Semua Bab พันธะรักพันธนาการร้าย: Bab 21 - Bab 30

“อ้าวคุณเบลล์” รปภ. ที่ฉันคุ้นหน้าเอ่ยทักเมื่อเห็นฉันหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง“สวัสดีค่ะพี่” ฉันยิ้มทักทายแล้วรีบเดินขึ้นลิฟต์เพราะนึกเป็นห่วงคนตัวร้อนที่ขึ้นไปก่อนหน้านี้ประมาณหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ สุดท้ายแล้วฉันก็ใจอ่อนอีกตามเคย กลัวว่าเขาจะตายก็เลยต้องตามมาดูฉันรูดคีย์การ์ดที่ไม่ได้เก็บออกจากกระเป๋าหรือความจริงอาจจะไม่อยากเอามันออก เปิดเข้ามาภายในห้องดูเรียบ ๆ เหมือนไม่ค่อยได้อยู่อาศัย ฉันเอาของที่ซื้อมาไปวางที่โซนครัว จากนั้นก็เดินตามหาเจ้าของห้อง เปิดประตูห้องนอนเข้ามาเจอกับร่างหนานอนคว่ำหน้าอยู่กลางเตียง หวังว่าจะยังไม่ตายนะ นั่งที่ข้างเตียงแล้วยื่นมือไปแตะสัมผัสที่ร่างกายเขา มันร้อนยิ่งกว่าตอนอยู่บนรถหลายเท่า แบบนี้คงต้องเช็ดตัวให้ไข้ลดก่อน“นี่คงกะว่าจะนอนจมที่นอนจนไข้หายเลยมั้ง คิดแบบนั้นคงจะได้หายหรอก ตายก่อนสิไม่ว่า” ฉันบ่นพลางเดินหาผ้ากะละมังเตรียมเช็ดตัวให้เขา ถ้าฉันไม่ย้อนกลับมาเขาก็คงจะนอนอยู่แบบนี้จนอาการดีขึ้นหรือไม่ก็คงช็อกตายเพราะไข้ขึ้นสูง คนอะไรไม่รู้จักห่วงชีวิตของตัวเอง“ฮื้อ หนาว” เสียงคร่ำครวญของคนป่วยที่ฉันพยายามลากจากกลางเตียงมาอยู่อีกฝั่งเพื่อเช็ดตัวให้เขา

“มาค่ะเดี๋ยวจะทำแผลให้” ร่างบางเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่เธอรับสายใครก็ไม่รู้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูมีความสุขฉิบหาย ผมนั่งนิ่งปล่อยให้เธอทำแผลที่โดนหมากัด ไอ้แผลที่ได้มาเนี่ยก็เพราะไอ้โชคช่วยของหมูน้อยมันกำลังโดนรุมอยู่หน้าร้าน ด้วยความห่วงหมาเพราะกลัวเจ้าของจะเสียใจ ผมก็ไปอุ้มไอ้โชคช่วยขึ้น แล้วบังเอิญไอ้หมาที่กัดไอ้โชคช่วยมันวิ่งเข้ามางับแขนของผมในจังหวะนั้นพอดี แยกหมาเสร็จผมก็ให้ไอ้เต้พาไอ้โชคช่วยไปหาหมอ ส่วนผมก็ทำแผลแบบลวก ๆ แล้วรีบมาหาพ่อตามคำสั่งที่โดนโทรตาม แต่พอมาถึงบ้านพ่อก็บอกว่าไม่มีอะไรแล้ว ผมปวดแขนก็เลยยัดเยียดตัวเองให้เบลล์มาส่ง แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะเห็นใจผมจนมาดูแลเฝ้าไข้คนร้าย ๆ แบบผม ข้าวต้มกุ้งที่ไม่ได้กินมานานหลายปีรสชาติยังเหมือนเดิม เพราะฝีมือของคนเดิมที่เคยทำ“จะอาบน้ำเลยไหมคะ” เสียงของเบลล์ดังผมจึงก้มมองดูเธอทำแผลให้ผมเสร็จเรียบร้อย ผมสับสนกับตัวเอง อยากอยู่ใกล้ ๆ แต่บางทีก็อยากผลักไสเธอไปให้ไกล ผมเห็นเบลล์ทีไรมักมีวูบหนึ่งของความคิดจะคิดถึงวันที่ผมเคยไล่ให้ไปเบลล์เอาลูกออก ภาพจำของวันนั้นมันตอกย้ำซ้ำเติมว่าผมฆ่าลูกตัวเอง ผมมันเห็นแก่ตัว เมื่อเห็นหน้าเบลล์ก็เกิดคว

สามวันต่อมา...“คุณปู่คุณย่าจะรักหมูน้อยไหมคะแม่เบลล์” เสียงเล็ก ๆ ดูคล้ายจะกังวล“รักสิคะและคงจะรักมาก ๆ” ฉันฉีกยิ้มให้เด็กตัวอ้วน ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ภายในห้องของคอนโดที่อดีตท่านประธานอย่างคุณพยัคฆ์ยกให้ ฉันนัดให้คุณพยัคฆ์และคุณหญิงมณีมาพบที่นี่ เพื่อที่หมูน้อยจะได้ไม่แตกตื่นมากเกินไปสำหรับการเจอญาติฝ่ายพ่อเป็นครั้งแรก นี่ขนาดไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ลูกสาวก็ถามหลายรอบแล้ว คงจะกลัวไม่เป็นที่รัก“คุณพ่อน่าจะได้มาด้วยนะคะ” หมูน้อยพูด ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจทุกครั้งที่เธอพูดถึงคนเป็นพ่อ อันที่จริงมันเป็นความผิดของฉันที่สร้างเรื่องโกหกเพียงเพราะไม่อยากให้เธอรู้สึกขาด และเมื่อโกหกแล้ว ย่อมไม่มีที่สิ้นสุดถ้าพ่อต้องการลูกตั้งแต่แรกอะไรมันคงจะดีไปหมด แม้เขาจะไม่รักฉัน ทว่าเราอาจจะเป็นครอบครัวเพื่อเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่เพราะเขาไม่ต้องการทั้งแม่และลูก หลายอย่างจึงย่ำแย่ โดยเฉพาะความรู้สึกของเด็กบริสุทธิ์“คุณพ่อติดงานค่ะลูก แต่คุณพ่อรักหมูน้อยนะ” และเรื่องโกหกก็หลุดออกจากปากของผู้เป็นแม่อย่างฉันอีกครั้ง ไม่อยากจะโกหกเลยแววตาไร้เดียงสากำลังจ้องมองใบหน้าของฉัน หมูน้อยกำลังสงสัยอะไรหรือ “คุณพ่อมีตัวต

“ขอเวลาสักครู่นะครับ ขอสอบปากเบื้องต้นครับ” ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามาหาเบลล์และผม“ค่ะ คือฉันจอดรถข้างทาง สักพักก็รู้สึกว่ามีบางอย่างมากระแทกที่ท้ายรถอย่างแรงพอเปิดประตูลงมาฉันก็เห็นมอเตอร์ไซค์พร้อมคนขี่ที่นอนหมดสติไป จากนั้นฉันก็รีบโทรแจ้งเจ้าหน้าที่ค่ะ” เบลล์ให้ปากคำกับตำรวจโดยที่มีผมยืนจับมือเธอไม่ห่างไปไหน“โอเคครับ ยังไงก็ขอเชิญไปสอบปากคำที่โรงพักอีกรอบนะครับ ส่วนรถเดี๋ยวจะมีรถมายกไปทั้งของคุณรัศมีและคู่กรณีครับ”“ค่ะ” เบลล์ขานรับนายตำรวจจึงเดินออกไป“เราไปให้ปากคำที่โรงพัก แล้วเดี๋ยวให้ทนายประจำตระกูลพี่จัดการ ปะ” ผมจูงมือเบลล์เดินมาที่บิ๊กไบค์และถอดหมวกกันน็อคของผมให้เธอ“คะ คือ...”“อะไรครับ” ผมเอ่ยถามเพราะเบลล์มีท่าทางอึกอัก“ขึ้นไม่เป็น ไม่เคยนั่ง” เมื่อเธอตอบ ผมจึงยิ้มและอุ้มเบลล์ขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์“กอดพี่ไว้นะ รถมันแรง” ผมพูดพร้อมจับสองมือของเบลล์มาโอบกอดเอวผมไว้ เราสองคนต้องไปให้ปากคำที่โรงพักอีกรอบ ซึ่งตอนนี้ก็ดึกพอสมควรผมพาเบลล์มาให้ปากคำที่โรงพักและพาเธอไปดูอาการของคู่กรณีที่โรงพยาบาล ซึ่งร่างกายภายในไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ภายนอกขาหักหนึ่งข้างเเขนหักสองข้าง เบลล์ของผมเสี

สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดฉันจะเชื่อเขาได้เหรอ ฉันใจสั่นที่เห็นน้ำตาของเขา แต่อีกใจกลับรู้สึกสะใจที่เห็นเขาเจ็บแบบที่ฉันเคยเจ็บบ้าง แม้จะไม่เท่าที่ฉันเจ็บก็เถอะ คำว่า ‘รัก’ หลุดออกปากของเขา มันเชื่อได้สักแค่ไหนกัน เขารักฉันจริง ๆ หรือที่จริงทำเพื่อประชดใคร ทว่าประชดแล้วเขาจะได้อะไรในเมื่อมิ้มไม่ได้รู้สึกแบบที่เขารู้สึกฉันจะมั่นใจในตัวเขาได้สักเท่าไหร่ ถ้าให้ใจเขาไปแล้วเขาทิ้งขว้างเพียงเพราะเบื่อหน่ายอีกล่ะ ฉันจะไม่ระทมทุกข์ยิ่งกว่าที่ผ่านมาเหรอคนทุกคนย่อมอยากได้โอกาสแก้ตัวสักครั้ง ไม่งั้นคนทำผิดคงโดนตัดสินให้เป็นคนเลวไปตลอดชีวิต ถ้าให้โอกาสพี่กองปราบแล้วพลาดอีกครั้ง ฉันคงกลายเป็นคนที่โง่เรื่องรักจนกู่ไม่กลับ“อย่าเงียบนานสิเบลล์ ให้โอกาสพี่เถอะนะพี่สัญญาพี่จะเป็นสามีที่ดีจริง ๆ” พี่กองปราบจับมือของฉันไปแนบที่สองแก้มของเขาแล้วทำหน้าอ้อนให้ตายเถอะ! หมดกันรอยสักที่ฉันหลงใหลทำไมเขาต้องทำตัวอ้อนให้ฉันใจอ่อนด้วยนะ วิธีอ้อนมันขัดกับตัวตนเขา“สามีเลยเหรอคะ” ไหนว่ายังไงก็ไม่แต่งกับฉัน“ใช่สิเราได้กันไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่งงานกันเลยไหม พี่พร้อม” เขาทำหน้าอ้อนเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น แต่ที่เขาพูดมา