Semua Bab ทาสบำเรอสุลต่าน: Bab 21 - Bab 30

“คนนี้น่ะเหรอคะ ที่คุณน้องปุ๊กกี้บอก...”เจ๊กบยกปลายนิ้วชี้ขึ้นแตะปากอย่างครุ่นคิด จ้องมองใบหน้าขาวนวลอย่างพินิจพิเคราะห์ ขาทั้งสองข้างค่อยๆ พาร่างอ้วนตันเดินวนไปรอบๆ หญิงสาวตรงหน้าพร้อมทั้งสำรวจส่วนสัดรูปร่างอย่างละเอียดจนเธอเกิดความขัดเขิน“เจ๊ว่ายังไงบ้างคะ พอไหวไหม...” ปกรณ์ถามน้ำเสียงกังวล“รูปร่างหน้าตาไม่มีปัญหาหรอก อย่างเจ๊น่ะ ต่อให้หน้าเหมือนคางคก เจ๊ก็แต่งให้กลายเป็นนางฟ้าได้ แต่คุณน้องปุ๊กกี้ไม่คิดว่าคุณน้องคนนี้จะตัวเล็กไปหน่อยเหรอคะ”“ไม่หรอกค่ะเจ๊... ไหนๆ นางแบบคนอื่นก็ตัวสูงเป็นเปรตกันทุกคนอยู่แล้ว ตัวฟินาเล่ก็เอาตัวเล็กๆ นี่แหละ ให้มันเด่นแหกคอกออกมาเลย”สำหรับส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรนั้น เมื่อเทียบกับผู้หญิงไทยทั่วไปก็ไม่ได้ถือว่าเตี้ยหรือเล็กเกินไปหรอก แต่กับบรรดานางแบบซึ่งมีความสูงมาตรฐานอยู่ที่หนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรแล้ว ก็ยังถือว่าแตกต่างกันไม่น้อยอรนลินรู้สึกแปลกใจที่จู่ๆ ก็ถูกรุ่นพี่และช่างแต่งหน้าลากตัวมาคุยในห้องเก็บอุปกรณ์พวกโต๊ะและเก้าอี้ หลังห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม กระทั่งได้ฟังคำสนทนาของทั้งคู่จึงเริ่มจับใจความได้ แต่ยังไม่กล้าที่จะถามออกมาตร

เมื่อถึงเวลาสามทุ่มตรงตามกำหนดการ ไฟทุกดวงในห้องจัดเลี้ยงก็ดับลง เหลือเพียงไฟฟอลโลว์หรือไฟส่องตามจำนวนห้าดวงที่ยิงลงมาจากชั้นควบคุมระบบแสงเสียงด้านบนพิธีกรกิตติมศักดิ์สาวใหญ่ในชุดราตรีสั้นปักเลื่อมระยิบระยับค่อยๆ ก้าวขึ้นไปบนเวทีเพื่อกล่าวนำก่อนเข้าสู่การแสดง เธอเป็นลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่งซึ่งทาง กลามูร์ ไดมอนด์ ได้ให้เกียรติเป็นผู้เปิดงาน บนคอของเธอสวมสร้อยเพชรระย้าน้ำหนักรวมกันร่วมสี่สิบกะรัตที่ตั้งใจจะนำมาประชันกับเหล่านางแบบโดยเฉพาะ แน่นอนว่ามันย่อมเป็นผลงานชิ้นหนึ่งของบริษัท กลามูร์ ไดมอนด์ อีกนั่นเองที่ห้องแต่งตัวด้านหลังเวที... นางแบบทุกคนซึ่งกำลังลงทะเบียนเพื่อรับเครื่องเพชรในชุดของตัวเองมาสวมเป็นการเตรียมตัว ต่างพากันเขม้นมองหญิงสาวแปลกหน้าที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้ากระจกซึ่งสมควรจะเป็นของกัทลี โดยมีเจ๊กบกำลังบรรจงแต่งหน้าให้เธออย่างสุดชีวิตอรนลินหลับตานิ่ง พยายามรวบรวมสมาธิ สะกดจิตตัวเองด้วยคำที่รุ่นพี่ของเธอพูดกรอกหูในห้องเก็บอุปกรณ์ของโรงแรมมาตลอดเกือบสามชั่วโมง‘หน้าเชิดเอาไว้... ไม่ต้องยิ้ม... ทำเฉยๆ หยิ่งๆ เอาไว้อย่างนั้น...’‘ฉันสวยที่สุด... ฉันชนะเลิศ... ผู้ชายต้องหันมาม

“เครื่องประดับชุดสุดท้ายมีชื่อว่า The Drizzling of Arabia หรือ หยาดพิรุณแห่งอาระเบีย โดยเครื่องประดับชุดนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากนิทานพันหนึ่งราตรี ทั้งชุดประกอบไปด้วยสร้อยคอ สร้อยข้อมือ แหวน และตุ้มหู ใช้เพชร D Color ทั้งสิ้นจำนวนหนึ่งพันหนึ่งเม็ดร่วมกับทองคำขาว ทองคำ 24 K และทองชมพู ตัวสร้อยคอประกอบด้วยเพชรเดี่ยวทรงหยดน้ำจำนวนสิบเก้าเม็ด น้ำหนักรวมหกสิบสี่กะรัต ล้อมด้วยเพชรเจียระไนเหลี่ยมเกสร[1] Heart & Arrow ห้าร้อยห้าสิบเอ็ดเม็ด สร้อยข้อมือร้อยรวมกับแหวนประกอบด้วยเพชรเหลี่ยมเกสร Heart & Arrow และเพชรทรงหยดน้ำรวมสามร้อยแปดสิบสามเม็ด ตุ้มหูเป็นเพชรเดี่ยวทรงหยดน้ำน้ำหนักข้างละหกกะรัต ล้อมด้วยเหลี่ยมเกสร Heart & Arrow ข้างละยี่สิบสามเม็ด เป็นเครื่องประดับที่ได้รับการออกแบบมาเพื่องานครั้งนี้โดยเฉพาะ และถือว่าเป็นที่สุดของผลงานทั้งหมดในค่ำคืนนี้ค่ะ” สิ้นเสียงบรรยายของพิธีกรกิตติมศักดิ์ ไฟฟอลโลว์ก็สาดลงไปที่ร่างของหญิงสาวซึ่งยืนอยู่กลางเวที วินาทีที่แสงไฟจับบนใบหน้าของเธอ เสียงพูดคุยพึมพำด้วยความแปลกใจก็ดังขึ้นเกือบทุกโต๊ะ เพราะใบหน้าที่ทุกคนเห็นไม่ใช่นางแบบสาวที่ปรากฏอยู่ในสูจิบัตรซึ่งแข

อรนลินนั่งมองเงาตัวเองในกระจกอย่างเหม่อลอย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอในคืนนี้ช่างเหมือนกับความฝัน...ตลอดเวลาที่ผ่านมายี่สิบเอ็ดปี ความทรงจำของหญิงสาวมีแต่เรื่องการเรียนและการช่วยเหลือมารดาทำงานหาเลี้ยงชีพ... หากโลกนี้เป็นภาพยนตร์สักเรื่องหนึ่ง บทที่เธอแสดงอยู่ก็คงไม่แคล้วเป็นแค่เพียงตัวประกอบเดินผ่านหน้าจอไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ไม่เคยคิดว่าจะมีบทพูดหรือฉากโคลสอัพใบหน้า... แต่คืนนี้เธอกลับได้เล่นเป็นถึงตัวเอกของเรื่อง แม้จะปรากฏบนจอเพียงไม่กี่นาที แต่มันก็มีความหมายและฝังลึกในความรู้สึกอย่างยากจะลบเลือนได้...อรนลินมองภาพตัวเองในกระจกค่อยๆ ลูบไล้ปลายนิ้วไปบนใบหน้าที่เปียกชื้นและเปลือยเปล่าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มน้อยๆ และถอนหายใจช้าๆ ด้วยความเสียดาย มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เวทมนตร์ของนางฟ้าจะมีอิทธิฤทธิ์อยู่ได้แค่เที่ยงคืน และตอนนี้ซินเดอเรลลาก็ควรกลายสภาพกลับไปเป็นสาวน้อยเปื้อนเขม่าถ่านตามเดิม“คุณน้องลินคะ เจ๊กลับก่อนนะคะ” เสียงนางฟ้าของเธอช่วยปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์ได้ยินอย่างนั้น อรนลินก็ลุกพรวดพราด หันไปหาช่างแต่งหน้าร่างอ้วนแทบจะทันที เห็นหล่อนกำลังหิ้วกระเป๋าเครื่องสำอางใบให

ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันนั้น เจ้าชายรัชทายาทแห่งดินแดนตะวันออกกลางกำลังเฝ้ารอคนนำสารอยู่ที่โต๊ะด้วยความมั่นใจ ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธของขวัญล้ำค่าของเขาอย่างแน่นอนทันทีที่มองเห็นกัปตันหนุ่มในชุดสูทเดินมาหยุดยืนรอเขาอยู่ที่ริมห้อง โฮร์มุซก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และก้าวตรงเข้าไปหา ใบหน้าคมเข้มเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มอันเชื่อมั่น ไม่ใส่ใจจะสังเกตแม้แต่น้อยว่า ‘ทูตแห่งความรัก’ ของเขากำลังหน้าเจื่อนแค่ไหน“ว่ายังไง... เจอตัวไหม” เขาเอ่ยถามทั้งๆ ที่รู้คำตอบ เมื่อไม่เห็นช่อดอกไม้ในมือของคนตรงหน้าก็แสดงว่าอีกฝ่ายได้มอบให้เธอไปแล้ว“เจอแล้วครับท่าน แต่ว่า...” กัปตันหนุ่มตอบอึกอักเป็นภาษาอังกฤษ “เธอฝากของขวัญคืนให้กับท่านครับ...” มือยื่นกล่องเครื่องประดับให้โฮร์มุซขมวดคิ้ว รับกล่องกำมะหยี่สีกรมท่ามาถืออย่างไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงคนนั้นจึงไม่ยอมรับของกำนัลชิ้นนี้ หรือเธอคิดว่ามูลค่าของมันยังน้อยเกินไปเธอเข้าใจหรือเปล่าว่านี่เป็นแค่ของขวัญสำหรับการแนะนำตัวเท่านั้น...เขายังไม่ทันเสนอสิ่งตอบแทนให้กับเธอเลยนะ...“นางแบบคนนั้นได้เปิดกล่องดูแล้วหรือยัง... ท่าทางเป็นยังไงบ้าง แล้วเธอพูดอะไรกับคุณอีกไหม” เจ้าชายห