Semua Bab บุรุษที่ข้าเล็งไว้ไม่ใช่ท่านหรอกพี่ชาย!: Bab 71 - Bab 80

ก่อนหน้านี้ที่โรงหมอ ท่านหมอได้บอกกล่าวเขาชัดเจนว่าพิษหนานเซียงนี้รุนแรงกว่ายาปลุกกำหนัดดังนั้นนางอาจจะต้องสุขสมมากกว่าหนึ่งครั้งถึงจะลดความรุนแรงของมันลง กล่าวได้ว่ายิ่งนางปลดปล่อยได้หลายครั้ง พิษของยายิ่งลดลง “มันมาอีกแล้วเจ้าค่ะ ในตัวข้าร้อนยิ่งนัก มันร้อนจนข้ารู้สึกเหมือนตัวจะปริแตก” เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ นางก็รีบบอกเขาทันทีถึงสิ่งที่ตนเองกำลังประสบอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้ห่วง ข้าจะทุ่มเทแรงกายช่วยเหลือเจ้าเอง” สิ้นเสียงเขาก็เลื่อนใบหน้าลงไปที่กลางตัวนางอีกครั้ง นิ้วแกร่งบุกรุกเข้าโพรงนุ่มตรงกลางจุดอ่อนไหว ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนกลีบดอกเหมยพลางตวัดโลมเลียไปพร้อมกับนิ้วแกร่งที่ขยับเข้าออก ด้วยความลื่นไหลของน้ำหวานที่เอ่อล้นออกมาก่อนหน้านี้ทำให้เขาสามารถเพิ่มจำนวนนิ้วที่บุกรุกโพรงนุ่มได้ “อะ อ๊า!” นางร้องครวญครางเสียงหวาน มือเรียวพยายามจับกลุ่มผมของเขาไว้และเผลอกดคล้ายกลัวเขาเปลี่ยนใจจะไม่ช่วยเหลือนาง เขาเร่งการขยับของนิ้วและลิ้นให้เร็วขึ้นก่อนจะรับรู้ได้ถึงการตอดรัดภายในพร้อมกับน้ำหวานที่ไหลซึมอ

                                                                                    17                                                                           กลับตาลปัตร             “มันเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเจ้าถึงได้ทำเช่นนั้นกับบุตรสาวข้า” หมิงหลิวซีเอ่ยถามบุตรชายของสหายที่เขารักและเอ็นดูไม่แพ้บุตรในอุทรของตน            หยวนลี่หมิงคุกเข่าลงตรงหน้าผู้มีพระคุณ ก่อนจะเงยหน้าตอบด้วยท่าทางไม่แข็งกร

             “ท่านนี่ก็เหลือเกินไม่ยอมบอกความจริงกับข้า ปล่อยให้ข้าโกรธเคืองด่าทอได้ตั้งนาน”            “ข้าขอโทษ ข้าเพียงไม่อยากให้เจ้าหวาดกลัว จึงไม่บอกกล่าว”            “ท่านกลัวข้าหวาดกลัวแต่ไม่คิดกลัวว่าข้าจะหอบลูกกลับบ้านเดิมหรือ” กล่าวจบหมิงฮูหยินก็ทำท่าแง่งอนสามีตน            “ข้าย่อมไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้นแน่นอน ด้วยเหตุนี้ข้าจึงปล่อยให้เจ้าด่าทอและยอมรับผิดทุกอย่าง”            “ข้าต้องขออภัยหมิงฮูหยินด้วยนะขอรับที่ทำให้ท่านขุ่นข้องหมองใจมาตลอดเก้าปี”            “ข้าก็ต้องขอโทษเจ้าเช่นกันที่ลงโทษเจ้าไปมากมาย” แม้ทุกครั้งจะทราบดีอยู่แล้วว่าเป็นการใส่ร้ายของบุตรสาว แต่นางก็ยินดีที่จะลงมือเพื่อระบายโทสะตน แต่เพราะในช่วงหนึ่

              “ก็ไม่แน่นะเจ้าคะ ว่าใครจะหลงใหลมากกว่ากัน”            “ยามนี้คงเป็นข้ามากกว่าที่หลงใหลเจ้า” กล่าวจบก็รั้งตัวนางเข้ามากอดก่อนจะดันออกเล็กน้อยเพื่อกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมน            “ท่านรีบกลับจวนของตนไปได้แล้วเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวผู้คุ้มกันมาเห็นเข้าแล้วไปรายงานท่านพ่อ ท่านจะเดือดร้อนเอาได้นะลี่หมิง” หลังจากทราบฤกษ์กราบไหว้ฟ้าดิน บิดาของนางประกาศกร้าวห้ามนางออกจากจวนไปพบหยวนลี่หมิง จนกว่าจะถึงวันแต่งพร้อมทั้งให้อดีตคุณชายใหญ่หมิงเลี่ยงรุ่ยย้ายออกจากจวนตระกูลหมิงไปและห้ามพบเจอกันจนกว่าจะถึงวันกราบไหว้ฟ้าดิน            ที่บิดาของนางทำไปเช่นนั้นก็เพื่ออยากเอาคืนบุรุษเจ้าเล่ห์ที่ตนเลี้ยงดูมากับมือที่เร่งรีบจนทำผู้อาวุโสทั้งหลายวิ่งวุ่นกันไปหมด            “ข้าดีใจยิ่งนักที่เจ้าเป็นห่วงข

             “กระหม่อมตัดลิ้นของเขาไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องเอ่ยวาจาน่ารังเกียจออกมา”            “เจ้าลงโทษอันใดเขาไปแล้วบ้าง” เซี่ยอี้หานกล่าวพลางมองคนที่ถูกตรึงกับไม้            “ยังไม่ได้ลงโทษอันใดมากพ่ะย่ะค่ะ เพียงแค่ตัดลิ้น ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเพียงเท่านั้นขอรับ”            “อืม ลองเอามีดเฉือนเนื้อเขาวันละชิ้นสองชิ้นสิ แล้วเอาเกลือทาที่แผล หากใกล้จะตายก็รีบเอาหมอมารักษา อย่าให้ตายง่าย ๆ จนกว่าจะเห็นกระดูกทั่วร่าง” ยามเอ่ยมุมปากของคังอ๋องประดับด้วยรอยยิ้มคล้ายกับกำลังสนทนาเรื่องโคลงกลอนทั่วไป            “อื้อ ๆ” ฝูซื่อพยายามส่ายหน้า น้ำตาไหลพรากด้วยความหวาดกลัว            “กระหม่อมก็คิดเช่นนั้น แต่กระหม่อมกลัวคนของกระหม่อมจ