All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

ณ ท้องพระโรง วังหลวง ที่จัดให้มีงานเลี้ยงฉลองชัยชนะศึกสงคราม แต่สำหรับหลงเจิ้งหยางเหมือนงานนัดดูตัวเสียมากกว่า เมื่อเหล่าขุนนางต่างก็พาบุตรสาวมาถวายตัวให้เขามากมาย ตั้งแต่ที่หลงเจิ้งหยางก้าวเข้าสู่ท้องพระโรง เหล่าขุนนางและสตรีต่างมองเขาด้วยความชื่นชมและคาดหวัง ฮ่องเต้ที่ประทับบนบัลลังก์ ทรงมีพระพักตร์อิ่มเอิบด้วยความพอพระทัย“องค์ชายสาม เจ้าก็ได้เห็นสตรีที่มาในงานวันนี้แล้ว เจ้าถูกใจใครบ้างหรือยัง” ฮ่องเต้ทรงตรัสถาม“กระหม่อม ยังไม่ได้ทำความรู้จักใครเลยพะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”“เช่นนั้นก็ขอให้คุณหนูแต่ละจวนออกมาให้องค์ชายได้ทำความรู้จักได้หรือไม่”หลงเจิ้งหยางกวาดสายตามองสตรีแต่ละนาง แม้จะไม่ได้ใคร่ครวญเรื่องสมรส แต่เขาเข้าใจว่าหากต้องมีพระชายา นางผู้นั้นต้องสามารถอยู่เคียงข้างเขาในอนาคตได้ขุนนางหลี่ก้าวออกมาข้างหน้า พลางประสานมืออย่างมั่นใจ “ฝ่าบาท บุตรีของกระหม่อม หลี่ซูเหม่ย เป็นสตรีผู้สง่างาม รอบรู้ตำราพิชัยสงคราม นางมิใช่เพียงสตรีงดงาม แต่ยังสามารถเป็นคู่คิดที่ดีให้แก่แม่ทัพพ่ะย่ะค่ะ”หลงเจิ้งหยางมองหลี่ซูเหม่ย หญิงสาวในอาภรณ์สีฟ้าอ่อน นางมีใบหน้าหมดจด ท่วงท่าสง่างาม แม้สายตานางจะอ่อนโยน

“ช้าก่อน เพคะ” เสียงในท้องพระโรงเงียบลงทันที ทุกสายตาหันไปมองพระนาง “แม้องค์ชายหลงเจิ้งหยางจะมีสิทธิ์เลือกชายา แต่เรื่องนี้จะกระทำโดยพลการมิได้” พระสุรเสียงของฮองเฮาอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจ “มีเหตุใดหรือ ฮองเฮา” ฮ่องเต้ทรงถาม ฮองเฮาทรงทอดพระเนตรพระโอรสก่อนจะตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เพราะองค์ชายสามมีพระชายาอยู่แล้วเพคะ” หลงเจิ้งหยางนิ่งค้างไปชั่วขณะ ก่อนที่พระเนตรของเขาจะเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “พระชายา” ทันใดนั้น ภาพในอดีตที่เขาเคยลืมเลือนก็ผุดขึ้นมาในห้วงสติ ภาพของสตรีร่างอ้วนกลมในอาภรณ์แต่งงานสีแดงสด ใบหน้านางเต็มไปด้วยไขมันและน้ำตา สตรีที่วางยากำหนัดเพื่อให้เขาร่วมหอในคืนแต่งงาน จนเขาทนความอัปยศไม่ไหว ต้องหันหลังให้และเดินจากไปหลังคืนแต่งงาน เขาต้องอาสาออกไปรบหนีความจากอดสูนั้น ข้างในอกขององค์ชายสามเต้นระรัว มือสองข้างกำแน่นโดยไม่รู้ตัว “องค์ชายสามเจ้าแต่งงานแล้ว แม้เจ้าจะต้องการรับสตรีใหม่เป็นพระสนม เจ้าก็ต้องได้รับความเห็นชอบจากพระชายาก่อน” ฮองเฮาตรัสด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงแววเฉียบขาด “เช่นนั้น เจ้าคงต้องไปขออนุญาตจากนางเสียก่อน พระชายาไป๋ลี่เยว่” คำพูดของฮองเฮา

“ท่านแม่”เสียงสั่นเครือของเด็กน้อยดังขึ้นอย่างไม่อาจอดกลั้นได้อีก“ช่วยบอกข้าที องค์ชายสาม ที่ว่านี้ คือท่านพ่อของข้าหรือไม่” ไป๋ลี่เยว่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ หลงจิ่นอวิ๋นรู้สึกเหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ความรู้สึกเจ็บปวดใจตีตื้นขึ้นในอก องค์ชายสาม บุรุษที่เขาเผลอชื่นชม องค์ชายสาม บุรุษที่เขาเคยคิดจะให้มาจีบท่านแม่แต่ตอนนี้ บุรุษผู้นั้นคือคนเดียวกับที่ทอดทิ้งท่านแม่ของเขาไป และไม่เพียงเท่านั้น บุรุษผู้นั้นกลับมาตอนนี้เพียงเพื่อที่จะขอหย่า และแต่งสตรีอื่นเข้ามาแทนที่ท่านแม่ของเขา เด็กน้อยกำมือแน่น ดวงตาสั่นระริกไปด้วยความผิดหวัง “เสี่ยวเป่า” เสียงของไป๋ลี่เยว่อ่อนโยน “เจ้าคิดว่าอย่างไร ถ้าท่านพ่อเจ้าขอแยกทางกับแม่” หลงจิ่นอวิ๋นกำมือแน่นขึ้น ริมฝีปากเม้มสนิท ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเกินวัย “ถ้าเช่นนั้น เขายังไม่มีค่าพอให้ข้าเรียกว่าท่านพ่อ” ไป๋ลี่เยว่หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ นางลูบศีรษะของบุตรชายพลางคิดว่า หากบุรุษผู้นั้นได้ยินคำพูดนี้จากพระโอรสแท้ๆ ของตนเอง เขาจะมีสีหน้าเช่นไร แต่ตอนนี้ คนที่เจ็บใจที่สุดไม่ใช่นาง กลับเป็นหลงจ

“ทำไมจะจำไม่ได้ ข้าชื่อหลงจิ่นอวิ๋น”เด็กชายประกาศอย่างภาคภูมิใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของหลงเจิ้งหยางทันทีที่เด็กน้อยเสียรู้เขา ก่อนที่ร่างสูงจะชะงักไปเล็กน้อย“หลง” ดวงตาของเขาวูบไหวไปชั่วขณะ ใช้แซ่ ‘หลง’ เช่นเดียวกับเชื้อพระวงศ์ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังเด็กชายตรงหน้าอย่างไม่อาจละสายตาได้ ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ “เจ้าอายุเท่าไหร่”“ห้าขวบ”ห้าขวบ หลงเจิ้งหยางนิ่งงันไปชั่วขณะ ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวของเขาอย่างรวดเร็วแต่ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยถามอะไรเพิ่มเติม เสี่ยวจูสาวใช้ก็รีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“คุณชายน้อย ท่านต้องรีบกลับตำหนัก เอ่อ กลับจวนแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูรีบคว้ามือหลงจิ่นอวิ๋นไว้ ก่อนจะหันมาทำความเคารพองค์ชายสามอย่างลวกๆ “ขออภัยด้วยเพคะ นายหญิงของพวกเรารออยู่ พวกเราต้องกลับแล้ว”หลงเจิ้งหยางยื่นมือออกไปหมายจะรั้งตัวเด็กชายเอาไว้ “เดี๋ยว”แต่ทว่ากลับไม่ทันแล้ว เสี่ยวจูพาหลงจิ่นอวิ๋นวิ่งออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หลงเจิ้งหยางยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง แต่ในใจของเขา กลับไม่ได้สงบเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป บางอย่างเหมือน

ฝีเท้าขององค์ชายสามมุ่งตรงไปยังตำหนักของฮองเฮา แต่ยังไม่ทันถึงชานตำหนัก เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ดึงความสนใจของเขาให้หยุดชะงักเด็กชายผู้หนึ่งกำลังเดินผ่านลานตำหนักอย่างสง่างาม ท่ามกลางองครักษ์ชุดดำที่แวดล้อมคุ้มกันแน่นหนาสายตาของหลงเจิ้งหยางหรี่ลงช้า ๆ เด็กคนนั้น ใช่ เด็กคนเดียวกับที่เขาเจอในตลาดแต่วันนี้ เด็กน้อยในชุดไหมชั้นดี สีทองอ่อนขลิบฟ้า สวมมงกุฎหยกจิ๋วเหนือเรือนผมดำขลับ ดูสูงศักดิ์และมีรัศมีจนแตกต่างจากเมื่อครั้งก่อนหน้าราวฟ้ากับเหวใบหน้าเล็กนั้นสงบนิ่ง ดวงตาคู่นั้นคมเฉียบจนเขาไม่อาจละสายตาได้ “เด็กคนนั้นเป็นใคร” เสียงของเขาทุ้มต่ำและเย็นยะเยือก ขณะหันไปถามองครักษ์ชุดดำที่ยืนอารักขาอยู่ใกล้ที่สุด องครักษ์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนทำสีหน้าอึกอักอย่างเห็นได้ชัด “พระองค์ หมายถึง องค์ชายหลงจิ่นอวิ๋นหรือพ่ะย่ะค่ะ” “องค์ชาย หลงจิ่นอวิ๋น” ชื่อที่หลุดออกมานั้น ทำให้หลงเจิ้งหยางยืนนิ่งไปเพียงครู่ ก่อนจะทวนคำในใจด้วยความเคลือบแคลง “องค์ชายหลงจิ่นอวิ๋น” เขาย้ำช้า ๆ ด้วยเสียงที่แฝงแรงกดดัน “พะ พ่ะย่ะค่ะ หากเป็นพระโอรสน้อยที่เดินอยู่ตรงนั้น ก็คือองค์ชายหลงจิ่นอวิ๋น” “เขาเป็นลูกของผู้ใด” ครา