All Chapters of ร้ายรัก (พ่อของลูก): Chapter 101 - Chapter 110

ร้ายรัก(พ่อของลูก) บทที่ 102 นั ก ร บ"ขอบคุณ" ยูริกล่าวคำขอบคุณ โดยที่ไม่มองหน้าคนที่เธอใช้เขาเป็น background เมื่อสักครู่เลย เพราะเธอกำลังยิ้มให้กับโทรศัพท์แบบพึงพอใจ คนแบบพ่อต้องเจอแบบนี้บ้าง "หวังว่าคงเชื่อ"อึบ!"อุ๊ย? อืมมม??" ดวงตากลมเปิดกว้างขึ้นเมื่อถูกอีกฝ่ายจับร่างเข้าพิงกับผนังก่อนจะจูบ จนเธอตั้งรับไม่ทันถูกเขาจูบไปได้ครู่หนึ่งก่อนที่มือเรียวจะผลักร่างหนาให้ออกไป "อี๋!" หญิงสาวรีบยกแขนขึ้นมาเช็ดรอยจูบนั้นออกจากริมฝีปากได้จูบแล้วเขาก็หันหลังให้"เดี๋ยวนะ!" คนตัวเล็กรีบสาวเท้าเดินตามไปหยุดด้านหน้า ก่อนที่จะสะบัดมือ แต่จังหวะที่กำลังจะตบอีกฝ่ายถูกเขาจับมือไว้ได้ทัน "ปล่อย!"ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยก่อนที่จะปล่อย"เมื่อกี้คุณทำอะไร!""ไม่รู้เหรอว่ามันคือการจูบ""ฉันหมายถึงคุณทำแบบนั้นกับฉันทำไม""คุณคิดเหรอว่าถ้าขึ้นห้องด้วยกันผมจะทำแค่จูบ""ใครจะไปขึ้นห้องกับคุณ!""เมื่อกี้ได้ยินบอกเสี่ยคนนั้นว่าเปิดห้องไว้แล้วไม่ใช่เหรอ""เสี่ย?""ดูเสี่ยจะเป็นห่วงเธอนะ ไม่น่าทำร้ายจิตใจคนแก่เลย""มันเรื่องของฉัน ว่าแต่คุณฟังออก?" ตกลงเขาฟังออกหรือฟังไม่ออก เธอก็เรียกท่านว่าพ่อ แต่เขารู้ประโ

"คุณจะให้ฉันนั่งทำงานตรงไหนคะ""ถ้าไม่มีที่นั่งก็นั่งลงพื้นนั่นแหละ""มันไม่ใช่ที่นั่งทำงานนะคะ ถ้าคุณไม่ให้เกียรติฉัน​ คุณก็ให้เกียรติงานที่คุณทำด้วย""ปากเก่งนี่ เธอเป็นใคร" ชักจะสงสัยแล้วว่าผู้หญิงคนนี้มายังไง"แล้วแต่จะคิดเองสิคะ""คุณนักรบเป็นของฉัน เธออย่าฝันเฟื่องคิดจะมาแย่งเขาเด็ดขาด""อิอิ" ยูริเอามือมาปิดปากขำแบบมีจริตเล็กน้อย คงแบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าไม้กันหมา "คุณถามผู้ชายดูหรือยังคะ""แกรู้ไหมว่าฉันเป็นลูกของใคร!""คำถามยอดฮิตของประเทศเลยนะเนี่ย""แกหมายความว่ายังไง?""ขนาดคุณยังไม่รู้ว่าเป็นลูกของใครแล้วฉันจะรู้เหรอ" ยูริรู้ความหมายของคำนี้ดี และก็รู้ด้วยว่าจะตอกกลับคนประเภทนี้ยังไง"กรี๊ด!!" จูนถึงกับสติแตกเมื่ออีกฝ่ายตอกกลับได้ทุกดอกตอนที่จูนกรีดร้องคนที่ทำงานแถวนั้นต่างก็มองมา แต่จูนก็ดูจะไม่สนใจสายตาคนแถวนั้นแล้ว ..แต่ทันใดนั้นประตูห้องของนักรบก็เปิดออกมาเช่นกัน เพราะเขาได้ยินเสียงกรี๊ด"คุณนักรบคะ ผู้หญิงคนนี้..""คุณนักรบขาาา.." ประโยคนี้ก็คือยูริที่พูดเอง"ครับ" แต่นักรบเลือกหันมาขานรับยูริ"คุณนักรบเห็นมันดีกว่าจูนเหรอคะ" และมันยิ่งทำให้จูนไม่พอใจเอามากๆ"ที่

[ห้องเช่ารายวัน] หรือเรียกอีกอย่างว่าม่านรูด..ทีแรกว่าจะพาไปที่ที่ดีกว่านี้หน่อยแต่ไม่ไหวแล้ว แวะก่อนเลยณวัฒน์เคยพาผู้หญิงมาที่นี่ก็บ่อยครั้ง เพราะแต่ละทีที่เข้าสถานที่แบบนั้นมีติดรถมาเกือบทุกครั้ง"เหมือนที่นี่ไม่เปิดแล้วนะ" พอรถจอดก็ไม่เห็นพนักงานที่เคยวิ่งเข้ามาต้อนรับ แถมไฟก็เปิดแค่บางดวง"เมื่อเดือนที่แล้วกูยังมาใช้บริการที่นี่อยู่เลย""เดี๋ยวกูลงไปดูก่อนแล้วกัน" ขจรเกียรติเปิดประตูลงไปดูให้แน่ใจ เผื่อบางทีพนักงานอาจจะมองไม่เห็น"ข้างหลังมึงช่วยใจเย็นหน่อยได้ไหมวะ น้ำกูจะแตกแล้วเนี่ย" ได้ยินแค่เสียงกระแทกนิ้วก็รู้สึกเสียวแล้ว ณวัฒน์เปิดประตูลงจากรถไปดูอีกคน เพราะไม่อยากให้เสียเวลามากไปกว่านี้แล้ว"อื้ออ" ยูริสะดุ้งตอนที่เขาเพิ่มนิ้ว แหย่เข้ามาในร่องของเธอจากหนึ่งนิ้วเป็นสาม"ซี๊ดดด ไม่เบานะเรา" เห็นขาเรียวแยกออกให้กว้างกว่าเดิมเจ้าของนิ้วนั้นถึงกับกล่าวชม"โอ๊ย" แต่จังหวะที่เขาดันเข้ามามันเสียดสีกับเนื้อบางๆของเธอจนทำให้รู้สึกเจ็บ ที่เขาส่งเข้าไปถึงสามนิ้วเพราะอยากรู้ขนาดว่าของเธอจะรับได้แค่ไหนแต่มันกลับเรียกสติยูริให้กลับมา หญิงสาวรีบดันมือของเขาที่แหย่เข้ามาในร่องเล็กให้ออกไ

"ถ้าคุณใส่แล้วไม่กล้าออกจากห้องนี้คุณก็รออยู่ในนี้แหละค่ะ..ถ้าฉันทำความสะอาดชุดคุณเสร็จจะเอามาคืนให้" ตามแผนที่วางไว้เลย พอพูดจบพนักงานคนนั้นก็ออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า คิดว่าอีกฝ่ายนุ่งสั้นขนาดนั้นคงไม่กล้าออกมาเดินด้านนอกแน่แต่พนักงานคิดผิดเพราะสั้นกว่านี้เธอก็เคยใส่มาแล้ว ในระหว่างที่รอชุดเดิมยูริก็เดินตามเส้นทางที่เธอเดินมาและจำได้ว่าเขาเลี้ยวเข้าห้องไหน"ดื่มให้หมดสิคะ"เปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าเธอคนนั้นกำลังช่วยอีกฝ่ายยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม"........." ณิชาเห็นยูริกลับมาก็ไม่พอใจเอามากๆ ทำไมพนักงานพวกนี้ถึงปล่อยกลับมาได้ส่วนนักรบพอดื่มเหล้าแก้วนั้นหมดไปเขาถึงได้สังเกตดูว่าเธอไม่ได้ใส่ชุดเดิม แต่เขาก็ทำแค่มอง ไม่ได้ถามอะไร จนณิชารินเหล้าให้นักรบดื่มอีกแก้ว"พอก่อนครับหลายแก้วแล้ว""ถ้างั้นณิชาขอตัวครู่หนึ่งนะคะ"ณิชาคิดว่าจะออกไปตามพนักงานทำไมถึงปล่อยผู้หญิงคนนี้เข้ามาในห้องนี้ได้ยูริมองไปเห็นว่าแก้วเหล้าของเขาหมดแล้วเธอเลยหยิบแก้วเปล่ามาผสมเหล้าให้ใหม่ ก่อนจะส่งมันไปให้เขาผ่านไปสักพัก..นักรบก็รู้สึกร้อนรุ่มครั่นเนื้อครั่นตัว"อุ๊ย..คุณจะทำอะไร" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆ เขาก็เอื้อมมือม

"ตอนนี้เวลางานค่ะ" อุตส่าห์ทำใจมาแล้วแต่ก็ยังรู้สึกกลัวเขาอยู่ดี เพราะรู้สึกว่าเรื่องบนเตียงของเขาจะดุเดือดมาก จนทำให้ร่างกายของเธอแทบต้านทานไม่ไหว"ก็ไม่เห็นเป็นไร""ฉันไม่อยากเบียดเบียนเวลางานของบริษัท อดใจรอตอนเย็นหน่อยสิคะ" จะด้วยเพราะเขาฟังคำที่เธอพูดหรือว่าหนักที่อุ้มเธอนาน แต่ตอนนี้เธอเป็นอิสระยูริก็รีบถอยออกให้ห่างจากผู้ชายคนนี้ให้มาก "เครื่องดื่มคุณก็มีแล้วถ้างั้นฉันขอออกไปทำงานนะคะ"จังหวะที่ยูริหันตัวกลับไปทางประตู คนที่ยืนอยู่ด้านนอกก็เปิดประตูเข้ามา"เนคไทคุณเบี้ยวค่ะ" ยูริรีบเดินกลับเข้ามาหานักรบที่กำลังจะไปนั่ง"นี่เธอทำอะไร ถอยออกมาจากคุณนักรบนะ" จูนพูดพร้อมกับเดินไปกระชากตัวยูริให้ออกมา ตอนที่เธอถูกกระชากนักรบก็ไม่ได้ช่วยอะไร "ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตอยู่ อยู่ให้ห่างจากคุณนักรบ ออกจากบริษัทนี้ไปได้ยิ่งดี"ทั้งตอนที่ถูกกระชากและตอนที่ถูกขู่เอาชีวิต เขาไม่มีท่าทีว่าจะช่วยเธอเลย"เย็นนี้เจอกันที่เดิมนะคะ ยูริจะคอย" หญิงสาวโปรยยิ้มหวานให้คนที่ยืนมองมา ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแบบไม่สนใจคำขู่นั้น"คุณนักรบมองมันทำไมคะ" จูนหันกลับมายังเห็นสายตานักรบมองตาม"ผมจะทำงานออกไปได้แล้ว""