Lahat ng Kabanata ng ABS #1: Pretending to be My Stepsister to Marry the Billionaire: Kabanata 41 - Kabanata 50

CHAPTER 39: THE KISS I DIDN’T WANTZiven POVNaglalakad ako palabas ng veranda papunta sa garden nang bigla akong mapahinto sa gilid ng hallway.Nandun na naman siya.Samantha.Nakaupo sa bench na para bang wala lang, parang hindi pa siya tinaboy dito ilang araw lang ang nakalipas."You're here... again," sabi ko, malamig ang boses, diretsong nakatingin sa kanya.Ngumiti siya — ‘yung ngiti na matagal ko nang kilala. Peke. Maganda sa panlabas, pero may tinatagong tuso."I just want to visit," sagot niya, para bang welcome guest pa rin siya rito.Lumapit ako, pero hindi para salubungin siya. Kundi para tapusin na ‘to."Samantha," sabi ko. “Huwag mo akong aanuhin sa mga tricks mo. I know how you play your cards well. Don’t insult me.”Tumayo siya, dahan-dahan. Hinawi ang buhok niya sa isang balikat."Ziven, you know me," aniya. “I know that you still love me.”“You’re wr

CHAPTER 41: A HOUSE THAT’S TOO QUIETZiven POVMaaga akong nagising, pero hindi dahil sa alarm. Hindi dahil may meeting.Nagising ako kasi… wala siya.Wala ang maingay niyang hakbang. Wala ang paborito niyang tunog ng wooden blinds kapag binubuksan niya sa umaga. Wala ang “Good morning, sleepyhead” niyang palaging may ngiti.At higit sa lahat, wala na akong dahilan para manatili sa kwartong ‘to.Tumayo ako, dahan-dahang nag-ayos. Isa-isang tiniklop ang mga damit na kakailanganin ko. Inilagay sa maliit na duffel bag, kasama ang laptop, ilang files, at toiletries.Simple lang. Walang special.Pero habang ginagawa ko lahat ‘yon… ang bigat sa dibdib ko.Parang bawat tiklop ko ng damit, kasabay ring nalalaglag ang pag-asa kong bababa siya at kakausapin ako.Pagkatapos mag-empake, bumaba na ako papunta sa may receiving area. Nandoon si Mommy, nag-aabang.Tahimik lang siya habang tinitingnan

CHAPTER 43 — DISTRACTED CEOZiven Alejandro — POV9:25 AMPumasok ako sa conference room sa ikalawang palapag ng Alejandro Corp. logistics wing. Tahimik ang buong floor, pero ramdam mong busy ang paligid. Ang mga empleyado'y abala sa kani-kanilang gawain, at ang mga department heads ay nagsisimula nang magsidatingan para sa weekly board meeting.Maaga akong dumating — hindi dahil excited ako, kundi dahil wala naman akong ibang pupuntahan. Kahit sabihin pa ng katawan kong gusto kong bumalik sa mansion, alam ng utak ko na wala akong mukhang ihaharap kay Marga ngayon. Hindi pa.Huminga ako nang malalim habang binubuksan ang leather folio ko. Inside were printed documents — sales data, shipment reports, Q3 projections. Sa papel, mukhang maayos ang kumpanya. Pero sa puso ko? Magulo. Malabo. Wasak pa rin.Dapat ay focus ako. Pero kahit ilang ulit kong sinusubukang ayusin ang upo ko, iisa lang talaga ang laman ng isip ko.Si Marga.

Chapter 45: Bawal Ma-FallLileanne a.k.a. Marga POVNasa kwarto ako ngayon, nakahiga sa kama habang pinipilit na pakalmahin ang sarili. Ilang araw na mula noong insidenteng ‘yon, pero hanggang ngayon, parang kumukulo pa rin ang dugo ko sa inis—hindi lang kay Samantha, kundi lalo na kay Ziven.Umalis siya.Umalis siya, hindi para ayusin, hindi para magpaliwanag. Umalis siya na para bang ako pa ang may mali. Gano’n ba talaga siya? Sa tuwing may problemang hindi niya kayang ayusin, tatakbuhan niya? Ganito ba ang lalaking ipinagmamalaki ng lahat?Napairap ako at napabuntong-hininga habang binubuksan ang phone ko para sana manood ng kahit anong distraction sa YouTube. Pero bago pa man ako makapanood, biglang tumunog ang phone ko. Unknown number.Napakunot ang noo ko. Pero sinagot ko pa rin.“Marga,” bati ko, gamit ang boses na ginagamit ko kapag nagpapanggap.“Gosh girl!” sigaw ng nasa kabilang linya. Si Marga. “Anong nangyari? Nagsumbong daw ‘yung mommy ng fiancé ko kay Mommy na nagtatamp

Chapter 47: A Conversation in the GardenLileanne A.K.A. Marga POVAng tagal kong nakatulala sa kisame ng kwarto. Sobrang bigat pa rin ng dibdib ko. Alam kong hindi ako dapat masyadong apektado, pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko—hindi ko na lang kasi siya mahal, kundi nasasaktan na rin ako.Napabuntong-hininga ako at dahan-dahang bumangon mula sa kama. Kinuha ko ang cardigan na nakasabit sa gilid ng pintuan, tsaka lumabas ng kwarto. Tahimik ang buong mansyon. Wala ang dating sigla, wala rin si Ziven.Naglakad ako papunta sa garden, sa paborito kong spot—isang deck chair sa ilalim ng malaking puno ng acacia. Ang ganda ng tanawin, ang hangin malamig at presko, pero sa kabila noon, parang kulang.Kulanging-kulangi.Kulanging-kulangi kasi wala siya.Umupo ako sa deck chair. Sandaling nagsara ang mga mata ko. Sa dami ng inisip ko buong gabi, ngayon pa lang yata ako nakaramdam ng konting katahimikan.At naka