All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“องค์ชายสาม ทำไมท่านซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น ไม่เข้ามาล่ะขอรับ”เสียงใสของหลงจิ่นอวิ๋นดังขึ้น ราวกับรู้มาตั้งแต่ต้นว่าเขาซ่อนอยู่ตรงนั้นหลงเจิ้งหยางชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าตนจะถูกจับได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ ใบหน้าคมคายที่เคยอยู่ใต้หมวกเหล็กกลางสนามรบเงยขึ้นช้า ๆ พลางสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะก้าวออกมาจากหลังแนวพุ่มไม้ ด้วยท่วงทีที่ยังพยายามรักษาศักดิ์ศรีไว้บ้าง “พวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่”“กำลังทำงานขอรับ ท่านเคยแต่อยู่ในสนามรบไม่ก็ในวังหลวง คงมิรู้หรอกว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไร”“ทำไมข้าจะไม่รู้ เจ้าตัวเล็ก… หากเจ้ายังสงสัยว่าข้าเป็นบุรุษแท้จริงหรือไม่ เช่นนั้นให้ข้าพิสูจน์ตัวเองเสียเลย”หลงจิ่นอวิ๋นเบิกตากว้าง ขณะที่ไป๋ลี่เยว่หรี่ตาลงเล็กน้อย“ทะ..ท่านแอบฟังที่ข้าพูดกับท่านแม่หรือขอรับ” หลงเจิ้งหยางยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้มลงจับแก้มกลมของพระโอรสอย่างเอ็นดู “ข้าไม่ได้แอบฟังเสียหน่อย เจ้าต่างหากที่พูดเสียงดัง จนข้าอดเดินมาดูไม่ได้ ข้าจะช่วยพวกเจ้าเก็บผักวันนี้ เพื่อพิสูจน์ตัวเอง”หลงจิ่นอวิ๋นหรี่ตามองพระบิดาของตน “ท่านจะช่วยจริงหรือขอรับ”“แน่นอน”ใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ “เช่นนั้นก็ดีเลยขอรับ แต่ตำหนัก

หลงเหวินหยางพาหานลี่เยี่ยนเดินออกจาก วิหารเทียนหรง หลังขอพรเสร็จ ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบ ฝีเท้าเบาราวมิอยากรบกวนแม้แต่เสียงสายลมที่พัดผ่านดอกเหมยสีชมพูอ่อนโปรยปรายจากกิ่งใหญ่เหนือศาลาบูชาด้านข้าง กลีบบางเบาร่วงหล่นอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนปลิวตามลม ม้วนตัวกลางอากาศ แล้วค่อย ๆ ลอยลงแตะบนเส้นผมดำขลับ“เดี๋ยว…”เสียงของเขาดังขึ้นเบา ๆ แต่ชัดเจนพอจะหยุดฝีเท้านางร่างบางหันกลับมา เพียงชั่วพริบตานั้น มือเรียวยาวของหลงเหวินหยางก็เอื้อมขึ้นมา หยิบกลีบดอกไม้ออกจากเรือนผมนางอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วไล้ผ่านเส้นผมคล้ายกลัวจะทำให้เสียทรง แต่กลับคล้ายดั่งลูบไล้หัวใจนางไปพร้อมกันริมฝีปากที่เคยเฉยชาของเขา บัดนี้กลับยกยิ้มละมุนที่มุมหนึ่ง สายตาที่ทอดมอง...อ่อนโยนยิ่งกว่าสายลมฤดูใบไม้ผลิหานลี่เยี่ยนรู้สึกว่าใจนางสั่นไหวโดยไร้สาเหตุ แม้พยายามจะข่มให้สงบ แต่ก็ไม่อาจควบคุมจังหวะเต้นในอกได้อีก“บางครั้ง...สวรรค์อาจใช้กลีบดอกไม้แทนคำตอบ” เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นหานลี่เยี่ยนเม้มริมฝีปากน้อย ๆ ก่อนเบือนหน้าหนีอย่างเก้อเขิน“หรือบางที...อาจอยากสร้างความใกล้ชิด ให้สองใจได้มาใกล้กัน”หลงเหวินหยางหัวเราะในลำคอเบา ๆ เสีย

แสงแดดยามเช้าอ่อนโยนสาดลอดผ่านพุ่มไม้ข้างทาง เสียงใบไม้ไหวเบา ๆ ประกอบกับเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ทำให้เช้านั้นดูสดใสกว่าทุกวันไป๋ลี่เยว่จับมือโอรสน้อยแน่น ขณะพากันเดินไปที่รถม้าริมประตูตำหนัก นางตั้งใจจะพาเด็กน้อยไปตรวจร้านสมุนไพรของตัวเองที่เพิ่งจะขยายร้านอีก“ท่านแม่ขอรับ วันนี้ข้าจะให้ท่านดูสูตรยาบำรุงสายตาที่ข้าคิดไว้ด้วยนะ” เสียงใสเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยทำให้ริมฝีปากของนางคลี่ยิ้ม“เสี่ยวเป่าของแม่ช่างเก่งนัก… วันหน้าหากเจ้าดูร้านเองได้ เถ้าแก่ใหญ่กับหมอหลวงทั้งเมืองอาจต้องกลัวเจ้าแล้วล่ะ” ดวงตาของไป๋ลี่เยว่เต็มไปด้วยความเอ็นดู“จะแอบไปไหนกันหรือ…ถึงกับไม่คิดจะเอ่ยปากชวนบิดาของเจ้าไปด้วยสักคำรึ เจ้าเด็กน้อย” ยังไม่ทันถึงรถม้า ทว่าทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังนางชะงัก หันกลับไปพบร่างสูงสง่าของหลงเจิ้งหยาง ในชุดสีกรมเข้ม เขายืนกอดอกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ดวงตาคมกริบทอดมองไปยังพระโอรสกับพระชายาอย่างไม่วางตา“องค์ชายสาม” ไป๋ลี่เยว่เผลออุทานองค์ชายน้อยชะงักกึก ก่อนจะหันมาทางพระมารดา “ท่านแม่ หวงไหน่ไหน่บอกว่าพวกโจรชุม เป็นอันตรายสำหรับคนงามอย่างท่านนะขอรับ งั้นข้าจะให้เขาไปด้วย ท่านแ

จวนเสนาบดีหลี่ “โผล๊ะ” เสียงสะท้อนดังของกล่องหยกขนาดย่อมตกกระแทกพื้นอย่างแรง ภายในห้องนอนหรูประจำเรือนในของคุณหนูประจำตระกูล จนข้ารับใช้ที่เฝ้าอยู่ถึงกับตัวสะดุ้ง“เขากล้าดีอย่างไร…” เสียงหวานแฝงพิษเอ่ยลอดไรฟัน ร่างบอบบางในชุดนอนแพรเนื้อละเอียดนั่งตัวตรงหน้ากระจกทองเหลือง เส้นผมยาวดำขลับหลุดมวยและปล่อยสยายราวม่านไหม ใบหน้างามล้ำที่ครั้งหนึ่งเคยหยิ่งผยองยามนี้บิดเบี้ยวด้วยเพลิงโทสะนางหันไปหาพี่เลี้ยง“ข้าอุตส่าห์วางหมากด้วยความอ่อนโยน อ่อนน้อม… แม้ต้องโผเข้าหา ก็ยังทำให้ดูเหมือนบังเอิญ แล้วเขากลับไม่แม้แต่จะแลข้าอีก”หลี่ซุนเหม่ยจิกเล็บลงบนโต๊ะไม้หอม เสี้ยวหน้าในกระจกฉายเพียงความเคียดแค้นอันลึกล้ำ กลิ่นเครื่องหอมอวลอบอาบไปทั่วห้อง ร่มเงาของม่านแพรบางพลิ้วไหวตามแรงลมยามค่ำ ไม่ได้ทำให้จิตใจนางสงบได้เลย“คิดว่าข้าไม่รู้หรือ ว่าไป๋ลี่เยว่กำลังหึงหวงเขา” นางแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ“ก็ดี… เช่นนั้นข้าจะไม่ให้พวกเขาคืนดีกันอีกเป็นอันขาด” แววตาของนางเย็นชา แข็งกร้าวขึ้นทีละน้อยราวกับคมมีดชุบพิษ“ต่อให้ต้องใช้ชื่อของบิดาข้าเดิมพัน… ข้าก็จะไม่ยอมให้หญิงต่ำศักดิ์ผู้นั้นแย่งชิงบุรุษที่ข้าหมายปอง”

เสนาบดีหลี่ลุกออกมาจากที่นั่ง ก้าวสู่เบื้องพระพักตร์ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง แต่แววตาลอบกวาดมองมายังองค์ชายสามที่นั่งนิ่งเด่นสง่าอยู่ที่โต๊ะกับพระชายาสาม ก่อนคุกเข่าลงเบื้องพระพักตร์ “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมีเรื่องใคร่ทูลให้พิจารณา...” เสียงของเขาหนักแน่น แต่เต็มไปด้วยความมุ่งหวัง “กระหม่อมใคร่ขอถวายบุตรี แด่องค์ชายสาม เพื่อช่วยดูแลตำหนักและรับใช้ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทโดยแท้ หากใต้หล้าจะมีสตรีใดสมควรเคียงข้างองค์ชายสามในฐานะพระชายารองแล้วไซร้ กระหม่อมเห็นว่า...ไม่มีผู้ใดเหมาะเทียบเท่าซุนเหม่ย บุตรีของกระหม่อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสียงรอบลานเงียบงันคล้ายแม้แต่สายลมยังกลั้นหายใจ เหล่าเสนาบดีผู้ใหญ่ในงานเหลือบตามองกัน แลกเปลี่ยนแววเย้ยหยันเจือเย็น นี่คือครั้งที่สองที่เสนาบดีหลี่เสนอธิดาให้โอรสสวรรค์ ซึ่งหากองค์ชายสามเพียงเมินสายตา นั่นคือการปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง แต่...หากทรงลังเล แม้เพียงครึ่งใจ ย่อมหมายถึงเปิดประตูให้ตระกูลหลี่สอดเท้าเข้าวัง ไป๋ลี่เยว่นั่งนิ่งมิได้ขยับกายแม้สักนิด แต่ปลายนิ้วของนางที่วางบนตักเกร็งเล็กน้อย ดวงหน้าเรียบสงบยิ่งกว่าธารน้ำแข็ง...หากแต่ในอกกลับปั่นป่วนรอฟังคำตอบ ‘