All Chapters of ร้ายรัก (พ่อของลูก): Chapter 111 - Chapter 120

"ต้องมีอะไรอธิบายแล้วล่ะ" จรัญเห็นว่านักรบเงียบไม่ยอมปริปากพูด ในเมื่อเขาเป็นคนดันให้นักรบขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ เขาก็เป็นคนเหยียบย่ำให้ตกต่ำได้เหมือนกัน ..ใช่แล้วจรัญก็คือบิดาของจูนผู้ที่ฝากงานให้นักรบได้ขึ้นมาเป็นผู้บริหารระหว่างประเทศ"เราคุยงานกันครับ"ได้ยินคำตอบยูริถึงกับหันไปมอง ผู้ชายคนนี้เป็นใครมีอิทธิพลมากหรือไง เพราะแค่ดูก็รู้แล้วว่านักรบมีความเกรงใจอยู่มาก..หรือไม่ก็กลัวเลยแหละ"และอีกอย่างทำไมฉันไม่รู้ว่าเรามีเลขาอีกคน""เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมมันเป็นงานของผมครับ""แน่ใจเหรอว่ามันเป็นงานของเรา""ตอบพ่อไปสิคะ" จูนเห็นว่านักรบเงียบไป นี่แหละคือไม้ตายของจูน ถึงยังไงนักรบก็ต้องเกรงใจพ่อของเธอ"ขอโทษนะลุง ลุงเป็นใคร" ยูริทนความอยากรู้ไม่ไหวแล้ว"เธอจะพูดแบบนี้กับพ่อฉันไม่ได้นะ""ฉันแค่อยากรู้ว่าพ่อเธอใหญ่มากนักเหรอ""พ่อฉันชี้ชะตาใครบางคนแถวนี้ได้แล้วกัน" หางตาจูนปรายมองไปทางนักรบ"อ๋อเป็นแบบนี้นี่เอง พวกทวงบุญคุณอะไรแบบนี้เหรอคะ""นี่เธอ!" จูนตะคอกยูริแต่สายตามองไปดูนักรบ และเห็นว่าอีกฝ่ายแอบอมยิ้ม "ผู้หญิงคนนี้แหละค่ะที่จูนอยากให้พ่อไล่ออก""ไล่ได้เหรอคะ""พ่อฉันเป็นหุ

"หัวหน้าเจมส์ชื่อคุ้นๆ" หลังจากที่ยูริไปแล้ว​ มิ่งขวัญก็มาคิดดูว่าหัวหน้าเจมส์คือหัวหน้าคนไหน เธอเป็นผู้จัดการทั่วไปต้องประสานงานกับหัวหน้าในทุกแผนกอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะจำได้ในทันทีเพราะหัวหน้าในบริษัทนี้เยอะมาก"คุณขวัญว่าอะไรนะคะ" แก้วตาได้ยินผู้จัดการพึมพำ"พี่แก้วตารู้จักหัวหน้าเจมส์ไหมคะ""ทำไมคะ""ชื่อคุ้นๆ""หัวหน้าเจมส์คนที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าชู้มากไงคะ""อะไรนะ?""ไม่ได้เป็นแค่ข่าวลือนะคะ" แก้วตายังมีการยืนยันให้ด้วย เพราะขนาดแก้วตายังไม่เว้นเลย แต่แก้วตาดันไม่เล่นด้วยนี่สิ"เจ้าชู้มากงั้นเหรอ"อึบ! คนที่แกล้งเดินผ่านและเดินช้าๆ มัวแต่เอียงหูฟังจนลืมดูว่าตรงที่ตัวเองเดินไปคือชั้นเอกสาร และก็ชนเข้ากับชั้นนั้นพอชนนักรบก็เอื้อมมือไปหยิบเอกสารฉบับหนึ่งที่อยู่ชั้นนั้นก่อนที่จะเดินไปห้องทำงานของตัวเอง"คุณนักรบต้องการเอกสารทำไมไม่บอกจูนล่ะคะ" จูนเป็นอีกคนที่มองไปเห็นนักรบตอนหยิบเอกสารแต่นักรบเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่จูนถามเลย พอกลับเข้าไปในห้องเขาก็เปิดดูกล้องวงจรปิด..แกร็ก! และจังหวะนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามา"ทำอะไรอยู่คะ""ทำไมไม่เคาะประตูก่อน""คุณดูมีความลับนะคะ" จูนก

"ซี๊ดดดด ค่อยๆ นั่งทับลงมานะ"ถึงแม้เธอจะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยรับรู้เรื่องพวกนี้ เพื่อนในห้องเรียนมีแต่จัดจ้านกันทั้งนั้น บางครั้งแอบเปิดคลิปดูในห้องเรียนก็มี ยิ่งท่าที่ผู้หญิงขย่มผู้ชายแล้วด้วย แต่ทำไมพอเธอทำบ้างมันไม่เหมือนที่พวกนั้นเขาแสดงกันเลย เจ็บก็เจ็บ เข้าก็ยากตอนที่เห็นใบหน้าเธอบิดเบี้ยวไปก็รู้แล้วว่าเธอคงจะเจ็บ ขนาดเขายังรับรู้ความรู้สึกนั้นได้เลย สองมือแนบกับแก้มทั้งสองข้างแบบอ่อนโยน"ถ้าไม่ไหวก็พอแค่นี้" ความต้องการในตัวเธอมันมากก็จริง แต่ด้วยสถานที่ไม่เอื้ออำนวย รวมถึงสิ่งรอบข้างด้วยยูริรีบดันตัวลุกออกจากร่างของเขาก่อนที่จะขยับไปนั่งเบาะข้างๆ พอเธอจัดเสื้อผ้าเสร็จก็เปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งลงไป"พรุ่งนี้เดี๋ยวผมมารับแต่เช้านะ""ค่ะ" ตอบแบบอายๆ ก่อนที่จะปิดประตูแล้วเข้าบ้านพอเข้ามาก็เห็นแม่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง"แม่?""เราแน่ใจในตัวผู้ชายคนนี้แล้วเหรอ""ทำไมแม่ถึงถามแบบนั้นคะ""แม่ไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นคนนิสัยยังไง แต่แม่อยากให้เราคิดดูดีๆ""แม่รู้อะไรมาคะ" ถ้าแม่พูดแบบนี้แม่ต้องไปสืบอะไรมาแล้ว และคนที่แม่ถามจะเป็นใครไม่ได้นอกจากคนที่ทำงานในบริษัทนั้

นักรบสังเกตตอนเธอขับรถกลับมาที่บ้าน เธอใช้ GPS ตลอดทางเลย ที่เขาไม่ขอเปลี่ยนเป็นคนขับรถเพราะอยากรู้ว่าเธอชินทางหรือไม่ชินกันแน่"คุณจำทางกลับบ้านไม่ได้เหรอ""ยังไม่ค่อยชินค่ะ""คุณเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้หรือครับ"หญิงสาวทำแค่เหลือบตามองเขาก่อนที่จะเปิดประตูรถลง แล้วเขารู้อะไรเกี่ยวกับเธอบ้างเนี่ย"คุณแม่.." ลงจากรถมาก็เห็นแม่ยืนอยู่หน้าประตู"สวัสดีครับคุณแม่" "ทำไมมาด้วยกันได้" เพราะนางก็เห็นอยู่ว่าฝ่ายชายลงมาจากรถคันเดียวกับลูกสาว"คือว่ารถของคุณนักรบเสียค่ะ" ไม่รู้จะบอกแม่ยังไงก็เลยโกหกไปก่อน "รถคุณเสียเหรอ""เปล่าครับ" เขาไม่อยากจะโกหกท่านก็เลยตอบความจริงไปแต่พอทั้งสองพูดไม่เหมือนกันคนเป็นแม่ก็มองไปดูลูกสาว"ใช่ค่ะ รถเขาไม่ได้เสีย แล้วทำไมคุณถึงไม่พูดตามฉันล่ะ" ประโยคสุดท้ายยูริหันมาตำหนินักรบ "ก็มันไม่ได้เสียนี่ครับ""ถ้างั้นก็เข้าบ้านกัน""คะ?" ยูริแปลกใจทำไมแม่ชวนเขาเข้าบ้านด้วย เพราะเมื่อวานนี้ท่านยังบอกอยู่เลยว่าไม่อยากให้เขามาที่นี่อีก"ไปเอาน้ำมาให้พี่ดื่มสิ""แม่ไม่สบายหรือเปล่าคะ" ชวนเข้าบ้านไม่พอยังให้เอาน้ำมาให้อีก"คุยกันไปนะแม่กำลังจะไปจ่ายตลาด กุญแจรถล่ะ"ยูริ

"ฉันทำให้คุณเดือดร้อนไหมคะ""ทำไมถึงคิดว่าเป็นเพราะตัวเองล่ะครับ""ถ้าไม่มีฉันสักคนคุณก็คงไม่ต้องลำบากใจแบบนี้""ผมต้องขอบคุณคุณมากกว่าที่เข้ามาทำให้ผมมีกำลังใจที่จะสู้" แต่ก่อนที่นักรบยอมทำตามจรัญก็เพราะไม่รู้จะสู้ไปเพื่ออะไร แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกมานะคะ""อยากได้ยินคำนี้อยู่พอดีเลยครับ""คะ? คุณอยากให้ฉันช่วยอะไรเหรอ""ช่วยย" สายตาคมมองต่ำลงไปที่เป้ากางเกงของตัวเอง"คุณจะให้ฉันช่วยตอนนี้เลยเหรอคะ""ครับ"ยูริเอื้อมมือขึ้นมารวบผมของตัวเองก่อนที่จะทิ้งตัวคุกเข่าลงตรงหน้าเขา"ดะ.. เดี๋ยวก่อนครับคุณจะทำอะไร" เขาแค่ล้อเล่นไม่คิดว่าเธอจะเอาจริง"ช่วยคุณไงคะ"ชายหนุ่มรีบมองไปดูประตู​ ถ้ามีคนเปิดพรวดพราดเข้ามาจะทำยังไง "ล็อกห้องก่อนดีกว่าไหมครับ""คุณนักรบฉันแค่ล้อเล่นค่ะ" เธอแค่อยากทำให้เขาคลายเครียดลงบ้าง จากที่คุกเข่าอยู่ยูริก็ดันตัวขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ลุกเลยก็ถูกอีกฝ่ายจับศีรษะกดไว้"แต่ผมเอาจริง" ทีแรกก็แค่จะหยอก แต่อีกฝ่ายกลับเล่นด้วยใครจะไม่อยากเอาจริงล่ะ ถ้ามันอยู่ในปากเธอคงเสียวน่าดูก๊อก ก๊อก แกร็ก! ประตูห้องถูกเคาะแค่สองครั้งก่อนที่จะเปิดเข้ามา"........." คนท