Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 41 - Bab 50

ไป๋ลี่เยว่ก้าวตรงไปยังพระแท่นบรรทมรีบเร่ง ทันทีที่หลงเจิ้งหยางปล่อยนางเป็นอิสระ แม้จะรู้ดีว่าสายตาหลายคู่กำลังจับจ้อง แต่หญิงสาวกลับไม่ไยดี นางคุกเข่าลงข้างพระวรกายของไทเฮา เอื้อมปลายนิ้วเรียวแตะชีพจรตรงข้อมืออันเย็นเฉียบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะใช้นิ้วอีกข้างลูบตรงปลายพระหัตถ์เบา ๆ คล้ายปลุกลมปราณ “อาการชัดเจนว่าเกิดจากภูมิแพ้ขั้นรุนแรง หลอดลมตีบแน่นจากละอองเรณูและสารกระตุ้นภายในร่างกาย” ไป๋ลี่เยว่เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้ายังคงสงบไม่สะท้าน “ไม่ใช่พิษ ไม่ใช่ของแปลกปลอม อย่าได้เสียเวลา” นางหันไปทางหมอหลวง “ข้าขอยาตำรับ ชิงหรงซาน ที่ใช้ถอนพิษจากเกสรดอกไม้โดยเฉพาะ มีหรือไม่” หมอหลวงสะดุ้ง รีบค้นตำรากับห่อสมุนไพรออกมา “มะ มี พ่ะย่ะค่ะ พระชายา” เขายื่นให้นางด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความทึ่ง ตำรับนี้ลึกซึ้ง เป็นที่รู้กันว่าแม้แต่หมอหลวงทั่วไปยังไม่กล้าลงมือโดยไม่ปรึกษาผู้อาวุโส “ใครจะรับประกันว่านางไม่ยิ่งซ้ำเติมพระอาการ” ซิวหรงตวาดลั่น ดวงตาวาววับด้วยความหวาดกลัวปนขุ่นเคือง แต่เสียงนั้นก็ถูกกลบด้วยสุรเสียงของฮองเฮา “หากเจ้ามั่นใจว่าตนสะอาดบริสุทธิ์แต่ไม่มีฝีมือ ก็จงเงียบ แล้วเป

ซิวหรงถูกกดอยู่กลางท้องพระโรง ใต้แรงกดดันมหาศาล จนทำให้ใบหน้านางซีดเผือด มือสั่นระริก สุดท้ายก็ทรุดฮวบลงกับพื้น ร้องไห้น้ำตาร่วงพรู“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉัน เพียงต้องการแค่ใส่ร้ายพระชายา หาได้คิดปลงพระชนม์ไทเฮาไม่” นางพร่ำทั้งเสียงสะอื้นขื่นขม“เรื่องแก้พระอาการแพ้ หม่อมฉันก็เตรียมการอย่างดีไว้แล้ว มีหมอหลวงอยู่ ไทเฮาจะไม่เป็นอันตรายใด เพราะหม่อมฉันกำชับให้หมอหลวงคอยเฝ้าดูแลพระอาการอย่างใกล้ชิด หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็จะรีบช่วยเหลือในทันเวลาเพคะ”เสียงร่ำไห้แผ่วเบา น่าสงสาร ฟังแล้วน่าเวทนานัก หากแต่ไร้ผู้ใดเห็นใจ“ซิวหรง เจ้า” พลัน เสียงแหบพร่าสั่นเครือเปี่ยมด้วยความเจ็บปวดที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง“เจ้ากล้าทำเรื่องเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร” เสียงนั้นทั้งเจ็บปวดและสั่นระริก ทุกสายตาหันขวับไปยังต้นเสียง ไทเฮาทรงประทับยืนขึ้นด้วยพระวรกายอ่อนแรง แต่พระเนตรแดงก่ำด้วยโทสะและความผิดหวัง“ข้ารึ อุตส่าห์เอาเจ้ามาเลี้ยงดูตั้งแต่เยาว์วัย เห็นเจ้ากำพร้าจึงได้เอามาชุบเลี้ยงในวัง แม้เจ้าจะไม่ใช่สายเลือดแท้ แต่ข้าก็รักเจ้าเหมือนหลาน แต่เจ้ากลับ..” สุรเสียงของไทเฮาสั่นระริกไหว“เจ้ากลับยอ

ยามโพล้เพล้ แสงสุดท้ายของวันค่อยๆ ลาลับหลังแนวเมฆขบวนรถม้าขององค์ชายหลงเจิ้งหยางหยุดลงเบื้องหน้าตำหนักชิงอวิ๋น อันเคยเป็นตำหนักเย็นในวันวาน สถานที่ซึ่งพระมารดาเขาทรงพระราชทานนามไว้เมื่อหลายปีก่อนหลงเจิ้งหยางมองตำหนักเบื้องหน้า สถานที่ซึ่งเขาเคยผลักไสพระชายาให้พำนักหลังเข้าหอเพียงคืนเดียว สถานที่ที่เขามิได้ย่างกรายมาเลยตลอดหกปีที่ผ่านมาทว่าบัดนี้..สถานที่แห่งนี้กลับเป็นที่เดียวที่เขาปรารถนาจะเข้าเยือนยิ่งกว่าผืนแผ่นดินใดร่างสูงก้าวอย่างเร่งรีบผ่านลานหินกรวดเบื้องหน้า ฉลองพระองค์จากการว่าราชการยังมิทันได้เปลี่ยน เส้นผมถูกปล่อยให้หลุดลุ่ยจากมวยผม ชายผ้าคลุมสะบัดตามแรงฝีเท้า แววตาเรียบนิ่ง ทว่าเบื้องลึกภายในกลับร้อนรุ่มไม่ต่างกับเปลวเพลิงภายในใจ เขาอยากพบหน้าไป๋ลี่เยว่และพระโอรสน้อยโดยไว อยากขอโทษ อยากอธิบาย อยากเอ่ยบอกว่า..เขาผิด ผิดที่ใจร้อน ผิดที่บุ่มบ่าม ผิดที่ปล่อยให้อารมณ์ขุ่นข้องและความหวาดระแวงสงสัย บดบังความเชื่อมั่นในตัวนาง ผิดจนหัวใจหนักอึ้งเมื่อถึงหน้าตำหนัก เขาเดินเข้าไปโดยมิรอให้ผู้ใดมาเชื้อเชิญ หากแต่ก้าวผ่านประตูเดินเข้าสู่ภายใน องครักษ์ที่ติดตามก็หยุดอยู่หน้าประตู ไ

เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ดังแผ่วจากทางเดินไม้ด้านใน ก่อนร่างน้อยจะปรากฏขึ้นในชุดนอนปักลายเมฆน้อย มือเล็กขยี้ตา ใบหน้ายับย่นบ่งบอกถึงความง่วง“ท่านแม่ ทำอะไรอยู่หรือขอรับ ข้าง่วงแล้ว”ไป๋ลี่เยว่ได้สติรีบผละออกจากอ้อมแขนของหลงเจิ้งหยางทันที ราวถูกไฟลวก สีหน้ากลับมาเรียบเฉย ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้บุตรชายและคว้ามือเล็กเบา ๆ“เสี่ยวเป่า เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ หรือว่ารอให้แม่พาเข้านอน”เด็กชายซุกหน้ากับแขนแม่ ก่อนจะเหลือบมองหลงเจิ้งหยางที่ยังยืนอยู่ใกล้ ๆ ด้วยสายตาคมกริบเกินวัย“องค์ชายสาม…ท่านยังไม่กลับอีกหรือขอรับ”เสียงเล็กถามตรง ๆอย่างไร้ความอ้อมค้อม น้ำเสียงติดจะขุ่นเคืองและมีแววประชดแฝงอยู่เต็มเปี่ยมในหัวของหลงจิ่นอวิ๋น ตอนนี้เต็มไปด้วยความครุ่นคิด หลังจากที่บุรุษผู้นี้กลับมา ไม่เพียงแต่ทำให้ท่านแม่ของเขาวุ่นวายขึ้นมาอีก ยังทำให้บรรยากาศสงบสุขของตำหนักชิงอวิ๋นสั่นคลอนอีกด้วยและที่สำคัญที่สุด…ตอนที่เขากลับมาจากชายแดน เขายังคิดจะไปแต่งงานใหม่ เด็กชายกำหมัดแน่น ดวงตากลมโตของเขาเป็นประกายไม่พอใจ‘ทิ้งท่านแม่กับข้าไปหกปี กลับมาแล้วก็ยังคิดจะมีหญิงอื่นอีก ถึงแม้ตอนนี้จะยกเลิกไปแล้วก็ตาม‘หากเขาคิดว

ยามสายของวันใหม่ แสงแดดอ่อนโยนสาดส่องผ่านม่านโปร่งของตำหนักชิงอวิ๋น อากาศเย็นสบายเงียบสงบ ทว่าความนิ่งนั้นก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงฝีเท้าของขบวนเสลี่ยง และเสียงขันทีหน้าตำหนักที่ร้องก้อง “ฮองเฮาเสด็จ” คนรับใช้รีบเข้ามาแจ้งการมาถึงของบุคคลสำคัญ ไป๋ลี่เยว่กับหลงจิ่นอวิ๋นรีบลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะรีบออกมาต้อนรับทันทีที่หน้าตำหนัก “ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ มิทราบว่าทรงเสด็จมาเยือนถึงที่นี่ด้วยเหตุใดเพคะ” “ถวายพระพร หวงไหน่ไหน่” เจ้าตัวน้อยโค้งคำนับงามตามแบบราชสำนัก ฮองเฮาทอดพระเนตรอย่างเมตตา สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใยปนเอ็นดูยามมองหลานชาย ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม “ไม่ต้องมีพิธีมากหรอก เยว่เอ๋อร์ เสี่ยวเป่า… ข้ามาเยือนเจ้าด้วยความห่วงใย แถมยังมีเรื่องสำคัญจะมาแจ้ง” ทั้งสามเข้าสู่โถงรับรองอย่างเรียบร้อย ขณะจิบชาที่ไป๋ลี่เยว่จัดถวายให้ สายพระเนตรของฮองเฮาก็เหลือบไปยังหลงเจิ้งหยาง ซึ่งเพิ่งกลับจากลานซ้อมกระบี่ มือยังเปื้อนฝุ่น แต่ยังไม่ลืมคำนับอย่างนอบน้อม “ลูกถวายพระพรเสด็จแม่” เขาทูลก่อนจะเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอย่างสำรวม ท่าทีสุขุมไม่กล่าวอะไรเกินจำเป็น ฮองเฮายิ้มอ่อนโยน พลางหัน