All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ภายในท้องพระโรงใหญ่แสนโอ่อ่า ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังแท่นบัลลังก์มังกรทองอร่ามที่ฮ่องเต้ทรงประทับอยู่เบื้องบน พระพักตร์ของพระองค์ประดับด้วยรอยยิ้มสรวลอ่อนโยน ทว่าพระเนตรกลับคมกริบราวพญาอินทรีที่จับตาทุกคนในท้องพระโรงอย่างทั่วถึงเสียงฆ้องดังก้องกังวานสามครั้ง เป็นสัญญาณเริ่มพิธีถวายของขวัญอันเป็นธรรมเนียมประจำราชสำนักต้าเฉิง“ถวายของขวัญ” เสียงขันทีอาวุโสดังขึ้น พลันเหล่าขุนนาง ขันที และนางกำนัลที่รับหน้าที่ลำเลียงของขวัญต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียง พระโอรสพระธิดาแต่ละพระองค์ต่างผลัดกันก้าวออกมาเบื้องหน้าพระพักตร์อย่างงามสง่าองค์หญิงใหญ่ หลงซิ่วหนาน พระธิดาพระองค์โตในฮองเฮา ก้าวออกมาเป็นลำดับแรก สวมฉลองพระองค์อาภรณ์ปักลายหงส์รำแพนสีชมพูทอง ระยิบระยับยามต้องแสงเทียน ในมือทรงถือตลับหยกแกะสลักเล็กๆ“ฝ่าบาทเพคะ ลูกขอถวาย ผงโอสถหยกเจิ้งอวิ๋น ซึ่งบรรจุอยู่ในตลับหยกชั้นเลิศนี้ เป็นตำรับลับที่สืบทอดมาแต่ราชสกุลหยกหยางมาหลายชั่วอายุคน ผงโอสถนี้ผสมน้ำมันเก๋ากี้ โสมป่า และสารสกัดจากหงอนไก่ทะเลทราย เมื่อดื่มเพียงครั้งเดียว ย่อมช่วยฟื้นฟูหยินหยาง บำรุงเลือดลม รักษาอาการเหน็บชา และลดความเม

หลังจากพิธีถวายของขวัญเสร็จสิ้น บรรยากาศยังคงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น เสนาบดีหลี่และเสนาบดีหานขุนนางผู้ทรงอิทธิพลทั้งสอง ต่างก็มองหน้ากันเหมือนหยั่งเชิง ก่อนที่เสนาบดีหานจะก้าวออกมากลางท้องพระโรง โค้งคำนับต่อเบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้ด้วยความเคารพ “ฝ่าบาท พ่ะย่ะค่ะ บุตรีของกระหม่อม หานลี่เยี่ยน ได้ฝึกฝนนาฏศิลป์เหมยฮวาอู่มาเป็นเวลานาน วันนี้นางปรารถนาที่จะถวายการแสดงระบำดอกเหมย เพื่อเป็นเกียรติและถวายพระพรแด่ฝ่าบาท ขอพระองค์โปรดประทานอนุญาตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีหานทูลขออนุญาต ขึ้นด้วยเสียงหนักแน่นเปี่ยมความภาคภูมิใจ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจในความสามารถของบุตรี ฮ่องเต้พยักพระพักตร์เล็กน้อยเพื่อเป็นการอนุญาต ท่ามกลางสายตาของแขกเหรื่อทั่วท้องพระโรง ทันใดนั้น หานลี่เยี่ยนก็ก้าวออกมาจากกลุ่มสตรีอย่างสง่างาม นางสวมอาภรณ์แพรไหมสีชมพูอ่อนที่ปักลายดอกเหมยด้วยดิ้นทองวิจิตร ใบหน้างดงามละมุนดั่งบุปผาแรกแย้ม ประดับด้วยรอยยิ้มละไมที่เปล่งประกายอย่างมั่นใจและอ่อนหวานเสียงขลุ่ยไพเราะบรรเลงขึ้นอย่างนุ่มนวล พร้อมจังหวะกลองเบาๆ ที่ค่อยๆ พาอารมณ์เข้าสู่ความงดงามอ่อนช้อย หานลี่เยี่ยนเริ่มร่ายรำด้วย

“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมากของขวัญจากฮองเฮาช่างล้ำค่ายิ่งนัก”ขุนนางและแขกเหรื่อต่างพยักหน้าเห็นด้วย กระซิบกระซาบถามไถ่กันว่า นางเป็นใคร เป็นองค์หญิงมาจากแคว้นใด ทุกคนต่างตกตะลึงยิ่งขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าที่งดงามของนางที่หาสตรีใดเทียบได้ยากบรรยากาศในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความประทับใจและความชื่นชมต่อการแสดงอันวิจิตรนี้“หม่อมฉันยังมีการแสดงพิเศษอีกหนึ่งชุดให้พระองค์ได้ทอดพระเนตรเพคะ” สิ้นเสียงฮองเฮาทันใดนั้น เด็กชายตัวน้อยผู้หนึ่ง ค่อยๆ เดินออกมาจากด้านหลังบัลลังก์พระที่นั่งสายตาทุกคู่จับจ้องไปยังเด็กชายวัยประมาณห้าขวบที่ก้าวออกมากลางท้องพระโรง เขาสวมชุดผ้าไหมสีทองอ่อนขลิบฟ้า ปักลายมังกร ผมดำขลับถูกรวบไว้เรียบร้อยในมงกุฎหยกจิ๋ว ใบหน้าขาวผ่องประดับด้วยดวงตากลมโตที่เปล่งประกายความมั่นใจไม่เว้นแม้แต่องค์ชายสามหลงเจิ้งหยางที่จ้องหน้าเด็กน้อยอย่างตกตะลึง เด็กคนนี้มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร หัวใจเขาทำงานหนักมาก เมื่อยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้เหมือนเขามาก“นั่น เด็กน้อยผู้นั้นเป็นพระโอรสของพระองค์ไหนถึงได้ออกมาจากด้านหลังบัลลังก์ได้”“อายุยังเยาว์วัยแท้ๆ เหตุใดจึงดูสง่างามถึงเพียงนี้”องค์ชายน

หลงเจิ้งหยางอยากจะเดินเข้าไป ยืนเคียงข้างแล้วประกาศให้ทุกคนรู้ว่านี่คือ “พระชายาของข้า” และ “โอรสของข้า”หลงเจิ้งหยางขยับเท้าช้า ๆ ก้าวออกมาจากกลุ่มราชวงศ์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง สองเท้าขยับเข้าไปใกล้ ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทันใดนั้น“องค์ชายหลงเจิ้งหยาง พ่ะย่ะค่ะ”เสียงหนึ่งขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา ก่อนที่เงาสองเงาจะก้าวมาขวางหน้าเสนาบดีหลี่และเสนาบดีหาน เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม และกิริยาที่นอบน้อม แววตาแฝงความคาดหวังอย่างไม่ปิดบัง“กระหม่อมทั้งสองอยากจะทูลถามเรื่อง การรับพระชายารองหรือสนมเอกพ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีหลี่เปิดฉาก“บัดนี้พระชายาไป๋ลี่เยว่ก็เสด็จมาอยู่ ณ ตรงนี้แล้ว”“แม้นจะต้องรับพระสนมสักคนสองคน ก็ถือว่าดีต่อราชสกุล พระชายาน่าจะทรงเข้าพระทัย”หลงเจิ้งหยางเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาที่เคยมุ่งมั่นกลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง สายตาเหลือบมองไปยังไป๋ลี่เยว่กับหลงจิ่นอวิ๋น เขาไม่อยากฟังเรื่องพระสนมอะไรในตอนนี้เขาต้องการเพียงจะเดินเข้าไปหาพระชายาและพระโอรสของตน แต่เสนาบดีทั้งสองกลับยังคงรุมเร้าไม่หยุด“องค์ชายท่านมิกล่าวอันใด หรือว่าไม่พอใจ” เสนาบดีหลี่เริ่มมีสีหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นความลังเล“ห

หลงเจิ้งหยางกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มองพระชายาอย่างเงียบงัน บางที ความรักที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การเอ่ยขออีกครั้ง แต่อยู่ที่การไม่ทำลายมันตั้งแต่แรก แต่เขาไม่ยอมแพ้เด็ดขาด มือเขากำแน่น นัยน์ตาสั่นไหวขณะเอ่ย “ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากไป ข้าจะไม่ให้ใครแทนที่เจ้า ไม่ใช่เพราะข้ากลัวเจ้าหรือเพราะลูก แต่เพราะข้าอยากจะใช้ชีวิตครอบครัวที่มีแค่ข้ากับเจ้า ข้าชอบผัวเดียวเมียเดียว ไม่ได้อยากเป็นบุรุษหลายบ้าน” ดวงตาไป๋ลี่เยว่สะท้อนไหวเล็กน้อย แต่เพียงครู่เดียวก็หายไป นางไม่ขยับ ไม่แม้แต่จะเอื้อมมือกลับ แต่กลับกล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนเบาแต่ชัดเจน “พระองค์ควรพิสูจน์ ไม่ใช่ด้วยถ้อยคำในวันนี้ แต่ด้วยการกระทำตลอดไป หม่อมฉันอาจให้อภัยได้ แต่จะไม่ลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นเพคะ” คำพูดนั้นไม่ใช่ดาบ แต่เป็นตรวน ตรวนที่หลงเจิ้งหยางรู้ตัวว่าต้องพิสูจน์ด้วยทั้งชีวิตว่า เขายังคู่ควรจะได้รับความรักจากนาง เสียงในท้องพระโรงเงียบสนิท แม้แต่ขุนนางที่ยืนอยู่อีกฝั่งก็ยังไม่กล้าขยับตัว ฮ่องเต้เองทรงทอดพระเนตรไป๋ลี่เยว่ด้วยแววตาทึ่งปนชมชอบ ราวกับเพิ่งได้เห็นความงามอันแท้จริงที่ซ่อนอยู่ภายใน