Semua Bab ดอกไม้ป่าของรามัญ: Bab 1 - Bab 10

“หนูชื่อริณเรณูค่ะอายุสิบหกปีแล้ว ตอนนี้หนูเรียนอยู่ชั้น ม. 4 โรงเรียนxxx วันนี้หนูมาตามหาพ่อค่ะ” ริณเรณูแนะนำตัวด้วยความฉะฉาน“แล้วอีกคนล่ะ” เขาถามเด็กสาวอีกคนที่นั่งข้างๆ กัน“หนูชื่อสุนิสาค่ะชื่อเล่นชื่อพลอยเป็นเพื่อนของริณค่ะ หนูก็มาช่วยริณตามหาพ่อเหมือนกัน”“แล้วทำไมหนูสองคนถึงมาในชุดพละแบบนี้ล่ะ” เขามองการแต่งกายของเด็กสาวแล้วก็อดสงสัยไม่ได้“วันนี้ที่โรงเรียนมีทัศนศึกษาค่ะ หนูก็เลยแอบออกมาตอนที่คุณครูเผลอ” ริณเรณูตอบไปตามความจริงเพราะนี่เป็นโอกาสเดียวที่เธอจะมากรุงเทพได้โดยที่มารดาไม่รู้“อะไรนะ”“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วยคะ”“ก็ตกใจสิหนูกับเพื่อนแอบออกมาแบบนี้แล้วคุณครูเขาจะไม่ตามหาเหรอ”“คุณอาคะอย่าเพิ่งตกใจสิคะ คุณครูเขาไม่ตามหาหรอกค่ะ เพราะคุณครูพาพวกเราไปที่สวนสนุกค่ะ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปเล่นเครื่องเล่นและนัดเจอกันอีกทีตอนห้าโมงค่ะ”“แล้วมากันยังไง”“นั่งแท็กซี่มาค่ะ” สุนิสาเป็นคนตอบ“อาคะ เราคุยเรื่องพ่อก่อนดีไหม หนูมีเวลาอยู่กรุงเทพถึงแค่ห้าโมงเย็นค่ะ ตอนนี้ก็บ่ายสามโมงแล้วหนูกลัวจะไม่ทันได้เจอพ่อ” เด็กสาวร้อนใจเพราะกลัวว่าสิ่งที่ตนเองตั้งใจทำจะไม่สำเร็จ“อาจะเชื่อได้ยังไง

รามัญขับรถไปส่งริณเรณูและเพื่อนของเธอที่หน้าสวนสนุกแห่งหนึ่งชายหนุ่มรอจนกระทั่งรถบัสคันใหญ่ที่พานักเรียนมาทัศนศึกษาเคลื่อนที่ออกไปจากบริเวณหน้าสวนสนุกเขาก็ขับรถกลับมายังคอนโดมิเนียมของตนเองชายหนุ่มอาศัยอยู่คอนโดมิเนียมแห่งนี้ตามลำพังตั้งแต่เรียนจบเขาไม่มีครอบครัวที่ไหนเพราะเป็นเด็กกำพร้าที่ได้ทุนจากครอบครัวของคุณหญิงมณฑาส่งให้เรียนจนจบระดับปริญญาตรี จากนั้นชายหนุ่มก็ร่วมหุ้นกับเพื่อนเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างเล็กๆ โดยมีรุ่นพี่ที่คอยให้คำแนะนำอยู่หลายคนหนึ่งในนั้นก็คือคุณนครินทร์ซึ่งถ้าว่ากันตามจริงแล้วคุณนครินทร์ก็เปรียบผู้มีพระคุณอีกคนหนึ่งของเขาเพราะนอกจากจะให้คำแนะนำเกี่ยวกับการทำงานแล้วภรรยาของคุณนครินทร์ก็คือลูกสาวของคุณมณฑาผู้ที่ให้ทันเขาจนเรียนจบเรื่องที่ได้ยินมาวันนี้ทำให้รามัญคิดหนักเพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าคุณศิตาภรรยาของคุณนครินทร์นั้นมีนิสัยยังไง คุณศิตาเธอไม่ชอบให้ผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้สามีของเธอ ถึงแม้ตอนนี้คุณนครินทร์จะอายุมากแล้วแต่ความหึงห่วงของคุณศิตาก็ไม่เคยลดน้อยลงเลย และถ้าหากเธอรู้ว่าคุณนครินทร์มีลูกสาวอยู่อีกคนหนึ่งก็คงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆแต่เรื่องนี้รามัญก็จะนิ่งน

รามัญตื่นนอนในตอนสายของอีกวันหนึ่ง เขาลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้เป็นวันเสาร์จึงไม่สามารถไปหาคุณนครินทร์ที่บริษัทได้เพราะวันเสาร์คุณนครินทร์ไม่เข้ามาในบริษัท ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งจ้องโทรศัพท์และตัดสินใจว่าโทรศัพท์ไปหาคุณนครินทร์โดยตรงดีหรือเปล่าแต่ดูเหมือนคุณนครินทร์ก็ใจตรงกันเพราะเขายังไม่ทันได้กดโทรออกฝ่ายนั้นก็โทรเข้ามาเสียก่อน“สวัสดีครับคุณใหญ่” เขากดรับสายและทักทายอย่างเป็นกันเองเพราะคุณนครินทร์กับเขารู้จักและสนิทสนมกันดี“รามยุ่งอยู่หรือเปล่า ว่างคุยกับพี่มั้ย”“ว่างครับ” รามัญไม่รู้ว่าคุณนครินทร์จะพูดเรื่องอะไรหรือเขารู้แล้วว่าเมื่อวานริณเรณูมาหาเขาที่บริษัท“พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ออกมาเจอพี่หน่อยได้ไหม”“ได้ครับ คุณใหญ่จะให้ผมไปหาที่ไหน”“ตอนนี้พี่ออกมาตีกอล์ฟกับเพื่อนๆ รามออกมาเจอพี่ที่สนามกอล์ฟนะ”“ได้ครับอีกครึ่งชั่วโมงผมจะไปหาที่เดิมใช่ไหม”“ที่เดิมนั่นแหละ”เมื่อวางสายจากคุณนครินทร์แล้วรามัญก็รีบอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะขับรถไปยังสนามกอล์ฟที่เขาเคยไปกับคุณนครินทร์อยู่หลายครั้งเมื่อมาถึงก็เจอคุณนครินทร์นั่งรออยู่ในอาคารเขาแต่งกายด้วยชุดสำหรับมาเล่นกอล์ฟและนั่งรอด้วยสีหน้าที

เมื่อวางสายจากรามัญแล้วริณเรณูก็ทำงานบ้านแต่ก็คอยมองโทรศัพท์อยู่ตลอดเพราะกลัวว่าถ้าบิดาโทรศัพท์มาแล้วตัวเองจะไม่ได้ยินเสียงเธอทำความสะอาดและทานอาหารเย็นเรียบร้อยก็เข้าห้องนอนและนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาค ขณะกำลังทำแบบฝึกหัดวิชาคณิตศาสตร์อยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เด็กสาวเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้บันทึกไว้ก็ยิ้มด้วยความยินดีเพราะเดาจะเป็นเบอร์ของบิดาอย่างแน่นอนริณเรณูกดรับสายพร้อมกับกดปุ่มบันทึกเสียงสนทนาทันที“สวัสดีค่ะ” เด็กสาวทักทายด้วยเสียงที่สดใส แต่อีกฝ่ายยังไม่ได้พูดอะไรแล้วเธอก็ได้ยินเสียงคนสองคนคุยกันเสียก่อน“คุณใหญ่คุณทำแบบนี้กับศิตาได้ยังไง” เสียงเกรี้ยวกราดของผู้หญิงคนหนึ่งดังแทรกเข้ามา“ผมทำอะไรให้คุณเหรอศิตา”“คุณแอบทำอะไรลับหลังศิตาอย่าคิดว่าศิตาไม่รู้นะคะ”“คุณพูดเรื่องอะไรของคุณผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” นครินทร์รีบปฏิเสธแต่ก็รู้สึกเสียวสันหลังเพราะกลัวว่าภรรยาจะรู้เรื่องที่ริณเรณูมาหาเขา“เลขาของคุณบอกฉันว่ามีเด็กคนหนึ่งชื่อริณเรณูมาหาคุณที่บริษัท”“อ๋อ เรื่องนี้เลขาผมก็บอกแล้วเหมือนกันแต่ผมไม่ได้เจอเด็กคนนั้นหรอกนะคุณมีอะไรหรือเปล่า คุณรู้จัก

ริณเรณูมองโทรศัพท์ด้วยสายตาที่เริ่มหมดหวัง เด็กสาวไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้มาก่อนเลย เธอรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบใหญ่ ไม่มีใครอยู่เคียงและคอยให้คำปรึกษาตั้งแต่เกิดมาเธอก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย แม้จะมีแค่มารดาที่เลี้ยงดูมาตลอดสิบหกปีแต่มารดาก็คอยอยู่ข้างๆ และคอยให้คำปรึกษาได้ทุกเรื่องแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปรึกษามารดาได้เลยเธอเช็ดน้ำตาแล้วเอื้อมปิดไฟที่หัวเตียงแล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าแต่ยังไม่ทันหลับโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ก็ส่งเสียงขึ้นมาเสีย ก่อนสายที่โทรเข้ามาทำให้เด็กสาวรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เธอรีบกดรับทันที“สวัสดีค่ะอาราม”“สวัสดีจ๊ะ โทรหาอาดึกเลยหนูมีอะไรหรือเปล่า”“เปล่าค่ะ หนูโทรมารบกวนอาไหมคะ”“ไม่หรอก อาขอโทษทีนะพอดีตอนที่หนูโทรมาอาทานข้าวกับลูกค้ามาก็เลยไม่ได้รับโทรศัพท์ หนูมีเรื่องด่วนใช่ไหม”“ไม่ด่วนค่ะแต่หนูมีเรื่องไม่สบายใจ อารามมีเวลาไหมคะ”“มีสิ ไม่สบายใจอะไรเล่าให้อาฟังได้เลยนะ” รามัญฟังจากนำเสียงก็พอจะรู้ว่าคนปลายสายคงไม่สบายใจเป็นอย่างมาก“วันนี้หนูไปเยี่ยมแม่ แต่แม่ดูเหนื่อยมากกว่าทุกวัน หนูกลัวว่าแม่จะสู้ต่อไปอีกไม่ไหว”“พ่อหนูโทรหาหรือยัง”“