เพียงเศษใจ

เพียงเศษใจ[1]ผมเป็นสามีของคุณใบหน้าเนียนกริบของหญิงสาววัยสามสิบเอ็ด กระจ่างอยู่ในกระจก วงหน้ารูปไข่เรียวรี คิ้วโก่งพอเหมาะรับกับดวงตากลมโต ริมฝีปากรูปกระจับดูเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มยามประดับอยู่บนวงหน้านี้ หลานสาวย่าพร้อม พิศมองความงามแบบเรียบง่ายอย่างที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอเคยว่ากระทบแล้วพบว่ามันคงจริงตามนั้น ทุกอย่างที่ก่อเกิดเป็นเธอสมบูรณ์แบบ แต่มิได้ทำให้เธอสวยผุดผาดบาดตา อาจเป็นเพราะใบหน้านี้ แห้งแล้งการแย้มยิ้มก็เป็นได้หญิงสาวปัดความคิดไร้สาระทิ้งไปเสีย เธอสอดก้านของตุ้มหูเพชรอันแวววาวเข้ารูหูของตัวเอง หางตายังเหลือบไปเห็นแฟ้มเอกสารปกสีแดง คล้ายว่ามันวางอยู่ตรงนี้มาเกือบเดือนแล้ว เธอมองมันอีกคราหนึ่ง เอื้อมมือไปหมายจะเปิดดูสักนิดแต่ประตูกลับถูกเคาะ ตามด้วยเสียงของพี่เลี้ยงที่วัยมากกว่าเธอราวสิบปี เจ้าหล่อนผลักประตูเข้ามาเพื่อรายงานบางอย่าง“คุณอุ่นคะ มีแขกมาค่ะ”“แขกเหรอ?” เธอถามย้ำแล้วมองนาฬิกาบนข้อมือ “นี่เพิ่งจะหกโมงเช้านะ ใครมากันล่ะ”“ไม่ทราบค่ะ คุณเขาไม่พูดอะไรเลย”“แล้วทำไมพี่ไม่ถามละคะ” บ่นให้พี่เลี้ยงแล้วจำต้องยุติการแต่งตัว เธอดูดีแล้ว สำหรับการไปทำงาน แต่ว่า...คนที่รออย

“ผู้หญิงด่าเขาว่าผู้หญิงรักครับ คุณอุ่นคงจะรักและเอ็นดูผมมากเลย เอาละนะ คุณคงต้องลางานแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นผมคงเอาทะเบียนสมรสไปอวดย่าพร้อมไม่ได้แน่ๆ”เธอส่ายหน้ารัวๆ ไม่จริงนะ เธอต้องจดทะเบียนกับเขาจริงหรือ แต่ถ้าไม่จด สิ่งที่หวังไว้ ย่าคงไม่ให้เธอแน่ โธ่เอ๋ยอารดา ทำไมไม่ตรวจสอบดีๆ ก่อนหน้านี้นะ“ฉันไม่ไป ฉันไม่จด ฉันไม่แต่งงานกับเด็ก”“ผมไม่ใช่เด็ก ผมโตพอจะทำลูกกับคุณได้นั่นแหละ” โต้กลับหล่อนแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ อารดากัดฟันจนกรามขึ้นเป็นสันนูน“คุณตัดสินใจแล้วคุณอุ่น ผมอุตส่าห์ปลีกตัวมานะ อย่าทำให้ผมเสียเวลาสิ”อารดาสูบลมหายใจเข้าลึก ถามตัวเองว่าจะต่อต้านทำไม ในเมื่อได้รับปากคนเป็นย่าไปแล้วว่าจะแต่งงานกับคนที่ย่าเลือกให้ ไม่ว่าเขาจะเป็นคนหนุ่มหรือคนแก่ เธอ...ก็คงต้องแต่งด้วยอยู่ดี“ฉันต้อง...โทรไปลางานก่อน”“ดีครับ อย่างนี้ค่อยเหมือนผู้ใหญ่คุยกันหน่อย ผมจะไปรอที่รถแล้วกัน  รีบตามมาไวๆ นะครับ ผมตื่นเต้นน่ะ อยากมีเมียจะแย่แล้ว”อารดามองเขา ศรัณมิใช่แค่เพียง

อารดาเองก็แลหาตัวต้นเรื่อง ประหลาดใจที่อยู่ๆ น้ำเหม็นๆ นี่ก็ถูกสาดใส่ร่างรสิกา แล้วเธอก็ถึงบางอ้อ ตัวต้นเรื่องมิใช่ลุงคนสวน แต่เป็น...“โอ...ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ พอดีผมช่วยลุงเขารดน้ำต้นไม้น่ะ ไม่รู้ว่ามีคนยืนอยู่ตรงนี้”ศรัณตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ มองสภาพเหมือนหนูตกคลองน้ำเน่าของสาวเจ้าแล้วอยากหัวเราะดังๆ แต่ต้องกลั้นไว้ ช่วยไม่ได้ละนะ อยู่ดีๆ มาตบคุณอุ่นของเขาทำไมล่ะ“นะ...นาย!? นายเป็นใคร!? เข้ามาบ้านฉันได้ยังไง!”รสิการ้องถาม ถึงหนุ่มน้อยที่พาร่างออกมาจากแนวต้นโมกข์จะหน้าตาดี แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขาควรมาอยู่ในบ้านของคนอื่นอย่างนี้“ผมเหรอ ผมเป็นสามีคุณอุ่นครับ” ศรัณตอบชัดๆอารดาปัดหยดน้ำเน่าเหม็นออกจากตัว มันกระเด็นมาโดนเธอไม่น้อย เรื่องปวดหัวของเธอเริ่มขึ้นตั้งแต่เช้า และยังไม่จบลงง่ายๆ“อะไรนะ! สามีงั้นเหรอ!?”อารดาไม่ตอบโต้ ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย“กลับไปอาบน้ำเถอะรุ้ง บอกคนที่บ้านเธอมากินข้าวด้วยล่ะ ฉันจะพูดทุกอย่างตอนมื้อค่ำ”“อย่

 [2]ลูกเขยวัยละอ่อน______________ อารดาวางหวีไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอแต่งตัวเสร็จก่อนเวลา ทว่านั่นเป็นการดี เพราะนาทีถัดมาก็มีสาวใช้มาเรียก บิดาของเธอเรียกพบเธอที่ห้องหนังสือ เธอได้แต่ถอนหายใจ โกรธตัวเองที่วันนี้ต้องเห็นหน้ายุ่งๆ ของบิดาอีกแล้วเธอเดินลงบันไดมา ยังเหลือบเห็นน้องสาวต่างมารดาหอบหิ้วเอาถุงของแบรนด์เนมเข้าประตูห้องไป เธอมองภาพนั้นอย่างชินชา น้องสาวผู้แสนโสภาต้องดูสมบูรณ์แบบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เป็นธรรมดาที่ข้าวของราคาแพงต้องมีประดับร่าง อย่าได้ถามว่าเงินนั้นมาจากไหน มาจากเงินกองกลางที่เป็นผลกำไรจากบริษัทของครอบครัวนั่นอย่างไรบริษัทม่านมุกนำเข้าเครื่องใช้ไฟฟ้าสำหรับลูกค้าระดับกลางถึงร่ำรวย บริษัทเริ่มก่อตั้งเมื่อหลายสิบปีก่อน และหลายครั้งที่เศรฐกิจไม่ดี บริษัทได้รับผลกระทบ สามีของป้าก็ให้ความช่วยเหลือเสมอมา จนกลายเป็นว่าปัจจุบัน ป้าของเธอก็มีหุ้นอยู่ด้วย และนั่นทำให้บิดาของเธอเกรงใจพี่สาวของตัวเองมิเสื่อมคลายหลายครั้งหลายคราเธอยังแอบคิดว่าบิดายอมพี่สาวมากเกินไป แ

ศรัณเดินออกมารับลมยามจบมื้อค่ำ ที่โต๊ะอาหารนั่น บรรยากาศช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน เขาอยากเข้าใจอารดาในสิบวินาทีที่ได้เจอหน้า แต่คงฝันเฟื่องเกินไป ความเป็นอารดาคงยากที่จะรู้ซึ้งในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง และนั่นทำให้เขาหงุดหงิดใจชะมัดอารดาไม่ใช่ผู้หญิงสวยจัด น้องสาวหล่อนนั้นยังสวยกว่ามาก สวยแบบมองแล้วต้องมองอีก แต่เขาก็ไม่อาจละสายตาจากอารดาไปได้ ดูเหมือนว่าแววตาอันแสนเศร้าของหล่อนตรึงเขาให้อยู่กับที่ ให้เขาสงสัยใคร่รู้จนไม่มีหัวใจไว้ชื่นชมความงดงามของผู้ใดชายหนุ่มยังเดินเตร่อยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ทันได้เห็นสตรีสองนางเจรจากันอยู่ที่มุมหนึ่ง ก็ไม่ได้อยากแอบฟังนะ แต่พุ่มไม้ใหญ่นี่ดันบังร่างเขาได้พอดิบพอดี“คิดว่ายัยอุ่นแต่งงานแล้วจริงเหรอ”รสิกาถามลูกพี่ลูกน้อง อรุณฉายยักไหล่ก่อนตอบ“ไม่รู้สิ คนอย่างพี่อุ่นไม่ทำอะไรโดยไม่คิดหรอก บางทีคุณย่าอาจจะมีเอี่ยวก็ได้”“คุณยายน่ะเหรอ” รสิกาท้วงอีก คิ้วสวยๆ ยิ่งขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงย่าพร้อม ซึ่งเป็นยายของเธอ“อือ...คุณย่าน่ะจอมบงการจะตายไป&rd