All Chapters of ชายาอ๋องตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อชาติก่อนเจียงจี้ต๋าเป็นพยานว่าฟางรั่วซาน ร่วมมือกับฟางจี้ต๋าเสนาบดีกรมคลัง ลักลอบสับเปลี่ยนอาวุธที่จะส่งให้กองทัพที่ชายแดนไปขาย ตอนนั้นทำให้เหยาหวังเหว่ยตกตะลึงเป็นอย่างมาก เหยาหวังเหว่ยถึงกับคิดว่าสายตาของตนนั้นมืดบอดยิ่งนัก เพราะที่ผ่านมานั้นเหยาหวังเหว่ยคิดมาตลอดว่าเจียงจี้ต๋านั้นเป็นคนซื่อสัตย์ไร้แผนการแอบแฝง แต่เขากลับกล้าที่จะใส่ร้ายป้ายสีผู้มีพระคุณ ที่ทำให้เขาได้ดิบได้ดีจนมาถึงตำแหน่งรองแม่ทัพผู้บัญชาการรักษาเมืองหลวงได้อย่างไม่รู้สึกละอายอย่าว่าแต่เหยาหวังเหว่ยแม้แต่ฟางรั่วซานเองก็ถึงกับอึ้งจนขาแขนอ่อนแรงล้มลงไป เมื่อถูกคนที่เขาคิดว่าเป็นเสมือนพี่น้องหักหลัง ความจริงถึงฟางรั่วซานจะรู้สึกขอบคุณที่เจียงจี้ต๋ารับธนูแทนเขา แต่ในศึกสงครามมีทหารไม่น้อยที่เคยปกป้องและคอยระวังหลังให้เขาจนได้รับบาดเจ็บ แต่เขาก็มิเคยสนับสนุนผู้ใดมากเท่ากับเจียงจี้ต๋าก่อน นั่นเป็นเพราะชื่อของเจียงจี้ต๋าเหมือนพี่ชายของเขาฟางจี้ต๋า และทั้งสองคนยังมีแววตาที่แสดงออกถึงความซื่อสัตย์คล้าย ๆ กันยามอยู่ท่ามกลางสงครามเมื่อได้เจอคนที่ละม้ายคล้ายญาติสนิท ก็ทำให้ฟางรั่วซานรู้สึกอุ่นใจ เม

เมื่อฟางหนิงหลินเห็นสายตาของสหายก็รู้ได้ทันทีว่า เหยาลี่เซียนคงมีเรื่องที่ไม่กล้าเอ่ยต่อหน้าจางซวงซวง แต่นางรู้ว่าเรื่องที่สหายไม่กล้าเอ่ยต่อหน้าผู้อื่นนั้นมีอยู่ไม่กี่เรื่อง หากไม่ใช่เรื่องที่นางไม่ค่อยเข้าวังไปหา ก็คงจะเป็นเรื่องของเหยาหวังเหว่ย เพราะส่วนมากแล้วนางกับสหายคนนี้ก็ไม่มีเรื่องน่าอายอันใดที่ต้องเก็บเป็นความลับ เพราะพวกนางเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมาอยู่แล้ว“องค์หญิงเชิญตรัสมาเถิดเพคะ ซวงซวงก็เป็นสหายที่หม่อมฉันไว้วางใจเช่นกัน” นางเอ่ยพร้อมหันไปยิ้มให้จางซวงซวงหลายวันมานี้ฟางหนิงหลินมาศึกษาการค้าขายกับจางซวงซวง จึงพอรู้ว่านางนั้นเป็นคนที่จริงใจต่อสหาย และให้ความสำคัญต่อความสัมพันธ์เป็นอย่างมากในเมื่ออย่างไรเสียฟางหนิงหลินก็ต้องอาศัยจางซวงซวงช่วยดูแลกิจการ เช่นนั้นนางก็ควรแสดงความจริงใจต่อจางซวงซวงเสียหน่อย เพื่อให้รู้ว่านางนั้นไม่ได้มีความคิดร้ายอันใดแอบแฝงต่อสหายคนใหม่แม้แต่น้อยจางซวงซวงเพียงได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกปลื้มใจยิ่งนัก เพราะทั่วทั้งเมื่องหลวงมีผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าฟางหนิงหลินและองค์หญิงเหยาลี่เซียนสนิทกันมากเพียงใด เช่นนั้นท

หลังจากที่เข้ามาภายในห้องแล้ว คุณหนูเจ้าของบ้านก็หยิบเสื้อผ้าออกมาให้องค์หญิงเหยาลี่เซียน ลี่จิน ลี่อินได้ผลัดเปลี่ยน พร้อมเลือกเครื่องประดับให้เหมาะกับชุดเหล่านั้น ก่อนที่นางจะเดินไปหยิบหีบใบไม่ใหญ่ไม่เล็กนักมาหนึ่งใบ ยื่นให้ฟางหนิงหลินได้เปิดดู ข้างในหีบนั้นมีหน้ากากเหล็กแผ่นบางหลายรูปแบบทั้งเต็มหน้า ครึ่งหน้า แม้กระทั่งปิดเพียงส่วนตาก็ยังมี และแต่ละอันก็มีลวดลายที่ต่างกันออกไป แต่ทุกอันนั้นทำได้ประณีตสวยงามยิ่งนัก“ไยเจ้าถึงมีหน้ากากมากมายถึงเพียงนี้ มิใช่ว่าเจ้าไปบ่อยเลยต้องซื้อไว้หลายอัน เพราะกลัวพวกเขาจะจำได้ใช่หรือไม่” ฟางหนิงหลินเอ่ยถามปนเย้าแหย่จางซวงซวงเล่น แต่สตรีอีกสามคนกลับคิดจริงจัง จึงหันมามองสตรีเจ้าของหน้ากากเป็นสายตาเดียวกันเพื่อรอฟังคำตอบ“ไม่ใช่เช่นนั้น เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนเยี่ยงไรกัน” นางตอบอย่างอาย ๆ“ข้ายังไม่ทันว่าอันใดเจ้าเลย ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไยจะต้องหน้าแดงเช่นนี้” ฟางหนิงหลินเอ่ยไปยิ้มไป ทำให้คู่สนทนายิ่งอายมากขึ้น“ก่อนหน้านี้ท่านพ่อของข้าเคยรับหน้ากากเหล่านี้มาขายให้กับพวกตลาดมืด และหอส

“ไยข้าไม่รู้จักที่นี่ให้เร็วกว่านี้ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่ต้องเสียเวลาไปกับบุรุษแสนเย็นชาผู้นั้น” ฟางหนิงหลินกล่าวขึ้นเมื่อนางมองดูบุรุษตรงหน้าที่ยืนเรียงกันรอให้พวกนางได้เลือกตามใจชอบ“นั้นนะสิพี่สี่ ต่อไปหากเขาเย็นชาใส่ท่าน พี่สี่มาหาน้องนะ น้องจะพาท่านมาที่นี่เอง” องค์หญิงเหยาลี่เซียนเอ่ยกับสหาย“ได้สิน้องห้า” ฟางหนิงหลินรีบตอบรับแบบไม่ต้องคิดเสียงกระแอมกระไอจากลี่อินดังขึ้นทันที เมื่อนางนั้นได้ยินว่าคุณหนูของนางเห็นด้วยกับองค์หญิงเหยาลี่เซียน เพราะหากคุณหนูของนางแต่งเป็นชายาแล้วยังจะมาเที่ยวสถานที่เช่นนี้ ดูท่าคุณหนูของนางคงอายุไม่ยืน เพราะลี่อินยังจำภาพของเหยาหวังเหว่ยยามที่หึงหวงคุณหนูของนางในตำหนักนอกวังของชินอ๋องเมื่อหลายวันก่อนได้ดี“จะเลือกคนใดดี คนนั้นก็รูปร่างสูงโปร่งสง่างามใบหน้าหล่อเหลาดุจเทพบุตร ส่วนคนนี้ผมสีดำมันเงาใบหน้าคมเข้มสมชายชาตรี คิ้วหนาดวงตาคมกริบชวนมองแถมรอยยิ้มยังเจ้าเสน่ห์ พี่สี่ท่านดูคนที่อยู่ท้ายสุดนั้นสิ ใบหน้าได้รูปคมชัดดวงตาเจ้าเล่ห์น่าดึงดูดยิ่งนัก ข้าเลือกไม่ถูกเลย” เหยาลี่เซ

เมื่อสำนักบูรพาเข้าตรวจค้นย่อมไม่มีผู้ใดกล้าขวางเพราะรู้ดีว่าคนเหล่านี้ขึ้นตรงกับฮ่องเต้เท่านั้น แต่อย่างไรเสียหอสังคีตเจียวลู่แห่งนี้ก็ไม่เคยต้อนรับแขกที่มีฐานะธรรมดา หากไม่ใช่สตรีร่ำรวยที่มีเงินก้อนโต ก็จะเป็นเหล่าฮูหยินของเหล่าขุนนาง หรือไม่ก็เป็นสตรีจากตระกูลใหญ่ ไม่ว่าพวกนางจะเป็นหม้ายสามีตายหรือเพราะถูกหย่าร้างหากรู้เข้าหูของตระกูล ก็ไม่แคล้วถูกลงโทษตามกฎตระกูลเป็นแน่ เมื่อพวกนางรู้ว่าสำนักบูรพามาตรวจค้นก็ไม่คิดอยู่เฉยต่างวิ่งหนีกันโกลาหลเพื่อไม่ให้ถูกจับได้เมื่อมีคนหนึ่งวิ่งคนอื่นก็วิ่งตาม จากที่ซุนหรงผู้ดูแลหอสังคีตเจียวลู่ยอมให้สำนักบูรพาเข้ามาตรวจค้นแต่โดยดี กลายเป็นความวุ่นวายขึ้นมาทันที ที่ซุนหรงยอมให้เข้ามาตรวจค้นแต่โดยดีนั้น เพราะนางคิดว่าหากขัดขืนก็จะแสดงพิรุธให้เห็นชัด มิสู้ใจดีสู้เสือเพื่อถ่วงเวลาให้คนของนางซ่อนหลักฐานดีกว่า และเพื่อให้บุรุษชาวแคว้นต้าหม่าสองคนที่ปะปนอยู่กับคนงานในหอสังคีตได้มีเวลาหนีด้วยคนของหอสังคีตกับแขกที่มาเที่ยวถูกจับแยกออกจากกัน คนงานของหอสังคีตเจียวลู่ถูกจับรวมกันไว้ที่โถงใหญ่ด้านหน้า ส่วนแขกเหล่านั้นถูกจับเอามาไว้ในห้องส่วนต