All Chapters of ร้ายรัก (พ่อของลูก): Chapter 81 - Chapter 90

เช้าวันต่อมา..>>{"ตกลงพี่จะมาวันนี้ไหมครับ"} {"ถ้าเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวพี่กลับ"}>>{"เสร็จธุระเลยได้ไหมครับพี่ ผมไม่รู้จะอธิบายให้ผู้บริหารอายุเยอะๆ พวกนี้เข้าใจได้ยังไงแล้ว"} ถ้าจะบอกว่าคนแก่พวกนี้เดี๋ยวมันก็จะฟังดูไม่ดี"เสร็จหรือยัง" เขตแดนหันไปถามคนที่อยู่ข้างๆ และเสียงก็ดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ที่กำลังคุยกับน้องชายอยู่>>{"พี่ว่าอะไรนะครับ"} {"แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่โทรกลับ"} พูดแค่นี้เขตแดนก็ตัดสายไป"โอ๊ยจะเอายังไงดีวะเนี่ย ยึดโชว์รูมนั้นแม่งมันเลยดีไหม""คุณว่าอะไรนะ""หือ?" แผ่นดินที่กำลังพึมพำกับโทรศัพท์รีบหันกลับไปมองด้านหลัง "คุณมาได้ยังไง""ขับรถมาไงคะ""ผมไม่อยากให้คุณขับรถเอง""ได้ค่ะ ถ้างั้นวันหลังเดี๋ยวฉันจะนั่งแท็กซี่มาแล้วกัน""มันไม่ใช่เรื่องนั่งรถอะไรมา คุณกำลังท้องอยู่นะมินนี่""อยู่บ้านฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรนี่คะ คิดถึงคุณด้วย""หือ?" ประโยคสุดท้ายพูดซะเขาตำหนิเธอไม่ลงเลย "แต่ผมก็กลับไปทานข้าวที่บ้านอยู่" นี่แหละเหตุผลที่เขากลับไปทานข้าวเที่ยงกับเธอ เพราะไม่อยากให้เธอมานั่งจับเจ่ารออยู่ที่บริษัท และไม่อยากให้นั่งรถบ่อยๆ ด้วย"ฉันขอแค่ช่วงที่กำลังท้อง ถ้าคลอดลูกแล้

"สวัสดีครับ" ฟีฟ่ายกมือขึ้นมาเกาศีรษะแบบเขินอายตอนเดินผ่านเข้ามาเห็นแม่ของมิ่งขวัญยืนอยู่ตรงทางขึ้นบันได"สวัสดี ไปไหนมาเหรอ" อัมพรรู้แผนการแล้วเพราะเขตแดนเป็นคนเล่าให้ฟัง และบอกเหตุผลด้วยว่าทำไมต้องทำแบบนี้"คือว่าผมออกไปซื้อไอ้นี่มาครับ" ฟีฟ่ายกถุงที่อยู่ในมือขึ้นให้ท่านได้เห็น และจังหวะนั้นหูถุงข้างหนึ่งก็หลุดจนของที่อยู่ในถุงหล่นตามลงไป"........" ถึงแม้อีกฝ่ายจะรีบหยิบ ของที่หล่นขึ้นมายัดใส่ถุง แต่อัมพรก็พอมองทันว่าของนั้นคืออะไร"ผมขอตัวก่อนนะครับ" ฟีฟ่ารีบวิ่งขึ้นชั้นบน คิดว่าจะให้เห็นแค่ถุงแล้วเชียวแต่ดันทำของในนั้นตก หวังว่าแม่เธอคงไม่คิดอะไรนะก๊อกๆ"ได้แล้วเหรอคุณ""ได้แล้วเปิดประตู""ฉันไม่ได้ล็อกห้อง เอาเข้ามาให้หน่อย" เสียงตะโกนมาจากด้านในพอฟีฟ่าเข้ามาถึงรู้ว่าเธอตะโกนมาจากในห้องน้ำ"ฉันออกไปไม่ได้คุณเอาเข้ามาให้หน่อยสิ"ฟีฟ่าเดินไปแล้วก็แง้มประตูเล็กน้อยก่อนที่จะยื่นผ้าอนามัยเข้าไปให้กับเธอพอจัดการทุกอย่างเสร็จมิ่งขวัญก็ออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่เห็นคนที่เอาผ้าอนามัยมาให้แล้วหญิงสาวรีบเดินตามออกมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ด้านนอกสงสัยจะเข้าห้องนอนไปแล้วก๊อกๆ"มีอะไรอีก" เสียงห้วน

หลังจากที่ราตรีจองโต๊ะและซื้อน้ำมานั่งรอ แต่คนที่ยืนต่อคิวซื้อก๋วยเตี๋ยวเมื่อสักครู่ก็ไม่ได้อยู่ที่เดิมแล้ว"ไปไหน?" ราตรียืนขึ้นกลัวว่าฟีฟ่าจะมองไม่เห็นตัวเอง แต่พอยืนขึ้นมองไปตรงที่เป็นโต๊ะของหัวหน้ากอล์ฟ ราตรีก็เห็นว่าฟีฟ่านั่งร่วมโต๊ะอยู่กับหัวหน้ากอล์ฟเธอไม่รอช้ารีบเดินตรงเข้ามาหา"มานั่งอยู่นี่เอง สงสัยพี่ไม่เห็นราตรีแน่เลยใช่ไหมคะ" ราตรีวางน้ำขวดนั้นลงข้างๆ ฟีฟ่า"นั่งด้วยกันไหมล่ะ" กอล์ฟเห็นว่าฟีฟ่าไม่พูดอะไรก็เลยเอ่ยชวน"ราตรียังไม่ซื้ออาหารเลยค่ะ ทีแรกคิดว่าพี่เค้าจะซื้อก๋วยเตี๋ยวมาเผื่อด้วย หน้าแตกเลย" ถ้าเป็นคนธรรมดาคงไม่กล้าพูดแบบนี้แต่กิริยาที่พูดออกมาเหมือนกำลังอายมากจากที่ไม่มองฟีฟ่ากรอกตามองขึ้นแต่ไม่ได้มองราตรี เขามองดูเพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ พวกเพื่อนๆ ก็มองมาที่เขาเหมือนกัน"ถ้างั้นราตรีขอไปซื้อข้าวแป๊บหนึ่งนะคะ" ราตรีรีบเดินไปต่อแถวรอซื้ออาหาร เธอเลือกร้านที่มีคนต่อแถวเยอะที่สุดผ่านไปเกือบสิบนาทีถึงได้อาหารและยกมาที่โต๊ะนั้น"ทานกันอิ่มแล้วเหรอคะ""เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็เข้างานแล้วรีบกินสิ" ประโยคนี้ฟีฟ่าเป็นคนพูด และก็ทำให้อีกฝ่ายมีรอยยิ้มออกมาได้ และคิดว่า

ร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัท"สั่งได้เลยค่ะป้า​ วันนี้ขวัญเลี้ยงเอง""คุณชื่อขวัญเหรอคะ""คะ?" มิ่งขวัญแปลกใจตั้งแต่ตอนอยู่บริษัทแล้ว เหมือนป้าไม่รู้จักเธอ พอได้ยินคำพูดประโยคเมื่อสักครู่แน่นอนเลยว่าป้าไม่รู้จัก ในบริษัทมีคนไม่รู้จักเธอด้วยเหรอ "ป้าเป็นพนักงานใหม่หรือคะ""ชะ ใช่จ้ะ""ถึงว่าขวัญไม่ค่อยคุ้นหน้าป้าเลย ป้าคงจะเพิ่งเข้าได้เดือนเดียวเองใช่ไหมคะเนี่ย" เพราะเธอไม่มาทำงานก็ปาเข้าไปเดือนกว่าแล้ว และในระหว่างที่คุยกับป้า​ มิ่งขวัญก็สั่งอาหารไปด้วย"หนูทำงานในบริษัทตำแหน่งอะไรหรือลูก""ตำแหน่งเหรอคะ ก็ทั่วไปนั่นแหละค่ะ" มิ่งขวัญกลัวว่าถ้าบอกไปว่าเธอเป็นผู้จัดการทั่วไปเดี๋ยวป้าก็จะเกรงใจไม่กล้าทานข้าวด้วยจังหวะนั้นอาหารก็ทยอยมาวางบนโต๊ะ"หนูมีแฟนหรือยังจ๊ะ""ขวัญเหรอคะ" จะเรียกว่าแฟนไหม..หรือว่าไม่ใช่"ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ลูกชายป้าก็มีแฟนแล้วล่ะ" จะผิดไหมถ้าจะบอกว่าเสียดาย อยากได้คนนี้เป็นสะใภ้ แต่คนไหนก็ได้ แค่ลูกชายยอมเปิดใจก็ดีแล้ว"ค่ะ" มิ่งขวัญรู้สึกเอ็นดูป้า ที่พูดมาคงอยากติดต่อเธอให้กับลูกชายหลังทานข้าวเสร็จมิ่งขวัญก็พาป้ากลับมาบริษัท"ขอบใจมากนะที่เลี้ยงข้าวคนแก

"เดี๋ยวนะคุณจะทำอะไร" หลังจากที่ท้าทายเขาจบ อีกฝ่ายก็เดินตรงเข้ามาจนเธอต้องรีบก้าวถอยหลัง"เมื่อกี้ได้ยินอยู่นะ" เพราะถึงแม้คำว่ากลัวที่ไหนจะออกจากปากเธอเพียงแค่เบาๆ แต่ในห้องเงียบมากทำไมเขาจะไม่ได้ยินมิ่งขวัญกรอกตามองซ้ายทีขวาทีเพื่อหาทางหลบเลี่ยง"คงหายแล้วมั้งประจำเดือน" ถ้านับจากวันที่เธอเป็นวันนี้ก็วันที่ห้าแล้ว เรื่องนี้ถึงแม้มันจะไม่เกิดขึ้นกับผู้ชาย เขาก็ได้ยินแม่พูดอยู่บ่อยๆ เรื่องที่เป็นประจำเดือน"คุณไม่รู้อะไร ประจำเดือนผู้หญิงมันมีตกค้างด้วย" เธอหมายถึงวันสุดท้ายที่คิดว่าประจำเดือนจะหาย แต่พอไม่ใส่ผ้าอนามัยเท่านั้นแหละ ไม่รู้ว่ามาจากไหนอีกบ้าง"ค้างได้แค่วันเดียว" และเรื่องนี้เขาก็รู้มาจากแม่อีกนั่นแหละ"คุณรู้ได้ยังไง""นี่ก็วันที่ 4 จะเข้าวันที่ 5 แล้ว""คงรู้เรื่องนี้มาจากแฟนเก่าสินะ" พออีกฝ่ายไม่ตอบใบหน้าคนที่ถามบึ้งตึงขึ้นมาจนเห็นได้ชัด"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ถ้ากลัวก็บอกว่ากลัว""ไม่กลัว""ได้.. งั้นก็เริ่มวันนี้เลย" มือหนาเอื้อมขึ้นมาแกะกระดุมชุดทำงานออก "ทำงานมาเหนื่อยๆ น้ำก็ยังไม่อาบ""ในห้องนี้มีห้องน้ำ""แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่""ก็ไม่ต้องใส่"เอาไงต่อดีล่ะเร