Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

องครักษ์ที่คอยคุ้มครองฟางหนิงหลินยืนอ้ำอึ้งไม่กล้าที่จะเอ่ยตอบเหยาหวังเหว่ยออกมา เพราะตอนนี้มีผู้คนอยู่มากเกินไปอาจทำให้ชื่อเสียงของพระชายาเสียหายได้ นางจึงเดินเข้าไปใกล้เหยาหวังเหว่ยก่อนจะยกมือขึ้นบังและพูดกระซิบเบา ๆ“ว่าที่พระชายากับสหายมาเที่ยวเล่นที่นี่เพคะ”เพียงสิ้นเสียงขององครักษ์ที่เป็นสตรีผู้นั้น ดวงตาของเหยาหวังเหว่ยราวมีเปลวเพลิงลุกโหมขึ้น เหมือนกับว่าจะเผาคนที่ถูกมองให้มอดไหม้เป็นจุณ องครักษ์ผู้นั้นเพียงได้เห็นดวงตาของผู้เป็นนายเพียงแวบเดียวเนื้อตัวของนางก็สั่นเทาในทันที นางรีบทิ้งตัวลงคุกเข่าโขลกศีรษะขอให้เหยาหวังเหว่ยให้อภัย“นำทางข้าไปเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแฝงอยู่ในถ้อยคำองครักษ์ผู้นั้นรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นอย่างรีบเร่ง เพราะรู้ว่าตอนนี้ในใจของเหยาหวังเหว่ยร้อนรุ่มมากเพียงใด หากนางยังชักช้าอีกหัวของนางคงไม่อาจรักษาไว้ได้องครักษ์ที่เป็นสตรีผู้นั้นเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเหยาหวังเหว่ย โดยที่ไม่ได้บอกกล่าวอันใด ปล่อยให้บุรุษทั้งสี่ที่เป็นสหายร่วมเรียนด้วยกันมารวมถึงหัวหน้าผู้ดูแลสำนักบูรพามึนงงไปกับเหต

สตรีทั้งสองที่เป็นองครักษ์นั่งตัวสั่นไม่กล้าอ้าปากตอบ เพราะพวกนางรู้ว่าท่าทีของชินอ๋องที่สงบเงียบเช่นนี้ทั้งที่ในใจกำลังมีไฟสุมอยู่นั้น ไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะตอบคำถามนี้ เพราะคำตอบนั้นอาจจะเป็นคำพูดสุดท้ายที่พวกนางจะมีลมหายใจได้เอ่ย“พี่รองท่านอย่าได้คิดมากไปเลย พวกนางก็เพียงเรียกพวกเขามาบรรเลงดนตรีให้ฟังก็เท่านั้น พวกเราเองก็มิใช่ว่าจะไม่เคยไปนั่งกินดื่มที่หอสังคีตเสียหน่อย พวกท่านว่าจริงหรือไม่” เหยาซิงอีพยายามอธิบายให้พี่ชายของเขาใจเย็นลง“ใช่ ๆ น้องรอง พวกนางคงมาที่นี่เพื่อหาที่ดื่มสุราสังสรรค์กับสหายเท่านั้น เจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย น้องหญิงก็อยู่ด้วยไม่มีเรื่องอันใดที่น่าเป็นห่วงหรอก” เหยาซีฮันเอ่ยช่วยเหยาซิงอีอีกแรงส่วนเสิ่นหลิวหยาง สวีจื้อซานและซูโม่อี้เพียงพยักหน้าเห็นด้วยเท่านั้น แต่ในใจของพวกเขานั้นเข้าใจความรู้สึกของเหยาหวังเหว่ยเป็นอย่างดี เพราะถ้าหากเปลี่ยนเป็นพวกเขามาเห็นว่าที่ฮูหยินของตนเองเมามายและพูดถึงบุรุษอื่นอีกทั้งยังต่อว่าตนเองเช่นนี้ พวกเขาเองก็ยังนึกไม่ออกว่าพวกเขาจะเก็บอารมณ์เอาไว้ได้หรือไม่ถึงเหยาหวังเหว่ยจ

“ต้องให้หม่อมฉันเอ่ยออกจากปากด้วยหรือเพคะ มิใช่เพราะพระองค์หรอกหรือ หม่อมฉันถึงถูกกระทำเช่นนั้น” น้ำเสียงสั่นเครือบ่งบอกถึงความเจ็บปวดและความแค้นปะปนกันเหยาหวังเหว่ยยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้สตรีที่อยู่ตรงหน้า ในใจของเขามีแต่ความรู้สึกผิด เขารู้ดีว่าไม่ว่าชาติก่อนนางจะเจอกับอันใดมาถึงทำให้นางขวัญผวาได้ถึงเพียงนี้ล้วนแต่เป็นเพราะเขา หากไม่ใช่เพราะเขาครอบครัวของนางก็คงไม่ถูกเนรเทศไปยังชายแดนเหนือ และถูกฆ่าตายระหว่างทางทั้งตระกูลเช่นนั้นเป็นแน่“เจ้าอย่าได้กลัวไปเลย ชาตินี้ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดทำร้ายเจ้าและครอบครัวของเจ้าได้อีก และไม่ว่าชาติก่อนใครเคยทำอันใดเจ้าไว้ ข้าจะชำระแค้นให้เจ้าเอง ขอเพียงเจ้าบอกข้ามา ข้าจะให้มันชดใช้คืนให้เจ้าเป็นแน่” เขาเอ่ยเสียงหนักแน่นฟางหนิงหลินสะบัดหน้าหนีมือที่ยื่นมาปาดน้ำตาให้นางอย่างรังเกียจเพียงได้ยินคำพูดของบุรุษตรงหน้าที่ดูเสแสร้ง“ท่านอ๋องจะแก้แค้นให้หม่อมฉันอย่างไรเพคะ หม่อมฉันยังจำหน้าทหารเหล่านั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ จำไม่ได้แม้กระทั่งว่ามีกี่คนกันที่รุมย่ำยีหม่อมฉันอย่างหิวกระหาย หรือว่าที่ท่านอ๋องถาม

เพียงสตรีตัวน้อยสัมผัสได้ถึงเจ้ามังกรตัวใหญ่ที่ถูไถอยู่ข้างขาของนาง บวกกับแรงขบเม้มและฝ่ามือร้อนก็ถึงกับได้สติ หากนางยังปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจเช่นนี้ แล้วจะต่างอันใดกับชาติก่อน ที่เขาเห็นนางเป็นเพียงของตายไร้ค่า อย่างไรเสียก็ต้องขัดใจเขาสักหน่อย จะได้รู้สึกอยากถวิลหานางจนแทบทนไม่ไหวและครานี้เขาจะได้กลายเป็นดาบและโล่ที่ซื่อสัตย์ของนาง“ท่านอ๋องเพคะ พอเถอะเพคะ” นางเอ่ยเสียงอ่อย ๆบุรุษตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมองฟางหนิงหลิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกำหนัด นัยน์ตาหยาดเยิ้ม พร้อมเอ่ยเสียงกระเส่า“ข้าหยุดไม่ได้แล้ว”เพียงสิ้นเสียงบุรุษตัวโตก็ประกบปากลงบนริมฝีปากของนางอีกครั้ง ราวกับไม่ต้องการได้ยินคำปฏิเสธจากสตรีตรงหน้าสตรีตัวน้อยใช้มือทั้งสองที่วางอยู่บนอกแกร่งผลักบุรุษตัวโต แต่มีหรือแรงอันน้อยนิดนั้นจะทำให้บุรุษรูปร่างกำยำถอยออกห่างได้ เพียงบุรุษตัวโตกว่าใช้ฝ่ามือที่โอบหลังของนางออกแรงดันเพียงน้อยนิด ร่างเล็กของนางก็ขยับเข้ามาใกล้ชิดเขามากกว่าเดิมฟางหนิงหลินพยายามสะบัดหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อบุรุษตรงหน้าใช้มืออีกข้างจับท้า

เหยาซีฮันยืนมองน้องสาวที่นั่งอยู่ในรถม้าและเผลอถอนหายใจออกมา เพราะเขาและน้องสาวในตอนนี้ชั่งมีชะตาที่ไม่ต่างกัน อย่าว่าแต่องค์หญิงเหยาลี่เซียนเลยที่วันนี้ไม่ควรกลับเข้าไปในวัง แม้แต่เขาเองก็ไม่ควรก้าวเท้าเข้าไปในวังเช่นกัน ไม่เช่นนั้นแล้วคงหนีไม่พ้นที่จะต้องรำคาญใจ เพราะคดีหอสังคีตเจียวลู่นี้พัวพันกับอนุของท่านลุงของเขาหลัวเผิงก่วงเสนาบดีกรมกลาโหมที่เป็นเจ้าของที่ดินทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้ อีกทั้งยังมีตระกูลขุนนางที่สนับสนุนตระกูลหลัวเกี่ยวพันกับคดีนี้อีกถึงห้าตระกูล ทั้งหมดนี้ยังไม่รวมกับนายทหารตำแหน่งต่าง ๆ และเหล่าทหารที่ดูแลคลังอาวุธอยู่ ที่พวกเขายังไม่รู้แน่ชัดว่ามีส่วนเกี่ยวข้องมากน้อยเพียงใด หากกลับเข้าวังไปตอนนี้คงมีคนเดินเข้าเดินออกจนตำหนักบูรพาของเขาต้องถล่มเป็นแน่คดีนี้เป็นคดีแรกที่เสด็จพ่อให้เขาเป็นคนจัดการหลังจากถูกแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท ย่อมเป็นที่จับตามองของขุนนางทุกฝ่าย ถึงเขาจะรู้อยู่แก่ใจว่าเสด็จพ่อต้องการทดสอบเขา แต่ก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขา เพราะเขาเองก็อยากให้คนตระกูลหลัวรวมถึงเหล่าขุนนางที่สนับสนุนตระกูลหลัวได้รับรู้เจตจำนงที่แท้จริงของเขา เพราะ