All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 61 - Chapter 70

“ไทเฮา” เสียงร้องด้วยความตระหนกของขันทีดังลั่นขึ้นอีกครั้งก้องไปทั่วห้องโถง แข่งกับเสียงนางกำนัลที่ร่ำไห้ระงม“หมอหลวง เร็ว ตรวจพระอาการเร็วเข้า” ซิวหรงหันไปตะโกนเร่งรัดทันที น้ำเสียงแหลมสูงสั่นเครือ แต่แววตากลับวาบคมหมอหลวงรีบตรวจชีพจรอย่างรวดเร็ว “หายพระทัยตื้น หลอดลมตีบ อาการแพ้กำเริบอย่างรุนแรงพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วเหตุใดจึงยังยืนนิ่งอยู่เล่า เหตุใดไม่รีบรักษาอีก” ไป๋ลี่เยว่เอ่ยทักท้วง น้ำเสียงสั่นพร่าเต็มไปด้วยความร้อนใจ สีหน้าของนางเคร่งเครียด และจะรีบก้าวเข้าไปช่วยไทเฮาที่ทรงนอนแน่นิ่งบนแท่นบรรทม สีพระพักตร์ซีดเผือด ริมพระโอษฐ์เขียวคล้ำราวถูกบีบลมหายใจจากภายใน แต่...“หยุดอยู่ตรงนั้นเถอะเพคะ พระชายา พระองค์อย่าทรงยุ่งเลย ท่านหมอหลวงมีความรู้เป็นเลิศ พระชายาคงไม่คิดจะแทรกแซงวิธีรักษาหรอกกระมัง” ซิวหรงกลับแทรกขึ้นก่อนด้วยเสียงแหลมสูง“ข้าไม่ได้”ซิวหรงก้าวมาขวางหน้า แววตาเต็มไปด้วยความเดือดดาล “ท่านทำถึงเพียงนี้แล้ว ยังจะกล้าแตะต้องพระวรกายไทเฮาอีกหรือเพคะ”“ท่านถอยไปเถอะเพคะ” ซิวหรงมองนางด้วยดวงตาวาวโรจน์“ไม่แน่ว่าท่านนี่แหละที่วางแผน หรือกลัวความจริงจะปรากฏ เลยรีบเข้ามาแสร้งช่วย”ไ

ไป๋ลี่เยว่ก้าวตรงไปยังพระแท่นบรรทมรีบเร่ง ทันทีที่หลงเจิ้งหยางปล่อยนางเป็นอิสระ แม้จะรู้ดีว่าสายตาหลายคู่กำลังจับจ้อง แต่นางกลับหาได้แยแสไม่ นางคุกเข่าลงเคียงพระวรกายไทเฮา เอื้อมปลายนิ้วเรียวแตะชีพจรตรงข้อมืออันเย็นเฉียบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะใช้นิ้วอีกข้างลูบตรงปลายพระหัตถ์เบา ๆ คล้ายปลุกลมปราณที่กำลังดับวูบ “พระอาการชัดเจนว่าเกิดจากภูมิแพ้ขั้นรุนแรง หลอดลมตีบแน่นจากละอองเรณูและสารกระตุ้นภายในกาย” ไป๋ลี่เยว่เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้ายังคงสงบ ไม่มีแม้แววหวั่นไหว “ไม่ใช่พิษ ไม่ใช่ของแปลกปลอม อย่าได้เสียเวลา” นางหันไปทางหมอหลวง “ข้าขอยาตำรับ ชิงหรงซาน ที่ใช้ถอนพิษจากเกสรดอกไม้โดยเฉพาะ มีหรือไม่” หมอหลวงสะดุ้งเฮือก รีบค้นห่อสมุนไพรออกมา “มะ มี พ่ะย่ะค่ะ พระชายา” เขายื่นให้นางด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความทึ่ง ตำรับนี้ลึกล้ำเกิน เป็นที่รู้กันว่าแม้แต่หมอหลวงทั่วไปยังไม่กล้าลงมือโดยไม่ปรึกษาผู้อาวุโส “ใครจะรับประกันว่านางไม่ยิ่งซ้ำเติมพระอาการ” ซิวหรงตวาดลั่น ดวงตาวาววับด้วยแรงโทสะและความหวาดหวั่นปนขุ่นเคือง ทันใดนั้น เสียงนั้นก็ถูกกลบด้วยสุรเสียงของฮองเฮา “หากเจ้ามั่นใจว่าตนสะ

บรรยากาศในท้องพระโรงตึงเครียดดั่งมีก้อนเมฆดำปกคลุมกลางกระหม่อมของทุกคน เหล่าขุนนางและนางกำนัลต่างก้มหน้านิ่ง ราวกับลมหายใจก็หนักเกินจะกลั้น ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะขยับกายซิวหรงยังคุกเข่าแน่นิ่งอยู่เบื้องหน้าฮ่องเต้ ฝ่ามือกำชายอาภรณ์กำแน่นจนสั่น ราวกับว่าทุกลมหายใจที่ผ่านไป คือเสียงกลองแห่งความตายที่คืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะ“ช้าก่อนเพคะ เรื่องนี้ หม่อมฉันขอยืนยันด้วยตนเอง”ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากเบื้องหลังม่านทอง เสียงนุ่มละมุนหากแต่เปี่ยมด้วยอำนาจของฮองเฮา ทำให้ทุกสายตาพลันหันขวับ ม่านทองถูกแหวกออก พระนางก้าวออกมาจากแท่นบรรทมของไทเฮา อย่างสง่างามก่อนยืนนิ่ง งามราวเทพีสลัก พลันเหล่านางกำนัลรีบเปิดทางให้ผู้เป็นสตรีสูงศักดิ์ในวังหลังเสด็จย่างก้าวออกมา“ในวันที่ไป๋ลี่เยว่จัดทำขนมดอกเหมยถวายไทเฮา หม่อมฉันอยู่กับนางตลอดทั้งวัน” น้ำเสียงฮองเฮาเรียบเย็น แต่แฝงความเด็ดขาดจนทำให้ผู้ฟังต้องกลั้นลมหายใจ ดวงเนตรคมกริบตวัดมองซิวหรงที่เริ่มสั่นไหว“นางมิได้ใช้สิ่งผิดแปลกอื่นใดแม้แต่น้อย ทุกสิ่ง ทุกขั้นตอนอยู่ภายใต้สายตาของหม่อมฉันตลอดเวลา เพราะหม่อมฉันคือผู้สอนนางทำขนมชุดนี้ด้วยตนเองเพคะ”

ซิวหรงถูกกดอยู่กลางท้องโถง ใต้แรงกดดันมหาศาล ใบหน้านางซีดเผือดดุจไร้โลหิต มือสั่นระริกไร้เรี่ยวแรง สุดท้ายก็ทรุดฮวบลงกับพื้น ร้องไห้น้ำตาร่วงพรูไม่ขาดสาย“หม่อมฉัน…ผิดไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเพียง…เพียงต้องการใส่ร้ายพระชายา หาได้คิดปลงพระชนม์ไทเฮาไม่” นางพร่ำทั้งเสียงสะอื้นขื่นขม“เรื่องแก้พระอาการแพ้ หม่อมฉันได้เตรียมการไว้แล้วอย่างดี หมอหลวงก็คอยเฝ้าอยู่ หากเกิดเหตุย่อมช่วยได้ทัน ไทเฮาจะไม่เป็นอันตรายใด…มิได้คิดทำร้ายถึงชีวิตเพคะ” ถ้อยคำที่หลุดออกมาเหมือนหอกย้อนแทงใจทุกผู้ฟัง นางยังพร่ำเสียงสั่น เสียงร่ำไห้ดังสะอื้นสะอื้นน่าสงสาร ฟังแล้วน่าเวทนานัก ทว่าไร้ผู้ใดเห็นใจ“ซิวหรง…เจ้า” พลัน เสียงแหบพร่าสั่นเครือเปี่ยมด้วยความเจ็บปวดที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากแท่นบรรทมเบื้องหลัง“เจ้ากล้าทำเรื่องเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร” เสียงนั้นทั้งเจ็บปวดและสั่นระริก ทำเอาทุกสายตาหันขวับไปยังต้นเสียง ไทเฮาทรงประทับยืนขึ้นด้วยพระวรกายอ่อนแรง แต่พระเนตรแดงก่ำวาวโรจน์ไปด้วยโทสะและความผิดหวัง“ข้ารึ อุตส่าห์เอาเจ้ามาเลี้ยงดูตั้งแต่เยาว์วัย เห็นเจ้ากำพร้าจึงได้เอามาชุบเลี้ยงในวัง แม้เจ้าจะไม่ใช่สายเลือดแท้ แต่ข้าก็รัก

ท้องพระโรงอันกว้างใหญ่ยังคงเงียบงันหลังร่างของซิวหรงถูกลากหายลับไปกลิ่นอายขื่นขมยังไม่ทันจาง ทิ้งไว้เพียงร่องรอยบาดแผลที่ยากจะเยียวยาในหัวใจผู้คนไทเฮาทรงยืนนิ่งอยู่ตรงที่เดิม พระวรกายสั่นไหวเล็กน้อย สีพระพักตร์หม่นเศร้ายิ่งกว่าครั้งใด ดวงเนตรที่เคยเปี่ยมด้วยพระเมตตา บัดนี้คล้ายมีม่านหมอกแห่งความผิดหวังบดบังเอาไว้ไป๋ลี่เยว่ลอบก้มศีรษะคำนับแนบพื้น นางรู้ดีว่าเวลานี้ มิใช่เวลาที่ควรเอ่ยสิ่งใดหลงเจิ้งหยางทอดพระเนตรมองไทเฮาอย่างเงียบงัน ก่อนจะเปล่งสุ้มเสียงทุ้มต่ำออกมาอย่างอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความเป็นห่วง“เสด็จย่า โปรดทรงดูแลพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ เรื่องในวันนี้ มิใช่ความผิดของพระองค์” ถ้อยคำเรียบสงบ แต่กลับสะท้อนถึงความเจ็บปวดลึกซึ้งไทเฮาหลับพระเนตรลงช้า ๆ สูดลมหายใจลึกอย่างยากเย็น ก่อนจะตรัสเสียงแผ่วเบา“ข้าเพียงหวังว่าจะช่วยใครสักคนให้พ้นจากความเดียวดาย แต่ในที่สุด…กลับสร้างปีศาจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว”ทุกถ้อยคำคล้ายแทรกซึมเข้าไปในใจทุกผู้คนที่อยู่ในที่นั้น ไป๋ลี่เยว่เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นช้า ๆ นางเอ่ยเสียงนุ่มอ่อนโยน“พระพันปี พระเมตตาของพระองค์ไม่เคยผิดเพคะ มีแต่ผู้ท