บททั้งหมดของ เจียงหว่านหนิง สาวใช้อุ่นเตียงจวนแม่ทัพ: บทที่ 21 - บทที่ 30

วันต่อมา ไป๋จื่อเซียนพาเจียงหว่านหนิงมาที่ศาลต้าหลี่ทันที โชคดีที่หวังอวี้ยังไม่ได้ออกไปตรวจตราด้านนอก ทำให้ได้พบกับเขา หวังอวี้ได้ฟังเรื่องราวจากปากของเจียงหว่านหนิงก็ครุ่นคิดคราหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยกับนางอย่างสุภาพ"ข้าจะให้คนไปสอบถามที่ร้านเครื่องประดับในเมืองหลวงให้ รวมถึงด้านนอกเมืองหลวงด้วย แต่ข้าไม่อาจรับปากแม่นางว่าจะพบหรือไม่ แม่นางคงเข้าใจข้า เดิมทีของหายก็ยากที่จะหวนคืนกลับมา แต่ข้าจะพยายามตามหาให้ แม่นางโชคดีที่มาเจอไป๋จื่อเซียน เขาน่ะจิตใจดีมากนัก""จะชมข้าทำไมกัน วันนี้ข้าไม่มีของกำนัลมาติดสินบนเจ้าหรอกนะ"หวังอวี้หัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวไปทำหน้าที่ของเขาต่อ เมื่อไม่มีสิ่งใดให้ต้องจัดการแล้วพวกเขาทั้งสองจึงเดินทางกลับจวน ระหว่างทาง ไป๋จื่อเซียนหันมาเอ่ยกับเจียงหว่านหนิงอย่างอ่อนโยน"อีกสามวันข้างหน้าท่านแม่จะไปไหว้พระที่วัดบนเขา ระยะนี้ท่านแม่มักจะขอพรบ่อยครั้ง เนื่องจากใกล้วันเกิดของข้าและซู่เอ๋อร์ เจ้าคงจะได้ตามไปรับใช้ด้วย"เจียงหว่านหนิงพยักหน้าให้ไป๋จื่อเซียนพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยไป๋จื่อเซียนจ้องมองนางอีกครา ก่อนจะเอ่ยถาม"เจียงหว่านหนิง ข้ามีเรื่องอยากจะถามเ

ไป๋ซู่ฮวาและไป๋ฮูหยินนั่งอยู่ในรถม้าด้วยจิตใจที่ไม่สงบเลยแม้แต่น้อย นางรู้สึกเป็นห่วงเจียงหว่านหนิงยิ่งนัก เหรินห่าวเองก็เช่นกัน เขาเร่งบังคับรถม้าให้เร็วขึ้นอีก เผื่อว่าระหว่างทางจะได้พบกับนายน้อย เขาจะได้ให้นายน้อยส่งคนไปช่วยเจียงหว่านหนิงได้ทัน ยามนี้ทหารที่ติดตามไปอารักขาล้วนถูกสังหารไปจนหมดแล้วเมื่อนึกถึงเจียงหว่านหนิงขึ้นมา เหรินห่าวก็นับถือจิตใจของนางเป็นอย่างยิ่ง นางจิตใจดีและยังยอมเสียสละอย่างไม่กลัวตายเลยแม้แต่น้อยไม่เสียทีที่ถูกเลี้ยงดูมาจากตระกูลทหารไป๋ซู่ฮวากำดาบยาวในมือแน่น นางเม้มริมฝีปาก ดวงตาคู่งามแดงก่ำ เมื่อได้หันไปมองท่านแม่ที่เป็นลมไปแล้วนางก็ถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง เพราะเป็นห่วงท่านแม่ เจียงหว่านหนิงจึงเสียสละตนเองเพื่อพวกนาง บุญคุณช่วยเหลือถึงสองครั้ง ต่อให้วันหน้าต้องตอบแทนนางก็จะเต็มใจอย่างไม่มีบิดพลิ้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้นไป๋ซู่ฮวาจึงยื่นมือไปเปิดผ้าม่านรถม้าที่หน้าต่างแล้วเอ่ยกับเหรินห่าว "เร่งม้าอีก เหรินห่าว!!!""ขอรับคุณหนู"เหรินห่าวพยักหน้าก่อนจะใช้แส้ฟาดท้องม้า ม้าพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว เหรินห่าวมองไปที่ทางด้านหน้า ก่อนจะหันไปเอ่ยกับไป๋ซู่ฮวา

เช้าวันต่อมาไป๋จื่อเซียนก็ให้เหรินห่าวนำรถม้ามารอรับเขาและเจียงหว่านหนิงกลับจวน ยามนี้สีหน้าของนางค่อนข้างดูดีขึ้นไม่น้อย ระหว่างทางนางหลับมาตลอด เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดนางแม้แต่น้อย เพียงให้นางเอนพิงซบที่แผ่นอกของเขา เดิมทีนางคิดขัดขืน แต่ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรงจึงต้องยอม ไป๋จื่อเซียนที่เห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างมาก ใช้เวลาไม่นานนักก็เดินทางมาถึงจวนตระกูลไป๋ ไป๋จื่อเซียนอุ้มเจียงหว่านหนิงลงมาจากรถม้า ค่อนข้างลำบากไม่น้อย เนื่องจากเขาเกรงว่าจะทำให้บาดแผลนางฉีกขาดมากกว่าเดิมอีก ไป๋ฮูหยินและไป๋ซู่ฮวาที่ได้ยินว่าไป๋จื่อเซียนพาเจียงหว่านหนิงกลับมาแล้วจึงรีบออกมารอที่หน้าจวนทันที ป้าเถาเองก็มีสีหน้าไม่สู้ดีเช่นเดียวกัน "ท่านแม่""จื่อเอ๋อร์ ให้นางพักที่เรือนของซู่เอ๋อร์ก่อนเถิด"ไป๋ซู่ฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าออกมาเล็กน้อย แต่ทว่าไป๋จื่อเซียนกลับเอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย "นางเป็นสาวใช้ของลูก เดิมทีก็อยู่ในความดูแลของลูก ให้นางไปพักที่ห้องด้านข้างที่เรือนของลูกดีกว่าขอรับ หากให้นางพักที่เรือนอื่น ลูกคงไม่อาจวางใจได้""จะดีหรือ?""มีสิ่งใดไม่ดีกันเล

ด้านจวนตระกูลฟางนั้นยามนี้ฟางถิงถิงกำลังออกจากจวนมาพร้อมกับฟางอวี้เฉวียนผู้เป็นพี่ชายฝาแฝด เดิมทีนางไม่อยากจะออกมาพร้อมพี่ชายเฮงซวยผู้นี้เท่าใดนัก แต่ทว่าฟางไฉหรงพี่ชายใหญ่กลับไม่รอนางเลยแม้แต่น้อย คิดว่านางดูไม่ออกหรือไรว่าเขาดูแคลนนางที่เป็นลูกภรรยารอง ยิ่งได้เห็นฟางอวี้เฉวียนทำตัวอันธพาลเกี้ยวพาสตรีไปทั่วอย่างน่าไม่อาย นางก็แทบจะทนไม่ไหว ท่านแม่กำชับว่าให้ฟางอวี้เฉวียนมาดูแลนาง แต่ทว่าดูแล้วคงจะไม่ได้เรื่องเสียมากกว่า เดิมทีนางควรจะออกมาพร้อมกับไป๋จื่อเซียนด้วยซ้ำ นางเองเป็นคู่หมั้นของเขา การที่คู่หมั้นออกมาเที่ยวเล่นด้วยกันเช่นนี้นับเป็นเรื่องที่ปกติยิ่ง แต่ทว่าไป๋จื่อเซียนกลับไม่มารับนาง อีกทั้งยังไม่เอ่ยปากชวน เช่นนี้นางจะทำเช่นไรได้เล่า ท่านแม่เป็นเพียงภรรยารองย่อมไม่อาจมีความเห็นในเรื่องนี้ได้ ส่วนแม่ใหญ่น่ะหรือ หึ นังแก่ผู้นั้นไม่ได้อยากให้นางได้ดีเลยแม้แต่น้อย เหตุใดจึงไม่หายสาบสูญไปพร้อมบุตรสาวของตนกันนะ!!!"นี่ถิงเอ๋อร์ ข้าจะไปดื่มสุรากับสหาย เจ้าก็พาสาวใช้ไปเดินเที่ยวชมงาน อีกหนึ่งชั่วยามมาพบกันที่รถม้า พวกเจ้าตามไปอารักขาคุณหนู"ฟางอวี้เฉวียนหันมาเอ่ยกับฟางถิงถิง ก่อน

"ว่าอย่างไรนะ จื่อเอ๋อร์ เอ่อ...""ขอรับ ใกล้ฟ้าสางนายน้อยสั่งให้สาวใช้นำน้ำเข้าไปถึงสามถังเชียวนะขอรับ"เหรินห่าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ไป๋ฮูหยินเองเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ยกมือขึ้นทาบอก ในใจเผยความยินดีอย่างไม่อาจปิดบัง ในที่สุดบุตรชายของนางก็หายป่วยแล้ว เขาจะกลับมาเป็นเฉกเช่นบุรุษทั่วไปเสียที ด้านเจียงหว่านหนิงนั้นยามนี้นางกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของไป๋จื่อเซียน ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย ในขณะที่ไป๋จื่อเซียนนั้นกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น พลางโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตหน้าผากขาวเนียนของนางอย่างทะนุถนอม "ตื่นแล้วหรือ""เจ้าค่ะ""ข้ายังไม่อยากตื่นเลย อยากจะ...อีกสักรอบ"เขาเอ่ยพลางส่งสายตาหวานล้ำมาให้นาง พร้อมกับไล้ปลายนิ้วมือมาบีบขยำบั้นท้ายงอนงามของนางอย่างหยอกเย้า เจียงหว่านหนิงยกมือขึ้นตีแขนเขาคราหนึ่ง ไป๋จื่อเซียนกลับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข "นายน้อยขอรับ ฮูหยินใหญ่ให้ท่านกับแม่นางเจียงไปพบที่เรือนใหญ่ขอรับ"เจียงหว่านหนิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้ามาสบตากับไป๋จื่อเซียน แววตาของนางฉายความกังวลอย่างไม่ปิดบัง ไป๋ฮูหยินจะต่อว่านางหรือไม่นะ ไป๋จื่อเซียนค