Tous les chapitres de : Chapitre 61 - Chapitre 70

มาลาละมือจากผักในถุงพลาสติกใบใหญ่ มองสาวเจ้านิ่งๆ แล้วค่อยพูดออกมา “ตอนแรกน้าดูห้องเช่าไว้ แต่มันอยู่ชั้นสี่ ลิฟต์ก็ไม่มี แล้ว...เพียงฟ้าก็เพิ่งจะหายป่วย รัณก็เลย...ให้เช่าบ้านหลังเล็กๆ แทน คงจะเผื่อฟีฟ่าด้วยแหละ ถ้าต้องอยู่ห้องเช่า ฟีฟ่าคงไม่สนุก รายนั้นชอบบ้านโล่งๆ มีที่ให้วิ่งเล่นเยอะๆ”อารดาได้ฟังแล้วค่อยๆ คิด แต่ไม่ได้คิดถึงเรื่องเด็กน้อยฟีฟ่าเลย เธอกำลังคิดไปอีกอย่าง“อย่างนี้...ค่าเช่าคงแพงแย่ เธอไม่ได้ทำงาน จะจ่ายไหวหรือคะ”มาลาถูมือชื้นๆ ไปมาจนมันเกือบแห้ง ปากเม้มแล้วเม้มอีก แล้วค่อยพูดออกมา “เงินที่เพียงฟ้ามี หมดไปกับค่ายาค่าหมอแล้วหนู ค่าเช่าบ้านเองก็ไม่กี่พัน น้าเลย...ให้รัณช่วยจ่ายให้ไปก่อน พอเพียงฟ้าแข็งแรงขึ้นพอจะทำงานได้ ค่อยให้เจ้าตัวจ่ายเอง”อารดาพยักหน้า “งั้นแสดงว่า...สามีหนูก็ต้องจ่ายค่ากินค่าอยู่ ค่าเช่าบ้านให้เมียเก่าไปเรื่อยๆ อย่างนี้หรือคะ”“หนูอุ่น...น้าขอร้อง...”เธอส่ายหน้ารัวๆ รู้ว่าน้ามาลาหมายถึงเรื่องอะไร“หนูไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเรื่องเงิน

วันอาทิตย์ที่แสนสดใสวันนี้อารดาอยู่บ้านกับเจ้าเด็กน้อย เธอกำลังสอนหนังสือเจ้าตัวเล็กอยู่ แต่ไม่รู้สอนกันอย่างไร พอแวบลงมาเอาขนมขึ้นไปให้ ไม่กี่นาทีเจ้าตัวแสบดันหนีหาย เธอได้แต่เม้มปากแน่นๆ เด็กน้อยคงอยากเล่นซนมากกว่าถูกเธอสอนหนังสือกระมัง“ฮือ...ฮือ...ยาย...ยายค้าบ! ฮือออ...”เสียงร้องดังแว่วมาจากในสวน อารดาวิ่งลงมาจากห้องของเด็กน้อย เท้าเรียวๆ ก้าวไปตามทางเดิน ได้ยินเสียงร้องระงมของเจ้าเด็กน้อยชัดขึ้นทุกขณะ การอยู่กับฟีฟ่า บางคราก็ทำให้เธอคลายเหงา แต่บางคราก็ทำให้เธอปวดหัวได้ โดยเฉพาะตอนที่เขานั่งเค้เก้อยู่บนพื้นและมีเลือดไหลอาบขาอย่างนี้“แม่อุ่น! ฮึกๆ แม่อุ่น...ฮือออ...”“ฟีฟ่า!?” หัวใจเธอหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ยามเห็นเด็กน้อยมีเลือดออก เจ้าตัวเอาแต่เบ้ปากร้องระงม“ฮึกๆ แม่อุ่น...ฮึก ฟีฟ่าเจ็บ ฮือออ...”อารดาส่ายหน้ารัวๆ“แล้วเข้ามาทำไมในนี้ นึกว่านั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือเสียอีก”เด็กน้อยปาดน้ำตายามอารดานั่งลงแล้วพลิกดูรอยแผลที่ขาให้“กระแต”

คนเป็นลูกบ่นให้มารดาขณะรอเจ้าบ้านให้ลงมาที่โต๊ะอาหาร ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นคราวโน้น เธอรู้สึกว่าน้าชายของเธอเปลี่ยนไป ไม่ค่อยพูดจากับมารดาเท่าไหร่ หรือหากพูด ก็พูดตามมารยาท ไม่ได้ดูเกรงอกเกรงใจเท่าที่ควร มันแปลกไปจนเธอรู้สึกได้ เรื่องนั้นที่ทำให้อารดาฟิวส์ขาด คงทำให้หลายสิ่งหลายอย่างในบ้านนี้เปลี่ยนไป เธอไม่สนหรอก ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร ขอแค่อารดาไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ดีใจมากแล้ว เจ้าหล่อนลาออกจากงานอีก ยิ่งเข้าทางเธอเลย“ตักข้าวเถอะพุดซ้อน”โอภาสบอกพุดซ้อนตอนที่นั่งลงยังหัวโต๊ะ โฉมชบาช่วยขยับเลื่อนจานกับข้าวไปตรงหน้าสามี มองสมาชิกในครอบครัวที่เหลือน้อยลงแล้วรู้สึกแปลกๆ ต่อให้ไม่ค่อยได้รักใคร่ปรองดองกันสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังชอบใจให้ทุกคนอยู่กันครบ ไม่ใช่หายไปทีละคนสองคนอย่างนี้“คิดถึงยัยอุ่นเหมือนกันนะคะ”โฉมชบาเอ่ยขึ้น พี่สาวของสามีเลยได้เลิกคิ้วสูง“เพิ่งรู้ว่าหล่อนก็เอ็นดูลูกเลี้ยงนะแม่โฉม”โฉมชบาคอแข็งขึ้นมา เชิดหน้าใส่อรดีอย่างไม่เคยทำมาก่อน“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่ได้เอ็นดูอะไรยัยอุ่นมากมาย แต่ฉันมั

อรุณฉายน้ำตาไหลพราก ปาดน้ำตาแห่งความอึดอัดใจแล้วลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เธอไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ทำแท้งไปดีกว่า จะได้จบๆ ไป“คิดเสียว่าวันนี้ไม่ได้เจอฉันก็แล้วกัน” บอกเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก้าวจากมา ชนนท์ตามเธอมาติดๆ เขาพยายามรั้งเธอไว้ เรียกชื่อเธอ ดึงแขนเธอ แต่ว่า...ไม่ได้พูดสักคำว่าอยากยอมรับลูกเธอ แล้วเธอจะยอมเขาไปทำไม“อย่าเพิ่งไปสิ! อย่าเพิ่งใจร้อนได้ไหม ค่อยๆ คิดก่อน” เขาเอ่ยอ้าง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มหันมามองเมื่อชนนท์พูดเสียงดัง“ฉันไม่อยากรอ ฉันรอไม่ได้ ฉันเครียดรู้ไหม ฉันเพิ่งยี่สิบเอ็ดและฉันไม่เคยท้องมาก่อน ฉันทั้งกลัวทั้งสับสนไม่ต่างจากนาย และอย่ามาพูดว่าให้ฉันใจเย็นๆ ถ้ามาเป็นฉัน นายจะเย็นได้ไหมล่ะ ลองมาเป็นฉันดูไหม!”เธอผลักเขาออกเต็มแรง วิ่งไปขึ้นรถของตัวเองอย่างไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับปัญหาที่ก่อไว้ เธอขับรถออกมาด้วยความเร็ว บางทีนะ...บางทีการทำแท้งอาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็ได้ชนนท์มองตามรถของอรุณฉาย ไม่รู้จะเอาอย่างไรดี เขากลับไปที่โต๊ะ หยิบมือถือมาต่อสายหาหล่อนแต่หล่อนไม่ยอมรับเลย หล่อนหน

[16]คือความรับผิดชอบ___________________ เครื่องไล่ยุงอันน้อยถูกเสียบเข้ากับปลั๊กตรงต้นเสาที่กลางกระท่อม พุดตานถอนหายใจรอบที่ร้อย มองไปที่หลานเจ้านายแล้วจำต้องถอนหายใจอีกครา“ไปคุยกับย่าอีกรอบเถอะนะคะ คุยกันดีๆ เดี๋ยวท่านก็หายโกรธ”พุดตานแนะด้วยหวังดี อรุณฉายมาหาย่าพร้อมข่าวคราวที่ชวนให้หญิงชราตื่นตะลึง ทั้งสองมีปากเสียงกันไม่น้อย ย่าแค่ต้องการรู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้องของหลานสาว แต่เจ้าตัวใจแข็งนัก ใจแข็งเกินกว่าจะยอมปริปาก สุดท้ายเลยถูกย่าไล่ลงเรือนไม่ต่างจากบิดามารดา แต่ว่า...เจ้าตัวจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร กระท่อมท้ายสวนมันไม่สะดวกสบายสักนิด“ไม่เอาแล้วจ้ะน้า แค่มาบอกเรื่องวุ่นวายนี่ ย่าก็เป็นลมไปหลายรอบแล้ว” บอกน้าพุดตานอย่างสำนึก เรื่องมันช่างน่าเศร้านัก ย่าพร้อม...ที่พึ่งสุดท้ายของเธอไม่ยินยอมให้เธอพึ่งพา ตอนนี้ เธอคงต้องพึ่งตัวเองแล้ว“น้าจะช่วยพูดนะคะ ตอนนี้ย่ายังโกรธอยู่”หญิงสาวยิ้มให้สาวใหญ่ด้วยความขอบคุณยิ่ง แต่เธอทำอย่างนั้นไม่