บททั้งหมดของ เจียงหว่านหนิง สาวใช้อุ่นเตียงจวนแม่ทัพ: บทที่ 31 - บทที่ 39

เจียงหว่านหนิงเผยอริมฝีปากตอบรับรสจูบที่แสนเร่าร้อนของเขาอย่างรู้งาน ไป๋จื่อเซียนสอดแทรกลิ้นชื้นแฉะเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นอุ่นร้อนของนางอย่างเมามัน มือซุกซนก็ไม่หยุดนิ่ง เพียงครู่เดียวอาภรณ์บนกายของนางก็ร่วงกองลงไปที่พื้น เรือนกายอรชรยามนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิด เผยให้เห็นเอวที่คอดงามและผิวกายที่ขาวราวกับหิมะชวนมอง ไป๋จื่อเซียนอุ้มนางให้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาจูบไซ้ที่ซอกคอขาวเนียนของนาง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายนางทำให้เขาแทบทนไม่ไหว เจียงหว่านหนิงส่งเสียงครางในลำคอออกมาคราหนึ่ง มือเรียวสวยโอบรัดรอบลำคอของเขาเอาไว้ "อ๊าาา!!!"นางสะดุ้งคราหนึ่ง เมื่อถูกไป๋จื่อเซียนครอบริมฝีปากกลืนกินจุกบัวสีหวานของนาง ลิ้นอุ่นร้อนของเขาแลบเลียปลายยอดดอกบัวอย่างเอาแต่ใจ พลางดูดดึงขบเม้มมันจนเป็นรอยแดง มือข้างหนึ่งขยำเต้าสวยของนางอย่างเอาแต่ใจ ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนมาจับเรียวขางามข้างหนึ่งของนางให้อ้าออก ก่อนจะสอดแทรกนิ้วอุ่นร้อนเข้าไปในรูสวยของนางทีละนิ้วอย่างช้าๆ"อะ!!! ไป๋จื่อเซียน"ไป๋จื่อเซียนเพิ่มแรงดูดที่ยอดอกของนางให้หนักหน่วงมากยิ่งขึ้น ในขณะที่นิ้วของเขาก็ขยับเข้าออกผ่านรูสวยข

โรงหมอ"ท่านป้า ท่านใจเย็นก่อนเถิด""ท่านหมอประจำตระกูลฟางเก่งกาจมาก ข้าจะพาเหมยเอ๋อร์กลับไปรักษาที่จวน!!!""ท่านป้า ยามนี้นางเจ็บหนัก หากเคลื่อนย้ายนางตอนนี้ อาจจะทำให้นางได้รับอันตรายมากกว่าเดิมนะขอรับ"ฟางฮูหยินที่ได้ยินเช่นนั้นจึงตั้งสติได้ นางสูดลมหายใจเข้าลึก มือกำผ้าเช็ดหน้าแน่น ไม่สนใจสภาพตนเองที่ยามนี้เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ใบหน้าเลอะดินเลยแม้แต่น้อย ไม่เหลือความสูงส่งของฮูหยินใหญ่เลยด้วยซ้ำไป๋จื่อเซียนเองก็ร้อนใจไม่ต่างกัน ยามนี้เขาส่งคนให้ไปแจ้งข่าวนี้กับตระกูลไป๋และตระกูลฟางเรียบร้อยแล้ว ไม่นานนักฟางไฉหรงก็มาถึงโรงหมออย่างรวดเร็ว ก่อนจะจับมือมารดาของตนเอาไว้"ท่านแม่ เราพบน้องสาวแล้วจริงๆ หรือ?!!!""ไฉเอ๋อร์ ฮืออ น้องสาวเจ้าช่วยแม่ ฮือ นางเจ็บหนัก!!!""ท่านแม่ ท่านใจเย็นๆ ก่อนนะขอรับ" ฟางไฉหรงพยายามเอ่ยปลอบมารดาให้สงบลง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับไป๋จื่อเซียน"อาจื่อ ข้าไม่คิดเลยว่าสาวใช้ที่ติดตามเจ้า จะเป็นน้องสาวของข้า"ไป๋จื่อเซียนยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบ"ข้าเองก็ไม่คาดคิดเช่นกัน"เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยกับฟางฮูหยิน"ท่านป้า ท่านมั่นใจใช่หรือไม่ว่าอาหนิงคือบุตรสาว

"นังสารเลวเจียงหว่านหนิง ข้าจะฆ่าเจ้า!!!""ถิงเอ๋อร์!! อย่านะ!!!"ไป๋จื่อเซียนหันไปมองฟางถิงถิงที่ยามนี้กำลังเอ่ยปากด่าทอเจียงหว่านหนิง และกำลังพุ่งทะยานเข้ามาหวังจะตบตีพี่สาวตน แต่ทว่าฟางอวี้เฉวียนกลับรั้งตัวน้องสาวของเขาเอาไว้ ก่อนจะจ้องมองฟางหว่านหนิงอย่างหวาดกลัว จะไม่ให้เขาหวาดกลัวได้เช่นไรกัน สามวันก่อนเขากับฟางถิงถิงวางแผนกันว่าจะลอบทำร้ายฟางหว่านหนิง แต่ผู้ใดจะรู้พี่สาวต่างมารดาผู้นี้กลับมีวรยุทธ์ นางหักนิ้วเขาอีกทั้งยังถีบเขาจนล้มหงายท้องไม่เป็นท่า ไม่พอเท่านั้นนางยังเตะเสยปลายคางเขาจนฟันหน้าหักไปซี่หนึ่ง จากนั้นนางก็ลงมือตบตีฟางถิงถิงอย่างไร้ความปรานี จนพวกเขาสองพี่น้องสะบักสะบอมบาดเจ็บไปไม่น้อย ตั้งแต่ท่านแม่ออกจากจวนไป ท่านพ่อก็ไม่เคยสนใจไยดีพวกเขาสองพี่น้องอีกเลย เมื่อท่านพ่อรู้ว่าเขาคิดทำร้ายฟางหว่านหนิง ก็สั่งขังพวกเขาเอาไว้แต่ในเรือนไม่ให้ออกไปก่อเรื่องได้อีก ฟางหว่านหนิงจ้องมองสองพี่น้องด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเห็นฟางอวี้เฉวียนทุบต้นคอของฟางถิงถิงจนสลบ แล้วแบกน้องสาวตนหนีกลับเรือนไปด้วยความหวาดกลัว "เหตุใดพวกเขาจึงดูหวาดกลัวเจ้าเช่นนี้?"ไป๋จื่อเซียนหันมามองที่ฟางห

ไป๋จื่อเซียนมุ่งหน้าตรงมาที่จวนตระกูลฟางด้วยความร้อนใจ เมื่อมาถึงก็พบกับฟางฮูหยินที่ตกใจจนเป็นลม ด้านเสนาบดีฟางก็มีสีหน้าไม่สู้ดีเท่าใดนัก เมื่อสอบถามจากสาวใช้คนสนิท จึงได้ความว่า เดิมทีฟางหว่านหนิงกำลังปักผ้าคุลมหน้าเจ้าสาว แต่เพราะว่านางรู้สึกเมื่อยล้าแล้ว จึงอยากออกไปเดินเล่นรับลมที่ด้านนอกเสียหน่อย แต่ทว่านางเห็นว่าคุณหนูออกไปนานแล้ว จึงออกมาตาม แต่กลับพบว่ายามนี้คุณหนูได้หายตัวไปแล้ว มีเพียงผ้าเช็ดหน้าที่ทำตกเอาไว้เพียงเท่านั้น จึงมาแจ้งให้นายท่านและฮูหยินทราบ เหล่าบ่าวไพร่ต่างช่วยกันออกตามหาแต่ก็ไร้ร่องรอยของฟางหว่านหนิง"อาจื่อ จะทำเช่นไรดี?"ไป๋จื่อเซียนหันไปมองฟางไฉหรงคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจยามนี้โจวชิงเหยาหายตัวไป ประจวบเหมาะกับที่ฟางหว่านหนิงก็หายตัวไปอีกเมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาก็มีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะหันมาเอ่ยกับฟางไฉหรงด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา"อาไฉ ข้าเกรงว่าเรื่องที่อาหนิงหายตัวไปจะเกี่ยวข้องกับท่านอ๋อง""เอ?"ฟางไฉหรงที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีท่าทีตกใจไม่ต่างกัน หลังจากกำชับบ่าวไพร่ให้ดูแลมารดาให้ดีแล้ว เขาจึงออกมาพร้อมกับไป๋จื่อเซียน "อาจื่อ เจ้าแน่ใจ

ห้าปีต่อมา "ท่านแม่ พวกเราจะไปอยู่ที่จวนท่านลุงนานหรือไม่ขอรับ?" ฟางหว่านหนิงที่กำลังเตรียมจัดข้าวของเพื่อออกเดินทางไปยังแคว้นฉางอัน หันมามอง ไป๋หยวน บุตรชายเพียงคนเดียวของนางที่ยามนี้มีอายุสี่ขวบแล้ว นางยิ้มให้บุตรชายก่อนจะเอ่ย"คงจะร่วมหลายเดือนเลยแหละ แม่จะพาหยวนเอ๋อร์ไปไหว้หลุมศพท่านตาท่านยายบุญธรรม ที่แคว้นฉางอันยามนี้สงครามสงบแล้ว ย่อมงดงามไม่ต่างจากแคว้นต้าโจว หยวนเอ๋อร์ของแม่อยากเห็นหรือไม่?""อยากขอรับ""เช่นนั้นก็มาช่วยแม่จัดของเร็วเข้า"ไป๋หยวนพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบมาช่วยมารดาตนจัดของอย่างมีความสุข ฟางหว่านหนิงมองบุตรชายตนอย่างรักใคร่ ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาไม่นานมานี้ท่านลุงเจียงจือหยวนส่งจดหมายมาบอกนางว่า ได้จัดการทำป้ายสุสานบรรพบุรุษเป็นชื่อของท่านพ่อและท่านแม่ นำมาไว้ที่จวนตระกูลเจียงแล้ว มีการทำพิธีเซ่นไหว้ดวงวิญญาณทุกปี เดิมทีฟางหว่านหนิงตั้งใจจะไปกราบไหว้ แต่ก็ติดที่ไป๋หยวนบุตรชายของนางยังเล็กนัก การเดินทางค่อนข้างลำบาก แต่ยามนี้บุุตรของนางเติบโตมากแล้ว ย่อมเดินทางได้ง่ายขึ้น ไป๋จื่อเซียนที่กลับมาจากค่ายทหาร เมื่อเห็นว่าภรรยาและลูกชายของเขากำลังจัดเต