All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 71 - Chapter 80

“กลับ…ตำหนักเย็น” เขาทวนเบา ๆ แทบไม่เชื่อหูฮองเฮาส่งแย้มยิ้มบาง ดวงเนตรแฝงความเย้ยหยันอย่างชัดเจน“หากเจ้ายังมีใจห่วงหานางอยู่บ้าง ก็รีบตามไปเสีย ก่อนที่ใจอีกฝ่ายจะห่างเกินเยียวยา… จนมิอาจย้อนคืน”ถ้อยคำเหล่านั้นหาใช่การเตือนด้วยเมตตา แต่คือการตอกย้ำถึงสิ่งที่เขาทำพลาดไปโดยไม่อาจลบล้าง เสียงหัวเราะจากพระมารดา ทำเอาเขาขบกรามแน่น ถอนหายใจลึกด้วยความอ่อนล้าเขามาช้าไป…อีกแล้วครั้งหนึ่ง เขาเคยปฏิญาณว่าจะปกป้องนาง เชื่อมั่นในตัวนาง… ทว่าคำมั่นเหล่านั้นกลับถูกเขาเหยียบย่ำเองต่อหน้า การกระทำของเขากลับสวนทางกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง ...เสียงหัวเราะในเรือนด้านในดังขึ้นอีกครั้ง ดึงเขากลับจากห้วงคำนึงบัดนี้ ความหนาวเหน็บมิใช่จากลมค่ำยามเหมันต์ หากแต่เป็นความเยียบเย็นในหัวใจของบุรุษผู้ยืนอยู่ภายใต้ชายคาเรือนของตนเอง ยามสายตาปะทะสองแม่ลูกที่นั่งร่วมโต๊ะโดยมีเพียงรอยยิ้มและความอบอุ่นเฉพาะพวกเขา“ข้ามาเยี่ยมพวกเจ้า” เสียงของเขาแผ่วพร่า ทั้งโหยหา ทั้งสั่นไหวไป๋ลี่เยว่เพียงพยักหน้าเบา ๆ ประหนึ่งเพียงรับรู้ มิได้ตื่นเต้น มิได้ตัดพ้อ หากแต่มิได้ยินดีด้วยเช่นกัน “เพคะ” แล้วนางก็ตักซุปให้พระโอรสต่อด้วย

“แต่ข้าก็ห่วงเจ้ามากกว่า” ไป๋ลี่เยว่ชะงัก เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของนางสั่นระริกฉายแววลังเล“ตอนที่ข้าเห็นเจ้าก้าวออกมาเพียงลำพัง ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยข้อกล่าวหา… ข้าแทบคลั่ง อยากเข้าไปปกป้องเจ้าเสียเดี๋ยวนั้น” เสียงหลงเจิ้งหยางสั่นพร่า แต่หนักแน่น “แต่ข้าก็รู้ หากข้าเข้าไปโดยไร้หลักฐาน ก็เท่ากับข้าเหยียบเกียรติของเจ้าให้จมดินยิ่งกว่าเดิมด้วยมือข้าเอง”เขาเอื้อมมือไปแตะปลายนิ้วเรียวของนางเบา ๆ ดั่งเกรงว่าหากแรงเกินไป นางจะหลุดลอยหายไป“ข้าผิด ที่ลังเล… ข้าอาจไม่กล้าเชื่อเจ้าเต็มหัวใจในชั่วขณะนั้น แต่ไม่ใช่เพราะข้ารักซิวหรง… มิใช่เพราะข้าดูแคลนเจ้า หากแต่เพราะข้ากลัว…กลัวว่าหากเจ้าผิดจริง ข้าย่อมไม่อาจช่วยเจ้ารอดพ้นโทษทัณฑ์ได้เลย...”ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ ราวกับลมราตรีพลันหยุดพัด ก่อนที่เสียงของไป๋ลี่เยว่จะดังขึ้นอีกครั้ง เบาแต่ชัดเจนกรีดลึก“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันเข้าใจ…เข้าใจว่าต่อให้ถึงที่สุด ท่านก็ไม่คิดจะยืนอยู่ข้างหม่อมฉันอยู่ดี” ริมฝีปากนางคลี่ยิ้มบาง ราวบุปผาที่เบ่งบานท่ามกลางหิมะหนาว “เพราะอย่างไรเสีย ในสายตาของท่าน…หม่อมฉันก็เป็นเพียงสตรีที่ไร้ค่าที่ท่านรังเกียจ ผ

แสงตะเกียงในโถงหน้าตำหนักส่องแสงวูบไหว ดุจเปลวไฟเล็ก ๆ ที่กำลังต่อสู้กับสายลมยามราตรี เงาร่างของสองแม่ลูกทอดยาวบนพื้นไม้เรียบลื่นเงาวับ ไป๋ลี่เยว่กอดโอบบุตรชายแนบอก ก้าวเดินกลับห้องบรรทมอย่างเงียบงัน ม่านเงาของนางทาบทับความอ่อนโยนอบอุ่น หากแต่ภายในกลับซ่อนความเด็ดเดี่ยวไว้ โดยไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังก้าวตามมาอย่างเงียบงันเบื้องหลังนั้น ร่างสูงสง่าของหลงเจิ้งหยางก้าวตามอย่างเงียบงัน เงาร่างสูงสง่าคล้ายเป็นเพียงเงาตามติดมิห่าง สายตาคมดั่งเหยี่ยวจับจ้องทุกย่างก้าวของเขาไม่เคยละสายตาจากสองแม่ลูก ไม่ยอมละไปแม้เพียงชั่วขณะ“องค์ชายสามจะเสด็จไปที่ใดเพคะ” น้ำเสียงของไป๋ลี่เยว่เอ่ยขึ้นดังก้องเรียบเย็น โดยไม่หันกลับแม้แต่น้อย แต่อานุภาพแห่งคำเพียงประโยคเดียว กลับคล้ายมีคมดาบซ่อนอยู่ หลงเจิ้งหยางชะงักเล็กน้อย ก่อนแสร้งหัวเราะแผ่ว ๆ ราวปิดบังความอับจนถ้อยคำ ตอบอย่างทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ก็… เพราะทางมันมืด ข้าเกรงว่าพวกเจ้าจะเป็นอันตราย… ข้าก็เพียงเดินตามมาส่ง ลูกเมีย เข้านอนอย่างไรเล่า”แววตาของบุรุษผู้เคยเชิดเย่อหยิ่ง ทว่าบัดนี้กลับอ่อนโยนเจืออ้อนวอนจาง ๆ ราวกับบุรุษผู้สูงศักดิ์ต้องก้มหน้าขอความเมต

รุ่งสาง เสียงนกร้องแผ่วเบาจากนอกหน้าต่างปลุกเขาให้ลืมตาอีกครั้ง ฟ้ายามอรุณยังไม่สว่างเต็มที่ เงาจันทร์ยามปลายราตรีเลือนหายไปกับแสงแรกของวัน หลงเจิ้งหยางพลิกกาย ช้า ๆ ลุกขึ้นจากขอบเตียงที่นอนแอบพักอยู่เพียงเงียบงัน ดวงตาคมทอดมองสองแม่ลูกที่ยังคงหลับสนิท ก่อนย่องกลับออกทางเดิมอย่างระมัดระวังให้เงียบที่สุด เสียงฝีเท้าแทบมิได้ยินเมื่อถึงประตู…เขาหันกลับไปมองอีกครั้ง ริมฝีปากหยักขยับช้า ๆ ราวคำสัตย์ในใจตน“สักวัน…ข้าจะกลับไปนอนตรงนั้นเคียงข้างเจ้าอย่างเปิดเผย โดยไม่ต้องแอบซ่อนอีก”มือใหญ่ค่อย ๆ ผลักบานประตู แง้มเปิดออก แสงอ่อนของยามเช้าที่เริ่มลอดผ่านขอบม่านผืนบางแต่แล้ว…“…องค์ชายสาม” เสียงเล็กๆ แผ่วดังขึ้นในความเงียบ เสียงบานประตูขยับเบาๆ ทำให้หลงจิ่นอวิ๋นขยับตัวเล็กน้อย เด็กน้อยลืมตาช้าๆ ก่อนจะเหลือบไปยังเงาใหญ่ที่กำลังจะย่องออกจากห้องดวงตากลมโตของหลงจิ่นอวิ๋นจับจ้องเขม็ง เงียบงันชั่วครู่ ก่อนเสียงใส ๆ เอ่ยตามตรงหลงเจิ้งหยางสะดุ้งเล็กน้อย แต่รีบหันกลับมายิ้มกลบเกลื่อน “เสี่ยวเป่า…เจ้าตื่นแล้วหรือ ข้าแค่..”“ท่านแอบเข้ามานอนในห้องท่านแม่ข้า” เด็กชายลุกขึ้นพรวด เสียงนั้นมิได้ดังนัก

“แย่แล้ว.. ไหน่ไหน่ ท่านแม่ของข้า ยิ่งงดงามกว่าสตรีใดในใต้หล้านี้ ข้าจะไม่เสี่ยงเด็ดขาด” เจ้าตัวน้อยเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตากลับเข้มขึ้นอย่างจริงจัง ก่อนสูดหายใจลึก ก่อนหันไปมองพระบิดา “…เช่นนั้น…ข้ายินยอมให้ท่านอยู่ก็ได้ แต่...ห้ามเข้าใกล้ท่านแม่เกินสามก้าว” เสียงเล็กของหลงจิ่นอวิ๋นประกาศหนักแน่นยิ่งนัก เด็กน้อยกอดอกยืดขึ้น จ้องเขม็งไปทางพระบิดา “เสี่ยวเป่า” ไป๋ลี่เยว่รีบปรามเสียงอ่อน แต่เจ้าตัวน้อยยังคงยืดอกกอดอก สีหน้าเอาจริงไม่ถอย “เพื่อความปลอดภัยของท่านแม่ ข้าจำต้องยอม” หลงเจิ้งหยางหัวเราะในลำคอเบา ๆ ยกมุมปากเล็กน้อย มองพระโอรสด้วยแววตาเจือเอ็นดูในความหวงมารดา “เข้าใจแล้ว นายทหารน้อย… ข้าจะปฏิบัติตามคำสั่งเจ้าอย่างเคร่งครัด”ฮองเฮาทอดพระเนตรภาพเบื้องหน้าด้วยความพึงพระทัย ยามเห็นครอบครัวของพระโอรสอยู่พร้อมหน้า ก่อนตรัสทิ้งท้ายเสียงอ่อน “จงดูแลกันให้ดีเถิด… ครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้า ย่อมต้านภัยได้ดีกว่าอยู่ผู้เดียวเพียงลำพัง” สิ้นพระสุรเสียง ฮองเฮาก็ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม จากนั้นพระนางเสด็จจากไปพร้อมขบวนองครักษ์และขันทีที่พากันตามเสด็จ ทิ้งความเงียบงันไว้เบื้องหลัง หลังจากที