All Chapters of เจียงหว่านหนิง สาวใช้อุ่นเตียงจวนแม่ทัพ: Chapter 1 - Chapter 10

มู่ซีหว่านเก็บกระดาษและพู่กันใส่กล่องไม้ด้วยสีหน้าอ่อนล้า นับจากนางกับบิดาพลัดหลงกัน นางก็เลี้ยงชีพด้วยการตั้งโต๊ะข้างถนนรับตรวจโรคให้ผู้ไข้ แม้นางจะเป็นบุตรีหมอเทวดามีฝีมือการแพทย์ติดตัวไม่น้อย ทว่ามีฝีมือก็ส่วนมีฝีมือ นางไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อบะหมี่ย่อมไม่อาจเปิดโรงหมอ ทุกวันนี้จึงทำได้เพียงตรวจร่างกายให้ผู้ไข้แล้วเขียนใบยาให้อีกฝ่ายไปหาซื้อสมุนไพรรักษาตัวเอง"แม่นาง" เสียงบุรุษผู้หนึ่งเรียกขานนางด้วยท่าทางร้อนรน มู่ซีหว่านไม่ทันเอ่ยถามอีกฝ่ายก็คุกเข่าเอ่ยทั้งน้ำตา"ได้โปรดช่วยภรรยาข้าด้วย""พี่ชายรีบลุกขึ้นก่อน มีเรื่องใดก็ค่อยๆ เจรจา"มือเล็กจับประคองชายตรงหน้าลุกขึ้น อีกฝ่ายยืนด้วยความไม่มั่นคงเอ่ยเสียงสั่น"ภรรยาข้าล้มป่วยมาสามเดือนแล้ว ข้าหาหมอมาดูอาการนางนับสิบคนก็ไม่อาจวิเคราะห์โรคได้ วันก่อนได้ยินชาวบ้านเอ่ยถึงหมอหญิงผู้มีเมตตา จึงได้เดินทางทั้งวันทั้งคืนมาสามราตรี มาขอร้องท่านให้ช่วยไปตรวจนางสักหน่อย"มู่ซีหว่านเห็นความรักอันลึกซึ้งของบุรุษตรงหน้าก็นึกชื่นชมยิ่งนัก เผลอพยักหน้าตอบรับโดยไม่รู้ตัวมู่ซีหว่านนั่งรถม้าออกนอกเมืองขึ้นไปทางเหนือของแคว้นฉานอัน ใช้เวลาสามราตรีก็มาถึ

หลี่เฟิ่งเซียนแบกเจียงหว่านหนิงมาตามทางเรื่อยๆ ยามนี้รอบด้านที่พวกนางพาดผ่านเป็นเพียงป่าไผ่รกทึบ หลี่เฟิ่งเซียนหันไปเอ่ยถามเจียงหว่านหนิงเป็นระยะด้วยความห่วงใย "หว่านหนิง เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง"เด็กสาวที่ซบใบหน้าซีดเผือดอยู่บนไหล่เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า"พี่เฟิ่งเซียน ข้ารู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงอีกแล้วเจ้าค่ะ""เจ้าอดทนอีกหน่อยเถิด อีกไม่ไกลก็จะเข้าเขตชายแดนแล้ว ได้ยินว่าด้านหน้ามีโรงเตี๊ยมเล็กๆ อยู่ ข้าจะส่งเจ้าไปพักที่นั่นก่อน ไว้เจ้าอาการดีขึ้นเราค่อยคิดหาทางออก"เจียงหว่านหนิงพยักหน้าอย่างช้าๆ นางซาบซึ้งใจยิ่งนัก นับแต่นี้ไปจึงตั้งมั่นว่าจะนับถือหลี่เฟิ่งเซียนเป็นพี่ใหญ่ที่นางนับถือไปชั่วชีวิต หลี่เฟิ่งเซียนที่เห็นเช่นนั้นก็ไม่อยากรบกวนนางมากนัก นางอยากให้เจียงหว่านหนิงเก็บแรงเอาไว้ ระหว่างทางหลี่เฟิ่งเซียนก็ครุ่นคิดบางอย่างเรื่อยเปื่อย เฮ้อ จะว่าไปนางนี่ก็แบกคนเก่งใช้ได้เลย มิสู้รับจ้างแบกคนหารายได้ระหว่างเดินทางไม่ดีกว่าหรือ?ไม่ดีๆ!!! หากเจอคนตัวหนักเช่นเจียงหว่านหนิงนางคงเหนื่อยแย่ เช่นนี้ย่อมขาดทุน ค้าขายไม่ได้กำไรกันพอดีหลี่เฟิ่งเซียนส่ายหน้าไปมา พลางอดยิ้

"ท่านแม่ ลูกอยากกลับไปนอนที่จวนแล้วเจ้าค่ะ"ไป๋ซู่ฮวาเอ่ยกับผู้เป็นมารดาด้วยยน้ำเสียงที่เกียจคร้าน เมื่อสามวันก่อนท่านแม่พานางไปไหว้พระขอพรที่วัดหวาเยียนบนเขา ครานี้พี่ใหญ่ก็ติดตามมาด้วยตามคำสั่งของท่านพ่อ เพื่อให้มาคอยดูแลท่านแม่และนาง เนื่องจากยามนี้ต่างแคว้นมีสงคราม ท่านพ่อเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นได้ เพราะยามนี้ค่อนข้างมีโจรป่าชุกชุม จะเรียกว่าคุ้มกันก็ไม่ถูกเท่าใดนัก เพราะท่านแม่ไม่ยอมให้เขาขี่ม้า แต่กลับให้เขาเข้ามานั่งในรถม้าด้วย เพราะเกรงว่าเขาจะล้มป่วย เขาจึงทำได้เพียงให้เหรินห่าวและบ่าวรับใช้คนสนิทคอยคุ้มกันด้านนอกแทน เหรินห่าวค่อนข้างมีทักษะในการต่อสู้อยู่บ้าง ส่วนเขาเองก็ไม่ได้หละหลวม อีกทั้งท่านพ่อยังส่งองครักษ์ลับของจวนมาคอยติดตามเขาอยู่ห่างๆ อย่างไรเสียพวกโจรย่อมไม่กล้าเสนอหน้าออกมาเป็นแน่ไป๋ฮูหยินมองบุตรสาวของตนเองก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ไป๋ซู่ฮวาบุตรสาวของนางมีนิสัยเกียจคร้านชอบเล่นสนุก กว่านางจะหาทางทำให้นางยอมตามมาที่วัดย่อมเหนื่อยไม่น้อย"พวกเจ้าสองคนนี่นะ ช่างขี้บ่นยิ่งนัก ซู่เอ๋อร์ เจ้าน่ะเป็นสตรีควรจะสวดมนต์ไหว้พระให้มาก ส่วนเจ้าจื่อเอ๋อร์ เจ้าเองก็ควรไหว้ขอพรพระ

ไป๋ฮูหยินและแม่ทัพใหญ่ไป๋ที่เห็นว่าบุตรสาวบุตรชายมาถึงแล้วก็ดีใจเป็นอย่างมาก นางรีบเดินเข้ามาจับมือไป๋จื่อเซียนบุตรชายของตนด้วยท่าทีกระตือรือร้น ก่อนจะหันไปมองเจียงหว่านหนิงคราหนึ่ง "จื่อเอ๋อร์ เจ้าพาผู้ใดมากัน หรือว่าเป็นภรรยาลับของเจ้า ที่เจ้าเลี้ยงดูเอาไว้นอกจวน"ไป๋ฮูหยินจ้องมองสำรวจเจียงหว่านหนิงคราหนึ่ง พลางครุ่นคิดในใจ เอ ใบหน้าก็งดงามใช้ได้ทีเดียว แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่ดูสกปรกไปเสียหน่อย หรือว่า ตายละ รสนิยมจื่อเอ๋อร์ชื่นชอบสตรีไม่อาบน้ำหวีผมเช่นนั้นหรือ ช่างเถิด ในเมื่อเอาเข้าจวนมาแล้ว ค่อยสั่งสอนนางให้รักษาความสะอาดก็ยังไม่สาย!ไป๋จื่อเซียนหลับตาลงคราหนึ่ง นับวันท่านแม่ของเขาเริ่มจะเลอะเทอะเกินไปแล้ว ท่านพ่อก็ไม่คิดจะห้ามปรามเลยแม้แต่น้อย "ท่านแม่ นางไม่ใช่ภรรยาลูกขอรับ นางคือคนที่ช่วยเหลือซู่เอ๋อร์ เราเจอนางที่หน้าหอวารีเมื่อครู่นี้อย่างไรเล่าขอรับ""อ่า""ท่านแม่ นางลำบากยิ่งนัก ลูกจึงอยากมาขอความกรุณาจากท่านแม่ โปรดรับนางเข้าจวนด้วยขอรับ นางยินดีทำงานแลกเงินขอรับ"ไป๋ฮูหยินจ้องมองไป๋จื่อเซียนสลับกับมองเจียงหว่านหนิง ในใจลอบเสียดายไม่น้อย แต่ก็ช่างเถิด เมื่อคิดได้เช่นนั้

จวนตระกูลฟาง "เร็วๆ เข้าสิ เร่งมือหน่อย อีกไม่กี่วันที่จวนจะมีงาน ดี!!! ทำความสะอาดตรงนั้นให้ดี"เสียงของหญิงชราผู้หนึ่งเอ่ยกับสาวใช้ พลางส่ายหน้าไปมองที่เหล่าสาวใช้ตัวน้อยที่ทำงานได้ชักช้าไม่ทันใจ ก่อนจะหันไปมองสตรีวัยกลางคนตรงหน้าที่ยามนี้กำลังส่งเสียงไอออกมาเบาๆ "ฮูหยินใหญ่ ท่านไปพักเถิดเจ้าค่ะ ทางนี้บ่าวจะดูแลเอง"สตรีวัยกลางคนผู้นั้นส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อย "ข้าจะอยู่ดูตรงนี้แหละ อีกไม่กี่วันจะมีจวนขุนนางมากมายมาร่วมงานชมดอกเหมยในจวนของเรา จะให้ขาดตกบกพร่องไม่ได้เด็ดขาด""เจ้าค่ะฮูหยินใหญ่" สตรีวัยกลางคนผู้นี้ก็คือฟางฮูหยิน เป็นภรรยาเอกของเสนาบดีฟาง นางมีบุตรชายหนึ่งคนมีนามว่าฟางไฉหรง ส่วนบุตรสาวนั้นหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย นางตามหาเท่าใดก็ไม่พบ ทำได้เพียงเศร้าเสียใจจนป่วยเรื้อรังมาหลายสิบปี ในจวนตระกูลฟาง นอกจากมีนางเป็นฮูหยินใหญ่แล้ว ยังมีฮูหยินรองอีกนางหนึ่งนามว่า หยวนชิง นางมีลูกแฝดชายหญิงนามว่า ฟางเหมยลี่และฟางอวี้เฉวียน ปีนี้มีอายุสิบหกปีเต็มแล้ว "พี่หญิง ได้ยินว่าช่วงนี้ร่างกายของท่านไม่สู้ดี เหตุใดจึงไม่พักเล่าเจ้าคะ งานนี้ให้ข้าช่วยทำแทนก็ได้ ข้ายินดี"เ