Semua Bab ดอกไม้ป่าของรามัญ: Bab 11 - Bab 20

ริณเรณูเดินกลับมาที่เตียงของมารดาอย่างช้าๆ สายตายังคงจับจ้องไปอยู่ที่ผู้ชายคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเตียง เธอไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้ยังไงและมาคุยอะไรกับมารดา“สวัสดีค่ะ” เมื่อเดินมาถึงเด็กสาวก็ยกมือไว้แต่ยังไม่ทันถามอะไรมารดาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน“หนูไปนานเลยนะลูก ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดแม่กะว่าจะโทรตามหนูแล้วล่ะ ครูประจำชั้นหนูเขาใจดีมากๆ เลยนะเขามาเยี่ยมแม่ด้วย”“ครูมาได้ยังไงคะ” ริณเรณูถามด้วยความแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาเยี่ยมมารดาของเธอ“ทำไมถามครูแบบนั้นล่ะลูก” เรณูดุลูกสาวที่ทำเหมือนไม่ค่อยพอใจที่คุณครูมาเยี่ยม“ก็ช่วงนี้ครูงานยุ่งหนูก็ไม่คิดว่าครูจะมาเยี่ยมแม่ของหนู”“คุณครูเขาไม่ได้แค่แวะมาเยี่ยมแม่อย่างเดียวนะ เขามาบอกข่าวดีด้วย” เรณูมองหน้าลูกสาวด้วยความภูมิใจ“ข่าวดีอะไรคะแม่”“แม่เองก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน คุณครูลองบอกลูกสาวแม่อีกครั้งหนึ่งได้ไหมคะ”“ได้ครับ คือมีผู้ใหญ่ใจดีมีทุนการศึกษามามอบให้กับเด็กที่เรียนดีและริณเรณูก็เป็นคนที่ถูกเลือกให้รับทุนนั้นมัน เป็นกันทุนแบบไม่ผูกมัด ทุนนี้ผู้ใหญ่จะมอบให้จนเรียนจบระดับปริญญาตรี”“มีทุนแบบนั้นด้วยเหรอคะคุณครู หนูไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ

งานสวดพระอภิธรรมศพคุณเรณูในคืนแรกมีแขกมาร่วมงานเป็นจำนวนมากมีทั้งเพื่อนสมัยเรียนและเพื่อนแม่ค้าในตลาด ซึ่งริณเรณูเห็นแล้วรู้สึกดีใจแทนมารดามากๆ ที่มีคนรักท่านมากมายขนาดนี้ เพื่อนบางคนของมารดาเด็กสาวไม่เคยรู้จักเลย แต่ทุกคนก็เข้ามาทักทายมาพูดมาปลอบใจมาให้กำลังใจจนริณเรณูรู้สึกตื้นตันเธอรู้สึกขอบคุณทุกคนมากที่ทำให้งานศพของแม่เป็นงานที่มีเกียรติไม่ใช่มีแค่แขกแต่ไม่กี่คนอย่างที่เธอกลัวในตอนแรกริณเรณูและสุนิสายืนรับแขกอยู่บริเวณด้านหน้าของศาลาขณะที่บิดามารดาของสุนิสาก็รับรองแขกอยู่ทางด้านใน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่พระจะสวดผู้คนก็ทยอยกันเข้ามาอย่างต่อเนื่องภายในศาลาเต็มไปด้วยผู้คนมากมายริณเรณูเห็นแล้วรู้สึกตื้นตันใจมาก“เราเข้าไปข้างในกันดีไหมริณพลอยว่าแขกน่าจะมากันครบหมดแล้วล่ะ”สุนิสาบอกกับเพื่อนเธอเคยผ่านงานแบบนี้ของคุณปู่คุณย่ามาแล้วก็เลยพอจะรู้ว่าควรทำอะไรบ้าง“อือ คงไม่มีใครมาเพิ่มแล้ว เพื่อนแม่เยอะมาก”“น้าเรณูเป็นคนนิสัยดีก็ย่อมมีคนรักท่านมากแบบนี้นั่นแหละ”“ริณเห็นแล้วรู้สึกดีใจแทนแม่นะที่มีคนรักแม่มากมายขนาดนี้ พลอยรู้ไหมว่าแม่เป็นคนหาวัดเอง”“ยังไง”“ริณก็ไม่รู้ว่าแม่ติดต่อทางวัด

ผ่านมาสองสัปดาห์แล้วที่ริณเรณูเสียแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับเด็กสาวใช้ชีวิตตามปกติแม้จะรู้สึกเหงามากแต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไปข้างหน้าเธออยู่บ้านทบทวนบทเรียนทำแบบฝึกหัด นอกจากจะเรียนพิเศษกับอาจารย์ที่อยู่ในตัวเมืองแล้วเด็กสาวยังเรียนออนไลน์กับอีกหลายสถาบันโดยมีรามัญเป็นคนสนับสนุนซื้อคอร์สเหล่านั้นให้ อีกทั้งเขายังส่งหนังสือมาให้เธออีกมากมาย จนเธอแทบจะไม่ต้องซื้ออะไรเองเลยเด็กสาวเกรงใจมากแต่เขาก็บอกว่ามีความสุขที่ได้ทำเพราะตอนที่เขาเรียนอยู่นั้นเขาได้รับโอกาสจากคนอื่นและตอนนี้ตนเองก็อยากจะมอบโอกาสให้คนอื่นบ้างขณะที่กำลังนั่งทำแบบฝึกหัดอยู่นั้นเสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้นเธอค่อนข้างแปลกใจมากไม่เคยมีใครมาหาเธอนอกจากสุนิสาซึ่งวันนี้เพื่อนของเธอโทรศัพท์มาบอกว่าไปทำธุระที่ต่างจังหวัดกับครอบครัวริณเรณูเดินออกมาจากบ้านจนใกล้จะถึงหน้าประตูรั้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูรั้วคือใคร“คุณ....” เด็กสาวหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าหลังจากคำว่าคุณเธอจะเรียกเขาว่าอะไร“หนูริณเหรอลูก หนูหน้าเหมือนแม่มาก” คุณนครินทร์เห็นรูปถ่ายของเธอจากรามัญแล้วแต่ก็ไม่ชัดเจนเท่ากับการเห็นด้วยตาของต

สองปีต่อมาริณเรณูนำผ้าสีขาวมาคลุมเตียงนอนเตียงนอนและข้างของเครื่องใช้ในบ้านจากนั้นดึงปลั๊กตู้เย็นและเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างออกจนหมดจากนั้นก็ออกมานั่งรอรามัญอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านวันนี้เป็นวันที่เธอต้องจากบ้านหลังเล็กนี้ไปหญิงสาวรู้สึกใจหายมากเพราะบ้านหลังนี้เธออยู่บ้านหลังที่เธออยู่กับมารดามาตั้งแต่เกิดแต่วันนี้มันก็ถึงคราวจำเป็นที่จะต้องทิ้งไปเพราะหญิงสาวตัดสินใจแล้วว่าตนเองจะเข้าไปเรียนต่อระดับระดับปริญญาตรีที่กรุงเทพโดยเธอจะเข้าไปพักที่บ้านของคุณนครินทร์ซึ่งก่อนหน้านี้เขามาหาเธอที่บ้านและบอกแล้วว่าตนเองเคลียร์กับคุณศิตาและเธอยอมให้หญิงสาวเข้าก็อยู่ในบ้านในฐานะลูกสาวอีกคนหนึ่งของคุณนครินทร์หญิงสาวค่อนข้างแปลกใจที่เรื่องมันง่ายกว่าที่คิดไว้แต่ที่ยอมไปเพราะรามัญบอกว่าถ้าเธอไปอยู่กรุงเทพเขากับเธอก็จะได้เจอกันบ่อยขึ้นที่เธอยอมทำตามคำพูดของรามัญก็เพราะตอนนี้เธอกำลังหลงรักเขา ความรู้สึกนี้มันค่อยๆ สะสมมาทีละนิดและมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ริณเรณูจะให้เขารู้เรื่องนี้ไม่ได้อย่างเด็ดขาดเพราะกลัวว่าถ้ารามัญเขาจะถอยห่าง อีกทั้งเธอกับเขาก็อายุต่างกันมาก แต่การได้แอบรักเขาได้อยู่ใกล้เขามันก็เป็นควา

การมาอยู่กับครอบครัวใหม่ของบิดานั้นไม่ง่ายสำหรับริณเรณูเลยเพราะหญิงสาวต้องปรับตัวอีกมากแต่ก็ไม่ยากเกินไปเพราะในทุกครั้งที่มีปัญหาหรือรู้สึกอึดอัดจะมีรามัญคอยพูดให้กำลังใจและบางครั้งเขาก็มารับเธอออกไปข้างนอกคุณศิตาที่เหมือนจะยอมรับเธอมาเป็นลูกเลี้ยงได้ แต่พอลับหลังคุณนครินทร์และคุณย่านารีเธอก็มักจะพูดกระแนะกระแหนและเปรียบเทียบริณเรณูกับลูกสาวของตนเองอยู่เสมอ แต่ริณเรณูก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากถ้าเธอเลี่ยงได้เธอก็เลี่ยงที่จะเจอหญิงสาวคิดว่าถ้าเปิดเทอมตนเองจะขออนุญาตคุณย่านารีไปอยู่ที่หอพักเพราะน่าจะสะดวกมากกว่าการอยู่ที่บ้าน อีกทั้งระยะทางจากบ้านของเธอไปมหาวิทยาลัยก็ค่อนข้างไกล เธอไม่ค่อยชินกับเส้นทางในกรุงเทพถ้าหากจะต้องนั่งรถเมล์ไปเองในทุกๆ เช้าก็คงจะเหนื่อยจนเกินไป ส่วนรวิตากับเธอไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไหร่เพราะหญิงสาวมักจะออกไปเที่ยวนอกบ้านกับเพื่อนเสมอคนที่เธอพูดคุยด้วยมากที่สุดก็จะมีคุณย่านารีกับมาวินน้องชายที่ดูเหมือนจะสนิทกับเธอมากกว่าพี่สาวแท้ๆ ของตนเองตอนนี้เหลือเวลาอีกประมาณสองสัปดาห์ก็จะถึงวันเปิดเทอมวันนี้คุณย่านารีเลยเรียกหลานสาวทั้งสองคนเขามาคุยในห้องเพราะอยากจะมอบของรางว