Lahat ng Kabanata ng Stop baby หมอขาอย่าร้าย: Kabanata 11 - Kabanata 20

"พลอยอยากจะขอติดรถกลับไปด้วยได้มั้ยคะ วันนี้รถพลอยเสียแถมรถที่บ้านก็ยังไม่ว่างมารับเพราะต้องไปรับคุณหญิงแม่ที่งานสมาคมน่ะค่ะ"ประโยคยาวยืดจากคนตรงหน้าไม่ได้เข้าไปในหูของหมอหนุ่มเลยสักนิด แค่สีหน้าและท่าทางของเธอก็รู้แล้วว่ารถไม่ได้เสียจริงๆ คนรถเสียอะไรจะยิ้มหวานหยดย้อยขนาดนี้"แต่ผมไม่ได้กำลังกลับบ้านครับ"เขาเอ่ยปฏิเสธทางอ้อมเพราะถ้าเธอขอติดรถกลับบ้านเพียงเพราะว่าบ้านของเธอคือทางผ่าน เขาก็จะบอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้กลับบ้าน จู่ๆก็เปลี่ยนใจอยากไปเพนท์เฮ้าส์ขึ้นมาเสียดื้อๆไม่ใช่คนตรงหน้าไม่สวย ความจริงแล้วเธอก็ถือว่าเป็นคนสวยครบเครื่องเลยล่ะ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ความรู้และฐานะ แต่เขาไม่ได้ชอบเธอแค่นั้นเอง"รบกวนคุณหมอแวะไปส่งพลอยหน่อยนะคะ"ร่างบางเดินเข้าไปหาอีกนิดหน่อย ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เธอกำลังสวมชุดเภสัชกรและยืนอยู่ในโรงพยาบาลที่ตัวเองทำงาน อาคินคิดว่าเธอคงจะกระโจนใส่เขาไปแล้วให้ตายเถอะ!ทำไมสีหน้าอ้อนวอนของพริ้งพลอยถึงถูกใบหน้าใสซื่อดวงตาบ๋องแบ๊วของใครบางคนทับซ้อนขึ้นมาได้ สงสัยว่าเขาจะอาการหนักแล้วล่ะ โรคเห่อของใหม่มันช่างน่ากลัวจริงๆอาคินก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างเจ้

ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาอาคินยุ่งกับการทำงานที่โรงพยาบาลแถมยังต้องเข้าไปช่วยชยทัตเรื่องงานที่บริษัทอีกด้วย เขาจึงทำได้แค่คุยกับน้ำหวานทางไลน์และโทรฟังเสียงบ้างประปรายให้หายคิดถึงLine | NamWhanAkin: พี่อยู่ที่ห้องแล้วนะครับAkin: เราอยู่ไหนNamwhan: หวานก็อยู่ที่ห้องค่ะNamwhan: เหนื่อยมั้ยคะความคิดเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาในสมองหมอหนุ่มทันที ถัาได้ร่างนุ่มนิ่มมานอนกอดคงจะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะAkin: เหนื่อยครับAkin: รู้สึกเพลียๆด้วยNamwhan: ไม่สบายหรือเปล่าคะNamwhan: ทานอะไรหรือยังคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อได้รับข้อความจากคนพี่ ตลอดหนึ่งอาทิตย์มาเธอรู้ว่าเขางานยุ่งมากแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาบ่นว่าเหนื่อยAkin: ยังไม่ได้ทานเลยครับAkin: เพิ่งจะว่างเองNamwhan: อยากทานอะไรมั้ยคะNamwhan: ให้หวานสั่งให้มั้ยความเป็นห่วงทำให้เธอติดกับดักคนเจ้าเล่ห์อย่างง่ายดาย น้ำหวานใช้เวลาสั่งอาหารประมาณสามสิบนาทีจึงลงไปรับจากเดลิเวอรี่และนัดเจอกับอาคินข้างล่างเพราะคีย์การ์ดของที่นี่เป็นแบบจำกัดชั้นเธอจึงไม่สามารถขึ้นไปบนเพ้นท์เฮ้าส์เองได้"สามร้อยเจ็ดสิบใช่มั้ยคะ""ใช่ครับ""สแกนจ่ายค่ะ

มือหนายื่นลงไปจับมือของน้ำหวานขึ้นมาโอบรอบเข็มฉีดยาแท่งยักษ์ อาคินส่งเสียงครางเบาๆ ออกมาทันทีเมื่อเธอเริ่มขยับมือรูดขึ้นลงเบาๆ“อืมมม~”น้ำหวานลุกขึ้นนั่งพลางเรียนรู้จังหวะตามมือใหญ่ แม้จะมีอาการสั่นเทาเล็กน้อยแต่นักเรียนหัวดีของหมอหนุ่มก็ใช้เวลาเรียนรู้ไม่นาน“ไอติมนี่ใช่ของหวานที่ชอบกินด้วยมั้ยครับ”ประโยคล่อลวงของเขาทำให้น้ำหวานเกิดอาการหมั่นไส้ ไอติมอะไรกันเธอเห็นเป็นเข็มฉีดยาแท่งยักษ์ชัดๆ “หวานว่าน่าจะเป็นเข็มฉีดยามากกว่านะคะ” ตอบกลับตาใสซื่อแต่ยิ่งทำให้อาคินรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ภาพของกระต่ายน้อยตาแป๋วเงยขึ้นมาสบตากับเขาในขณะที่มือเล็กยังคงทำหน้าที่รูดรั้งอย่างไม่ขาดตกบกพร่องช่างเร้าอารมณ์ดิบในตัวของเขาเหลือเกิน“ถ้ามองเป็นเข็มเด็กจะกลัว ถ้ามองเป็นไอติมเด็กจะได้อยากกินไงครับ”สีหน้าของคนพี่ตอนนี้ทั้งเชิญชวน เย้ายวนสุดๆ นอกจากใบหน้าหล่อเหลาจะดูเจ้าเล่ห์แล้ว มองจากมุมนี้ยังดูเซ็กซี่อีกด้วยน้ำหวานระบายยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงมองปลายหัวมนสีพีชที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆผุดขึ้นมาจากรูเล็กตรงกลาง แม้ดวงตาคู่สวยจะฉายแววหวาดหวั่นแต่หญิงสาวก็ตัดสินใจแลบลิ้นตวัดเลียมันเข้าปาก“ซี๊ดดด~”เจ้าท่อ

"หวานมาทะ...เป็นอะไรครับ"น้ำหวานกำลังหยิบของจากท้ายรถเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคืออาคินร่างบางก็พุ่งเข้าไปกอดโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับความเปียกชื้นตรงหน้าอกทำให้ร่างสูงยืนนิ่งราวกับโดนสาป คนที่ไม่เคยหวั่นไหวกับน้ำตาผู้หญิงอย่างเขากำลังรู้สึกใจหวิวสั่นเพราะเสียงร้องไห้ของเด็กสาวตรงหน้า"ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว"มือหนายกขึ้นลูบหลังบางอย่างแผ่วเบา ครั้งแรกของการปลอบคนร้องไห้ก็จะมือสั่นๆหน่อย แม้จะรู้สึกตงิดกับอาการแปลกๆของตัวเองอยู่ในใจแต่อาคินก็เลือกที่จะโยนทิ้งมันไปก่อน"คือ..ฮืก พี่ พี่ชายหวานโดนแทงตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัดค่ะ"น้ำหวานเงยขึ้นมาตอบน้ำตานองหน้า มือหนาหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกมาซับเบาๆลงตรงแก้มเนียน"ไม่ต้องกลัวนะ พี่ชายเราถึงมือหมอแล้ว เดี๋ยวพี่เช็คให้ว่าหมอคนไหนเป็นคนผ่าตัดแต่รับประกันได้ว่าหมอที่นี่เก่งทุกคน"รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เขาพูดปลอบเธอพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก ส่วนผ้าเช็ดหน้านั้นน้ำหวานรับไปถือเอาไว้เองแล้ว"แล้วนี่จะเอาชุดไปไหนครับ""เอาไปให้ไอโกะเปลี่ยนค่

เสียงที่ดังแทรกมาทำให้น้ำหวานรีบหันกลับไปมอง หมอหนุ่มยืนหิ้วถุงเค้กนมสดสตอเบอร์รี่อยู่ข้างหลัง มืออีกข้างล้วงกระเป๋าพลางมองมาที่เธอด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว"รีบคุย รีบเคลียร์แล้วกัน"น้ำปั่นพูดขึ้นก่อนจะกดวางสายไป เธอไม่ได้เชื่อใจอาคินซะทีเดียวแต่ก็อยากให้น้องสาวได้ฟังคำอธิบายก่อน"พี่หมอ""พี่บอกให้รอในห้องไม่ใช่เหรอครับ"ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างน้ำหวานก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตำหนิแบบไม่จริงจังนัก เขาออกไปคุยธุระกับพี่สาวและคณะกรรมการบริหารโรงพยาบาลแค่แป๊บเดียวกลับมาก็ไม่เจอเธออยู่ในห้องซะแล้ว'น้องผู้หญิงที่อยู่ในห้องทำงานของผมออกไปนานหรือยังครับ''ไม่นานเท่าไหร่ค่ะ'พยาบาลตอบพลางหันมองหน้ากันราวกับมีเรื่องจะบอกแต่ไม่รู้ว่าควรพูดดีไหม แล้วใครควรจะเป็นคนเอ่ยบอก'มีอะไรหรือเปล่าครับ'เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น สายตาที่จ้องมองอย่างคาดคั้นทำให้พยาบาลสาวรู้สึกเกร็งมากขึ้นกว่าเดิม'คือ...หมอพลอยเดินเข้าไปในห้องก่อนที่น้องเค้าจะออกเดินมาค่ะ'มือหนาจัดการแกะกล่องเค้กนมสดสตอเบอร์รี่พร้อมกับยืนช้อนพลาสติกที่ทางร้านแถมมาให้กับน้ำหวาน"ร้านนี้อร่อยนะครับ ลองชิมดู""ขอบคุณค่ะ"มือเรียวรับช้อนมาตักเ