Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 41 - Bab 50

ภายในเรือนฝ่ายในของตระกูลหลี่ หลังเสร็จสิ้นพิธีในท้องพระโรง กลิ่นดอกไม้หอมอบอวลในอากาศ คล้ายจะกลบกลิ่นความคับแค้นของสองสตรีที่นั่งตรงข้ามกันไม่มิดหลี่ซุนเหม่ยนั่งตัวตรง ในมือยังคงถือพัดที่แทบจะขาดจากการปัดอย่างแรง เงาพลิ้วของพัดสะท้อนเงาใบหน้าที่งดงามแต่งแต้มด้วยความขุ่นเคืองอย่างชัดเจน“พวกเราคือบุตรีของเสนาบดีใหญ่ทั้งสองตระกูล มีอำนาจ มีหน้าตา มีวาสนา แล้วดูสิ นางผู้เดียวกลับทำให้ข้าเสียหน้าเช่นนี้” ความเเรงของพัดเพิ่มขึ้นตามแรงโทสะของคนพูด “องค์ชายสามกล้าปฏิเสธข้าต่อหน้าฝ่าบาท กล้าหักหน้าข้าต่อหน้าผู้คน” นางเอ่ยเสียงสูง ใบหน้าแดงก่ำ “ทั้งที่ตอนข้าเข้าเฝ้า เขายังจ้องมองข้าราวกับจะกลืนกินอยู่แท้ ๆ” “พี่หญิง อย่าเพิ่งเสียงดังนัก” หานลี่เยี่ยนที่นั่งอยู่ด้านข้างกล่าวเบา ๆ แต่ในน้ำเสียงมีความไม่พอใจไม่แพ้กัน“ข้ารู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ต่อหน้าทั้งราชสำนัก” หานลี่เยี่ยนกล่าวเสียงเย็น ริมฝีปากที่เคยแต้มรอยยิ้มยามออกงานบัดนี้แน่นสนิทเป็นเส้นตรง “ข้าเองก็อับอายจนไม่อยากเงยหน้ามองใคร องค์ชายปฏิเสธพวกเราด้วยเหตุผลแค่ว่า ไม่อยากทำให้พระชายาเสียใจ น่าขันนัก เพียงเพราะนางงดงามขึ้น” “องค์ชายสาม

ขณะที่หลงจิ่นอวิ๋นยังคงเชิดหน้าทำหน้าที่ “ผู้พิทักษ์ท่านแม่” อย่างแข็งขัน ดวงตากลมโตนั้นมองบิดาตรงหน้าอย่างระแวดระวัง เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลังม่านแพร“พอแล้วหรือยัง เสี่ยวเป่า”เสียงนุ่มละมุนทำให้ทั้งหลงเจิ้งหยางและเจ้าตัวน้อยหยุดนิ่งในทันทีม่านบางแหวกออกอย่างช้าๆ ฮองเฮาเสด็จเข้ามาด้วยอาภรณ์งามสง่าแม้เพียงยามเช้า ผมเงาดำถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าที่ยังงดงามเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนที่หาได้ยากยิ่งในวังหลวง“หวงไหน่ไหน่” หลงจิ่นอวิ๋นรีบวิ่งไปกอดเอวพระอัยยิกาแน่น สีหน้ายังมีความฮึดฮัด ทว่ามีความออดอ้อนเจือปนอยู่ไม่น้อย“ถวายพระพรเสด็จแม่” หลงเจิ้งหยางประสานมือคำนับ“เจ้ามาแต่เช้าเลยนะองค์ชายสาม”ฮองเฮาพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนจะย่อตัวลงลูบศีรษะหลานชายเบา ๆ“เสี่ยวเป่า เจ้าปกป้องท่านแม่ของเจ้าได้ดีจริงๆ ช่างน่าชื่นใจ แต่รู้หรือไม่ว่า บางครั้งการปกป้องก็หมายถึงการเปิดใจให้โอกาสผู้อื่นด้วย” เสียงหวงไหน่ไหน่กล่าวกับองค์ชายน้อยอย่างเอ็นดู“แต่องค์ชายสามจะมีพระสนมใหม่ จะทำให้ท่านแม่เสียใจ” เสียงเล็กคัดค้านเสียงแข็งทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจฮองเฮาเลิกพระขนงอย่างแปลกใจ หันมามองหลี่

บรรยากาศที่อึมครึมจากบทสนทนาเมื่อครู่ ยังมิทันคลี่คลาย เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากเบื้องหน้าประตู“ขออภัยที่ขัดจังหวะ…มีอันใดไม่” สุ้มเสียงนุ่มละมุนอ่อนโยน แผ่วหวานประดุจสายน้ำหลั่งริน แต่ชัดเจนพอให้ทุกผู้คนได้ยินไป๋ลี่เยว่รีบหมุนกายหันกลับไป ยอบกายลงประสานมือคำนับทันที “เสด็จแม่ เสด็จมาด้วยพระองค์เอง หม่อมฉันขอถวายพระพรเพคะ”หลงเจิ้งหยางเหลือบตามองพระมารดา ดวงหน้าแฝงรอยยิ้มเจื่อนคล้ายขอความช่วยเหลือเงียบ ๆ ก่อนค้อมศีรษะถวายบังคม ฮองเฮาทรงโบกพระหัตถ์เรียวยาวเบา ๆ แย้มพระโอษฐ์งามสง่า “ไม่ต้องมากพิธีไป ข้าเพียงเห็นว่าใกล้เวลาอาหารแล้ว จึงตั้งใจมาชวนเจ้าทั้งสองไปทานข้าวพร้อมกัน”พระเนตรของพระนางหันมองโอรส แววตาแฝงประกายหยอกเย้า “และบังเอิญนักที่ลูกชายตัวดีของข้าก็อยู่ตรงนี้ด้วยพอดี เช่นนั้นมิกินพร้อมกันเล่า…องค์ชาย”“เช่นนั้นกระหม่อมก็ไม่เกรงใจแล้วพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกกำลังหิวพอดี” หลงเจิ้งหยางตอบด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม แต่ลึกในใจเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เข้าใจเขา ที่หวังจะได้ใกล้ชิดใครบางคน “หม่อมฉัน…” ไป๋ลี่เยว่ชะงักเล็กน้อย สายตาเหลือบไปมองหลงเจิ้งหยาง นางลังเล

แสงอรุณแรกของวัน ส่องลอดกิ่งสนสูงริมระเบียง ตกต้องพื้นหินอ่อนเย็นเยียบหน้าตำหนักเยว่หานของฮองเฮา เงาไม้ทอดตัวเรียงราวลายพู่กัน บรรยากาศสงบงาม มีเพียงเสียงนกร้องประสานสายลมบางเบาจากสวนหลังตำหนักหลงเจิ้งหยางก้าวเร่งตรงเข้ามาภายในตำหนัก อาภรณ์ไหมสีกรมปักมังกรเงินสะท้อนแสงยามเช้า สีหน้าของเขาในวันนี้หาใช่แม่ทัพผู้น่าเกรงขามดั่งยามศึก หากแต่เป็นบุรุษผู้หนึ่งที่กำลัเดินงมุ่งหน้าไปหาครอบครัวซึ่งเฝ้าคิดถึงทั้งคืน ในใจเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าจะได้เห็นรอยยิ้มอ่อนวัยของโอรส และแววตารอยยิ้มอ่อนโยนของพระชายาที่ยังติดตรึงตาไม่จางมือใหญ่ถือกล่องไม้แกะลายเมฆสลับเกล็ดหิมะ ภายในบรรจุว่าวมังกรเขียวลายทองพอดีมือเด็ก เป็นของขวัญที่เขาสั่งทำเมื่อคืนเพื่อเอาใจพระโอรส อีกมือหนึ่งกำถุงหอมที่บรรจุเครื่องหอมพิเศษจากแดนใต้ กลิ่นหอมเย็นคล้ายกลิ่นที่เขาคุ้นเคยยามอยู่เคียงไป๋ลี่เยว่ ทุกสิ่งทุกอย่างเตรียมมาเพื่อจะได้เห็นรอยยิ้มของนาง เสียงหัวเราะของเด็กแสบยามเล่นของเล่นใหม่“พระชายาอยู่หรือไม่” สุ้มเสียงทุ้มเรียบ แม้พยายามข่มไว้ หากก็แฝงความเร่งร้อนเอ่ยถามนางกำนัลผู้ดูแลตำหนัก ขณะที่ดวงตาคมกริบกวาดไปรอบโถงเงี

ไป๋ลี่เยว่เพียงวางมืออย่างนอบน้อม ก้มกายมิเอื้อนเอ่ยวาจาใดอวดอ้าง ใบหน้าที่ราบเรียบเยียบเย็นปานหิมะเหนือชั้นเขา ยิ่งเรียบ ยิ่งเงียบงัน...ยิ่งงามล้ำ เสน่ห์ที่เปล่งประกายจากความเงียบ กลับทำให้ผู้คนต้องเหลียวมองไม่อาจละสายตาได้ฝั่งหนึ่ง “ซิวหรง” ซ่านกงแห่งตำหนักฉือหนิง ญาติห่างๆ ของไทเฮา ผู้รับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่วัยเยาว์ ยืนนิ่งเคียงอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าเรียบสนิท กลับขบกรามแน่นจนเห็นรอยเกร็งที่ปลายหู มุมปากนางกระตุกเล็กน้อย หากทว่าหางตาแฝงแววเย็นชาดุจคมมีด“เพคะ พระชายาสามทรงงามสง่าจริง ๆ องค์ชายน้อยก็ทรงเฉลียวฉลาดยิ่งนัก” ซิวหรงเอ่ยทูลเสียงเรียบ ขณะรินชาลงถ้วยของไทเฮา เสียงชานั้นไหลเบาแต่ใจของนางกลับปั่นป่วน รอยยิ้มที่คลี่บนมุมปากของนางมิได้ถึงดวงตา ภายในใจกลับแอบสั่นไหวด้วยความไม่พอใจที่ซ่อนเร้นและไฟริษยาที่ลุกแต่โชนในใจของนางเดือดพล่าน ในห้วงคำนึง ภาพวันวานยังติดตรึง... ภาพสตรีนางเดียวกันนี้ยังเป็นสตรีเนื้อตัวกลมอวบหนา ในชุดเจ้าสาวแน่นจนจวนปริ ยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ซิวหรงจำได้ดีว่านางผู้นั้นเคยเป็นเพียงบุตรีขุนนางเก่าแก่ ที่เคยช่วยชีวิตองค์ชายสามไว้ สตรีที่หน้าหนาผู้เคยก้มหัวงุด