Semua Bab พันธะรักพันธนาการร้าย: Bab 11 - Bab 20

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านไป ตั้งแต่ฉันรับสายมิ้มในวันนั้น ฉันก็ไม่เคยนอนหลับสนิทสักคืน กลางคืนมักจะสะดุ้งตื่นกลางดึกตลอด จินตนาการไปว่ามิ้มโกรธเกลียดด่าทอร้องไห้เพราะฉันเป็นต้นสายปลายเหตุ ทำใจไม่ได้ถ้าทุกอย่างมันเป็นแบบที่ฉันคิด รู้สึกผิด แต่ขอโทษตอนนี้ก็คงไม่ทัน ได้แต่ก้มหน้ายอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิด ยอมรับว่าฉันมันเลวจริง ๆณ ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง กำลังนั่งรอเพื่อนรัก เมื่อวานนี้เธอเป็นฝ่ายโทรมานัดบอกให้มารอที่นี่ ทว่าเลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงมิ้มก็ยังไม่มา ทำให้ฉันนั่งรอด้วยความหวาดระแวงครืด ครืด (สายเข้า: มิ้ม)“ว่าไงแก ถึงไหนแล้ว”(แกมาหาฉันที่บ้านได้ไหม ฉันไม่สะดวกที่จะไป) เสียงมิ้มยังคงตึงเครียดเหมือนเดิมหรืออาจจะฟังดูเครียดมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ“หลังที่ฉันเคยไปใช่ไหม”(ไม่ใช่ หลังนี้ฉันอยู่กับพี่กองทัพ เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้ รีบมานะ)“ได้ ๆ ฉันจะรีบไป ให้ฉันซื้อของกินไปฝากไหม” ฉันเอ่ยถามก่อนจะวางเพราะเมื่อก่อนมิ้มชอบให้ฉันซื้อของกินอร่อย ๆ ไปฝากประจำ(ไม่ต้อง ฉันกินอะไรไม่ลง แกรีบมาก็พอ) เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ส่วนฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลย“ได้ ๆ เดี๋ยวรีบไปเลย” ฉันต

เมื่อเพื่อนคนสำคัญของมิ้มตื่นขึ้นมาก็พูดเรื่องที่ทำให้ผมรู้สึกสนุก สะใจ เธอคิดว่าผมเป็นไอ้กองทัพคนรักของมิ้ม พอเห็นใบหน้าที่โคตรสิ้นหวังผมก็มีความสุขซะงั้น ทำให้ไอ้กองทัพแปดเปื้อนบ้างก็มีความสุขดี ถึงจะแค่ชื่อก็ตาม อีกอย่างยื้อเวลาอีกนิดก็ดีเหมือนกันเพราะผมรู้สึกชอบร่างกายผู้หญิง ยังไม่อยากปล่อยไป เธอแทนตัวเองว่าเบลล์ นั่งร้องไห้เป็นคนบ้า คงจะเสียใจมาก ดี ผมชอบ เกลียดมากยิ่งดีไอ้กองทัพพควรจะถูกคนเกลียดบ้าง ด้วยความนึกสนุกผมจึงยื่นข้อเสนอในทางบังคับข่มขู่เพื่อที่ผมจะได้ลิ้มลองร่างกายนี้จนกว่าจะเบื่อและใส่ร้ายไอ้กองทัพด้วย ซึ่งตอนที่ผมยื่นข้อเสนอไปผมคิดว่าคงไม่เกินอาทิตย์ผมก็คงจะเบื่อแล้วแต่พอเอาเข้าจริงมันไม่ใช่แบบที่ผมคิด เรื่องของผมกับเบลล์เลยเถิดมาถึงสองเดือน ช่วงหลัง ๆ ผมว่าผมผิดปกติไป ผมเคยชินกับการมีเบลล์ ผมต้องรีบกลับห้องมานอนพร้อมเธอ ต้องได้กอดต้องได้กลิ่นไม่อย่างนั้นผมจะนอนไม่หลับ การที่มีเบลล์อยู่ในชีวิตมันเริ่มไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการ ฉะนั้นผมต้องจบปัญหานี้ต้องตัดเบลล์ออกจากชีวิตของผมให้เร็วที่สุดไม่งั้นจะเป็นผมที่แย่ เมื่อต้องเขี่ยเบลล์ทิ้งผมก็ต้องหาผู้หญิงคนใหม่ จากนั้นก็ไ

“แกจำหนูรัศมีได้ไหม” ประมุขของบ้านพูดกับผมขณะนั่งพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหารในตอนเช้า“จำได้สิครับ เลขาคนโปรดที่พ่อยกคอนโดให้อยู่ฟรี ๆ” ผมตอบแล้วตักข้าวกิน ไม่รู้เหมือนกันว่าเบลล์ทำยังไงพ่อผมถึงได้โปรดปรานเธอนักหรือเธอจะทำเกินหน้าที่ของเลขานุการเหรอ แต่พ่อผมก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้นี่“คุณพ่อยกคอนโดให้เบลล์ด้วยเหรอคะ” พี่สะใภ้ที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณเลขาเอ่ยถามทั้งที่น่าจะรู้หรือมิ้มจะไม่รู้ เพราะหน้าตามิ้มดูตื่นเต้นดีใจมาก“ใช่ลูก คือบ้านหนูรัศมีอยู่ไกลจากบริษัทมาก พ่อกับแม่เห็นว่าเธอตั้งใจทำงาน งานแต่ละอย่างออกมาดีมาก เราจึงชักชวนให้มาอยู่ที่คอนโดจะได้ไม่ต้องตื่นเช้าแล้วเดินทางไกล ความจริงหนูรัศมีจะจ่ายค่าห้องให้นะ แต่แม่ยืนกรานว่าจะไม่รับเพราะถือเป็นโบนัสพนักงานดีเด่น” แม่ไขข้อสงสัยให้ทุกคนเข้าใจขณะที่พูดถึงเบลล์ แววตาท่านดูปลาบปลื้มซะเหลือเกิน“เบลล์ทำงานดีครับ ถึงจะมีท่าทางแปลก ๆ ไปบ้าง เหมือนมีอะไรในใจแต่ไม่ถามไม่พูด แต่ว่าเรื่องงานเธอทำงานเก่งจริง ๆ” ไอ้กองทัพพูดเสริมหลังจากที่เป็นผู้ฟังที่ดีมาสักพัก เรียกเบลล์งั้นเหรอ สนิทกันขนาดนั้นเลยหรือไงหรือว่ายัยนั่นเเอบมีอะไรกับไอ้กองทัพวะ ไม่หรอก ไอ

“เตรียมตัวพร้อมแล้วใช่ไหมครับคุณรัศมี” ท่านประธานที่แสนดีเปิดประตูห้องทำงานออกมาพร้อมภรรยาที่เป็นเพื่อนสนิทของฉัน ท่านประธานเอ่ยปากถามด้วยประโยคเชิงห่างเหิน เขาแสดงได้ดีจัง เหมือนเป็นคนละคนเลย ทำไมฉันไม่เก่งแบบนี้บ้างนะ“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ฉันตอบออกไปด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ทั้งที่ใจจริงไม่ชินกับการห่างเหิน ก็ในอดีตครั้งหนึ่งเราเคยนอนกอด ถึงจะรู้ว่าผิดที่รู้สึกกับคนรักของเพื่อนก็เถอะ พี่กองทัพคนนั้นทำไมต่างกับพี่กองทัพคนนี้นัก เขาช่างเก่งจริง ๆ ที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างง่ายดายแต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอเบลล์ ก็เนี่ยนี่สามีของเพื่อน ต่อให้แกจะรักเขาแค่ไหนก็ไม่ควรทำ หักห้ามใจซะ อย่าทำร้ายเพื่อน เลิกคิดถึงพี่กองทัพคนนั้นได้แล้ว ฉันได้แต่ก่นด่าห้ามปรามตัวเองในใจ พยายามบอกตัวเองพี่กองทัพเปลี่ยนเป็นคนที่รักมิ้มมากก็ดีแล้ว มิ้มจะได้ไม่เสียใจ มิ้มและลูกจะได้แข็งแรง“โอ๊ย! พี่กองทัพ เบลล์ ขอร้องเถอะค่ะ เลิกพูดแบบนี้ได้ไหมคะ นี่มันเลิกงานแล้ว ช่วยพูดให้มิ้มฟังแล้วรู้สึกลื่นหูทีเถอะค่ะ ฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิด” ว่าที่คุณแม่พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด คงจะหงุดหงิดกับพฤติกรรมการพูดของเราทั้งคู่นั่นแหละ แต่จะให้ท

เพี้ยะ เพี้ยะ! หน้าของผมหันไปตามแรงตบโดยฝ่ามือของผู้เป็นมารดา นี่เป็นครั้งแรกที่แม่ลงมือกับผม แม่ตบผมหลังจากที่ขู่เอาความจริงจากผมจนหมด สาเหตุมาจากเลขานุการคนดีของพวกท่านระเบิดแตกกลางร้านอาหารเพราะเธอรู้ว่าผมเป็นคนละคนกับไอ้กองทัพแฝดพี่ของผม จบเกมครับ ความแตกเรียบร้อย แล้วสาเหตุที่ผมโผล่ไปร้านอาหารก็เพราะพ่อเเม่บังคับให้ไปบอกว่ามีคนอยากแนะนำให้รู้จัก ผมปฏิเสธแต่แม่บอกถ้าไม่มาจะตัดแม่ตัดลูก ผมจึงต้องยอมไปใครจะรู้ว่าการไปครั้งนี้ผมจะเจอแจ็คพอตยิ่งกว่าถูกรางวัลที่หนึ่ง ใครจะรู้ว่าคนที่แม่อยากแนะนำให้คือเบลล์ ผู้หญิงที่เคยเป็นแม่ของลูก ผู้หญิงที่ผมสั่งให้ไปเอาเด็กออก“แม่ไม่คิดว่าปราบจะเป็นคนแบบนี้ ทำไมปราบทำร้ายหนูรัศมีได้ขนาดนี้ ปราบสั่งเขาไปเอาเด็กออก ปราบไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย ปราบฆ่าคนบริสุทธิ์ หัวใจของปราบทำด้วยอะไร แม่เลี้ยงปราบผิดไปหรือยังไง ทำไมลูกแม่ถึงเติบโตมาเป็นคนแบบนี้ ครั้งนี้แม่ผิดหวังในตัวปราบจริง ๆ” แม่กำลังร้องไห้อย่างหนักหน่วงที่ล่วงรู้ว่าผมสั่งฆ่าลูกตัวเอง ส่วนพ่อนั่งเงียบ ๆ สุขุมนิ่งขรึมจนผมรู้สึกถึงกลิ่นไอความน่ากลัว“พี่ปราบทำร้ายเพื่อนมิ้มได้ยังไงคะ แล้วยังอ้างว่