Lahat ng Kabanata ng ชายาอ๋องตัวร้าย: Kabanata 81 - Kabanata 90

โรงเตี๊ยมฝู่หลงเพียงเหยาหวังเหว่ยเดินเข้ามา เจ้าของโรงเตี๊ยมก็รีบก้าวเท้ายาวเดินออกมาต้อนรับในทันที เพราะมิมีผู้ใดไม่รู้จักบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้ ผู้คนที่นั่งอยู่ต่างล้วนลุกขึ้นเพื่อทำความเคารพชินอ๋องแต่ยังไม่ทันที่จะมีเสียงผู้ใดได้เปล่งออกมา ก็ถูกบุรุษสูงศักดิ์ห้ามเอาไว้เสียก่อน“ไม่ต้องมากพิธี ข้าแค่มาพบสหาย” สุรเสียงดังก้องจนคนในโรงเตี๊ยมฝู่หลงที่นั่งอยู่ด้านล่างได้ยินกันอย่างทั่วถึง“มีบุรุษรูปงามแปลกหน้าสองคนมาพักอยู่ที่นี่หลายวันแล้วใช่หรือไม่” เหยาหวังเหว่ยเอ่ยถามเจ้าของโรงเตี๊ยมชายวัยกลางคนขมวดคิ้วสีหน้าแสดงให้รู้ว่ากำลังใช้ความคิด แต่เพียงแค่ชั่ววูบเดียวเขาก็ยกยิ้มขึ้นเมื่อเขานึกขึ้นได้“มีพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องจะให้ข้าน้อยนำทางไป หรือจะให้ไปเชิญสหายของพระองค์มาพบหรือพ่ะย่ะค่ะ” เถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมเอ่ยถามอย่างนอบน้อม“นำทางข้าไป” เพียงประโยคสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยบารมีน่าเกรงขามเถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมนำทางทันทีที่ได้ยินคำพูดของชินอ๋อง เขาเดินขึ้นไปบนชั้นสองของโรงเตี๊ยมก่อนจะเดินเลี้ยวไปทางขวามือและพาเดินตรงต่อไป

ถ้วยชาที่มีน้ำชาอุ่นร้อนอยู่ภายในถูกสาดมาพร้อมถ้วยที่โยนมาอย่างแรง ถ้วยชากระแทกเข้ากับศีรษะจนมีเลือดไหลซึมลงมาจากศีรษะผ่านหางคิ้ว ส่วนน้ำชานั้นเปียกชโลมไปทั่วหน้าไหลย้อยลงมายังเสื้อผ้าอาภรณ์ โชคดีที่น้ำชาถูกอากาศในขณะที่สาดมาเป่าให้เย็นลง จึงกลายเป็นเพียงน้ำอุ่น ๆ เท่านั้น มิเช่นนั้นใบหน้างามอาจแสบร้อนจนเสียโฉมนางยกมือขึ้นแตะศีรษะบริเวณที่ถูกถ้วยชากระแทก เมื่อเอามือออกจึงพบเลือดติดอยู่บนฝ่ามือ น้ำใส ๆ จากตาไหลออกมากลมกลืนไปกับน้ำชาที่เปื้อนบนใบหน้า นางพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เพื่อมิให้ใครรู้ถึงความรู้สึกที่ถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรมนางรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่ตนนั้นมิใช่ลูกหลานตระกูลใหญ่ที่มีอำนาจใหญ่โต จึงกลายเป็นที่ระบายอารมณ์เช่นนี้ แต่ต่อให้นางจะรู้สึกอย่างไรก็ไม่สำคัญ เพราะสิ่งที่นางทำได้ก็เพียงแค่ก้มหน้ารับมัน มิอาจเปลี่ยนแปลงอันใดได้อยู่ดี“ฮองเฮาเพคะ แต่หม่อมฉันมีแผนเพคะ” แววตาของเจียงเจียวซินสั่นระริกเช่นเดียวกับริมฝีปากและน้ำเสียงถึงจะรู้สึกเจ็บและอับอายเพราะนี้เป็นครั้งแรกที่นางถูกผู้อื่นทำร้ายอย่างเหยียดหยามเช่นนี้ แต่อย่างไรเสียชีวิ

ที่พวกนางแต่งกายเรียบง่ายเช่นนี้ เพราะพวกนางต่างมิได้คิดจะแต่งมาเพื่อยั่วยวนบุรุษ หรือมาเพื่อให้เป็นที่โดดเด่นชวนมองอันใด เพราะอย่างไรเสียบุรุษที่มาล้วนรู้จักกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ อาจมีเพียงจางซวงซวงที่ดูจะประหม่าที่สุด ส่วนลี่จินและลี่อินถึงไม่ได้สนิทหรือพูดคุยกับบุรุษที่อยู่ในงานมากนัก แต่ก็ถือว่าเห็นหน้ากันบ่อยมากพอที่จะทำให้พวกนางมิได้คิดตื่นเต้นดีใจถึงเหล่าสตรีจะไม่คิดอันใด แต่ใช่ว่าเหล่าบุรุษจะคิดเช่นเดียวกันกับพวกนาง หนึ่งในคนที่คิดไม่ซื่อก็คือเหยาซิงอี เพราะเขาจ้องมองลี่อินตั้งแต่เห็นนางเดินเข้ามา นี้เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางแต่งกายเช่นนี้ ถึงความงามของนางจะไม่ถึงขั้นติดอันดับสาวงามในเมืองหลวง ทว่าในใจของเขานางนั้นงดงามที่สุด เพียงแค่สตรีหน้าหวานหันมายิ้มทักทายดวงใจของจวิ้นอ๋องก็สั่นระรัวคนที่สองคงหนีไม่พ้นเสิ่นหลิวหยาง ถึงวันนี้องค์หญิงเหยาลี่เซียนจะมิได้แต่งกายประณีตเหมือนทุกครั้งที่ออกงาน แต่ทุกครั้งที่เสิ่นหลิวหยางได้เห็นก็รู้สึกหัวใจเบิกบานทุกครั้ง เพียงแต่เขานั้นต้องเก็บซ่อนสีหน้าเอาไว้ เพราะเขารู้ดีว่านางนั้นต้องการบุรุษเช่นใดเป็นคู่ชีวิต จึงไม่อยากเปิด

“อย่าพิธีรีตองมากเลย วันนี้พี่ใหญ่บอกว่าพวกเราทุกคนคือชาวบ้านทั่วไปมิให้พูดถึงฐานะ ในเมื่อพวกท่านแนะนำตัวเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นก็เชิญนั่งเถอะ เจียวซินเจ้าก็นั่งเถอะ” องค์หญิงเหยาลี่เซียนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าของเหยาซีฮันดูครุ่นคิดบางอย่างจนนิ่งเงียบไม่ยอมเอ่ยอันใด ก่อนจะหันไปเอ่ยกับเจียงเจียวซินด้วยทั้งสามเดินไปนั่งยังที่โต๊ะทั้งสามที่ว่างอยู่ เจียงเจียวซินนั่งต่อจากจางซวงซวง ส่วนหม่าเปี๋ยเทียนนั่งต่อจากสวีจื้อซาน ส่วนต้วนหวั่นอี้นั้นจึงได้นั่งใกล้กับเจียงเจียวซินไปโดยปริยาย ต้วนหวั่นอี้ได้ทีที่นั่งใกล้เจียงเจียวซินจึงได้เอ่ยถาม“เจ้าใช่คุณหนูตระกูลเจียงหรือไม่” ต้วนหวั่นอี้หันหน้าไปหาเจียงเจียวซินก่อนที่จะเอามือขึ้นป้องที่ข้างแก้มพร้อมเอ่ยอย่างไม่ออกเสียง เพราะเขารู้ดีว่าบุรุษที่นั่งอยู่นี้เป็นดรุณหนุ่มที่มีความสามารถ เสียงกระซิบของเขามีหรือบุรุษเหล่านี้จะมิได้ยิน จึงจงใจไม่เปล่งเสียงออกมาเมื่อบุรุษหน้าหวานต่างแคว้นมิออกเสียง ก็ทำให้สตรีตรงหน้าขมวดคิ้วจ้องมองเพื่ออ่านปากของเขา หญิงสาวไม่เข้าใจตั้งแต่ในครั้งแรก จึงต้องให้บุรุษที่นั่งด้านข้าง พูดแบบไม่ออกเสียงอยู่สองสามคราจึงจะเข้า

‘ในที่สุดเสด็จแม่ก็ใช้ข้า/น้องหญิงเพื่ออำนาจ’ องค์หญิงเหยาลี่เซียนและเหยาซีฮันคิดในใจพี่ชายและน้องสาวต่างหันมองหน้ากัน นัยน์ตาของทั้งคู่สื่อความหมายในใจออกมา สายตาของผู้เป็นพี่เต็มไปด้วยความสงสารน้องสาว ที่ต้องมาถูกใช้เพื่ออำนาจเหมือนกับเขาแต่นัยน์ตาของน้องสาวกลับไม่ได้ดูเศร้าเสียใจเลยแม้แต่น้อยเมื่อรู้ว่าตนเองต้องถูกใช้เพื่ออำนาจ ถึงช่วงชั่ววูบแรกที่พี่น้องสบตากันนั้น สายตาของน้องสาวเหมือนจะสั่นไหวด้วยความผิดหวัง แต่เพียงชั่ววูบเดียวก็กลับกลายเป็นสายตาที่แข็งกร้าวขึ้นมาเมื่อความรู้สึกของคนในงานเลี้ยงเปลี่ยนไป แน่นอนว่าบรรยากาศรอบบริเวณนั้นย่อมต้องเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน บรรยากาศที่อึมครึมราวกับจะมีพายุลูกใหญ่โหมกระหน่ำเข้ามาเช่นนี้ มีหรือลูกนกที่อยู่ในรังจะต้านพายุได้“พวกเราออกไปเดินสูดอากาศกันหน่อยดีหรือไม่” ฟางหนิงหลินเอ่ยขึ้นท่ามกลางพายุที่กำลังก่อตัว เพื่อพาสหายคนอื่น ๆ ออกจากที่ตรงนี้ โดยที่ไม่ต้องอึดอัดใจทั้งคนที่อยู่และคนที่จะออกไปกับนางฟางหนิงหลินรู้ตัวดีว่าต่อให้เป็นสหายกันแต่บางเรื่องพวกนางก็ไม่ควรรับรู้ และยิ่ง