Semua Bab ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Bab 51 - Bab 60

“ขอถวายพระพรเสด็จย่า และถวายพระพรเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”เสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนดังขึ้นจากหน้าประตูตำหนักฉือหนิง ดึงทุกสายตาให้หันไปมอง ร่างสูงสง่าในฉลองพระองค์สีกรมท่าปักลายมังกรสีเงินปรากฏขึ้น ขายาวก้าวเข้ามาอย่างมั่นคง ใบหน้าคมคายของหลงเจิ้งหยาง ยังคงนิ่งดูเคร่งขรึมตามนิสัย ทว่าในดวงตาคู่นั้นกลับทอประกายอ่อนละมุนเมื่อได้เห็นภาพของพระชายาและพระโอรสนั่งเคียงกันเบื้องหน้าพระมารดา“เจิ้งหยาง… เจ้าเองก็มาหรือ” ไทเฮาทรงแย้มพระโอษฐ์ทักทายด้วยความปลื้มปีติ“วันนี้ ช่างเป็นวันดียิ่งนักลูกหลานพร้อมหน้ามาเยี่ยมข้า ข้ากำลังชมพระชายาของเจ้ากับเหลนน้อยของเจ้าอยู่พอดี”“เสด็จย่าทรงโปรดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หลงเจิ้งหยางยิ้มบาง ขณะคุกเข่าลงเคียงข้างพระชายาอย่างสุภาพ แววตาที่ทอดมองนางอ่อนโยนและอบอุ่นเกินกว่าจะปิดบัง“โปรดสิ… เจ้ามิทันได้ฟังคำชมก็ถือว่าพลาดแล้ว เหลนของข้าเฉลียวฉลาดนัก เจ้าได้เห็นหรือยัง ว่าเหมือนใคร”หลงเจิ้งหยางหัวเราะเบา ๆ สายตาเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม ขณะปรายตามองเด็กแสบที่นั่งยืดอกอย่างภาคภูมิ“จิ่นอวิ๋นเก่งและเฉลียวฉลาดเช่นนี้ คงได้มาจากท่านแม่ของเขาเป็นส่วนมากพ่ะย่ะค่ะ” ถ้อยคำอ่อนละมุนของเขาช

ซิวหรงก้าวเดินจากมาอย่างสง่างาม แต่ในอกกลับเดือดพล่าน นางกัดฟันแน่น ดวงตาฉ่ำวาวราวจะคลอด้วยหยาดน้ำ 'บานเพื่อดอกเหมยอีกดอกหนึ่งอย่างนั้นหรือ…' มือบางบีบชายแขนเสื้อแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย ขณะจิตใจแผดเผาด้วยทั้งความริษยาและความหวังที่ยังไม่ยอมมอดดับลงง่าย ๆแต่แล้ว ในห้วงขณะที่นางกำลังจมอยู่กับความคิดอันปวดร้าว สายตากลับเหลือบเห็นเงาร่างหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาทางด้านข้างของสวน สตรีผู้เป็นเสมือนเงาในใจขององค์ชายสาม ผู้เดียวที่เขาเอ่ยว่า “ใจของเขาเบ่งบานเพื่อ” เสื้อคลุมขาวสะอาดตา ผมยาวถูกรวบไว้อย่างเรียบง่าย ท่วงท่าแม้จะเงียบสงบ แต่กลับสง่างามเกินกว่าใครจะละสายตาได้ ไป๋ลี่เยว่ ดวงตาของซิวหรงพลันวาววับในบัดดล ริมฝีปากนางคลี่ยิ้มจาง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หยุดฝีเท้าลง พลิกกายเล็กน้อยเข้าหาทิศทางลมที่พัดโชยมา ปลายนิ้วเรียวแตะที่หางตา แล้ว… “อ๊ะ” เสียงตกใจเบาๆ ดังขึ้น ขณะร่างบางเอนเอียงเล็กน้อย มือเรียวยกขึ้น ปลายนิ้วกดปิดดวงตา ราวกับกำลังเจ็บแสบจนลืมไม่ขึ้น“องค์ชายสาม… หม่อมฉันขออภัยเพคะ อยู่ๆ ก็เหมือนมีฝุ่นปลิวเข้าตา ชะ… ช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ” น้ำเสียงสั่นระริกไหว เจือทั้งความตื่นตกใจและอับจน

หลงเจิ้งหยางยืนมองแผ่นหลังของพระชายากับพระโอรสที่กำลังเดินห่างออกไปทุกที ราวกับหัวใจของเขาจะถูกดึงลอยตามไปด้วย ขายาวก้าวเร่งหมายรั้งนางไว้ มือที่ยื่นออกไปกลางอากาศสั่นเล็กน้อย เสียงในใจร่ำร้องอยากรั้งนางไว้เพียงอยากอธิบาย อยากไขข้อข้องใจเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวพ้นระแนงไม้ เสียงขององครักษ์ก็ดังขึ้นจากด้านหลังอย่างเร่งร้อน “ทูลองค์ชาย ฝ่าบาททรงรับสั่งให้พระองค์รีบเข้าเฝ้าโดยด่วนพ่ะย่ะค่ะ ทรงมีราชกิจเร่งด่วนจะปรึกษาเกี่ยวกับชายแดนทางตะวันตก” หลงเจิ้งหยางชะงักไปในพริบตา สองคิ้วขมวดเข้าหากัน ก่อนจะหันกลับมามององครักษ์ด้วยแววตาเคร่งเครียด เขาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “ข้าเข้าใจแล้ว” มือที่ยื่นออกไปค้างกลางอากาศค่อย ๆ ลดลงอย่างเชื่องช้า เขาหันกลับไปมองทิศทางที่พระชายาเพิ่งจากไปอีกครั้ง ร่างของนางลับหายไปหลังแนวต้นเหมยเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงกลีบดอกสีชมพูอ่อนที่ปลิวร่วงตามสายลม และความว่างเปล่าเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในใจ “เยว่เอ๋อร์…” เขาเอ่ยเบา ๆ ราวกับอยากฝากชื่อของนางไปกับสายลมดวงตาคมยังจับจ้องไปยังจุดสุดท้ายที่นางเดินลับหายไป แม้ภายนอกเขาจะดูสงบมั่นคงเช่นเคย

ภายในตำหนักฉือหนิง แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านม่านโปร่งบาง คลุกเคล้ากลิ่นหอมของดอกเหมยแห้งที่วางอยู่ในถ้วยหยกข้างที่ประทับ ไทเฮาทรงประทับอยู่กลางห้องด้วยพระพักตร์อิ่มเอิบ ดวงเนตรทอดมองออกไปยังสวนที่พลิ้วไหวด้วยสายลมอ่อนพัดกิ่งเหมยสั่นไหวละมุนละไม “ซิวหรง” พระสุรเสียงนุ่มนวลดังขึ้น พลางหันพระพักตร์ไปยังสตรีผู้ยืนอยู่ด้านข้าง “เพคะ ไทเฮา” ซิวหรงยอบกายรับ รอยยิ้มอ่อนหวานแต้มมุมปาก “ช่วงบ่ายพระชายาสามกับองค์ชายน้อยจะมาทูลลาข้าก่อนกลับจวนในวันนี้ เจ้าไปเตรียมของขวัญไว้ให้พวกเขาด้วยเถิด ขนมที่องค์ชายน้อยโปรด… แล้วก็กล่องหยกขาวแกะลายดอกเหมยที่ข้าเก็บไว้ในห้องเครื่องลับนั่นเตรียมเอาออกมาให้พระชายาด้วย” ซิวหรงชะงักไปชั่วครู่ ความแปลบวาบแล่นขึ้นในอก กล่องหยกขาว…ที่ไทเฮาทรงเก็บรักษาไว้มิยอมยกให้ใคร แม้แต่ข้าคนที่ใกล้ชิดที่สุด ในนั้นมีผ้าคลุมไหล่ไหมบางจากเมืองซูโจวที่หายากยิ่ง ซิวหรงเห็นครั้งแรกก็ถูกใจ หวังว่าสักวันไทเฮาจะประทานให้นาง แต่กลับจะมอบให้นางผู้นั้น “นอกจากนี้” ไทเฮาชี้ไปยังกล่องไม้หอมเล็กบนโต๊ะ “เครื่องประดับผมทองคำฝังไข่มุกชุดนั้น ของหมั้นที่ฮ่องเต้องค์ก่อนเคยมอบให้ข้าเมื่อยังเยาว์

เสียงฝีเท้าเร่งร้อนดังสะท้อนเข้ามาจากหน้าตำหนัก ท่ามกลางความโกลาหลนั้น ไม่นานนักร่างสูงสง่าของ ฮ่องเต้ ในอาภรณ์มังกรสีทอง ปรากฏขึ้นพร้อมด้วย ฮองเฮา และ องค์ชายสามหลงเจิ้งหยาง นางกำนัลและขันทีทั้งหลายต่างพากันหมอบราบด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ากระดิกกาย“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่” สุรเสียงทรงอำนาจของฮ่องเต้ก้องขึ้น “เราได้ยินว่าไทเฮาทรงประชวรกะทันหัน” เมื่อพระเนตรทอดไปเห็นพระมารดานอนอยู่บนแท่นบรรทม สีพระพักตร์ซีดขาว สติพร่าเลือน พระองค์ก็รีบสาวพระบาทเข้าไปใกล้ด้วยความเป็นห่วง“เสด็จแม่”ทว่าก่อนผู้ใดจะทันได้กล่าวสิ่งใด ร่างระหงของ ซิวหรงก็รีบก้าวออกมาน้ำตานองหน้า นางทรุดกายลงเบื้องพระพักตร์ ดึงดูดความสนใจของทุกสายตา“ฝ่าบาท... หม่อมฉันขออภัยเพคะ หม่อมฉันไร้ความสามารถ มิอาจปกป้องไทเฮาไว้ได้” นางกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะแหงนหน้ามองผู้เป็นประมุขอย่างเจ็บปวด“วันนี้ไทเฮาทรงโปรดให้หม่อมฉันจัดเตรียมของขวัญไว้มอบให้แก่พระชายาสามและองค์ชายน้อย แต่ไม่คิดเลยว่า… พระชายาจะตอบแทนพระกรุณาด้วย… ยาพิษเพคะ”ถ้อยคำนั้นดุจสายฟ้าฟาดลงกลางโถง ทุกผู้คนตะลึงงัน ห้องทั้งห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงสะอื้นสะท้อนความท