขาก็ไป ทุกวันนี้ฉันไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรเพราะเรื่องส่วนตัวฉันไม่มีสิทธิ์ถามและต้องบอกก่อนว่าแม้ฉันกับมิ้มจะเป็นเพื่อนรักกัน แต่ฉันก็ไม่เคยถามเรื่องส่วนตัวของมิ้มสักนิดเพราะฉันคิดอยู่เสมอว่าฉันต่ำต้อยกว่ามิ้มจึงไม่อยากถาม ถ้าเรื่องไหนมิ้มอยากเล่ามิ้มก็จะเล่าให้ฟังเอง ฉันจึงไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวของพี่กองทัพมิ้มยังคงทักไลน์มาหาอยู่บ่อย ๆ ฉันก็ยังคุยกับเธอปกติแม้จะนอนกกผัวเธออยู่ก็ตาม โคตรจะหน้าด้านไร้ยางอาย รู้สึกผิด รู้ว่าบาปแต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันไม่อยากให้มิ้มรู้เรื่อง กลัวเธอเสียใจที่โดนคนรักและเพื่อนเลว ๆ อย่างฉันหักหลังและตอนนี้มันเลวร้ายมาก เพราะฉันมันไม่สำนึก ไม่รู้จัก

เวลา 17:54 น.“บอสจะให้ดิฉันไปส่งที่ไหนคะ” ฉันเอ่ยถามสามีของเพื่อน ก็ตอนนี้เขานั่งอยู่ในรถของฉัน สาเหตุมาจากข้ออ้างที่ว่ามิ้มเอารถกลับไปและเขาไม่มีรถกลับบ้าน เขาจึงอาศัยรถฉันเพื่อมาพบคุณดนัย หลังจากเจรจาธุรกิจเรียบร้อยเราทั้งคู่นั่งอยู่ในรถโดยที่ฉันนั่งประจำที่คนขับ“คอนโดเดิม จำได้ไหม” เขาว่ามาแบบนี้ แล้วฉันจะตอบว่าอะไรดีล่ะ เปิดประเด็นมาแบบนี้เลยเหรอ จำได้ ก็จะหาว่าฉันใส่ใจ จำไม่ได้ ก็จะว่าเสแสร้งใช่ไหมสุดท้ายฉันเลือกที่จะไม่ตอบ ขับรถไปตามเส้นทางของคอนโดหรูที่ฉันไม่เคยลืม เพราะฝังใจ การเงียบ คือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับบางเรื่อง แต่ไม่ใช่กับทุกเรื่อง“ขอโทษนะ” แล้วจู่ ๆ สามีของเพื่อนที่เป็นบอสของฉันก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา“ขอโทษอะไรคะบอส” ฉันหันหน้ามองเขาเพียงนิดและกลับมาโฟกัสเส้นทาง“ห่างเหินเกินไปนะเบลล์”“รัศมีค่ะ สำหรับบอสควรเรียกฉันแบบนั้น”“หึ” เขาแค่นเสียงในลำคอจากนั้นทุกอย่างก็เงียบลง เราทั้งสองต่างคนต่างเงียบ จนกระทั่งรถจอดที่หน้าคอนโดหรู“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง แต่วานคุณรัศมีถือของขึ้นไปเก็บที่ห้องให้ผมด้วยนะครับ” พี่กองทัพยกยิ้มมุมปาก“คือ...” ฉันอึกอักอึดอัดไปหมด ในหัวเริ่มสับ

สองเดือนต่อมา...บ้านชานเมือง“แม่เบลล์คะหนูมีเรื่องจะบอกค่ะ” หมูน้อยกระซิบที่ใบหู ความจริงไม่ต้องกระซิบก็ได้เพราะตอนนี้เราอยู่กันสองคน น้าวันไปซื้อของกับเพื่อนข้างบ้าน“อะไรคะ” ฉันฉีกยิ้มสดใสอีกทั้งทำหน้าอยากรู้อยากเห็นให้สมกับที่ลูกสาวกำลังเล่นใหญ่ ก็หมูน้อยทำหน้าทำตาเหมือนมันเป็นความลับสุดยอด“ตาหนุ่มข้างบ้านเป็นแฟนยายวันของหนูค่ะ” หมูน้อยกระซิบที่หูอีกรอบ“ฮะ หนูรู้ได้ไงคะ” น้าวันเนี่ยนะมีแฟน อันนี้ฉันตกใจจริง“ก็ตาหนุ่มกับยายวันชอบยิ้มให้กัน แล้วตาหนุ่มก็บอกให้หนูเรียกว่าคุณตาเหมือนที่เรียกยายวัน ตาหนุ่มยังบอกอีกนะคะว่าให้หนูช่วยบอกยายวันให้รับรักตาหนุ่มที” หมูน้อยเล่าเป็นฉากเป็นตอนด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจังมากตาหนุ่มคงเป็นคนที่น้าวันพูดถึงบ่อย ๆ ได้ยินว่าเมียแกตายไปปีกว่าแกเสียใจมาก น้าวันเลยเข้าไปชวนคุยไปอยู่เป็นเพื่อนเพราะกลัวแกเหงา กลัวจะตรอมใจจะว่าไปเวลาน้าวันเล่าถึงตาหนุ่มน้ำเสียงน้าก็ดูมีความสุข น้าวันของฉันมีความรักใช่ไหมเนี่ย“แล้วหนูทำไมบอกว่าตาหนุ่มกับยายวันเป็นแฟนกันคะ เขาอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้”“ก็อาทิตย์ก่อนที่แม่เบลล์ไม่มา ตาหนุ่มถือดอกไม้ช่อเบอเริ่มมาขอยายวันเป