บททั้งหมดของ คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก: บทที่ 21 - บทที่ 26

ไฮเปอร์คาร์แล่นไปยังทิศใต้ของเมือง ใจคนหน้าหวานกระตุกวูบ จวบจนรถเลี้ยวผ่านเข้าไปยังประตูอัลลอยสีดำ ตามกำแพงมีดอกกุหลาบหลากสีเลื้อยพาดผ่าน พาให้บรรยากาศดูมีเสน่ห์ และลึกลับไปในตัวที่นี่คือ ‘เซพเฮ้าส์’ หนึ่งในหลายร้อยหลัง..ด้วยรูปแบบธุรกิจที่ตระกูลอรุณเวทย์ทำ ส่งผลให้มีลูกค้าตั้งแต่สายการเมือง นักธุรกิจชื่อดัง ไปจนพวกเจ้าพ่อมาเฟียผู้อยู่นอกกฎหมายที่ต้องการความคุ้มครอง แถมบริษัทยังถือหุ้นใหญ่ในบริษัทผลิตอาวุธระดับโลกอีกด้วย แม้รายได้หลักจะมาจากธุรกิจพลังงานก็ตาม“คุณตั้งใจทำอะไรกันแน่คะคุณชิน ทำไมคุณต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย” เสียงหวานย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”“แล้วทำไมไม่คุยที่อื่นละคะ ทำไมถึงต้อง…” ขนิษฐาเงียบไป จะบอกได้ยังไงล่ะว่าหล่อนเคยมาเซพเฮ้าส์แห่งนี้มาก่อน ระหว่างที่กำลังอึกอักๆ คิดหาคำแก้ตัว ไอ้ผู้ชายเผด็จการก็เดินลงจากรถ ก่อนจะอ้อมมาบังคับให้หล่อนลงด้วย “ลงมาสิ”แขกคนสวยเพ่งตามองแผ่นหลังกว้างด้วยสีหน้าไม่ดีนักบนโลกนี้ ‘เงิน’ สามารถชนะได้ทุกสิ่ง จะยกเว้นก็แต่ ‘อำนาจ’ ส่วนเขาผู้มีทั้งเงินและอำนาจ..หล่อนจะเอาอะไรไปสู้ร่างอรชรในชุดเดรสสีหวานทำได้เพียงจำใจก้า

ทว่าใบหน้าสวยหวานตรงหน้าที่มองกลับมากลับไม่สามารถซ่อนร่องรอยเจ็บปวดได้มิด ชินณธรทอดถอนหายใจ ก่อนจะย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เรื่องแต่งงาน..ฉันพูดจริงๆ นะน้อง”“….”“เอาใหม่..ฉันต้องบอกว่า…คุณปู่ฉันต้องการให้ฉันแต่งงาน” อธิบายอย่างใจเย็น ดวงตาทอดมองจริงจัง ก่อนจะเสริมต่อว่า “เพื่อแลกกับสิทธิ์ผู้สืบทอดตระกูลอรุณเวยท์”เหตุผลน่าฟังของเขาส่งผลให้หัวคิ้วได้รูปของคนหน้าหวานขมวดเข้าหากัน ถ้าจำไม่ผิดในชาติที่แล้วหลังจากหล่อนกลายเป็นเด็กเลี้ยงได้ไม่นาน คุณปู่ของเขาก็เสีย สุดท้ายคนในตระกูลกับแย่งชิงมรดกอีนุงตุงนัง กว่าชินณธรได้สิทธิ์อันชอบธรรมก็ผ่านไปหลายปี แปลว่าชาติที่แล้วก่อนท่านเจ้าสัวเสีย..ท่านเคยตั้งเงื่อนไขแต่งงานเพื่อแลกกับตำแหน่ง ทว่าทำไมเขาถึงไม่ตกลงล่ะ?“แล้ว…”“ทำไมต้องมาเสนอเธอด้วย?” เขาต่อประโยคให้ ใบหน้าเล็กรีบพยักรับทำไมต้องเป็นเธอก็ในเมื่อรอบตัวเขามีผู้หญิงดีๆ ชาติตระกูลเพียบพร้อมเป็นสิบเป็นร้อยตระกูล? ทำไมต้องจำเพาะเจาะจงมาที่ผู้หญิงธรรมดาไร้สกุลรุนชาติแบบหล่อนด้วย?“อาจเพราะเรื่องบนเตียงเธอเก่งมั้ง” ไอ้คนตัวโตตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ร่างเล็กแทบเต้นผ่าง ใบหน้าน

เช้าวันต่อมานางจึงชักชวนเพื่อนอีกสองคนไปดักรอลูกสาวถึงหน้าตึกคณะมหาวิทยาลัยแทนที่จะไปรอหน้าหอเหมือนทุกครั้ง และไล่ถามนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาว่ารู้จักลูกสาวแกไหมขนิษฐาเองถึงแม้ไม่ร่วมกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัย แต่ด้วยความสวยน่ารักเป็นที่เลื่องลือไปทั่ว เพียงไม่นานนางสาลี่กับเพื่อนจึงหาตึกเรียนได้ไม่ยาก“นังลี่ๆ นั่นใช่ยัยน้องไหม?” ป้าข้างบ้านที่มาด้วยกันชี้ไปทางร่างอรชรที่สวมใส่ชุดนักศึกษายาวคลุมเข่า ผมสีแดงสลวยถูกรวบเป็นหางม้าขลับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้โดดเด่นท่ามกลางผู้คน ด้านข้างมีนักศึกษาร่างอวบผู้เป็นเพื่อนสนิทเดินมาคู่กัน“ใช่ๆ ลูกฉันเอง” นางสาลี่พูดพลางยิ้มแป้นลากเพื่อนไปดักรอตรงหน้าโดยที่ไม่ทันสังเกตว่าชั่วพริบตาดวงตายาวรีคู่สวยเผยประกายเย็นชาอาฆาต ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าอ่อนโยนใสซื่อ “แม่..มาได้ยังไงจ๊ะ” เสียงหวานพูดพร้อมกับกุมมือมารดาตัวปลอมราวกับรักใคร่เป็นนักหนา‘นังลูกโง่ก็ยังโง่อยู่วันยังค่ำ’คนเป็นแม่คิดปรามาสอยู่ในใจ แต่ภายนอกยังคงแสร้งทำตัวเป็นแม่ที่ห่วงใยลูกสาว“แม่ก็ห่วงน้องนะสิ น้องไม่รับสายโทรศัพท์แม่เลย แม่ไลน์มาก็ไม่อ่าน แล้วนี่น้องหายป่วยหรือยังลูก”“ก็ยังเจ็บ