Semua Bab ชายาอ๋องตัวร้าย: Bab 61 - Bab 70

“ในเมื่อคดีลักลอบสับเปลี่ยนอาวุธที่หอสังคีตเจียวลู่จัดการเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นต้องสังหารเจียงจี้ต๋า เพราะข้าได้สืบมาอย่างละเอียดแล้วว่าเขาไม่ได้มีใจคิดทรยศบิดาของเจ้า แต่ทำไปเพราะถูกบุตรสาวและเจียงฮูหยินบีบคั้นให้ทำ ในเมื่อเขาเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีต่อบิดาของเจ้าข้าจึงยังไว้ชีวิต ส่วนเรื่องของเจียงเจียวซินไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ข้าก็ไม่เคยมีใจให้นาง ข้าเห็นนางเป็นเพียงสหายร่วมเรียนของเซียนเอ๋อร์เท่านั้น” เหยาหวังเหว่ยยังไม่ทันเอ่ยจบสตรีเจ้าของห้องนอนก็เอ่ยค้านขึ้นมาเสียก่อน“ท่านอ๋องเห็นว่าหม่อมฉันโง่มากใช่หรือไม่ หม่อมฉันมอบของตั้งมากมายให้แก่ท่านอ๋อง โดยเฉพาะเสื้อคลุมที่หม่อมฉันใช้เวลาตั้งนานในการเย็บปัก แต่มิเคยเห็นท่านอ๋องมอบสิ่งใดตอบแทนหม่อมฉันเลย ไม่เหมือนกับเจียวซินที่แม้จะไม่เคยมอบสิ่งใดให้ท่านอ๋อง แต่กลับได้พระเมตตาจากพระองค์ ทั้งขนมและเครื่องประดับมีมาให้ไม่เคยขาด แล้วแบบนี้ยังจะมาบอกว่าไม่คิดอันใดอีก” นางเอ่ยน้ำเสียงประชดประชันตอนแรกที่ฟางหนิงหลินรู้นางก็คิดที่จะตัดใจ แต่เมื่อนางเห็นว่าเสิ่นหลิวหยางและองค์ชายเหยาซีฮันก็ม

“เช่นนั้นข้าขอถามเจ้าอีกเรื่อง เจ้าตายเมื่อไร ตายที่ไหนและตายได้เช่นไร”“หม่อมฉันตายหลังจากวันเกิดองค์รัชทายาทได้หนึ่งเดือนเพคะ ตายในกระโจมหลังค่ายทหารตระกูลเสิ่น หลังจากที่ใช้ปิ่นปักผมแทงเจียวซินตายแล้ว หม่อมฉันก็รู้ชะตาของตนเอง จึงได้คว้ามีดสั้นจากทหารและปลิดชีพตนเองเพคะ” หญิงสาวรีบตอบทันทีเพียงเหยาหวังเหว่ยได้ยินเรื่องราวของฟางหนิงหลินทุกอย่างก็อลหม่านตีกันอยู่ในหัว จนเขางงงันไปครู่ใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ จึงตัดสินใจบอกนางไปตามที่ตนนั้นคิด“มิใช่ว่าข้าจะเข้าข้างสหายของข้าจนไม่ยอมเชื่อคำพูดของเจ้า แต่เรื่องที่เจ้าเจอนั้นล้วนไม่ตรงกับที่ข้าได้เจอมา ไม่ว่าจะเวลาและสถานที่ตาย ร่วมถึงคนที่ฆ่าเจ้าด้วย” เหยาหวังเหว่ยมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าเพื่อจะดูท่าทีของนางฟางหนิงหลินตั้งท่าจะโต้แย้งชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็ชะงักเอาไว้ ริมฝีปากบางเม้ม ๆ คลาย ๆ สลับไปมาด้วยความชั่งใจ ดวงตาของนางแสดงให้บุรุษที่อยู่ตรงหน้าได้เห็นถึงความสับสนที่อยู่ในใจอย่างชัดเจน“จะให้หม่อมฉันเชื่อว่าท่านอ๋องไม่ได้เข้าข้างแม่ทัพเสิ่น หม่

“ท่านอ๋องจะทำอันใดเพคะ” นางเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก เมื่อตั้งสติได้“แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะทำอันใด” เหยาหวังเหว่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า“ไม่ได้นะเพคะ หากยังไม่ถึงวันเข้าหอหม่อมฉันจะไม่มีทางทำเช่นนั้นกับพระองค์เป็นแน่เพคะ” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเขินอาย“ทำอะไรอย่างนั้นหรือ” บุรุษชุดดำถามราวกับจะกลั่นแกล้งนางให้อับอายขึ้นกว่าเดิมเจ้าของห้องนอนนิ่งเงียบไม่กล้าเอ่ยปากตอบ ใบหน้าของนางร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที สตรีตัวน้อยพยายามผลักอกบุรุษเพื่อให้ตนเองเป็นอิสระ แต่ยิ่งออกแรงผลักมากเท่าใด บุรุษตัวโตผู้นี้ก็ยิ่งกระชับวงแขนของเขาให้แน่นมากขึ้นเท่านั้น“ไม่แกล้งเจ้าแล้ว หลายวันมานี้ข้าเหนื่อยมากเลยอยากนอนกอดเจ้าเท่านั้น...ถึงใจของข้าจะต้องการมากกว่านั้นก็ตาม” เขาหยุดเอ่ยไปชั่วครู่ก่อนที่จะเอ่ยต่อตอนแรกที่นางได้ยินก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย เพราะเพียงแค่นอนกอดกันแค่นี้ในฐานะที่เป็นว่าที่พระชายานางก็พอที่จะยอมเขาได้อยู่ แต่เมื่อได้ยินประโยคท้ายของบุรุษชุดดำในหัวของนางก็จินตนาการไปไกลทันทีเพื่อไม่ให้เ

เฉิงเฟิงฮ่องเต้สั่งเปลี่ยนทหารที่รักษาการณ์เมืองทั้งหมดที่เคยอยู่ใต้บัญชาการของตระกูลฟางเป็นทหารของตระกูลเสิ่น เพราะยามนี้กองทหารที่อยู่ใกล้ที่สุดและมากที่สุดในเมืองหลวงคือกองทัพของตระกูลเสิ่น แต่เพราะเสิ่นหลิวหยางและแม่ทัพใหญ่เสิ่นที่อยู่ชายแดนมีความสัมพันธ์อันดีกันกับเหยาหวังเหว่ย จึงต้องกักตัวเสิ่นหลิวหยางเอาไว้ในวังเพื่อเป็นตัวประกันมิให้แม่ทัพใหญ่เสิ่นที่อยู่ชายแดนคิดก่อกบฏส่วนทหารที่รักษาเมืองทั้งหมดที่เคยอยู่ใต้บัญชาการของตระกูลฟางนั้นให้ร่วมทัพไปกับทหารส่วนตัวของเหยาหวังเหว่ยและเหยาซิงอีไปรบที่ชายแดนใต้ โดยใช้เหยาซิงอีเป็นตัวประกันกักบริเวณอยู่ในตำหนักนอกวังของเหยาซิงอีเอง โดยมีทหารส่วนตัวของตระกูลหลัวเฝ้าดูแล เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าเหยาหวังเหว่ยรักน้องชายมารดาเดียวกันผู้นี้มากเพียงใด เขามิอาจคิดก่อกบฏเป็นแน่หากต้องแลกด้วยชีวิตของน้องชายผู้นี้แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนการของตระกูลหลัวและหลัวฮองเฮา ถึงจะผิดแผนไปหน่อย แต่พวกเขาก็ยังพอที่จะคุมสถานการณ์เอาไว้ได้ เพราะคราแรกหลัวฮองเฮาคิดจะใช้แผนการสับเปลี่ยนอาวุธจัดการคนตระกูลฟาง เหยาหวังเหว่ย อัครมหาเสนาบดีตงและตู

แต่ถึงจะมีบุรุษมากมายชื่นชอบนางเพียงใด แต่กลับไม่ใช่บุรุษที่นั่งอยู่ตรงหน้าของนางผู้นี้เป็นแน่ เพราะยามนี้บุรุษที่นั่งนิ่งมองนางประกายตาของเขาสะท้อนความเย็นชาและดูแคลนนางอย่างเห็นได้ชัด หามีวี่แววความหลงใหลอันใดอยู่ไม่ เพราะเขารู้จักตัวตนที่แท้จริงของนางดีจึงไม่ได้หลงใหลกับภาพลักษณ์ที่นางสร้างขึ้นเหมือนบุรุษคนอื่นเมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางแววตาและรอยยิ้มของเขาก็พยายามเก็บกดอารมณ์ขุ่นเคืองของตนเอาไว้ เพราะสวีจื้อซานไม่เพียงเป็นหัวหน้าองครักษ์ตำหนักบูรพา แต่ยังเป็นสหายร่วมเรียนและเป็นสหายสนิทขององค์รัชทายาทอีกด้วยสวีจื้อซานผายมือให้สตรีผู้มาเยือนนั่งลงตรงข้ามกับเขา โดยที่มิได้เอ่ยตอบสตรีผู้นั้น เพียงเห็นท่าทางที่เขาดูรังเกียจนางมากถึงขั้นไม่แม้แต่จะเอ่ยกับนาง ก็ทำให้สตรีผู้มาเยือนอดที่จะนึกชังเขาไม่ได้ แต่อย่างไรเสียนางก็เป็นสตรีที่ขึ้นชื่อเรื่องกิริยามารยารงดงามและอ่อนโยน ไหนเลยจะกล้าแสดงออกถึงความไม่พอใจให้เขาได้รู้หญิงสาวเดินมาตามที่บุรุษเจ้าของเรือนผายมือเชิญ นางวางกล่องที่ถือไว้ในมือลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ ที่นางจะนั่ง บุรุษยกกาสุรารินใส่จอกให้สตรีเจ้าของเทียบเชิญ ถ