All Chapters of เพียงเศษใจ: Chapter 41 - Chapter 50

ร่างกายที่เริ่มทนไม่ไหวเพราะอากาศป่วย ยังเจ็บไม่เท่าหัวใจดวงนี้...ที่คิดถึงลูกผัว ฟ้ารู้ว่าฟ้าผิด แต่ขอร้องเถอะรัณ ไม่รักฟ้าแล้วก็ไม่เป็นไร ขอให้ฟ้าได้อยู่ใกล้ๆ ลูกบ้างก็พอ ฟ้าขอร้อง...”ถ้อยวาจาที่คลอเคล้าความโศกเศร้าของเพียงฟ้า กระแทกที่หัวใจคนฟัง ศรัณ ชนนท์และสองผัวเมีย ต่างนิ่งงันอย่างใช้ความคิด ยิ่งตอนที่เพียงฟ้าดึงหมวกผ้าที่คลุมผมอยู่ออกไป เผยผมสั้นกุดที่ดูเด๋อด๋าไร้ความงดงาม ความสงสารก็แผ่กำจายในหัวใจของคนมอง“ความเจ็บปวดของคนทำคีโม ยังไม่เท่าความเจ็บปวดที่ทอดทิ้งรัณกับลูกไป โกรธฟ้าเลย ถ้าจะทำให้รัณรู้สึกดีขึ้น แต่อย่าไล่ฟ้าไปได้ไหม ฟ้าไม่มีที่ไปแล้ว ฟ้าแค่อยากอยู่กับลูก ต้องให้เป็นคนอื่นสำหรับรัณก็ไม่เป็นไร ฟ้า...ทนได้”เสียงของเพียงฟ้าเริ่มแผ่วลง เธอร้องไห้อยู่นานแล้ว ความเสียใจในเรื่องที่เกิดทำให้ร่างกายยิ่งอ่อนล้าลงไปศรัณนิ่งงัน ความโกรธที่พลุ่งพล่านค่อยๆ ลดลงด้วยวาจาของเพียงฟ้า เขาไม่อยากคิดหรอกว่าหล่อนเจ็บปวดแค่ไหน เพราะนั่นจะทำให้เขายิ่งรู้สึกแย่ ที่เอาแต่โทษว่าทุกสิ่งคือความผิดของตัวเอง ผิดที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของลูกป

“เพราะพี่เป็นพี่ไง แล้วนั่นก็สามีพี่นะ เขาเป็นพี่เขยของเธอ อย่าทำตัวไร้ยางอายแบบนี้ ถ้ารักใครสักคนขึ้นมา สิ่งที่เธอทำวันนี้มันจะส่งผลในวันข้างหน้า เธอไม่กลัวตัวเองจะเสียใจบ้างเหรอ”“ไม่!”“ออม...ตั้งแต่เล็กจนโต เธออยากได้อะไรพี่ไม่เคยแย่ง เธออยากได้ของของพี่ พี่ไม่เคยขัดสักครั้ง แต่คราวนี้พี่ขอเถอะ อย่ายุ่งกับเขาเลย มันผิดเธอรู้ไหม”อรุณฉายเอามือถูแก้มแรงๆ ยิ่งพี่สาวพูดอย่างนั้น หัวใจเธอยิ่งฮึกเหิม เพิ่งอยู่ด้วยกันไม่เท่าไหร่ หวงกันจริงนะ“รู้! แต่จะทำ มันท้าทายดี คอยดูนะ ฉันจะยั่วเขาอ่อยเขา ฉันจะทำทุกทางให้เขาทิ้งพี่ คอยดู!?”อรุณฉายร้องใส่หน้าพี่สาวแล้วหันหลังกลับเข้าห้อง ทิ้งพี่สาวไว้กับความเจ็บปวดของวาจาคนเป็นน้อง และเพราะความรีบร้อน สองขาของแม่ตัวแสบเลยก้าวเข้าไปในห้องของย่า แทนที่จะเป็นห้องของตัวเอง“ทะเลาะกันอีกละ นี่พี่น้องกันแน่รึแม่ออม”“ศัตรู! พี่อุ่นบอกว่าหนูเป็นศัตรู เนี่ย! ตบหนูด้วย” อรุณฉายเอียงแก้มแดงๆ ให้ย่าดู คนเป็นย่าก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา ไม่รู้ว

“อะไรของแกเจ้านนท์ มายืนทำอะไรตรงนี้”“ก็พี่สะใภ้ผมน่ะสิ เธอกลับมาจริงๆ ตอนนี้เมียเก่ากับเมียใหม่พี่รัณเลยอยู่บ้านเดียวกัน”“อือ...ก็...ไม่มีทางเลือกนี่นา แม่หนูนั่นก็น่าสงสาร ฟีฟ่าก็เพิ่งได้เจอแม่ เราจะทำยังไงได้ล่ะ”“โธ่...พ่อ พ่อจะไว้ใจยัยนั่นทำไม ต่อให้แบกสายน้ำเกลือกลับมา ผมก็ไม่ไว้ใจหรอก ผมน่ะ รักแรงเกลียดแรงพ่อ ถ้าใครเคยทำให้ผมเจ็บ ทำให้ผมผิดหวังแล้วละก็ ผมไม่เผาผีนะ จริงๆ”“เออ...เรื่องของแก”“อา...อึดอัดชะมัด! ผมอยู่บ้านนี้ไม่ได้ละ เชิญอยู่กันต่อเถอะ ไม่ไหวจริงๆ”ชนนท์ว่าแล้วผลุบขึ้นไปบนเรือน เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างเร่งด่วนแล้วหิ้วมันลงมา“แกจะไปไหนอีกเจ้านนท์” ชุนถามลูกชายที่หอบกระเป๋าไปขึ้นรถ“พ่อจะให้ผมอยู่ได้ยังไง ยัยขี้โรคนั่นจะทำลายชีวิตแต่งงานของพี่รัณ เชื่อผมสิ”ชุนมองไปใต้ถุนเรือน ประตูห้องครัวที่เปิดอ้าทำให้แลเห็นเพียงฟ้ากับฟีฟ่ากำลังช่วยกันทำอาหาร ทั้งสองมีรอยยิ้มให้กัน ฟีฟ่าตัวน้อยคงมีความสุขมากเลยในตอ

กลางดึกคืนเดียวกันศรัณสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะฝันร้าย เขาฝันไม่ดีเลย ฝันว่าเพียงฟ้าจะมาพาฟีฟ่าไปจากเขา ความรู้สึกมันทรมานยิ่งกว่าโดนแทงซ้ำๆ เขาลุกออกจากฟูกนอน ไม่ลืมหันไปดูอารดา เขารังแกหล่อนตั้งแต่จบมื้อค่ำจนเกือบเที่ยงคืน หล่อนคงเพลียมาก หลับสนิทเลย“ฝันดีนะคุณอุ่น” บอกเมียแล้วดึงผ้ามาห่มให้ ก่อนจะฉวยเอาโทรศัพท์มือถือก้าวออกจากห้องไป เวลาค่อนคืนที่บ้านสวนเงียบสงัด มีเสียงแมลงกลางคืนร้องระงม แสงจันทร์จางๆ ที่โผล่พ้นแนวหมู่เมฆ ยังส่องลงมากระจ่างที่กลางชานศรัณดึงมือถือมาเปิดดู เข้าอีเมลเพื่อส่งข้อความถึงใครบางคน‘หัวใจที่เคยเจ็บปวด กำลังเจ็บขึ้นมาอีกครั้งแล้ว เจ็บคราวนี้เจ็บยิ่งกว่าเดิมอีก เพราะคนที่คิดว่าทำให้มันเจ็บ แท้จริงแล้วไม่ได้ตั้งใจ ผมควรทำยังไงดี ทิ้งมันไว้ข้างหลังเป็นเพียงอดีต หรือโอบอุ้มมันมาใส่ใจ แต่ว่า...ถ้าทำอย่างนั้น ภรรยาของผมล่ะ ผมควรต้องทำยังไงกับเธอ ผม...เลิกกับเธอไม่ได้หรอกนะ ผมรักเธอมากจริงๆ’ระบายความใจแล้วกดส่งเมลออกไป อีกเป็นอาทิตย์กระมังกว่าคุณกระต่ายป่าจะตอบกลับมา ระยะเวลานานขนาดนั้น บางทีเขาคงหาทาง

 อรุณรุ่งวันใหม่เสียงเหมือนคนเถียงกันดังอยู่ที่หน้าชาน อารดาก้าวขาออกมาจากห้องช้าๆ เมื่อคืนเธอคุยกับเขาเรื่องเพียงฟ้า และสรุปได้ว่า อย่างไรเสียเธอก็อยากให้เพียงฟ้าจากไป ศรัณไม่ได้รับปากว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้นวันไหน แต่เธอรู้ดี เขาต้องจัดการมันสักวันแน่ๆ เธอครุ่นคิดเรื่องนี้ทั้งคืน เธอนอนไม่ค่อยหลับหรอก และมันทำให้เธอตื่นสายอย่างนี้ดูเหมือนว่าศรัณยังไม่ได้เข้าสวน น้ามาลาเองก็ไม่ได้ขลุกอยู่ในครัวด้วย พวกเขากำลังคุยบางเรื่องอยู่ ท่าทางเคร่งเครียด ห่างออกไปนั้น เพียงฟ้านั่งอยู่บนเสื่อผืนเล็กอย่างเจียมตัวเจียมตน มีกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กวางอยู่ ลูกชายของหล่อนนั่งอยู่ด้วย เขากอดกระเป๋าใบนั้นไว้ มีน้ำตานองหน้าและเสียงสะอื้นเบาๆ ท่าทีของฟีฟ่าทำให้เธอพอจะรู้ละว่าเกิดอะไรขึ้น“น้าครับ ขอร้องเถอะ”ศรัณเอ่ยกับมาลาอีกคราหนึ่ง หลังจากพูดประโยคนี้มาหลายรอบแล้ว“น้าต่างหากที่ต้องขอร้อง น้าพูดไปแล้วว่าทำไมเพียงฟ้าถึงต้องอยู่ที่นี่ รัณไม่สงสารลูกบ้างเหรอ ฟีฟ่าเพิ่งได้เจอแม่นะ” ถามคนที่รักเหมือนลูกแล้วชี้ไปยังหลานชาย ฟีฟ่