บททั้งหมดของ คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

“แล้วถ้าฉันป่วยละคะ?” หล่อนรีบขัดก่อนจะหาข้ออ้างที่ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ และมันก็ได้ผล“ป่วย? แต่คุณมีใบรับรองแพทย์?”เลขาหนุ่มชักร้อนใจ ถ้าเกิดเด็กที่เขาหามาให้นายมีโรคติดต่อ..เขาตายแน่ขนิษฐาถึงกับเบ้ปากใส่โทรศัพท์มือถือแน่ล่ะ ก่อนวันที่หล่อนจะเสนอตัวให้นาย..ย่อมมีเอกสารรับรองเรื่องสุขภาพส่งไปให้ทางเลขาก่อนหล่อนยังจำวันนั้นในคลับหรูได้เป็นอย่างดี ใบหน้าขาวตี๋..ดวงตาคมสองชั้นเฉียงขึ้นแววด้านในดูหยิ่งผยอง ทว่าก็มีเสน่ห์ดึงดูดคนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัวในบรรดาผู้หญิงนับสิบคนที่ถูกคัดมาเอ็นเตอร์เทนให้แก่ลูกค้าเราสองคนสบตากัน..เป็นครั้งแรกที่หล่อนรู้สึกว่าโลกราวกับจะหยุดหมุน และใช่ไฮโซหนุ่มเลือก ‘หล่อน’“คุณขนิษฐา คุณได้ยินผมไหม!!” เสียงดังโวยวาย ส่งผลให้คนตัวเล็กเริ่มได้สติ“คะ? คุณเลขาพูดว่าอะไรนะคะ”“ผมถามคุณเนี่ย สรุปคุณเป็นโรคอะไร?”“อ้อ..คือฉันป่วยเป็นไมเกรนเรื้อรังค่ะ ฉันกลัวว่า..ตอนนายเรียกตัวอีกฉันคงไปบริการไม่ได้” หล่อนแทบอยากเสริมว่าเขาแม่งโคตรเอาเก่ง สมัยก่อนที่หล่อนฝืนก็เพราะรักเหอะ“เฮ้อ ถ้าคุณไม่พร้อมรับงานคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้”“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย ให้ตายเหอะเกิดเป็

หลังจากวางสายลูกสาวคนกลางหญิงวัยห้าสิบถึงกับร้อนใจ สามีผู้กำลังเชียร์มวยอย่างเมามันแอบหันไปมอง“ว่าไง ยัยน้องโอนเงินมาให้หรือยัง เฮ้ย..ใช้หมัดแย็บซิวะ” ประโยคแรกหันไปถามเมีย ประโยคหลังหันไปเชียร์มวยต่อ เพราะถ้าหากวันนี้ฝ่ายแดงชนะเขาก็จะมีเงินใช้หนี้เสี่ยป๋อง“โอนอะไรล่ะ อีลูกเวรดันมาขอเงินเพิ่มด้วยซ้ำ”“ห๊ะ ยัยน้องนี่น่ะมาขอเงิน?” คนเป็นผัวหันไปถามด้วยความแปลกใจ ด้วยตั้งแต่เล็กจนโตลูกสาวคนกลางรู้ความที่สุด ทั้งตั้งใจเรียน หางานพิเศษทำเพื่อที่จะแบ่งเบาภาระคนในครอบครัว“ก็ใช่นะซิ เห็นว่าป่วยไปทำงานไม่ได้ เหอะ อีลูกคุณหญิงคุณนายอ่อนแอชะมัด”“เอาน่าๆ คนเราก็มีเจ็บมีป่วยกันบ้าง”“พี่แล้วเราจะเอายังไงกันดี พรุ่งนี้ต้องจ่ายค่าเทอมยัยนุชแล้วนะ” นังสาลี่หันไปปรึกษาผัว ใจเริ่มร้อนเป็นไฟความฝันที่จะได้เห็นลูกสาวสวมใส่ชุดขาวเหมือนกับพี่สาวแท้ๆ ลอยขึ้นมา“รอข้าชนะพนันรอบนี้ ก็มีเงินจ่ายค่าเทอมแล้ว เฮ้ย ใช้หมัดฮุกซิวะ ยืนโง่ทำไม”นังสาลี่ถอนหายใจพรืดใหญ่ ดวงตาขุ่นมัว..สถานการณ์ในบ้านแทบไม่ต่างจากทุกวันที่ผ่านมาหล่อนตั้งหน้าตั้งตาขายข้าวแกงในตลาด มีผัวก็ไม่ทำงานทำการอีกทั้งยังบ้าพนัน พอหล่อนห้ามก็

ทว่าตอนนี้ขนิษฐากลับย่นจมูก พลางส่ายหน้า มือคล้องแขนเพื่อนสนิทที่ช่วยเหลือเกื้อกูลอย่างรักใคร่ ก่อนจะตอบเพื่อนไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ไม่แล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว...ต่อไปนี้จะมีเพียงนางสาวขนิษฐาที่ทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง”“ดีแล้ว..น้องเสียสละให้ครอบครัวมาเยอะแล้ว”บุษบาเห็นด้วย เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา..เธอรับรู้สิ่งที่เพื่อนทำเพื่อครอบครัวมาตลอดมันเยอะจนเธอเคยเตือนหลายครั้ง 'มันไม่ผิดที่น้องรักคนอื่น แต่น้องเองก็ต้องรักตัวเองด้วย'กระนั้นเพื่อนคนสวยก็ยังยึดความกตัญญูเป็นที่ตั้ง แม้บางอย่างที่รู้ก็ชวนให้ตะขิดตะขวงใจ โดยเฉพาะพี่ชายกับน้องสาวของเพื่อนที่อายุยังน้อยมีมือมีเท้าเหมือนกัน แต่ก็ชอบเอารัดเอาเปรียบ หรือแม้แต่พ่อกับแม่เพื่อนที่ชอบไถเงินโดยไม่คิดว่าลูกสาวคนกลางเองก็กำลังเรียนอยู่นี่ถ้าเป็นเธอคงอาละวาดบ้านแตกไปนานแล้ว ความรู้สึกที่มีให้เพื่อนรักจึงเต็มไปด้วยความเข้าใจและห่วงใยเต็มเปี่ยมพระอาทิตย์เริ่มอ่อนแสง บริเวณโดยรอบถูกอาบไปด้วยแสงสีส้ม ลมพัดผ่านไอร้อนจางหาย เส้นผมสลวยสีแดงเคลื่อนไหวตามแรงลมตีละแก้ม เป็นครั้งแรกที่ขนิษฐารู้สึกยินดีกับการมีชีวิตอยู่ ทำบุญก็ทำแล้ว..หวยรา

นังสาลี่คำนวณตัวเลขในหัวถ้าหล่อนหายืมเงินที่อื่นมาใช้คืน หล่อนอาจจะหมุนเงินทันและครั้งนี้ตั้งใจจะยืมเงินใหม่ด้วยยอดที่มากกว่ายอดแรก แล้วหนี้ก้อนใหม่ที่เกิดขึ้นถ้ายัยน้องหายป่วยก็ให้นางหาเงินใช้คืนเองคิดสะระตะได้เช่นนั้น คนเป็นแม่จึงแอบเอาทองที่ปู่ย่าของนุชจรีให้เป็นของขวัญวันเกิดไปจำนำ ก่อนจะโอนเงินไปใช้หนี้เก่า โดยไม่บอกลูกสาวคนสุดท้อง ทว่าสิ่งสุดท้ายที่นังสาลี่คิดไม่ถึงคือการไม่ได้เงินคืนร่างอรชรในกระจกแสนจะน่ารักงดงาม มือเรียวเล็กไล่สัมผัสไปยังผิวเนียนละเอียดที่บางจุดยังมีรอยจางๆ จากการโดนทำร้ายหลงเหลือไว้..แม้ภายนอกความเจ็บจะจางลง..เหลือเพียงแผลเป็นในใจที่ยังคงพาให้รู้สึกปวดหน่วงอยู่กลางอกหล่อนพึ่งเข้าใจ…หนึ่งในสาเหตุที่ชาติที่แล้วหล่อนยอมทำตามที่ครอบครัวเดิมสั่งทุกอย่าง..ส่วนหนึ่งก็มาจากการโดนทำร้ายร่างกายตั้งแต่เด็ก ดังนั้นจิตใต้สำนึกเพื่อเอาตัวรอดจึงสั่งให้ ‘ยอม’ ไปโดยปริยายและเพราะไม่เคยมีคน ‘รัก’ ส่งผลให้หล่อนทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวหันมามอง“แม่ค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ พอดีน้องต้องไปทำงานแล้ว”“อย่าวางสายนะนังน้อง”ในเมื่อได้เงินคืนแล้วหล่อนก็ขี้เกียจจะคุยกับแม่ตัวปลอม โทรศั

“พี่น้องคงทำงานอยู่มั้งแม่..เลยรับสายไม่ได้”“เพ้ย ได้ยังไงล่ะ ฉันเป็นแม่มันนะ” คนเป็นแม่ไม่เห็นด้วย แถมยังเสริมต่อว่า“ดีชั่วยังไง รับสายไม่ได้ก็ควรโทรกลับ”“เฮ้อ แม่ลากฉันมาแค่เรื่องแค่นี้อ่ะนะ งั้นค่อยว่ากันละกันนะแม่ แม่กลับเองนะ ฉันจะไปหาเพื่อนก่อน”“เดี๋ยวนังนุช แกจะมาว่าเรื่องแค่นี้ไม่ได้!!” นังสาลี่เท้าสะเอวดุต่างจากน้ำเสียงตามใจในอดีต “แล้วแม่จะเอายังไง? ก็เห็นๆ อยู่ว่าพี่น้องเขาไม่อยู่” คนเป็นลูกเถียงกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ส่วนในใจนึกไปถึงเสื้อผ้าตัวใหม่ที่จะใส่ไปในวันรับน้อง ทว่าแม่ก็ยังยืนนิ่งไม่ยอมกลับเสียที“แม่ฉันไม่ได้ชุดใหม่นานแล้ว..ขอเงินหน่อยสิ”“นุช! แกก็รู้แม่ไม่มีเงิน ไหนจะต้องจ่ายหนี้อีก” นังสาลี่ร้อนใจแทบแย่ แต่ลูกสุดที่รักกลับไม่รู้อะไรเลย ไหนจะต้องหาเงินมาจ่ายค่าจำนองทอง ไหนจะหนี้ดอกรายวัน ไหนจะหนี้จากผัวที่ขยันเล่นพนันไม่ได้หยุด“ฉันถามจริงเถอะแม่ แม่จะกู้เงินอะไรหนักหนา”“อีนี่ ถามได้ แกกินแกใช้ไหม? ไหนจะค่าเทอมหลักแสนนั่นอีก นี่แม่ยังเครียดอยู่เลยว่าจะเอาเงินไหนไปจ่ายค่าจำนำทอง” ปลายเสียงท้ายเบาลง เพราะ‘ทอง’ ที่ว่าเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ปู่ย่าเหลือให้หลา