เพียงเศษใจ

เพียงเศษใจ

[1]

ผมเป็นสามีของคุณ

ใบหน้าเนียนกริบของหญิงสาววัยสามสิบเอ็ด กระจ่างอยู่ในกระจก วงหน้ารูปไข่เรียวรี คิ้วโก่งพอเหมาะรับกับดวงตากลมโต ริมฝีปากรูปกระจับดูเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มยามประดับอยู่บนวงหน้านี้ หลานสาวย่าพร้อม พิศมองความงามแบบเรียบง่ายอย่างที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอเคยว่ากระทบแล้วพบว่ามันคงจริงตามนั้น ทุกอย่างที่ก่อเกิดเป็นเธอสมบูรณ์แบบ แต่มิได้ทำให้เธอสวยผุดผาดบาดตา อาจเป็นเพราะใบหน้านี้ แห้งแล้งการแย้มยิ้มก็เป็นได้

หญิงสาวปัดความคิดไร้สาระทิ้งไปเสีย เธอสอดก้านของตุ้มหูเพชรอันแวววาวเข้ารูหูของตัวเอง หางตายังเหลือบไปเห็นแฟ้มเอกสารปกสีแดง คล้ายว่ามันวางอยู่ตรงนี้มาเกือบเดือนแล้ว เธอมองมันอีกคราหนึ่ง เอื้อมมือไปหมายจะเปิดดูสักนิดแต่ประตูกลับถูกเคาะ ตามด้วยเสียงของพี่เลี้ยงที่วัยมากกว่าเธอราวสิบปี เจ้าหล่อนผลักประตูเข้ามาเพื่อรายงานบางอย่าง

“คุณอุ่นคะ มีแขกมาค่ะ”

“แขกเหรอ?” เธอถามย้ำแล้วมองนาฬิกาบนข้อมือ “นี่เพิ่งจะหกโมงเช้านะ ใครมากันล่ะ”

“ไม่ทราบค่ะ คุณเขาไม่พูดอะไรเลย”

“แล้วทำไมพี่ไม่ถามละคะ” บ่นให้พี่เลี้ยงแล้วจำต้องยุติการแต่งตัว เธอดูดีแล้ว สำหรับการไปทำงาน แต่ว่า...คนที่รออยู่ข้างล่างนี่สิ ใครกันนะ

ความใคร่รู้ของหญิงสาวถูกเฉลยในไม่กี่นาทีถัดมา ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่กลางห้องรับแขก เขาสวมยีนสีเข้มมีรอยขาดตรงหัวเข่า สวมเสื้อลายตารางสีอ่อนกว่ากางเกงเล็กน้อย แวบแรกนั้นเธอไม่ได้มองหน้าเขาเลย เธอเห็นเพียงบ่ากว้างของเขากับเชิ้ตพอดีตัวที่รัดรึงจนคล้ายจะเห็นกล้ามเนื้อแน่นๆ ตรงหน้าอก เขายังมองเธอนิ่งๆ และนั่นทำให้เธอยิ่งใคร่รู้ เขาไม่ใช่ผู้ชายหรอก แต่เป็นเพียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่อายุไม่น่าจะเกินยี่สิบ และเขา...หน้าตาหล่อเหลาทีเดียว

“บ้านนี้สวนกว้างจัง ฝั่งโน้นที่รกๆ ทำสวนกล้วยน่าจะดี”

หญิงสาวมุ่นคิ้ว อะไรของเขากัน เธอหันมองพี่เลี้ยง พี่พุดซ้อน ก็ทำหน้างงไม่แพ้กัน

“คุณเป็นใครกัน”

“ผมเหรอ ผมชื่อ ศรัณ ครับ ศรัณ ศาสตรา ผมมาพบคุณอารดา”

เจ้าบ้านสาวมุ่นคิ้วแรงกว่าเดิม เด็กหนุ่มคนนี้ ใครกันนะ

“แล้วคุณมาหาอารดาทำไม”

“ผมต้องตอบคุณด้วยเหรอ”

คนถูกย้อนทำตาโตอย่างเคืองขุ่น ถ้าเธอถามเขาก็ควรต้องตอบสิ

ศรัณมองเจ้าบ้านอย่างพิจารณา ผู้หญิงที่สูงเพียงบ่าเขา วงหน้านั้นมิได้งามผุดผาดบาดตา แต่ก็ชวนให้พิศมองไม่น้อย คิ้วโก่งจมูกโด่งพอเหมาะ ดวงตากลมโต ริมฝีปากเล็กน่าเอ็นดู หล่อนน่าจะอายุมากกว่าเขา ดูจากการแต่งตัวและผมที่มวยไว้จนตึงเปรี๊ยะนั่นละนะ ถ้าใส่แว่นสายตาอันหนาเตอะ คงได้เรียกคุณครูระเบียบกันล่ะ

“ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดบางอย่าง อารดาคงไม่รู้จักคุณหรอก”

“คุณรู้จักเธอใช่ไหม บอกเธอมานี่ทีสิ”

“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น”

“เพราะผมมีธุระกับเธอ”

“เรื่อง?”

“เรื่องของผมกับเธอครับ”

ความเงียบงันดังกระหึ่มขึ้นในตอนนั้น นานชั่วนาทีก่อนที่หญิงสาวจะเอ่ย

“พี่พุดซ้อนส่งแขกที”

“คะ?” พุดซ้อนทำหน้าเลิ่กลั่ก

“ผมเพิ่งมาจะไล่กันแล้วหรือ ผมแค่อยากเจออารดา เรียกเธอมาได้ไหม”

“คุณเป็นอะไรกับเธอล่ะถึงจะให้ฉันไปเรียกเธอมาพบ”

“ว่าที่สามี”

“อะไรนะ!?”

“ผมเป็น...ว่าที่สามีของอารดา”

ตุ้บ!

กระเป๋าสะพายที่คล้องไหล่อยู่ ร่วงหล่นลงพื้น หญิงสาวหน้าซีดเผือด มองเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้แล้วอยากฆ่าตัวตายนัก คุณย่า…คุณย่าทำอะไรลงไป!

“ว่าไงครับ ผมจะพบคุณอารดาได้หรือยัง”

กลิ่นของชายหนุ่มชวนให้หญิงสาวมึนงง กลิ่นอุ่นๆ ของคนตรงหน้าทำเอาแข้งขาอ่อนไปหมด

“ว้าย! คุณคะ!”

นายสาวของพุดซ้อนเข่าอ่อนยวบ และคงได้ล้มลงไปหากมืออุ่นๆ ของเขาไม่คว้าไว้

“คุณ!?”

“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ!” เธอดิ้นเมื่อรับรู้ถึงอกอุ่นของเขา เขายอมปล่อยแต่โดยดี หน้าตายังมีความงุนงงปนอยู่ “ไป! ไปนั่งตรงโน้น ห่างๆ ฉันเลย!”

ศรัณเป็นงง แต่ก็ยอมถอยไปนั่งที่เดิม ผู้หญิงตรงหน้าเขาทำไมทำท่าประหลาดนัก มันแปลกหรือที่เขาจะมีภรรยาชื่ออารดา

“คุณคะ เป็นยังไงบ้างคะ”

“ไม่! ไม่เป็นไรพี่ ขอกระเป๋าค่ะ...กระเป๋า”

พุดซ้อนรีบหยิบกระเป๋าให้คนเป็นนาย เจ้าบ้านสาวตั้งสติ มองชายหนุ่มอีกคราด้วยดวงตาที่พิจารณายิ่งกว่าเดิม ขณะเดียวกันก็บอกตัวเองว่าให้ใจเย็นๆ

“ขอน้ำเย็นๆ สักแก้วสิพี่ เอามาให้แขก เอ่อ…ให้เขาด้วย”

พุดซ้อนรีบไปหาน้ำมาให้ไว เมื่อกลับมาอีกครา ยังถูกสั่งให้ไปหยิบแฟ้มเอกสารบนห้องลงมาให้

“ขอฉันคุยกับเขาสักคำ พี่จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” บอกพี่เลี้ยงดิบดี รอจนอีกฝ่ายจากไปจึงได้เปิดแฟ้มออกดู เธอพิจารณาเอกสารในแฟ้มอย่างถี่ถ้วน จึงได้เห็นว่าข้อมูลคร่าวๆ ในนั้นเป็นของคนที่ชื่อศรัณจริงๆ