Lahat ng Kabanata ng ดอกไม้ป่าของรามัญ: Kabanata 21 - Kabanata 30

เช้าวันต่อมารามัญก็มารับริณเรณูตามที่ได้ตกลงกันไว้ชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านสวัสดีทักทายคุณย่านารีอย่างคุ้นเคย“ย่าฝากด้วยนะราม หาคอนโดที่มันดูปลอดภัยและอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยให้หนูริณด้วยเรื่องราคาย่าไม่เกี่ยงเลย”“ได้ครับคุณย่า วันนี้ผมคงไปหาข้อมูลแล้วจะรวบรวมมาให้คุณย่าอีกทีนะครับ”“รามไม่ต้องกังวลเรื่องราคานะแพงแค่ไหนย่าก็จ่ายได้”“คุณย่าคะถ้าคอนโดมันแพงมากจริงๆ หนูยอมนั่งรถไปกลับก็ได้ค่ะ”“แต่มันจะไม่สะดวกเอานะลูกย่ามาคิดดูแล้วการที่หนูจะต้องตื่นเช้าไปเรียนและกลับมาบ้านมืดค่ำมันจะทำให้หนูไม่มีเวลาพักผ่อนเลย” “ผมเห็นด้วยกับความคิดของคุณย่านะ ครับมหาวิทยาลัยของริณอยู่ค่อนข้างไกล ถ้าเดินทางไปกลับก็คงจะเหนื่อยมากๆ”“ตอนแรกย่าก็อยากให้เขาขับรถไปเรียนนะ แต่ริณก็บอกว่าขับรถไม่เป็นและไม่ค่อยคุ้นกับถนนกรุงเทพ แต่ย่าว่ายังไงหนูริณต้องฝึกขับรถไว้เอาไว้ช่วงปิดเทอมหนูไปเรียนขับรถนะ”“ถ้าไม่อยากไปเรียนขับรถจะให้อาช่วยสอนก็ได้นะ”“หนูไม่รบกวนอารามขนาดนั้นหรอกค่ะ ตอนนี้หนูยังไม่คิดถึงการขับรถ หนูใจไม่กล้าพอค่ะ ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์ค่อยว่ากัน”“ถ้าหนูไปอยู่คอนโดแล้วหนูจะไปเรียนยังไง ย่าลืมคิดเรื่อง

ริณเรณูมองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงเวลาตีสองครึ่ง หญิงสาวอยากจะโทรศัพท์ไปถามรามัญเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ชายที่เธอเห็นเดินควงไปกับแพรวาที่หน้าผับนั้นใช่ชายหนุ่มหรือเปล่าแต่ก็รู้สึกเกรงใจมากๆ เพราะดึกขนาดนี้มันเป็นเวลาส่วนตัว เธอลังเลแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยไว้กับตัวเองก่อนและคิดว่าพรุ่งนี้จะแกล้งโทรศัพท์ไปชวนเขาคุยและถ้ามีโอกาสก็จะถามเขาเรื่องนี้หญิงสาวรู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของชายหนุ่มและจะเสียมารยาทมากถ้าหากไปถามเขาแบบนั้น แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ตนเองรักออกไปกับผู้หญิงคนอื่นและผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับเธอริณเรณูเคยคิดว่าตนเองกับรามัญมีความแตกต่างระหว่างอายุและเขาคงไม่สนใจจะมองเด็กที่อายุห่างกันสิบกว่าปีอย่างเธอแต่ในเมื่อเขาไปกับเพื่อนเธอได้นั่นก็หมายความว่าเรื่องของอายุไม่ใช่อุปสรรคอะไรเลยหญิงสาวไม่เคยรู้มาก่อนว่ารามัญมีแฟนหรือคบผู้หญิงคนไหนเพราะตลอดระยะเวลาที่รู้จักกับเขาสามปีกว่าชายหนุ่มก็ไม่เคยพูดถึงผู้หญิงคนไหนมันเลยทำให้ริณเรณูรู้สึกดีมากๆ เหมือนกับเขามีแค่เธอคนเดียวแต่เมื่อเห็นเขามีคนอื่นเธอก็รู้สึกใจหายเป็นอย่างมาก ริณเรณูคิดว่าจะเก็บ

ริณเรณูขึ้นมาบนห้องของตัวเองและจัดของใช้เข้าที่จากนั้นก็นอนเล่นโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นแพรว่าโพสต์ว่าคืนนี้เธอไปต่างจังหวัดกับครอบครัวไม่ได้ออกไปกับรามัญอย่างที่เป็นกังวลปิดเทอมได้หนึ่งสัปดาห์แล้วริณเรณูไม่ออกไปเที่ยวที่ไหนเลยเพราะเขมจิราเพื่อนสนิทที่สุดในกลุ่มก็กลับบ้านที่ต่างจังหวัดส่วนบ้านมาริษาและวรัญญาก็อยู่ไกลกับบ้านของเธอมาก“หนูอยู่แต่บ้านแบบนี้ไม่เบื่อเหรอลูก” คุณย่านารีถามเมื่อเห็นว่าหลานสาวของเธอไม่ออกไปไหนเลยตั้งแต่ปิดเทอม“ไม่หรอกค่ะปกติตอนอยู่บ้านนอกหนูก็อยู่แต่บ้านเหมือนกันค่ะ”“ถ้าหนูไม่รู้ไปไหน ไปทำบุญที่วัดกับย่าไหมย่าว่าจะไปถวายสังฆทาน”“ก็ดีเหมือนกันค่ะคุณย่าหนูจะได้ไปทำบุญให้แม่ด้วย ถ้างั้นหนูขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” การอยู่บ้านตลอดทั้งสัปดาห์ทำให้ริณเรณูก็เริ่มรู้สึกเบื่อขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่รู้จะออกไปไหนในเมื่อคุณย่าชวนเธอออกไปทำบุญที่วัดก็เป็นโอกาสดีที่หญิงสาวจะได้ทำบุญให้กับมารดาของตนเองเธอรีบขึ้นมาบนห้องเปลี่ยนชุดเป็นเดรสกระโปรงยาวคลุมเข่าจากนั้นมัดผมให้เรียบร้อยทาลิปสติกนิดหน่อยก็เดินลงมาจากชั้นสองคุณย่านารีไม่ค่อยได้เห็นหลานสาวสวมกระโปรงแบบนี้

“อยากจะไปที่ไหนบอกอามาได้เลย” รามัญพูดกับริณเรณูเมื่อหญิงสาวขึ้นมานั่งบนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ไปร้านใกล้ๆ ก็ได้ค่ะหนูมีเรื่องจะคุยกับอารามด้วย”“เรื่องอะไรดูเหมือนจะเป็นความลับนะเนี่ย”“ไปถึงร้านก่อนแล้วหนูจะเล่าให้อารามฟังค่ะ”รามัญขับรถพาหญิงสาวไปคาเฟ่ที่อยู่ใกล้กับบ้านพักมากที่สุดเมื่อสั่งเครื่องดื่มและเค้กแล้วริณเรณูก็เริ่มพูดเรื่องที่ตนเองไปเจอมาให้กับรามัญฟังทันที“อารามจำผู้ชายที่ยืนถ่ายรูปคู่กับแม่ได้ไหมคะ”“ถ่ายรูปคู่กับแม่หนูเหรอ หมายถึงรูปที่มีคนส่งให้คุณใหญ่ใช่ไหม”“ใช่ค่ะ”“จำได้สิมีอะไรหรือเปล่า”“อารามลองดูรูปนี้นะคะ” หญิงสาวส่งโทรศัพท์ของตนเองที่มีรูปของคุณยายสมรกับลูกชายมาให้กับชายหนุ่มดู“ใครเหรอ”“อารามลองดูดีๆ นะคะว่าเขาใช่ผู้ชายคนเดียวกันใหม่”ชายหนุ่มมองรูปในโทรศัพท์มือถือของริณเรณูจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเปิดรูปเพื่อเปรียบเทียบผู้ชายทั้งสอง“อาว่าน่าจะคนเดียวกันนะหนูไปเอารูปนี้มาจากไหน”“บ้านคุณยายสมรค่ะ”“ที่หนูบอกว่าเดินไปสุดชายหาดแล้วเจอน่ะเหรอ”“ใช่ค่ะพอดีรูปนี้มันติดอยู่ตรงผนังร้านกาแฟหนูก็เลยแอบถ่ายมาค่ะ”“นึกยังไงถึงถ่ายรูปนี้มา”“หนูก็แค่รู

“เผลอแป๊บเดียวก็เปิดเทอมแล้วย่าคงคิดถึงหนูมากแน่เลย” คุณย่านารีพูดกับริณเรณูเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นพร้อมกับรามัญ“หนูจะโทรหาคุณย่าบ่อยๆ และถ้าวันหยุดหนูก็กลับมาหาคุณย่านะคะ”“จ้ะลูก ปิดเทอมนี้เวลามันน้อยเหลือเกินหนูเลยยังไม่ได้ไปเรียนขับรถเลย”“คุณย่าขาหนูไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะ หนูนั่งรถไฟฟ้าไปมหาวิทยาลัยแค่สองป้ายก็ถึงแล้วค่ะมันสะดวกมาก”“แต่ย่าอยากให้หนูหัดขับรถไว้นะ เอาไว้ปิดเทอมหน้าหนูคงต้องไปเรียนขับรถจริงๆ แล้วล่ะเผื่อย่าเป็นอะไรไปขึ้นมาแล้วในบ้านไม่มีคนอยู่หนูจะได้พาย่าส่งโรงพยาบาลได้” คนสูงวัยหาเหตุผลมาอ้างเพราะอยากให้หลานสาวขับรถเป็น“คุณย่าขาทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะหนูไม่ชอบคำว่าโรงพยาบาลเลยค่ะ”“ย่าขอโทษนะหนูริณย่าไม่ได้ตั้งใจตั้งใจจะพูดให้หนูรู้สึกแบบนี้”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า คุณย่าไม่ต้องขอโทษหนูหรอกเป็นที่หนูเองยังลืมเรื่องในอดีตไม่ได้”“แต่หนูริณของย่าก็เข้มแข็งมากนะลูกหนูอยู่คนเดียวได้ตั้งหลายปีถ้าย่ารู้เรื่องเร็วกว่านี้ก็คงจะไปรับหนูมาอยู่ด้วยตั้งแต่วันแรกแล้ว” คุณย่านารียังคงเสียใจที่ตนเองรู้เรื่องของริณเรณูช้าไป“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า ตอนนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกั