Tous les chapitres de : Chapitre 51 - Chapitre 60

“ท่านเสนาบดีกรมกลาโหมท่านรีบร้อนอันใดกัน สำนักบูรพายังสอบสวนไม่เสร็จเลย ท่านก็จะรีบลาออกเพื่อรับโทษเสียแล้ว ท่านคิดว่าอนุของท่านเพียงแค่ขโมยของทั่วไปหรือกระไรจึงคิดว่าแค่ท่านลาออกก็จะสามารถลบล้างความผิดทั้งหมดได้” เหยาซิงอีรีบเอ่ยก่อนที่ขุนนางฝ่ายสนับสนุนตระกูลหลัวจะเอ่ยช่วยหลัวเผิงก่วงถึงเหยาซิงอีจะเห็นแก่พี่ใหญ่ของเขาไม่ฆ่าหลัวฮองเฮาและคนตระกูลหลัวเพื่อแก้แค้นให้เสด็จแม่ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหยียบย่ำซ้ำเติมคนตระกูลหลัวเมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังเดือดร้อนเพราะคดีนี้ทำให้เหยาซิงอีคิดได้ว่าเขาไม่อาจนิ่งเฉยรอตระกูลหลัวคิดร้ายแล้วค่อยโต้กลับ เขาจึงสั่งให้คนไปสืบหายาพิษชนิดนั้น และตรวจสอบหมอหลวงที่ทำการรักษาเสด็จแม่ของเขาในครานั้นด้วย เพื่อเอาไว้เป็นหลักฐานหากหลัวฮองเฮามีแผนร้ายต่อเขาและพี่รองของเขาในภายภาคหน้า“กระหม่อมเข้าใจที่จวิ้นอ๋องต้องการจะสื่อดีพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้ว่าโทษนี้หนักหนายิ่งหนัก เพียงแค่กระหม่อมลาออกมิอาจจะลบล้างความผิดได้ แต่เมื่อวานนี้กระหม่อมได้ตัดความสัมพันธ์กับอนุชั่วผู้นั้นไปแล้ว ความผิดของนางย่อมไม่เกี่ยวกับตระกูลหลัว ส่วนตัวก

หลังจากที่เหยาหวังเหว่ยตอบกลับเสนาบดีสำนักราชเลขานุการหลัวในท้องพระโรงก็เงียบสนิท ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยอันใดต่อ เฉิงเฟิงฮ่องเต้จึงสรุปบทลงโทษผู้ทำความผิด โดยประหารทุกคนที่ทำความผิดและฮูหยินเอกที่บกพร่องในหน้าที่ ส่วนตระกูลที่มีผู้กระทำผิดยึดทรัพย์สินครึ่งหนึ่งเข้าท้องพระคลัง ขุนนางในตระกูลหักเบี้ยหวัดครึ่งหนึ่งสองปี และห้ามคนในตระกูลเข้ารับราชการนานห้าปี ส่วนวันประหารนั้นคือหลังจากวันที่สำนักบูรพาได้สรุปผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหมดเรียบร้อยแล้วหลังจากออกมาจากท้องพระโรงเหยาซีฮันก็ถูกมารดาเรียกไปเข้าเฝ้าทันที แต่หลัวฮองเฮาจะทำอันใดได้ในเมื่อยามนี้บทสรุปได้ออกมาเรียบร้อยแล้ว นางทำเพียงได้แต่ต่อว่าเพื่อระบายความในใจออกมาเท่านั้น ส่วนองค์รัชทายาทก็เพียงยืนฟังนิ่งไม่ได้โต้ตอบอันใด เพราะอย่างไรเสียเขาก็รู้สึกเสียใจเช่นกันที่ท่านป้าของเขาจะต้องถูกประหารส่วนองค์หญิงเหยาลี่เซียนนั้นก็ถูกหลัวฮองเฮาสั่งกักบริเวณให้อยู่ในตำหนักหนึ่งเดือน โดยที่ไม่ให้ผู้ใดเข้าไปเยี่ยมเยือน แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อหลัวฮองเฮาได้ยินจากปากองค์หญิงเหยาลี่เซียนว่า ที่นางนั้นดื่มสุราจนมึนเมามากมายถึงเพียงนั้นไม่ใช่เ

เหยาหวังเหว่ยรีบเดินทางกลับเพื่อจะไปรับรางวัลจากสตรีน้อยที่เขาเฝ้าคิดถึงมาหลายวัน เมื่อเขากลับมาถึงค่ายทหารก็รีบเปลี่ยนเป็นชุดเดิมทันทีก่อนที่จะกลับเข้าเมืองไปส่วนทหารของเหยาหวังเหว่ยหลังจากพาแม่นางจากหอสังคีตและกู้เทียนเฮ่ามาจนเกือบถึงเมืองหลวง ทหารผู้นั้นก็จอดให้สตรีที่อยู่ในรถม้าลงและปล่อยให้นางไปตามทางที่นางต้องการ ก่อนที่เขาจะบังคับม้าเข้าไปใกล้เขตเมืองหลวงอีกหน่อยแล้วค่อยลงจากรถม้า ปล่อยให้รถม้าวิ่งตรงไปตามทางเพียงไม่ถึงครึ่งเค่อรถม้าก็ถึงหน้าประตูเมือง เหล่าทหารรีบเข้ามาขวางรถม้าเอาไว้ เมื่อเห็นว่ารภม้าไม่มีผู้ใดบังคับและมันพยายามวิ่งฝ่าฝูงคนและทหารที่กำลังตรวจค้นคนเข้าออกเมืองอยู่หลังจากที่หยุดรถม้าเอาไว้ได้ ทหารรักษาเมืองหลวงก็เข้าไปตรวจดูภายในรถม้าจึงพบบุรุษที่กำลังหายใจรวยรินอยู่ คราแรกพวกเขายังไม่รู้ว่าเป็นผู้ใด แต่เมื่อเห็นป้ายประจำตัวจึงรีบพาไปรักษา และส่งคนไปแจ้งเรื่องนี้ให้ฟางรั่วซานแม่ทัพผู้บัญชาการใหญ่ของพวกเขาได้ทราบณ.ร้านเยี่ยนฟางร้านเยี่ยนฟางร้านขายของที่เกี่ยวกับเครื่องประทินโฉมของสตรีที่กำลังจะเปิดทำการค้าอีกสองวันข้างหน้า ถึงขนาดของร้านจะไม่ใหญ่โตนักแต่ทว่

ถึงหม่าเปี๋ยเทียนจะนึกสงสัยที่บุรุษแปลกหน้ารู้ตัวตนของเขา แต่เมื่อองค์ชายแห่งแคว้นต้าหม่ารู้ตัวตนที่แท้จริงของสตรีที่เขามีใจให้ก็รู้สึกยินดียิ่งนัก จนไม่สนใจคำถากถางและเรื่องที่บุรุษแปลกหน้ารู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาอีกต่อไป และยิ่งไม่สนใจคำพูดของพี่ชายต่างมารดาของสตรีที่เขามีใจให้ เพราะอย่างไรเสียในภายภาคหน้าพวกเขาก็จะต้องกลายเป็นศัตรูกัน ในยามนี้จึงไม่จำเป็นต้องไว้ไมตรีให้เสียเวลา“นับเป็นวาสนาของข้ายิ่งนักที่ได้รู้จักองค์หญิง” เขาเอ่ยพร้อมยกยิ้มเบา ๆแต่รอยยิ้มของหม่าเปี๋ยเทียนนั้นกลับสร้างความหงุดหงิดให้กับเหยาซิงอีและเสิ่นหลิวหยางอยู่ไม่น้อย ยิ่งเห็นท่าทางที่องค์ชายต่างแคว้นดูไม่เห็นหัวของพวกเขาทั้งสองคน ก็ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้บุรุษทั้งสองที่ยืนอยู่ หากไม่ติดว่าแคว้นต้าหม่ากับแคว้นเหยามีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน ก็ไม่แน่ว่าตอนนี้เหยาซิงอีและเสิ่นหลิวหยางจะปล่อยให้บุรุษต่างแคว้นสองคนนี้นั่งหายใจอยู่ตรงนี้หรือไม่ตั้งแต่ที่องค์หญิงเหยาลี่เซียนได้รู้ตัวตนของบุรุษรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้น นางก็นั่งนิ่งเงียบมาตลอด ถึงนางจะไม่รู้ว่าอาการวูบวาบใบหน้าร้อนผ่าวหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะนั้นทำไมถึง

องค์หญิงเหยาลี่เซียนเมื่อได้ยินคำตอบขององค์ชายต่างแคว้นก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ย“เช่นนั้นพวกท่านพักอยู่ที่ไหนอย่างนั้นหรือ” เมื่อนางเห็นสายตาของหม่าเปี๋ยเทียนและต้วนหวั่นอี้ดูกังวลใจเมื่อนางถามถึงที่พัก นางจึงเอ่ยขึ้นต่อ“พวกท่านอย่าได้คิดมากไป ที่ข้าถามนั้นเพราะพรุ่งนี้จะได้ให้รถม้าที่ตำหนักพี่รองไปรับพวกท่าน พวกท่านคงไม่คิดว่าเพียงพวกท่านเดินเข้ามาก็จะเข้าตำหนักชินอ๋องได้ง่าย ๆ หรอกกระมัง เพราะแม้แต่คนของเสด็จแม่หากพี่รองไม่อนุญาตก็ยังก้าวข้ามประตูมิได้เลย หรือพวกท่านมีอันใดติดขัดอย่างนั้นหรือ”ถึงเรื่องที่จะอำนวยความสะดวกให้องค์ชายต่างแคว้นนั้นจะเป็นเรื่องจริง แต่เหตุผลหลักก็คือนางรู้ว่าเสด็จพี่หวังเหว่ยต้องส่งคนไปจับตาดูพวกเขาเป็นแน่ การที่ให้พวกเขาบอกที่อยู่ที่ชัดเจนก็ถือเป็นการบีบบังคับไม่ให้พวกเขาเปลี่ยนสถานที่พักเพื่อหลบหนีผู้ติดตามของพี่รองไปพบปะใคร เช่นนั้นแล้วนางก็จะได้ไม่ต้องมาคอยนั่งกังวลว่าบุรุษต่างแคว้นจะไปพบปะคนตระกูลหลัวหรือไม่เพราะท่าทางที่บุรุษต่างแคว้นดูเหมือนจะวางท่าไม่เป็นมิตรต่อเสด็จพี่ทั้งสองของนาง