22 - ของขวัญมัดจำ

ของขวัญมัดจำ

“แม่นอนคนเดียวได้แน่นะครับ” เขาถามแม่ขึ้นมาทันที เมื่อรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จ แล้วแม่ของเขาบอกว่าจะค้างที่นี่

“ตาคิน นี้แกเห็นแม่อายุ ห้าขวบหรือไง ลืมไปแล้วหรือว่าแม่น่ะ ห้าสิบกว่าแล้วนะ” นิตยาตวัดตามองลูกค้าขึ้นมาทันที

“แต่ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่รู้แหละ! ผมจะไปตามป้าภัทรให้มานอนเป็นเพื่อน” อคิราห์ขึ้นมา พร้อมบอกว่าจะให้แม่บ้านที่เป็นแม่ของธวัฒน์มาอยู่เป็นเพื่อน เผื่อว่าแม่ต้องการอะไร

“แล้วแต่แกเลย ส่วนแกก็รีบ ๆ ขึ้นไปนอนเสียละ การงานก็มีต้องทำ อย่านอนดึกมากล่ะ” เมื่อเห็นว่าขัดลูกชายไม่ได้ นิตยาจึงต้องยอมอ่อนข้อให้ แล้วเอ่ยปากไล่ลูกชายขึ้นไปพักผ่อนทันที

“ผมนอนไม่ดึกหรอกครับ แค่เกือบเช้าแค่นั้นเอง” เมื่อแม่พูดเช่นนั้น อคิราห์ก็เอ่ยแหย่แม่กลับไปทันที อย่างรู้ทันกัน

“ตาคิน! คอยดูน่ะสักวันแม่จะพาเมียแกหนี” นิตยาค้อนใส่ลูกชายอย่างไม่ยอมแพ้ โดยเอาหญิงสาวมาขู่เขาทันที

“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวล่ะแม่ พรากผัวพรากเมียเขามันบาปน่ะ” เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ ตอบโต้แม่กลับในทันที

“หึ...กล้าเรียกน้องเขาว่าเมีย มีอะไรยืนยันหรือมัดจำเขาไว้บ้างยัง” นิตยาเค้นหัวเราะเยาะใส่ลูกชาย

“นั่นสิน่ะ ทำ