All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 61 - Chapter 70

“หากองค์ชายทรงตรัสเช่นนั้นแล้ว... หม่อมฉันย่อมมิกล้าบังอาจฝันเกินตนแล้วเพคะ”สุ้มเสียงของหลี่ซุนเหม่ยหวานนุ่มนวล เอ่ยออกมาอย่างอ่อนน้อม นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยพร้อมถอนหายใจเบา ๆ ประหนึ่งยอมรับโชคชะตา แต่ประกายในดวงตาที่หลุบต่ำกลับฉายแววดื้อรั้นและความทระนงไม่ยอมจำนน“หม่อมฉันเพียงประสงค์พิสูจน์ตนให้เทียบเท่าหรือไม่ได้ด้อยกว่าผู้อื่น หาได้มีเจตนาหมายคิดช่วงชิงใคร ถึงตอนนี้แล้วหม่อมฉันขอทูลฝ่าบาท หากพระองค์ทรงพระเมตตา หม่อมฉันใคร่ขอท้าประลองฝีมือด้านสติปัญญา ศาสตร์การปรุงยา และศิลปะยิงธนู เพื่อถวายเป็นของขวัญและความเพลิดเพลินในงานชมบุปผาในวันนี้ เพคะ”สิ้นคำ เสียงฮือฮาก็เริ่มดังขึ้นรอบลาน เหล่าขุนนางทั่วทั้งศาลาประทับ ต่างพากันกระซิบกระซาบดังอื้ออึง บ้างหัวเราะแผ่ว บ้างแลดูด้วยความแปลกประหลาดใจขุนนางเฒ่าผู้หนึ่งกระแอมเสียงแหบๆ “ตระกูลหลี่ ดื้อด้านถึงเพียงนี้หรือ… หึ”“ตระกูลหลี่มั่นใจเพียงนี้เชียวหรือ…”“นางคงหวังว่า หากแสดงความสามารถแล้ว องค์ชายสามจะเปลี่ยนพระทัยกระมัง”“คุณหนูหลี่… เชี่ยวชาญทุกศาสตร์เช่นนี้ แล้วใครจะไปมีฝีมือเทียบเคียงนางได้ บิดานางยังบอกว่านางเก่งนัก”“นางช่างหาญกล้า.

“ต่อไป ด่านที่สอง ด่านปรุงตำรับยา ขอเชิญท่านหมอหานเซียว หัวหน้าแพทย์หลวง แถลงกติกาขอรับ” เสียงขันทีประกาศก้องในลานประลองหานเซียว ไท่ยี่หลิ่งวัยชราประจำราชสำนัก เงยหน้าขึ้นมาจากการจัดสมุนไพรหลากชนิดมาวางตรงโต๊ะกลาง ก่อนจะวางมือจากสมุนไพรเบื้องหน้าเมื่อจัดเสร็จเรียบร้อย สายตาทอดมองบรรดาผู้ชมพลางลุกขึ้นยืนหลังเหยียดตรง ดวงตาคมกริบเปี่ยมด้วยอำนาจแห่งผู้คร่ำหวอดในวงการโอสถ“สมุนไพรที่เห็นนี้ ล้วนถูกคัดสรรจากหอแพทย์หลวง ใช้สำหรับปรุงยาแก้พิษไข้ร้อนสลับหนาว ผู้ประลองทั้งสองต้องเลือกสมุนไพรเพียงห้าชนิดที่วางอยู่ นำมาปรุงยาถอนพิษไข้ ตำรับยาที่ได้ต้องไม่ขัดฤทธิ์กัน และต้องปรุงยาภายในเวลาหนึ่งชั่วยาม จึงจะถือว่าสมบูรณ์และเป็นผู้ชนะ”เสียงฮือเบา ๆ ดังกระเพื่อมในหมู่ผู้ชม ขณะทุกสายตาจับจ้องโต๊ะประลองทั้งสองโต๊ะด้านหนึ่ง หลี่ซุนเหม่ยสะบัดแขนเสื้อ ยืดกายขึ้น พลางกวาดตามองสมุนไพรตรงหน้าราวผู้เชี่ยวชาญ แววตานางแน่วแน่เผยสีหน้ามั่นใจ ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย หน้างามเงยเชิดขึ้นราวผู้กำชัยก่อนการรบ ริมฝีปากบางเม้มยิ้มเจือเยาะอยู่ในที“ตำรับโอสถของข้า… คือโอสถต้านพิษร้อน เร่งขับพิษให้สิ้น คงต้องใช้สูตรร

ตำหนักชิงอวิ๋นยามราตรี หลังกลับจากงานชมบุปผา รถม้าหยุดลงหน้าตำหนักท่ามกลางแสงโคมเลือนลาง หลงเจิ้งหยางก้าวลงมาก่อนโดยมีพระโอรสน้อยหลับคาอก เขาจัดท่าอุ้มอย่างแผ่วเบา ขณะเดินผ่านลานหินกรวด ใต้แสงจันทร์ที่ส่องกระทบผิวหน้าลูกน้อยอย่างนุ่มนวล ไป๋ลี่เยว่เดินตามหลังอย่างเงียบเชียบ สายตานางจับจ้องที่สองพ่อลูกไม่วางตา “เดี๋ยวก่อนเพคะ” นางกล่าวเสียงแผ่วเบา หลงเจิ้งหยางหยุดจังหวะการก้าวรอนิ่ง นางหยิบผ้าคลุมไหล่จากในรถม้ามาคลุมให้ลูกน้อย “เมื่อครู่… จิ่นอวิ๋นตัวอุ่นขึ้นเล็กน้อยเพคะ น่าจะเป็นไข้จากลมเย็น” แววตาของหลงเจิ้งหยางฉายแววกังวลขึ้นทันที เขากระชับอ้อมแขนที่อุ้มพระโอรสไว้แน่น ก่อนจะใช้มืออีกข้างยื่นมือแตะหน้าผากโอรสน้อย “ตัวร้อนจริงด้วย ข้าจะให้คนไปตามหมอหลวงเดี๋ยวนี้” เขาหันมององครักษ์ข้างกาย “ไม่ต้องถึงกับหมอหลวงหรอกเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันจัดยาสมุนไพรให้เอง จิ่นอวิ๋นป่วยบ่อย ครานี้คงเพียงแค่เช็ดตัว ห่มผ้าให้ร่างกายอุ่นเท่านั้นเอง” หลงเจิ้งหยางพยักหน้ารับทันที “เดี๋ยวครานี้ ข้าจะช่วยเจ้า” เมื่อถึงเรือนในตำหนักชิงอวิ๋น มีข้ารับใช้ออกมาต้อนรับด้วยความเคารพ แต่หลงเจิ้งหยางเพียงโบกมือให้

“แต่ข้าขอเตือนท่านก่อนนะขอรับ”หลงจิ่นอวิ๋นหันไปมองบิดาของเขา แววตาฉายชัดถึงคำเตือน“เสี่ยวเป่า เจ้ายังอ่อนเพลียอยู่มาก ควรพักอีกสักหน่อย” ไป๋ลี่เยว่เอ่ยเสียงอ่อนโยนและห่วงใย“ข้าอยากวางสัญญาลูกผู้ชายกับท่านพ่อเสียก่อนขอรับท่านแม่” หลงจิ่นอวิ๋นหันไปตอบพระมารดา ก่อนหันมาจ้องตาพระบิดาที่นั่งข้างกาย“ข้ามีบางสิ่งจะตกลงกับท่านพ่อ…”หลงเจิ้งหยางเลิกคิ้วเล็กน้อย มองท่าทีจริงจังผิดวิสัยเด็กของพระโอรส“หืม… เจ้าเด็กน้อยของข้า อยากเตือนอันใดถึงพ่อล่ะ” ผู้เป็นพระบิดานั่งฟังอย่างสงบ“แต่ก่อนอื่น ข้าขอเตือนท่านพ่อ” เสียงเล็กแต่หนักแน่น“หากวันใดในภายภาคหน้า ท่านพ่อเปลี่ยนใจ หรือคิดหวนไปรับสตรีอื่นเข้าวังหลังล่ะก็…”บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบงัน รอลุ้นว่าโอรสน้อยขีดเส้นตายให้บิดาว่าอะไร ร่างเล็กยืดตัวขึ้นราวแม่ทัพน้อยประจันหน้าศึกสำคัญ“ข้าจะพาท่านแม่ไปขอให้ห่วงเย่เย่ทำสัญญาหย่าให้ แล้วพากันออกจากจวน ไปใช้ชีวิตกันตามลำพังแม่ลูก”คำกล่าวดั่งสายฟ้าฟาดกลางใจ หลงเจิ้งหยางเบิกตากว้าง สะอึกไปเล็กน้อยกับคำเตือนของพระโอรส“เจ้าว่าอย่างไรนะ”“ท่านได้ยินไม่ผิด ข้าบอกว่า...หากท่านคิดจะมีสตรีอื่นอีก หรือ

ยามเฉิน ลานฝึกใกล้สวนสมุนไพรฟิ้ว... ฟิ้ว... ฟิ้ว.... ฟิ้ว... ฟิ้ว...เสียงลมต้านแรงเหวี่ยงคมดาบดังก้องในยามเช้า แสงแดดทอดลงบนร่างของหลงเจิ้งหยางยืนอยู่กลางลานฝึก รายล้อมด้วยทหารองครักษ์ ดาบยาวในมือแหวกอากาศเป็นแนวสายฟ้า ทุกการเคลื่อนไหวของแม่ทัพใหญ่แห่งต้าเฉินล้วนหลอมรวมไว้ด้วยกลิ่นอายแห่งสมรภูมิ หนักแน่น ทรงพลัง ทุกท่วงท่า เต็มไปด้วยความสง่างาม เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรีของยอดขุนพลผู้เกรียงไกรที่กำลังกระโจนหาเหยื่อ ขณะนั้นเอง ฝีเท้าเบา ๆ ขององค์ชายน้อยหลงจิ่นอวิ๋นก็ก้าวเข้าลานและหยุดลงโดยไม่รู้ตัว เขาถือถ้วยโอสถอุ่น ๆ แนบอก แนวคิ้วเล็กขมวดราวครุ่นคิด ก่อนจะแหงนหน้ามองภาพตรงหน้าเห็นบิดากำลังวาดกระบวนดาบ ดวงตาของเด็กน้อยวาววับด้วยความสนใจ ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีก็รีบยกถ้วยยาขึ้นบังหน้า ทำทีไม่ใส่ใจนัก พลางพึมพำเสียงเบา“ฝึกเพลงดาบหรือ... มีสิ่งใดน่าพิศวงถึงเพียงนั้นกัน กระบวนท่าอะไรพรรค์นี้… ใครเขาจะอยากฝึกกันเล่า…” เสียงพึมพำเบาๆ ดังพอได้ยิน แต่แม้ปากจะว่าเช่นนั้น หากฝีเท้ากลับหยุดนิ่งไม่ยอมก้าวผ่าน ร่างเล็กยืนแน่นิ่งราวกับถูกตรึงไว้ด้วยแรงดึงดูดจากกระบี่ในมือพระบิดา ไม่อาจถอนสายตาได้เลย