Semua Bab เจียงหว่านหนิง สาวใช้อุ่นเตียงจวนแม่ทัพ: Bab 11 - Bab 20

เรือนใหญ่เจียงหว่านหนิงถูกป้าเถาพาตัวมาที่เรือนใหญ่พร้อมกับสตรีทั้งสามนางนั้น นางปรายตามองดูเสวี่ยหนิงที่เสแสร้งทำท่าทีเจ็บปวดเจียนจะขาดใจ ไม่ต่างจากเยี่ยนอิงและลั่วหนิง ในใจรู้สึกดูแคลนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "เจียงหว่านหนิง เจ้าทุบตีพวกนางด้วยเหตุใดกัน?"ไป๋ฮูหยินเอ่ยถามเจียงหว่านหนิงพลางจ้องมองนางอย่างต้องการคำตอบ เดิมทีเรื่องเช่นนี้มักเกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้งในจวนขุนนางใหญ่ ที่เหล่าสตรีในจวนชอบตบตีกลั่นแกล้งกันเพียงเพราะความริษยา แต่นางเป็นฮูหยินใหญ่ ย่อมต้องตัดสินอย่างยุติธรรม ไม่เอนเอียงไปฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งให้บ่าวไพร่เอาไปนินทาได้เจียงหว่านหนิงเงยหน้าขึ้นมองไป๋ฮูหยิน ก่อนจะเอ่ยตอบ "พวกนางมาหาเรื่องข้าก่อนเจ้าค่ะ พวกนางบอกว่าหึงหวงคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ"สตรีทั้งสามนางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าจะโต้แย้ง แต่ทว่าเมื่อนึกถึงที่เจียงหว่านหนิงทุบตีพวกนางอย่างไม่ออมแรง ก็ทำได้เพียงเงียบปากเสีย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางกระทำเช่นนี้ และไป๋ฮูหยินก็รู้จักนิสัยพวกนางดี ไป๋ซู่ฮวาที่นั่งจิบชาร้อนอยู่ พลันวางถ้วยชาในมือลง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับผู้เป็นมารดา"ท่านแม่ นี่มิใช่ครั้งแรกที่พวกนางก่อเรื่องนะเจ้าค

จวนตระกูลฟางยามนี้จวนตระกูลฟางค่อนข้างที่จะคึกคักไม่น้อย เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่จวนตระกูลฟางจัดงานชมดอกเหมย วันนี้เหล่าคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์หลายจวนมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย รวมไปถึงเหล่าคุณชายจากจวนต่างๆ งานชมดอกเหมยนี้ตระกูลฟางจัดขึ้นทุกปี ต่างรู้กันดีว่าเพราะงานเลี้ยงชมดอกเหมยนี้ที่ทำให้มีคู่รักได้พบรักและแต่งงานไปไม่น้อยหลายคู่แล้วฟางถิงถิงให้บ่าวไพร่ช่วยจัดแจงแต่งกายให้นางตั้งแต่เช้าตรู่ วันนี้นางจะต้องงดงามที่สุด ไม่มีทางยอมน้อยหน้าสตรีนางอื่นเป็นอันขาด อย่างไรเสีย ท่านพี่ไป๋จื่อเซียนจะต้องมองนางแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นฟางฮูหยินจ้องมองฟางถิงถิงคราหนึ่ง นางไม่ชอบใบหน้าของฟางถิงถิงเลยแม้แต่น้อย เพราะมองแล้วช่างคล้ายกับฮูหยินรองหยวนชิงเป็นอย่างมาก นางพลันคิดถึงปีนั้น ที่บุตรสาวของนางหายตัวไปได้หนึ่งปี หยวนชิงก็ให้กำเนิดฟางถิงถิงออกมา สามีของนางจึงนำความรักทั้งหมดไปมอบที่ฟางถิงถิงบุตรสาวสายรองผู้นี้อย่างหมดใจ โชคดีที่นางยังมีบุตรชายคอยค้ำชู อีกทั้งบุตรชายของหยวนชิงก็ไม่ได้เรื่อง แต่ทว่านางก็ยังไม่วางใจเท่าใดนักฟางถิงถิงคล้ายรับรู้ได้ถึงสายตาที่มองมาของฟางฮูหยิน นางหันมาส่งยิ้มให

บ่าวชายผู้นั้นจ้องมองเจียงหว่านหนิงด้วยแววตาแทะโลมอย่างไม่ปิดบัง เจียงหว่านหนิงเริ่มรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ปกติเอาเสียแล้ว นางพยายามแกะมือของบ่าวชายผู้นั้นออก แต่ทว่าเขากลับไม่ยอมปล่อยมือออกจากนาง เจียงหว่านหนิงเริ่มหมดความอดทนแล้ว นางจึงยื่นมือไปหยิกเข้าที่เอวของบ่าวชายผู้นั้นอย่างสุดแรง บ่าวชายสะดุ้งตัวโยนปล่อยมือออกจากเอวของนางอย่างรวดเร็ว เจียงหว่านหนิงไม่รอช้า รีบยื่นมือไปจับมือของบ่าวชายผู้นั้นมา และหักนิ้วมือของเขาทันที เรื่องหักนิ้วคนนี่นางถนัดนักแหละ!!! บ่าวชายจ้องมองเจียงหว่านหนิงอย่างเอาเรื่อง เขาเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด แต่ทว่ากลับไม่ยอมลดละ สตรีงดงามเช่นนี้มาอยู่ตรงหน้า เขาไม่มีทางปล่อยนางหลุดมือไปเป็นแน่ คุณหนูบอกแล้วว่า ถ้าหากเขาทำสำเร็จ นางจะต้องตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน เจียงหว่านหนิงพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ทั้งถีบทั้งเตะ แต่เพราะน้ำลึกเกินไป การอยู่ในน้ำนานๆ นางย่อมเริ่มไร้เรี่ยวแรง บ่าวชายผู้นั้นคว้าเอวของนางอีกครา แต่ทว่าครานี้เพียงแค่มือเขาแตะถูกเอวของนาง ก็ถูกใครบางคนยกเท้าถีบอย่างเต็มแรง เจียงหว่านหนิงหันไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นไป๋จื่อเซียนนั่นเอง เขาจ้องมองบ่าวชายผู้นั

ระหว่างทางที่ไป๋จื่อเซียนพาเจียงหว่านหนิงกลับมาที่จวนตระกูลไป๋ เขาก็ได้เอ่ยถามออกไปว่านางรู้จักกับโจวชิงเหยาได้เช่นไร นางเองเห็นว่าไม่มีความจำเป็นต้องปิดบัง จึงเล่าความจริงออกไปทั้งหมด ไป๋จื่อเซียนพยักหน้าคราหนึ่งก่อนจะครุ่นคิดในใจ ที่แท้โจวชิงเหยาออกไปจัดการเรื่องค้าขายของตนอย่างลับๆ และเกิดบาดเจ็บเพราะปะทะกับโจรป่าจึงไปพบกับเจียงหว่านหนิงเช่นนั้นหรือคล้ายมีบางอย่างที่น่าสงสัย เดิมทีการที่เขาซึ่งมีสถานะเป็นอ๋องจะติดต่อกับผู้ใดไม่จำเป็นต้องออกไปด้วยตนเองก็ได้กระมัง แล้วเรื่องนี้ฮ่องเต้ทรงทราบหรือไม่?เรื่องนั้นช่างเถิด หากโจวชิงเหยาไม่ได้คิดจะก่อคลื่นลมให้ต้าโจว เขาเองก็คร้านจะยื่นมือไปสอดสิ่งใด แต่เมื่อนึกถึงสายตาที่โจวชิงเหยาจ้องมองเจียงหว่านหนิงเขาก็รู้สึกไม่ชอบใจเท่าใดนัก แววตาที่ดูอ่อนโยนและรักใคร่อย่างไม่ปิดบังนั่นคือสิ่งใดกัน?แต่ทว่าเมื่อได้หันไปมองเจียงหว่านหนิงที่มีสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้มีท่าทีใด เขาจึงไม่ได้สนใจเรื่องของโจวชิงเหยาอีกเมื่อกลับมาถึงจวน ก็พบว่ายามนี้ท่านพ่อของเขากำลังเดินชมนกชมไม้อยู่ที่นอกเรือน เจียงหว่านหนิงทำความเคารพแม่ทัพใหญ่ไป๋ ก่อนจะขอตัวกลับเรือนของต

เจียงหว่านหนิงใช้ชีวิตอยู่ในจวนตระกูลไป๋อย่างราบรื่นไปด้วยดี ไม่กี่วันต่อมาอาการของป้าเถาก็ดีขึ้นไม่น้อย สามารถลุกขึ้นมาทำงานได้ตามเดิมแล้ว ระยะนี้ไป๋จื่อเซียนให้บ่าวคนอื่นออกไปหาซื้อของใช้ต่างๆ เข้าจวนแทนพวกนางทั้งสองคน วันนี้ไป๋จื่อเซียนไม่ได้ออกไปที่นอกจวน เขากำลังนั่งอ่านตำราอยู่ที่สระบัวภายในจวน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเจียงหว่านหนิงกำลังเดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับถาดอาหารในมือ เขาวางตำราในมือลง ก่อนจะส่งยิ้มให้นาง "วันนี้ข้าตุ๋นน้ำแกงเนื้อกวางเอาไว้เจ้าค่ะ คุณชายใหญ่ลองชิมดูว่าถูกปากหรือไม่"ไป๋จื่อเซียนมองถ้วยน้ำแกงที่วางอยู่บนโต๊ะคราหนึ่ง พบว่ายามนี้มันยังคงร้อนอยู่ ควันลอยกรุ่นอีกทั้งยังมีกลิ่นหอมของเครื่องเทศสมุนไพรอีกด้วย เขาค่อยยกมุมขึ้นมาเป่าไล่ความร้อนคราหนึ่ง ก่อนจะดื่มจนหมดถ้วย เจียงหว่านหนิงที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มตาหยี รู้สึกตื้นตันใจเป็นอย่างมากที่เขาชื่นชอบน้ำแกงฝีมือของนาง ไป๋จื่อเซียนรู้สึกว่าฝีมือการทำอาหารของเจียงหว่านหนิงค่อนข้างดีเยี่ยมเลย เขาจึงเงยหน้าไปเอ่ยกับนาง "รสชาติดีมาก"เจียงหว่านหนิงยิ้มให้เขาอีกครา ก่อนจะจ้องมองเขาอย่างไม่ลดละ ไป๋จื่อเซียนขมวดคิ้