All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ภายในเรือนฝ่ายในของตระกูลหลี่ หลังเสร็จสิ้นพิธีในท้องพระโรง กลิ่นดอกไม้หอมอบอวลในอากาศ คล้ายจะกลบกลิ่นความคับแค้นของสองสตรีที่นั่งตรงข้ามกันไม่มิดหลี่ซุนเหม่ยนั่งตัวตรง ในมือยังคงถือพัดที่แทบจะขาดจากการปัดอย่างแรง เงาพลิ้วของพัดสะท้อนเงาใบหน้าที่งดงามแต่งแต้มด้วยความขุ่นเคืองอย่างชัดเจน“พวกเราคือบุตรีของเสนาบดีใหญ่ทั้งสองตระกูล มีอำนาจ มีหน้าตา มีวาสนา แล้วดูสิ นางผู้เดียวกลับทำให้ข้าเสียหน้าเช่นนี้” ความเเรงของพัดเพิ่มขึ้นตามแรงโทสะของคนพูด “องค์ชายสามกล้าปฏิเสธข้าต่อหน้าฝ่าบาท กล้าหักหน้าข้าต่อหน้าผู้คน” นางเอ่ยเสียงสูง ใบหน้าแดงก่ำ “ทั้งที่ตอนข้าเข้าเฝ้า เขายังจ้องมองข้าราวกับจะกลืนกินอยู่แท้ ๆ” “พี่หญิง อย่าเพิ่งเสียงดังนัก” หานลี่เยี่ยนที่นั่งอยู่ด้านข้างกล่าวเบา ๆ แต่ในน้ำเสียงมีความไม่พอใจไม่แพ้กัน“ข้ารู้สึกเหมือนถูกตบหน้า ต่อหน้าทั้งราชสำนัก” หานลี่เยี่ยนกล่าวเสียงเย็น ริมฝีปากที่เคยแต้มรอยยิ้มยามออกงานบัดนี้แน่นสนิทเป็นเส้นตรง “ข้าเองก็อับอายจนไม่อยากเงยหน้ามองใคร องค์ชายปฏิเสธพวกเราด้วยเหตุผลแค่ว่า ไม่อยากทำให้พระชายาเสียใจ น่าขันนัก เพียงเพราะนางงดงามขึ้น” “องค์ชายสา

บรรยากาศที่อึมครึมจากบทสนทนาเมื่อครู่ ยังไม่ทันคลี่คลาย เสียงฝีเท้าบางเบาก็ดังขึ้นจากหน้าประตู “ขออภัยที่ขัดจังหวะ” เสียงนุ่มนวลนี้ชัดเจนและอ่อนโยนสำหรับคนฟัง ไป๋ลี่เยว่หันกลับไป ก่อนจะรีบยอบตัวลงประสานมือคำนับ “เสด็จแม่เสด็จมาด้วยพระองค์เอง หม่อมฉันถวายพระพรเพคะ” หลงเจิ้งหยางเองก็หันไปยิ้มเจื่อนๆ ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือให้พระมารดา ก่อนจะค้อมศีรษะทำความเคารพ ฮองเฮาทรงโบกพระหัตถ์เบา ๆ “ไม่ต้องมากพิธี ข้าแค่เห็นว่าใกล้เวลาอาหารแล้ว จึงคิดจะมาชวนเจ้าไปทานข้าวด้วยกัน” พระนางหันไปมองโอรส แล้วแย้มพระสรวลให้ “และบังเอิญลูกชายตัวดีของข้าก็อยู่ที่นี่พอดี ไม่กินพร้อมกันเลยเล่า องค์ชาย” “เช่นนั้นกระหม่อมไม่เกรงใจแล้วนะพ่ะย่ะค่ะเสด็จแม่ ลูกกำลังหิวพอดี” หลงเจิ้งหยางตอบพร้อมรอยยิ้มนึกขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เข้าใจเขา และหวังจะได้ใกล้ชิดใครบางคน “หม่อมฉัน…” ไป๋ลี่เยว่ลังเลเล็กน้อย สายตาเหลือบไปมองหลงเจิ้งหยาง นางอยากปฏิเสธที่จะร่วมโต๊ะเสวย แต่ฮองเฮามาเชิญด้วยองค์เอง ยากที่จะหาข้ออ้างได้ ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมเงาร่างเล็กปรากฏขึ้น หลงจิ่นอวิ๋นเดินเข้ามาในห้องโถงด้วยท่าทางสงบ

“ใช่ๆ งามละมุนอย่างไม่ต้องแต่งแต้ม เป็นความงามที่ดึงดูดสายตาโดยมิรู้ตัว งามแบบที่สะกดใจผู้คนทั้งตำหนักโดยไม่ต้องออกแรงใดเลย เจ้าเห็นด้วยกับข้าไหม ซิวหรง” ไทเฮาตรัสอย่างชมชอบ น้ำเสียงชัดเจนเจือเมตตาไป๋ลี่เยว่เพียงยกมือประนมอย่างนอบน้อม ไม่เอื้อนเอ่ยอวดอ้าง ไม่กล่าววาจาใด ใบหน้าที่ราบเรียบคล้ายหิมะบนยอดเขา ยิ่งเรียบ ยิ่งงาม เสน่ห์ที่เปล่งประกายจากความเงียบ กลับทำให้ผู้คนต้องเหลียวมองไม่อาจละสายตาได้ฝั่งหนึ่ง “ซิวหรง” ซ่านกงแห่งตำหนักฉือหนิง ญาติห่างๆ ของไทเฮา ผู้รับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่วัยเยาว์ ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง กลับขบกรามแน่นเงียบ ๆ แต่มุมปากกระตุกเล็กน้อย แม้ใบหน้าเรียบเฉย แต่หางตาแฝงแววเย็นชาอย่างกดกลืน“เพคะ พระชายาสามทรงงามสง่าจริง ๆ องค์ชายน้อยก็ทรงฉลาดยิ่งนัก” ซิวหรงเอ่ยเสียงเรียบ ขณะรินชาลงถ้วยของไทเฮา เสียงชานั้นไหลเบาแต่ใจของนางกลับปั่นป่วน นางยิ้มมุมปากแต่รอยยิ้มบางของนางมิได้ถึงดวงตา ภายในใจกลับแอบสั่นไหวด้วยความไม่พอใจและความริษยาในใจของนางเดือดพล่าน ภาพหญิงสาวตัวกลมในชุดเจ้าสาวแน่นจนจวนปริ ยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ซิวหรงจำได้ดีว่านางผู้นั้นเคยเป็นเพียงบุตรีขุนนางเก่า

ซิวหรงเดินจากมาอย่างสง่างาม แต่ในอกกลับเดือดพล่านนางกัดฟันแน่น ดวงตาฉ่ำวาวราวจะคลอด้วยหยาดน้ำ'บานเพื่อดอกเหมยอีกดอกหนึ่งอย่างนั้นหรือ'มือบางบีบชายแขนเสื้อแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย ขณะจิตใจแผดเผาด้วยทั้งความริษยาและความหวังที่ยังไม่ยอมมอดดับลงง่าย ๆแต่แล้ว ในห้วงขณะที่นางกำลังจมอยู่กับความคิดอันปวดร้าว สายตากลับเหลือบเห็นเงาร่างหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาทางด้านข้างของสวน สตรีผู้เป็นเงาในใจขององค์ชายสาม ผู้เดียวที่เขาเอ่ยว่า “ใจของเขาเบ่งบานเพื่อ”เสื้อคลุมขาวสะอาดตา ผมยาวถูกรวบไว้อย่างเรียบง่าย ท่วงท่าแม้จะเงียบสงบ แต่กลับสง่างามเกินกว่าใครจะละสายตาได้ไป๋ลี่เยว่ดวงตาของซิวหรงพลันวาววับในบัดดล ริมฝีปากนางคลี่ยิ้มจาง ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หยุดฝีเท้าลง พลิกกายเล็กน้อยเข้าหาทิศทางลมที่พัดโชยมา ปลายนิ้วเรียวแตะที่หางตา แล้ว…“อ๊ะ”เสียงตกใจเบาๆ ดังขึ้น ขณะร่างบางเอนเอียงเล็กน้อย มือเรียวยกขึ้น ปลายนิ้วกดปิดดวงตาราวกับกำลังเจ็บแสบจนลืมไม่ขึ้น“องค์ชายสาม หม่อมฉันขออภัยเพคะ อยู่ๆ ก็เหมือนมีฝุ่นปลิวเข้าตา ชะ ช่วยหม่อมฉันด้วย”น้ำเสียงสั่นไหว เจือความตื่นตกใจของนางเรียกให้หลงเจิ้งหยางชะงัก และหันขวับทันที

ภายในตำหนักฉือหนิง แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านม่านโปร่งบาง คลุกเคล้ากลิ่นหอมของดอกเหมยแห้งที่วางอยู่ในถ้วยหยกข้างที่ประทับ ไทเฮาทรงประทับอยู่กลางห้องด้วยพระพักตร์อิ่มเอิบ ดวงเนตรทอดมองออกไปยังสวนที่พลิ้วไหวด้วยสายลมอ่อน “ซิวหรง” พระสุรเสียงนุ่มนวลดังขึ้น พลางหันพระพักตร์ไปยังสตรีผู้ยืนอยู่ด้านข้าง “เพคะ ไทเฮา” ซิวหรงยอบกายรับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานเช่นเคย “ช่วงบ่ายพระชายาสามกับองค์ชายน้อยจะมาทูลลาข้าก่อนกลับจวนในวันนี้ เจ้าไปเตรียมของขวัญไว้ให้พวกเขาด้วยเถิด ขนมที่องค์ชายน้อยโปรด แล้วก็กล่องหยกขาวแกะลายดอกเหมยที่ข้าเก็บไว้ในห้องเครื่องลับนั่นเตรียมเอาออกมาให้พระชายาด้วย” ซิวหรงชะงักไปชั่วครู่ ความแปลบวาบแล่นขึ้นในอก กล่องหยกขาวที่ไทเฮาทรงเก็บรักษาไว้มิยอมยกให้ใครแม้แต่ข้าคนที่ใกล้ชิดที่สุด ในนั้นมีผ้าคลุมไหล่ไหมบางจากเมืองซูโจวที่หายากยิ่ง ซิวหรงเห็นครั้งแรกก็ถูกใจและหวังว่าสักวันไทเฮาจะประทานให้นาง แต่กลับจะมอบให้นางผู้นั้น “นอกจากนี้” ไทเฮายกพระหัตถ์ชี้ไปยังกล่องไม้หอมเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะ “เครื่องประดับผมทองคำฝังไข่มุกชุดนั้น ของหมั้นที่ฮ่องเต้องค์ก่อนเคยมอบให้ข้าเมื่อยังเยาว์วัย ข้าอ