Semua Bab ชายาอ๋องตัวร้าย: Bab 71 - Bab 80

“เช่นนั้นนอกจากอาหารและสุราบนโต๊ะนั้น เจ้าเตรียมอันใดมาอีก” เขาเอ่ยต่อทั้งที่มือยังลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังหญิงงาม เขาเลื่อนฝ่ามือร้อนไล่ลงมายังสะโพกผายก่อนจะคลึงเคล้าอย่างหนักมือเพื่อกระตุ้นอารมณ์หญิงสาวบนตักหญิงสาวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แน่นอนว่าตั้งแต่นางได้รับจดหมายตอบกลับเมื่อวานนี้ นางก็ได้นำตำราวสันต์ และตำราที่มารดาของนางอุตส่าห์ให้คนไปหาซื้อมาให้ นั้นก็คือตำราที่เหล่าแม่เล้าในหอนางโลมใช้ในการสอนนางโลมโคมเขียวเพื่อเอาไว้เอาใจแขกที่มา ถึงตอนแรกนางจะอายอยู่บ้างที่เปิดอ่าน แต่เพื่อทำให้องค์รัชทายาทหลงใหลในตัวของนาง นางจึงต้องศึกษาเอาไว้นางดึงเชือกคาดเอวของบุรุษตรงออกพร้อมลุกขึ้นนั่งคร่อมฝ่ายตรงข้าม หญิงสาวแหวกอกเสื้อออกกว้างพร้อมใช้ฝ่ามือเรียวเล็กลูบไปตามแผงอกแกร่งกำยำอย่างมีจริต ก่อนที่จะใช้ปลายนิ้วดันคางของอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อย ปากเล็กไล่จูบพรมตั้งแต่ต้นคอลงมาเรื่อย ๆ ส่วนมือทั้งสองก็ลูบไล้ไปตามกล้ามเนื้อแกร่งพร้อมไล่ถอดอาภรณ์ที่บุรุษใส่อยู่ ไม่ว่าปลายนิ้วหรือลิ้นของนางลากผ่านเรือนร่างของเขาตรงไหน ตรงจุดนั้นก็ร้อนผ่าวราวมีไฟลุกขึ้นมาทันทีเพียงพริบตาเดียวบุรุษตัวสูงกว่าก็เหลือเพียงกางเ

“เจ้าอ่านนิยายมากเกินไปแล้วกระมัง หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าจะติดใจเจ้าจนต้องทำเช่นนั้นเลยหรือ ข้าเพียงกลัวหากเจ้ากลับบ้านไปเดินขาสั่นก้าวขาไม่ออก มารดาของเจ้าคงจะรีบให้ข้าไปสู่ขอเป็นแน่”เจียงเจียวซินเพียงได้ฟังคำพูดของบุรุษตัวสูงกว่าสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา นางถึงกับหุบยิ้มอย่างรวดเร็วดวงตาเศร้าสลดก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจือความน้อยใจ“เช่นนี้นี่เอง มิต้องห่วงเจ้าค่ะ ขอแค่ท่านหัวหน้าองครักษ์ไม่แพร่งพรายเรื่องที่ข้าน้อยทำ ข้าน้อยก็มิคิดฝืนใจให้ท่านรับข้าน้อยเข้าจวนหรอกเจ้าค่ะ”สวีจื้อซานเพียงได้ยินคำพูดและน้ำเสียงของนาง ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามาในใจ ความคิดในหัวของเขาเริ่มตีกันเอง เพราะใจหนึ่งเขาก็คิดว่านางเป็นเพียงสตรีคนนึงเท่านั้น คำพูดของเขาก่อนหน้าจึงดูจะรุนแรงเกินไป อีกใจเขาก็คิดว่าในเมื่อนางกล้าทำเช่นนี้ แล้วนางจะน้อยใจหรือเสียใจอันใดกับแค่คำพูดของเขา หรือนางกำลังเสแสร้งให้เขาสงสารเหมือนที่แสดงให้บุรุษคนอื่น ๆ เห็นอย่างเช่นที่ผ่านมาเพียงแค่สวีจื้อซานคิดว่าเขากำลังถูกเจียงเจียวซินปั่นหัวให้หลงเชื่อในการแสดง ว่านางเป็

หลังจากนั่งไตร่ตรองถึงผลได้ผลเสียแล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ เหยาหวังเหว่ยจึงจูบหน้าผากของสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนแทนคำบอกลา เพราะเขาต้องออกจากจวนหลังนี้ก่อนที่ฟ้าจะสาง มิเช่นนั้นคงไม่มีมุมมืดใดในจวนให้เขาหลบซ่อนเพื่อแอบออกไปได้เป็นแน่ในระหว่างทางกลับตำหนักนอกวัง เหยาหวังเหว่ยบังเอิญเห็นรถม้าของสวีจื้อซานวิ่งไปคนละทางกับจวนตระกูลสวีจึงนึกแปลกใจ ด้วยความสงสัยเขาจึงได้แอบตามไปอย่างลับ ๆ แน่นอนว่าในยามนี้มิใช่ใครจะมาเพ่นพ่านไปมาได้ตามใจ แต่เมื่อทหารเวรยามเห็นรถม้าของหัวหน้าองครักษ์ตำหนักบูรพาย่อมต้องรู้สึกเกร็งกลัวอยู่บ้าง จึงได้ปล่อยผ่านไปแต่โดยดีเหยาหวังเหว่ยตามไปถึงจวนตระกูลเจียงจึงรู้ว่าคนที่อยู่ในรถม้านั้นมิใช่สหายร่วมเรียนของเขาแต่เป็นคุณหนูตระกูลเจียง ถึงยามที่นางเดินออกมาจากรถม้าจะใช้เสื้อคลุมตัวใหญ่ที่ลายดูคุ้นตาคลุมศีรษะเอาไว้ แต่กำไลหยกที่ข้อมือของนางก็ทำให้เขาจำได้ทันทีบุรุษชุดดำที่ซ่อนเร้นกายอยู่นั้นถึงกับขมวดคิ้วสงสัยว่าเหตุใดเจียงเจียวซินถึงได้นั่งรถม้าของสวีจื้อซานกลับมา อีกทั้งยังเอาผ้าคลุมขององครักษ์สวีคลุมอำพรางตัวมาอีกด้วย เพราะที่เขารู้มาในบรรด

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเห็นว่าคดีนี้ให้ชินอ๋อง เป็นผู้รับผิดชอบจะดีกว่าพ่ะย่ะค่ะเพราะการที่ไม่มีฎีการ้องเรียนส่งมายังเมืองหลวงก็คิดได้สองอย่าง อย่างแรกคือไม่เคยมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นที่อำเภอหนาน ส่วนจดหมายเลือดที่คนร้ายทำขึ้นเพราะอยากใส่ร้ายกู้เทียนเฮ่า ส่วนข้อสองตระกูลกู้ใช้อำนาจพระญาติข่มขู่ขุนนางจริงตามที่จดหมายเลือดเขียนเอาไว้ นายอำเภอหนานจึงมิกล้าร้องเรียน หากเป็นอย่างแรกก็แล้วไปแต่หากเป็นอย่างหลังกระหม่อมคิดว่าขุนนางทั่วไปคงไม่น่าจะทำคดีนี้ให้กระจ่างชัดเจนได้ดีนักพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูตู้เสนอขึ้น เมื่อเห็นว่าหลัวเผิงก่วงส่งสายตาให้คนของตนออกหน้าอาสาทำคดี“แล้วพวกท่านมีความคิดเห็นเช่นไร” เฉิงเฟิงฮ่องเต้เอ่ยเสียงราบเรียบ พร้อมกวาดสายตามองไปโดยรอบท้องพระโรง เพื่อดูปฏิกิริยาของเหล่าขุนนางถึงในใจเจ้าของวังจะคิดเช่นเดียวกับอาจารย์ แต่ก็ต้องถามความคิดเห็นของเหล่าขุนนาง เพื่อไม่ให้เขาดูลำเอียงมากจนเกินไป ไม่เช่นนั้นเหล่าขุนนางอาจครหาเขาได้ว่า เขาเข้าข้างราชครูตู้ไปเสียทุกเรื่อง“กระหม่อมเห็นด้วยกับราชครูตู้พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท” เหล่าขุนนางที่สนับสนุนเหยาหวังเหว่ยรีบเอ่ยตอ

“เจ้าคิดหรือว่าหากไม่มีคนตระกูลหลัวแล้ว เจ้าจะอยู่ในตำแหน่งองค์รัชทายาทได้อย่างมั่นคง” หลัวฮองเฮาโต้กลับเสียงดุดัน“เสด็จแม่มิต้องเป็นห่วง ต่อให้ไม่มีตระกูลหลัวสนับสนุนลูกก็มิได้กลัวจะเสียตำแหน่งนี้ไป เพราะลูกมีคนตระกูลเหยาสนับสนุนอยู่” เขาเอ่ยพร้อมยกยิ้มให้มารดาปกติคนเป็นแม่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของลูกมักจะรู้สึกดีใจ แต่หลัวฮองเฮาตอนนี้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของบุตรชายกลับรู้สึกเดือดดาลมากขึ้นกว่าเก่า“เช่นนั้นข้าจะคอยดูว่าตระกูลเหยาที่สนับสนุนเจ้า จะสนับสนุนเจ้าจริงหรือไม่”“หากไม่มีอันใดแล้วเช่นนั้นลูกขอตัวก่อน” เหยาหวังเหว่ยประสานมือคารวะมารดา ก่อนที่จะหันหลังก้าวเท้าเดิน แต่ยังไม่ทันพ้นจากประตูห้องโถง เสียงของมารดาก็ดังลอยตามมา“เจ้าอย่าลืมว่าข้ามิได้มีเจ้าเป็นบุตรเพียงคนเดียว”เหยาซีฮันหยุดฟังมารดาแต่มิได้ตอบโต้อันใด หากเป็นแต่ก่อนมารดาพูดเช่นนี้ เขาคงหันกลับไปฟังคำขอของมารดา เพราะไม่อยากให้มารดาไปบังคับน้องสาว แต่ตอนนี้เขารู้ทันมารดาแล้วจึงได้เดินจากไปหลัวฮองเฮารู้สึกโกรธบุ