All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 21 - Chapter 30

หลงเจิ้งหยางยืนอยู่หน้ารถม้า ท่ามกลางสายลมเย็นยามเช้าของวันพระราชสมภพฮ่องเต้ วันนี้เขาตั้งใจจะลดตัวลงไปรับ ไป๋ลี่เยว่ ด้วยตนเองถึงตำหนักเย็น เพื่อพิสูจน์ความสงสัยในใจ และจบความสัมพันธ์ที่ไม่ควรมีมาตั้งแต่ต้น เขายอมละทิฐิ ลงแรงสั่งการให้เตรียมรถม้า เลือกชุดอย่างเหมาะสมสำหรับนาง เพื่อไม่ให้นางนำความอับอายมาให้เขา แม้ภายนอกจะเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยแรงขับดันจากความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ ตั้งแต่เห็นเด็กชายคนนั้นในตลาด เด็กที่มีแววตา คล้ายเขาเหลือเกิน ความรู้สึกไม่มั่นคง ความสงสัย และความโกรธที่กดเอาไว้ในอก มวนแน่นขึ้นทุกขณะ “นางอาจซ่อนอะไรไว้” เมื่อไปถึงตำหนักเย็น หลงเจิ้งหยางกลับต้องชะงัก บริเวณโดยรอบไม่ได้ทรุดโทรมหรือเต็มไปด้วยฝุ่นเขรอะอย่างที่เขาเคยคิด มันสงบ สะอาด และอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ เขาก้าวลงจากรถม้า สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะตวัดหางตามองไปยังบ่าวรับใช้ที่หน้าตำหนัก “พระชายาสามอยู่ที่ใด” เสียงเขาหนักแน่น ชัดเจน บ่าวรับใช้สะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีเกรงกลัวเมื่อจำเขาได้ “พะ... พระชายาเสด็จไปวังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” คำตอบนั้นทำให้หลงเจิ้งหยางชะงัก

ภายในท้องพระโรงใหญ่แสนโอ่อ่า ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังแท่นบัลลังก์มังกรทองอร่ามที่ฮ่องเต้ประทับอยู่เบื้องบน พระพักตร์ของพระองค์ประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่าพระเนตรกลับคมกริบราวพญาอินทรีที่จับตาทุกคนในท้องพระโรงเสียงฆ้องดังก้องกังวานสามครั้ง เป็นสัญญาณเริ่มพิธีถวายของขวัญอันเป็นธรรมเนียมประจำราชสำนัก“ถวายของขวัญ” เสียงขันทีอาวุโสดังขึ้น พลันเหล่าขุนนาง ขันที และนางกำนัลที่รับหน้าที่ลำเลียงของขวัญต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างพร้อมเพรียงพระโอรสพระธิดาแต่ละพระองค์ต่างผลัดกันก้าวออกมาอย่างงามสง่าองค์หญิงใหญ่ หลงซิ่วหนาน พระธิดาพระองค์โตในฮองเฮา ก้าวออกมาเป็นลำดับแรก สวมฉลองพระองค์อาภรณ์ปักลายหงส์รำแพนสีชมพูทอง ระยิบระยับยามต้องแสงเทียน ในมือทรงถือตลับหยกแกะสลักเล็กๆ“ฝ่าบาทเพคะ ลูกขอถวาย ผงโอสถหยกเจิ้งอวิ๋น ซึ่งบรรจุอยู่ในตลับหยกชั้นเลิศนี้ เป็นตำรับลับที่สืบทอดมาแต่ราชสกุลหยกหยางมาหลายชั่วอายุคน ผงโอสถนี้ผสมน้ำมันเก๋ากี้ โสมป่า และสารสกัดจากหงอนไก่ทะเลทราย เมื่อดื่มเพียงครั้งเดียว ย่อมช่วยฟื้นฟูหยินหยาง บำรุงเลือดลม รักษาอาการเหน็บชา และลดความเมื่อยล้าของพระวรกายได้เป็นอัศจรรย์ ขอฝ่าบาททรง

สิ้นพระดำรัส ฮองเฮาได้ปรบพระหัตถ์เบา ๆ ทันใดนั้น สตรีนางหนึ่งได้ก้าวออกมาจากด้านหลังพระที่นั่ง ในอาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ปักลายดอกเหมยสีเงิน ผ้าคลุมหน้าบางเบาสีขาวอ่อนพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหวของนาง เรือนผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นอย่างประณีตประดับด้วยปิ่นหยกงดงาม รูปหน้าของนางงามประหนึ่งเทพธิดา ดวงตาคมกริบเปล่งประกายราวกับดวงดาวเมื่อเสียงดนตรีเริ่มต้น นางก้าวออกมากลางท้องพระโรง ดาบเล่มยาวในมือของนางเปล่งประกายแวววาว นางโค้งคำนับอย่างงามสง่านางเริ่มร่ายรำด้วยท่วงท่าที่อ่อนช้อยและสง่างาม ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความมั่นใจและพลังที่ผสานกันอย่างลงตัวในคราเดียวดาบในมือขาวเคลื่อนไหวอย่างพลิ้วไหว รวดเร็วและแม่นยำ ท่วงท่าที่นางแสดงออกมานั้นอ่อนช้อยและทรงพลัง ผสมผสานระหว่างความอ่อนโยนและความแข็งแกร่งได้อย่างลงตัว นางหมุนตัวอย่างพลิ้วไหว ดาบในมือวาดลวดลายเป็นวงโค้งสวยงาม ทุกการเคลื่อนไหวของนางราวกับการเต้นรำของผีเสื้อกลางสายลม บางครั้งดาบเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วราวสายฟ้า บางครั้งก็ช้าลงดั่งสายน้ำไหล ผสมผสานกับเสียงพิณและขลุ่ยบรรเลงคลอเคลียอย่างน่าลุ่มหลงบรรยากาศภายในท้องพระโรงเงียบงัน ผู้ชมไม่ว่าจะเป็น

หลังจากแขกเหรื่อทยอยกลับจนหมดสิ้น บรรยากาศในท้องพระโรงใหญ่ก็เงียบสงบลง เหลือเพียงพระบรมวงศานุวงศ์ และข้าราชบริพารใกล้ชิดไม่กี่คนสองเสนาบดีเฒ่า ซึ่งรอจังหวะนี้มาเนิ่นนานสบตากันครู่หนึ่ง เสนาบดีหลี่กับเสนาบดีหาน ก็คุกเข่าลงเบื้องหน้าพระที่นั่งอย่างพร้อมเพรียงด้วยท่าทีเคารพ เพื่อทวงถามคำตอบที่ตนต้องการ ใบหน้ายิ้มแย้ม แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวังเจือเจตนาอันแยบยล“ทูลฝ่าบาท” เสียงของเสนาบดีหลี่เป็นฝ่ายเอื้อนเอ่ยก่อนอย่างเร่งร้อน“ถึงเวลาแล้วที่กระหม่อมจะขอทูลถามเรื่องการยินยอมให้องค์ชายหลงเจิ้งหยาง รับพระสนมหรือพระชายารองสืบสายเลือดให้ราชวงศ์ บัดนี้พระชายาเอกไป๋ลี่เยว่ก็อยู่นะตรงนี้ บุตรีของกระหม่อมและตระกูลหานต่างก็รอรับบัญชาอยู่พ่ะย่ะค่ะ”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” เสนาบดีหานรีบสนับสนุนทันที“บุตรีของกระหม่อมและตระกูลหลี่ต่างก็ได้รับการอบรมบ่มเพาะมาอย่างดี หากได้รับเกียรติครั้งนี้ สองตระกูลย่อมถวายงานรับใช้ราชสำนักอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ด้วยความภักดีอย่างสุดใจ ถือเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูลมิใช่น้อยพ่ะย่ะค่ะ”คำว่า “เกียรติแก่วงศ์ตระกูล” นั้นแม้จะพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพดูเหมือนถ่อมตน แต่ทุกผู้คนต่างรู้ดีว่า

ฮองเฮาทรงเหลือบพระเนตรไปยังเสนาบดีทั้งสองที่ยืนหน้าตึง นิ่งขึงจนคล้ายรูปปั้น ก่อนตรัสเสียงนุ่ม อ่อนโยน “เรื่องในวันนี้ นับว่าเป็นความเข้าใจผิดอันไม่คาดฝัน ทั้งสองท่าน อย่าได้ถือสาองค์ชายเลย เด็กหนุ่มเมื่อมีรักย่อมดื้อดึงบ้าง ข้าในฐานะพระมารดา จะขอชดเชยให้แทนลูกชายด้วยสิ่งเล็กน้อย ตามสมควร” นางพยักหน้าให้ขันทีประจำตำหนักซึ่งยกกล่องผ้าไหมประดับอัญมณีล้ำค่าไปมอบให้เสนาบดีทั้งสองเพื่อปลอบใจ “ข้าจึงได้จัดเตรียมผ้าไหมจากต้าหลัวไว้ให้ท่านทั้งสอง ไว้ใช้ในพิธีมงคลของครอบครัวในภายภาคหน้า หวังว่าจะรับไว้เป็นของปลอบใจ” น้ำเสียงของนางแฝงความละมุน แต่ทุกคำกลับเฉือนลึกไม่แพ้คมดาบ เป็นการขอโทษที่ไม่อาจปฏิเสธ แต่ก็เป็นการรักษาหน้าให้อีกฝ่ายพอถอยอย่างมีเกียรติ ของปลอบใจที่ถูกเตรียมการไว้ล่วงหน้ายื่นต่อหน้าเสนาบดีทั้งสอง เสนาบดีหลี่กับเสนาบดีหานรับของมาอย่างเสียมิได้ ด้วยสีหน้าที่ยังตึงเครียด ราวกับถูกบังคับให้กลืนเลือด แม้ไม่กล่าวคำตำหนิใดออกมา แต่ทุกคนในท้องพระโรงย่อมรู้ว่าทั้งสองไม่พอใจอย่างยิ่ง ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรทุกอย่างเงียบ ๆ เหลือบพระเนตรมองคนตัวการ ก่อนรับสั่งด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ “เจิ้