Semua Bab เล่ห์ลำดวน: Bab 1 - Bab 10

เช้าตรู่วันพฤหัสบดี แสงสีทองอ่อนๆ ของรุ่งอรุณเล็ดลอดผ่านผ้าม่านโปร่งเข้ามาในห้องนอนของ “พิมพ์พลอย” กราฟิกดีไซเนอร์ฟรีแลนซ์วัยยี่สิบปลายๆ เธอสะดุ้งตื่นจากความฝันที่เลือนราง ภาพในฝันนั้นพร่าเลือนราวกับม่านหมอก แต่ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แอบแฝงอยู่ยังคงชัดเจนราวกับไอหมอกที่ซึมซาบไปทั่วผิว พิมพ์พลอยยังคงรู้สึกถึงสัมผัสเย็นเฉียบที่ข้อเท้า เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นลูบไล้อยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ภาพสุดท้ายที่จำได้คือเงาตะคุ่มของผู้หญิงในชุดไทยสีขาวที่ยืนอยู่ริมท่าน้ำท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ ส่องต้องผืนน้ำที่ดูนิ่งสงบเกินจริง ท้องน้ำนั้นสะท้อนภาพใบหน้าของผู้หญิงในชุดไทยเพียงเสี้ยวหน้า ซึ่งดูเหมือนจะจ้องมองมายังพิมพ์พลอยด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอันไร้ที่สิ้นสุด เสียงกระซิบเบาๆ คล้ายจะเรียกชื่อใครบางคนว่า “พิกุล... พิกุล...” แว่วอยู่ในความทรงจำ แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกหนาวเหน็บแปลกประหลาดที่เกาะกินหัวใจ แม้ว่าอากาศในห้องจะไม่ได้หนาวเย็นเลยก็ตามพิมพ์พลอยลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการงัวเงีย ความเหนื่อยล้าจากการนอนฝันร้ายทำให้ศีรษะตื้อๆ และรู้สึกหน

เช้าวันเสาร์ แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนของ พิมพ์พลอย ที่บัดนี้กลับกลายเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาและความรู้สึกไม่ปลอดภัย เธอกรีดร้องสุดเสียงขณะสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมอาการหอบหายใจถี่ หัวใจยังคงเต้นรัวดุจกลองศึกจากฝันร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว ภาพสุดท้ายที่ติดตาคือใบหน้าซีดเซียวของหญิงสาวในชุดไทยโบราณที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น จ้องมองมายังเธอด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ มันเป็นภาพที่ชัดเจนและสมจริงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ราวกับหญิงสาวคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ เสียงหวีดหวิวที่ดังอยู่ในความฝันยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท “พิกุล! มึงมันสารเลว! มึงต้องชดใช้!” พร้อมกับเสียงกระซิบเบาๆ ที่พร่ำเรียกชื่อ "ลำดวน... ลำดวน..." อย่างเวทนา สลับกับภาพความรู้สึกเจ็บปวดทรมานที่แผ่ซ่านเข้ามาในจิตใจของเธอราวกับเป็นความเจ็บปวดของเธอเอง กลิ่นดอกลำดวนที่หอมหวานแต่กลับเย็นยะเยือกอบอวลไปทั่วห้องนอน จนเธอต้องเอามือปิดจมูกด้วยความอึดอัดและคลื่นไส้ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นเพียงแค่ฝัน แต่ความรู้สึกเย็นวาบที่ข้อเท้าและอาการขนลุกซู่ไปทั่วร่างยังคงเตือนให้รู้ว่าสิ่งที่เกิด

ลมหายใจของ พิมพ์พลอย ยังคงติดขัด แม้จะพ้นจากค่ำคืนอันน่าสะพรึงกลัวมาแล้วภาพของ ลำดวน ที่ปรากฏกายอย่างชัดเจน เสียงกรีดร้องที่บาดลึกในโสตประสาท และสัมผัสเย็นเฉียบที่เกือบจะปลิดชีวิตเธอ ยังคงหลอกหลอนไม่จางหาย ความหวาดกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจเธออย่างรุนแรงจนแทบจะกินเนื้อกินตัว พิมพ์พลอยรู้ดีว่าเธอไม่สามารถทนอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อีกต่อไปแล้ว เธอจะต้อง "ชิ่งหนี" ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตามเธอตัดสินใจขายบ้านหลังนั้นอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นบ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำของครอบครัว เป็นมรดกอันล้ำค่าที่เคยได้รับ แต่ความปลอดภัยของชีวิตสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด พิมพ์พลอยดำเนินการทุกอย่างอย่างรวดเร็วราวกับคนไร้วิญญาณ เธอไม่ต้องการเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวที่จะต้องอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความน่ากลัวนั้น เธอไม่สนใจราคา ไม่สนใจขั้นตอนที่ยุ่งยาก ขอเพียงให้มันจบสิ้นไปโดยเร็วที่สุดหลังจากขายบ้านได้ พิมพ์พลอยก็ย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดหรูใจกลางเมืองทันที คอนโดนี้ตั้งอยู่บนชั้นสูงเสียดฟ้า มีระบบรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนา รปภ. ตลอด 24 ชั่วโมง กล้องวงจรปิดทุกซอกมุม และผู

พิมพ์พลอยลืมตาโพลงในความมืด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด ภาพความฝันในอดีตชาติยังคงฉายชัดในมโนสำนึกราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอเห็นตัวเองในร่างของพิกุลกระทำต่อลำดวนอย่างโหดเหี้ยม แววตาของพิกุลในฝันเต็มไปด้วยความสะใจและไร้ซึ่งสำนึกผิดใดๆ นั่นคือ เธอ นั่นคือ บาปกรรม ที่เธอเคยก่อไว้ พิมพ์พลอยรู้สึกขนลุกซู่กับความชั่วร้ายของตนเองในอดีต เธอไม่เคยคิดเลยว่าในอดีตเธอจะเลวทรามได้ถึงเพียงนี้กลิ่นดอกลำดวนโชยเข้ามาในห้องอีกครั้ง คราวนี้รุนแรงจนแสบจมูก ราวกับดอกไม้ถูกนำมาโรยไว้ทั่วห้อง กลิ่นนั้นเย็นยะเยือก กัดกินความรู้สึกสงบสุขที่เพิ่งได้รับจากเดชาไปเมื่อครู่ พิมพ์พลอยหอบหายใจถี่ เธอรู้ดีว่าลำดวนยังคงตามติดเธอมาไม่ห่าง ไม่ว่าจะหนีไปไหนก็ตามเธอพยายามขยับตัว แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อราวกับถูกตรึงไว้กับเตียง เธอได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ปลายเตียง เสียงนั้นคล้ายเสียงหัวเราะเยาะที่มาจากที่ไกลแสนไกล เกินกว่าที่มนุษย์จะเปล่งเสียงได้ พิมพ์พลอยอยากจะกรีดร้อง แต่เสียงกลับจุกอยู่ที่ลำคอ เธอรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านเข้ามาในร่างจนหนาวสั่นไปถึงไขกระดูก ราวกับจะแช่แข็งทุกสิ่งในตัวเ

แสงอรุณรุ่งสาดส่องเข้ามาในห้องคอนโดที่มืดมิด ทว่ามันไม่ได้นำพาความอบอุ่นหรือความหวังมาสู่ พิมพ์พลอย เลยแม้แต่น้อย เธอนอนแผ่หลาอยู่บนพื้นห้องเย็นเฉียบ น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว เหลือเพียงความว่างเปล่าที่เข้าแทนที่ ภาพความทรงจำอันโหดร้ายจากอดีตชาติที่เธอได้เห็นในความฝันเมื่อคืนยังคงฉายซ้ำในมโนสำนึกไม่หยุดหย่อน การกระทำอัน "อัปปรีย์" ของ พิกุล ที่ทรมานทาส วางแผนชั่วร้าย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวินาทีที่ผลัก ลำดวน ลงไปในน้ำ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มชั่วร้ายของพิกุลยังคงหลอกหลอนเธอไม่เลิกรา พิมพ์พลอยรู้สึกคลื่นไส้และรังเกียจตัวเองอย่างรุนแรงจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ เธอไม่เคยคิดเลยว่าในอดีตชาติ เธอจะเคยเป็นคนเลวทรามต่ำช้าได้ถึงเพียงนี้ร่างกายของพิมพ์พลอยบอบช้ำจากความหวาดกลัวและอดหลับอดนอนมาหลายวัน ดวงตาของเธอคล้ำโบ๋ลึกเข้าไปในเบ้า หน้าตาซูบผอมจนเห็นโครงกระดูกชัดเจน เธอเหนื่อยล้าทั้งกายและใจจนแทบจะไม่มีแรงขยับตัวได้อีกต่อไป “ทำไม... ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้... ทำไมต้องเป็นฉัน” เธอพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแหบแห้ง เธอพยายามจะลืม พยายามจะปฏิเสธความจริงอันน่ารังเกียจนี้ แต่ภาพเหล่านั้นมันชัดเจนเกินกว่าจะเป็น