บททั้งหมดของ แค้นรัก อคิราห์: บทที่ 21 - บทที่ 30

พยายามตีสนิทตกเย็นเย็นนี้นิตยาขอค้างที่นี่กับลูก โดยอ้างว่าเดินทางกลับไปลำบากเพราะเธอยังคงใช้ไม้เท้าค้ำยันอบู่ เพราะยังเดินเองไม่ได้“เอ่อ คุณป้าขึ้นไปนอนที่ด้านบนดีกว่านะคะ” สิตาพัชร์พูดขึ้นมา เมื่อเดินมาหานิตยาที่ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาที่เดิม“เรียกแม่เถอะ” นิตยาเอ่ยบอก เมื่อได้ยินหญิงสาวยังเรียกว่าป้า“คุณแม่นอนด้านบนดีกว่าคะ เดี๋ยวหนูช่วยพยุงไปนะคะ” สิตาพัชร์เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง แต่รอบนี้หญิงสาวยังคงทนตัวเองว่าหนู“เรียกแทนตัวเองว่าแพรเถอะน่ะ แม่ว่าน่ารักดีออก แม่ว่าแม่นอนห้องข้างล่างนี้แหละ ขึ้นลงบันไดไม่ค่อยสะดวก เดี๋ยวจะลำบากพวกลูกเอา” นิตยาเอ่ยบอกเธอออกไปเพราะเกรงใจลูก มาค้างกัยลูกยังจะลำบากลูก ๆ อีกเพราะเอ็นดูในความน่ารักตามวัยของเธอ ถึงแม้เธอจะอายุเพียงเท่านี้ แต่การกระทำของเธอช่างรู้ความเสียเหลือเกิน เธอตกหลุมรักแม่สาวน้อยคนนี้เข้าแล้วสิ“ตามใจท่านเถอะแพร พี่จะไปโรงอาหารน่ะ แพรจะไปด้วยไหม” อคิราห์พูดขึ้นมา เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน หลังจากที่ออกไปสั่งงานคนงานมา“พี่คินไปคนเดียวเถอะคะ แพรขออยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ที่นี่ดีกว่า เผื่อท่านต้องการอะไรเพิ่ม” หญิงสาวเอ่ยตอบเขา พร้อมกับส่

พยายามเข้าใกล้สามวันต่อมาวันนี้ก็ครบตามที่ทีมงานจะต้องขนของกันกลับ เพราะว่าถ่ายทำกันเป็นอันเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และต้องเดินทางกลับกรุงเทพมหานครกันเลย“คุณพราวจะกลับพร้อมรถทีมงานเลยไหมครับ” ศุภณัฐ ทีมงานผู้ชายถามขึ้นมา เมื่อไม่เห็นนางเอกสาวดูท่ารีบร้อนเก็บของเลยแม้แต่น้อย“พราวแจ้งทางพี่แนตตี้ไปแล้วคะ ว่าพราวจะขออยู่เที่ยวที่นี่ต่อสักสองสามวัน แล้วพราวจะขึ้นเครื่องกลับเอง” นางเอกสางอย่างพัชร์สิตาบอกออกมาตามตรง เพราะเธอแจ้งกับผู้จัดการส่วนตัวของเธอไปแล้ว“อ่อครับ ถ้านั้นก็เที่ยวให้สนุกนะครับ ทำงานกันมาเหนื่อยมากแล้ว” ศุภณัฐพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างรับรู้ และเข้าใจในคำที่นางเอกสาวพูด“...” พัชร์สิตาไม่ตอบกลับใด ๆ แต่กลับเป็นพยักหน้ารับแทน“คุณหนูพัชชาไม่เที่ยวกับเขาบ้างหรือเรา ทำงานแทบไม่ได้พักเลยน่ะ พี่อนุญาตให้พักได้น่ะ” แล้วศุภณัฐจึงหันมาถามทางหญิงสาวที่พึ่งเดินลากประเป๋ามาที่รถ เพราะเขาก็ถือได้ว่าเป็นที่ประธานใหญ่สนิทมากพอสมควร“ไม่ดีกว่าค่ะ พวกพี่ก็รู้นี้ค่ะ ว่าพัชชาไม่ชอบอะไรแบบนี้ พัชชาชอบแอร์เย็น ๆ ที่กรุงเทพฯมากกว่า” ศิริพัชชา ซึ่งเป็นดาราสาวที่พึ่งมาทำงานทางด้านนี้เป็นครั้ง

หายตัวปริศนาห้างสรรพสินค้า“เมฆ! แล้วหนูแพรล่ะ” นิตยาถามเมฆาขึ้นมาทันที ที่เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ที่รถคนเดียว โดยที่ไม่มีสิตาพัชร์อยู่ด้วย“ผมว่าจะมาถามพวกคุณอยู่พอดีเลยครับ ว่าคุณแพรวาออกมายัง” เมฆาพูดขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มมีความกังวล เมื่อเห็นว่าตรงนี้ไม่มีสิตาพัชร์อยู่เลย“แล้วนายไม่ได้อยู่กับคุณเขาหรือเมฆ” จิตรีถามชายหนุ่มออกมาทันที เพีราะตอนไปทั้งสองก็ไปด้วยกัน แต่ทำไมตอนนี้กลับมาอยู่คนเดียว“ผมไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็ไม่เจอแล้วครับ ถามพนักงานก็บอกว่าเข็นรถออกมาแล้ว ผมจึงรีบตามมาที่รถนี้แหละครับ” เมฆาเล่าบอกทุกคนขึ้นมาทันทีกริ่ง กริ่ง กริ่งยังไม่ทันที่ทุกคนจะสนทนากันต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือของเมฆาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเข้าเสียก่อน ทุกคนจึงหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ แล้วเมฆาจึงหยิบขึ้นมาดู กลับเป็นเบอร์โทรที่ชี้ชะตาเขาเสียเหลือเกิน“คุณคินโทรฯมาครับ” เมฆ่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่หวั่นกลัวขึ้นมาอย่างเห็นชัด“รับเลย ไม่อย่างนั้นระเบิดลงหัวกันหมดนี้แน่” นิตยาจึงบอกให้เมฆารีบรับสายลูกชายของตนทันที ไม่อย่างนั้นทุกคนจะซวยกันหมด เพราะเธอทราบดีว่าลูกชายมีนิสัยเป็นเช่นไร“ครับคุณคิน ครับ..

ความคิดถึงเดินทางมาไกล NC“พี่คิน อื้อออ...” หญิงสาวเอ่ยไม่ทันจบ ปากของเธอก็ต้องถูกประกบปิดลงมาทันทีจากปากหยักคนร่างสูงตรงหน้าเขาจับเธอเข้ามาจูบแล้ว ดันตัวแทรกเข้าไปภายด้านในทันที จูบที่แสนหวานล้ำ แสนคิดถึง แสนโหยหาของเขา ทำเอาหญิงสาวร่างอ่อนระทวยไปในทันที“คิดถึงจังเลย” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นมาทันที ที่ถอนจูบออกมาอย่างน่าเสียดาย พร้อมกับนิ้วที่ลูบสัมผัสลงบนริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา“พี่มาได้ยังไงกัน” เธอถามเขาขึ้นมาทันที ที่ปากของเธอเป็นอิสระจากเขา“ปีนกำแพงมา” เขาเอ่ยตอบเธอออกมาตามตรง เพราะเขาปีนมาจริง ๆ“ปีนกำแพง!” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นถาม เพราะตกใจที่เขาบอก ตกใจที่เขามา แล้วยังมาตกใจที่เขาบลอกปีนกำแพงเข้ามาอีก“ครับ” เขาพยักหน้ารับเพื่อเป็นการยืนยันคำตอบอีกที“แล้วพี่รู้ได้อย่างไรว่าแพรอยู่ที่นี่” หญิงสาวถามออกมาอย่างรู้ ทำไมเขาถึงทราบว่าเธออยู่ที่นี่ และอยู่ตรงบ้านหลังนี้ด้วย เพราะส่วนใหญ่คิดว่าเธออยู่บ้านหลังใหญ่กันทั้งนั้น“นี่ ยังไงครับ” เขาชี้ไปที่สร้อยคอบนคอของเธอ ซึ่งเขาเป็นคนมอบให้เธอ และใส่ให้เองกับมือของเขาทันที“สร้อย?” เธอถามเขาเพราะยังไม่เข้าใจในคำตอบ“ครับ พี่แอบติดจีพีเอ

(บังเอิญ)เจอ“แกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ยัยแพร” พัชร์สิตาถามขึ้นมาทันที ที่เห็นน้องสาวต่างแม่ของเธอยืนอยู่ในวงสนทนานั้นด้วย“เมื่อวานคะ” สิตาพัชร์เองก็หันมาตอบพี่สาวทันที“แกไปอยู่ไหนมา ทำไมดูมีน้ำมีนวลขึ้นมากว่าเก่า หรือว่าแกท้อง” พัชร์สิตาสาดคำถามขึ้นมาทันที ที่มองสำรวจเธอ“พราว! พูดอะไรออกมาน้องยังเด็กอยู่น่ะ” พงษ์พิพัฒน์ที่ทนฟังวาจาที่ไม่สุภาพที่ลูกสาวคนโตพูดกับน้องสาวไม่ได้ ก็เอ่ยเสียงดังดุลูกสาวคนโตขึ้นมาทันที“เด็กก็ท้องได้คะพ่อ หากไม่รู้จักป้องกัน” พัชร์สิตาพูดขึ้นมาอีกครั้ง โดยวาจาที่ดูหื่นห่ามอีกเช่นเคย เพราะเป็นคนที่ชอบพูดจาแบบนี้อยู่แล้ว“ว่าอย่างไรหนูแพร หนูป้องกันหรือเปล่า” พงษ์พิพัฒน์จึงหันมาถามทางลูกสาวคนเล็กอย่างต้องการคำตอบที่แน่ชัด“...” สิตาพัชร์ไม่ได้เอ่ยตอบผู้เป็นพ่อ แต่กลับมีใบหน้าเศร้าก้มลงหลบสายตาทันที“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? พ่อจะลากคอมันมาเข้าคุก” พงษ์พิพัฒน์หูตาร้อนขึ้นมาทันที ที่สังเกตุอาการของลูกสาวที่ดูมีความเป็นกังวลขึ้นมา ก็พอจะสรุปได้ทันที“อย่านะคะ แพร...” เธอรีบห้ามผู้เป็นพ่อขึ้นมาทันที“มันเป็นใคร? หนูถูกข่มขืนหรือเปล่า.” พงษ์พิพัฒน์เค้นถามเอาคำตอบอีกที ด้