Semua Bab คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก: Bab 51 - Bab 60

ไฮโซสาวที่ต่อหน้าสื่อมักมีภาพลักษณ์ไร้เดียงสา..แสนดี ตอนนี้กลับเชิดหน้าหยิ่งผยอง รูปตาชั้นเดียวที่แทบไม่ต่างจากน้องสาวแท้ๆ แตกต่างเพียงอีกคนประโคมด้วยเครื่องสำอางราคาแพง บัดนี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ“เธอนี่นะน้องฉัน” เสียงจิกกัดไม่ยอมรับ ในขณะที่นุชจรีแทบเต้น ก่อนจะเถียงไปว่า“แก..แกพูดแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นลูกของพ่อมานพ กับแม่สาลี่ แกก็ลูกของท่านเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราคือพี่น้องกัน”“เหอะ พวกแกคิดเองเออเองฝ่ายเดียว นี่..” ประโยคหลังหันไปตวาดมารดาแท้ๆ แม้แต่คำว่า ‘แม่’ ก็ไม่อยากเรียก ‘เสนียดปาก’“จ๋า ลูก”“ที่ฉันมาวันนี้ไม่ได้จะมาเล่นบทพ่อแม่ลูก ครอบครัวสุขสันต์กับพวกแกนะ” ไฮโซสาวยืดตัวขึ้นเต็มส่วนสูง ก่อนจะใช้คำเหยียดหยามไม่ไว้หน้า“ฉันคือคุณหนูตระกูลวรรณศิลป์ พ่อเป็นรัฐมนตรีในรัฐบาลปัจจุบัน ส่วนแม่ของฉันคือท่านผู้หญิงตราตั้ง ไม่ใช่แม่ค้าอย่างแก”“เฮ้ย ยัยรินแกพูดกับแม่แรงไปไหม” พี่ชายถึงกับอุทานตกใจ ในขณะที่แม่แท้ๆ หน้าซีดเหลือสองนิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด“ฉันจะพูดจะทำไมล่ะ คราวที่แล้วครอบครัวแกก็เอาเรื่องนี้มาไถเงินฉัน ทั้งที่แกบอกเองว่าถ้าฉันจ่ายให้แกห้าสิบล้าน พวกแกจะไม่โผ

จบจากเสี่ยป๋อง ยังมีเสี่ยบ้าเสี่ยบอตามมาไม่ได้หยุดก่อนหน้านี้เงินที่ธารินให้ นอกจากจะเอาไปใช้นอกระบบ หนี้พนัน ไปไถ่ทองคืน ส่วนที่เหลือลูกผัวล้วนไถจนไม่มีให้ไถไอ้ผัวตัวดีจึงเสนอให้ไปไถเงินลูกสาวสุดที่รัก ‘ซ้ำ’ อีกรอบทว่าดวงตาดูถูกเหยียดหยามที่ลูกส่งมาไม่ต่างจากมีดที่กรีดกลางใจคนเป็นแม่..ถ้า 'เลือก' ได้หล่อนก็ไม่อยากทำนายมานพก็รู้ว่าตนผิดไป ที่หาเรื่องเข้าบ้าน..เสียงที่ใช้จึงเบาลง “เออน่า เอ็งจะพูดมากทำไมนังสาลี่”“ฉันไม่มีให้พี่หรอกนะ”“เอ้า เอ็งพูดแบบนี้ได้ไง บอกข้ามาเถอะนังรินโอนให้เท่าไร?” นายมานพเริ่มปะเหลาะใช้น้ำเย็นเข้าสู้ คนเป็นเมียเพียงส่ายหน้าไปมา จนเขาชักหงุดหงิด“ทำไม ความคิดที่จะขอเงินนังหนูนั่นก็ความคิดข้า พอได้เงินเอ็งคิดจะอมไว้คนเดียวหรือไง!?”“โถ่พี่ มันไม่ใช่แบบนั้น คือ..ครั้งนี้ลูกไม่ยอมให้เงิน” นางสาลี่ตอบเสียงเบาทั้งเจ็บปวดทั้งสะเทือนใจ สิ่งสุดท้ายที่คิด..คือไม่นึกว่าลูกสาวจะมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้รุนแรงขนาดที่ว่า..เป็นศัตรูคู่อาฆาตมากกว่าเป็น ‘ครอบครัว’ เดียวกัน“ห๊ะ เป็นไปได้ยังไงที่นังหนูจะไม่ให้เงิน แล้วเอ็งได้บอกมันไหม ว่าถ้าไม่ให้พวกเราจะฟ้องครอบครัวอ

“เอ่อ..พี่ธาม..ทำไมพูดแบบนั้นละคะ?” คนหน้าจืดถามเสียงเบา ในขณะที่คนเป็นพี่ยืดตัวกอดอก คิดย้อนไปถึงใบหน้าสะสวยอวดดีเงินแสนเดียวก็น่าจะเพียงพอกับค่าตัวแล้ว แต่ดันไม่เจียมตัวคิดจะมาแย่งงานน้องสาวเขา“เหอะ ถ้าไม่ติดที่งานนี้ปิ่นเป็นแม่งาน พี่จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ผุดได้เกิดแน่!!”“พี่ธามพูดอะไรคะ รินไม่เห็นเข้าใจเลย” ธารินยังคงงงงวยงาน? งานอะไร?“ก็...รินไม่ได้เสียใจเรื่องที่ไม่ได้เป็นนางแบบหลักในงานประมูลการกุศลเหรอ?” ธามไทย้อนถาม ดวงตายาวรีเริ่มสำรวจใบหน้าน้องน้อยหญิงสาวปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทันที เพราะนางแบบหลักงานประมูลการกุศลมีอยู่งานเดียวนั่นแปลว่า..เธอชวดงานนี้..แถมคนที่แย่งงานไปยังเป็นผู้หญิงหน้าหวานคนนั้นอีกโลกมันจะกลมไปไหนยิ่งคิด..ธารินยิ่งเจ็บใจ เธอเพียงส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้“ค่ะ ที่รินเสียใจก็เพราะไม่ได้งานนั่นแหละ ฮึก...รินคงไม่ดีพอมั้ง”“เฮ้ย..น้องรินของพี่ดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรไม่ดี..ไหนบอกพี่มาสิ ใครว่าน้องไม่ดีพอ?” ธามไทเริ่มหัวร้อนผู้หญิงบนโลกนี้ นอกจากแม่ของเขาที่แสนดีราวกับนางฟ้า ก็มีน้องน้อยที่สุดแสนจะน่ารักธารินก้มหน้ามองลายฉลุบนโต๊ะ ก่อนจะแสร้งทำเป็นอ้ำๆ อึ้ง

ทั้งน้ำเสียง ทั้งการกระทำ ทั้งคำพูดล้วนบ่งบอกว่าคุณแม่ใส่ใจผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน กลับกันตัวหล่อนเองตั้งแต่เกิดยันโตไม่เคยได้ของขวัญจากแม่สาลี่แม้แต่ครั้งเดียวความรู้สึกที่แม่แท้ๆ มีให้ลูกกาฝากเต็มไปความรักอันบริสุทธิ์ปราศจากคำเรียกร้องตั้งแต่เกิดจนโต..แม้ก่อนหน้านี้ครอบครัวจอมปลอมจะลำเอียงมากแค่ไหนขนิษฐาก็ไม่เคยนึกอิจฉาเลยแม้แต่ครั้งเดียว หล่อนพยายามหาเหตุปลอบตนเอง พยายามเข้าใจพ่อกับแม่ แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่คนหน้าหวานรู้สึก 'อิจฉา'ธารินมีสิทธิ์อะไรที่ได้รับความรัก และชีวิตดีๆ แบบนี้หล่อนแทบอยากเข้าไปตะโกนบอกคุณแม่ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณแม่ เจ้าหล่อนเป็นแค่ลูกกาฝาก..แต่..ขนิษฐาก็รู้ดีว่าตอนนี้ยังไม่ใช่ 'เวลา' เพราะถึงบอกไปครอบครัวที่แท้จริงก็คงจะ 'เข้าข้าง' ธารินอยู่ดีหญิงสาวยืนแอบฟังบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ จนทั้งคู่เลือกของชิ้นอื่นแทนกำไลวงนั้น ก่อนจะชำระเงินและออกจากร้านไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมจางๆ อบอวลในอากาศให้คนเป็นลูกถวิลหา“คุณคะ คุณ” พนักงานที่ยืนรอลูกค้าเลือกสินค้าอยู่นานสะกิด อารมณ์เริ่มขุ่นมัว ด้วยไม่ว่านำเสนอสินค้าชิ้นไหนเจ้าหล่อนก็เอาแต่นิ่งเงีย

ท่าทางที่คนตัวเล็กเหมือนจะ 'เผลอ' วางป้อมปราการอันแสนจะเย็นชาลงส่งผลให้ดวงตาคมเฉียงขึ้นอ่อนลงตาม อีกทั้งยังแฝงอารมณ์ลึกซึ้งอยู่หลายส่วนริมฝีปากหยักจึงยกยิ้มจริงใจโดยไม่รู้ตัวอย่างน้อยเวลานี้..เธอยังไม่ได้หายไปไหน ยังมี ‘ชีวิต’ อยู่บนโลกแห่งนี้“คุณยิ้มอะไรของคุณ”“เปล่า”“เหอะ ก็เห็นอยู่ว่ายิ้มยังจะโกหกอีก แล้วเนี่ยจะกินไหมคะข้าว”“ดุจัง เมียใครเนี่ย” เขาหลุดหัวเราะ เมื่อเห็นร่างอรชรขู่ฟ่อๆ เหมือนลูกแมวน้อยใช่ ขนิษฐาเหมือนแมว เวลาส่วนใหญ่จะนุ่มนิ่มขี้อ้อน นานๆ ทีจะมีขู่ฟ่อๆ แอบกัดเขาบ้าง“น้องไม่ใช่เมียคุณ” คนตัวเล็กวางมีดลงบนเขียง ก่อนจะเท้าสะเอวประกาศกร้าว ชินณธรกลับเลือกจะกอดอกพิงประตู พลางยกยิ้มอย่างไม่ถือสา ทั้งยังเน้นย้ำ“เหอะ น้อง...เธอลืมไปแล้วเหรอ เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว”“ก็..แค่สัญญาในนาม”“อ้อ”“เพราะฉะนั้น..” ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดตอบ ร่างเล็กกลับถูกคนตัวโตรวบเข้ามากอด แรงดึงส่งผลให้หน้าอกนุ่มนิ่มแทบจะจมลงในอกแกร่ง ลมหายใจร้อนผ่าวราดรดบนหลังหูขาวผ่องสัมผัสที่เขาใช้เต็มไปด้วยความหลอกล่อเย้ายวนขนิษฐารู้ตัวแล้วว่า ‘เสียเปรียบ’ มือเล็กจึงพยายามดันตัวเขาออก ทว่าแรงที่รัดร