All Chapters of ทาสบำเรอสุลต่าน: Chapter 51 - Chapter 60

“ขอโทษนะคะ รู้จักคอนโดฯ ชื่อมัทธนาลัยที่อยู่ในซอยนี้หรือเปล่าคะ” อรนลินเอ่ยถามอย่างสุภาพ“รู้สิครับ คุณจะไปที่นั่นใช่ไหม”“ค่ะ เอ่อ... ค่าโดยสารเท่าไหร่คะ”“ยี่สิบบาท... จะไปก็ขึ้นมาเลยคุณ” คนขี่มอเตอร์ไซค์ตอบรวบรัด พร้อมกับสตาร์ตรถและบิดคันเร่งเบาๆ เป็นสัญญาณให้เธอก้าวขึ้นรถเห็นว่าทั้งคิวรถเหลือมอเตอร์ไซค์ของเขาอยู่เพียงคันเดียว หญิงสาวก็รู้ว่าเธอไม่ควรรีรอให้เสียเวลาผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่อาจจะตามมาในภายหลัง เธอจึงรีบยืดตัวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายเบาะ สองมือจับบั้นเอวชายฉกรรจ์อย่างไม่เต็มใจ แต่ไม่มีทางเลือก ในเมื่อกระโปรงนักศึกษาตัวเก่าที่ทั้งสอบและแคบต้องกลายมาเป็นกระโปรงใส่ทำงาน หญิงสาวก็ต้องยอมนั่งทิ้งขาไว้ด้านเดียวอย่างนี้“คุณช่วยขี่ช้าๆ หน่อยนะคะ...” อรนลินบอกเขาอีกฝ่ายไม่ตอบ หากบิดคันเร่งพารถอออกตัว วิ่งตรงเข้าไปในซอยอย่างรวดเร็วจนอรนลินแทบจะถูกแรงกระชากดึงให้หล่นจากท้ายรถ ต้องรีบคว้าเอวของเขาเอาไว้แน่น ในใจนึกโกรธเขาแต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้พ้นแนวกำแพงไปไม่นาน แสงสว่างจากไฟส่องถนนสองข้างทางก็ค่อยๆ ลดห่างออกไป เส้นทางในซอยแห่งนี้ทั้งไกลและมีแยกซับซ้อนอย่างที่กัทลีบอกเอาไว้ไม่มีผิด ก

“อีเวรนี่!! อยู่เฉยๆ สิวะ!! อยากให้กูลงไม้ลงมือมากใช่ไหมมึง!!” เสียงโชคชัยตวาดดังลั่นมือของเขาพยายามรวบข้อมือทั้งสองข้างของอรนลินกดลงไปกับพื้น หากร่างที่กำลังดิ้นไปมากับสองขาที่ทั้งเตะทั้งถีบอยู่ในกระโปรงทรงสอบทำให้ไม่สามารถจัดการกับเธอได้ถนัด... ยิ่งไปกว่านั้น เสียงร้องคร่ำครวญไม่หยุดของหญิงสาวก็กำลังทำให้เขาคลุ้มคลั่ง อยากจะฝังราคีลงไปในร่างกายเธอให้สมใจอยาก“อย่า!!! ปล่อยฉัน!! ไม่นะ โฮ!!” หญิงสาวกรีดร้องจนเสียงแหบแห้ง ใบหน้าชุ่มโชกด้วยน้ำตา นอนดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่บนพื้นปูน“ไอ้กวาง... มึงจะยืนหาเหี้ยอะไรอยู่!... มาช่วยกูกดอีนี่หน่อยสิวะ แม่งดิ้นชิบหาย!!!”“อ้าว! ก็เห็นพี่กำลังได้อารมณ์...” หนึ่งในสองเดนมนุษย์ที่เหลืออยู่ ละมือจากการลูบคลำเป้ากางเกง รีบตรงเข้าไปช่วยจับข้อเท้าของอรนลินกดลงกับพื้น “ไอ้เล็ก! มึงถ่ายอย่าให้ติดหน้ากูนะเว้ย!” ไม่วายหันไปสั่งเพื่อน“ช่วงไหนติดหน้ามึงกับพี่โชค เดี๋ยวกูให้เพื่อนไปตัดออกทีหลังได้...” ไอ้เล็กตะโกนตอบ ยกโทรศัพท์มือถือเดินเข้าไปใกล้ พลางร้องบอกลูกพี่ “พี่รีบจัดการเร็วๆ เข้าเถอะ... จะได้เปลี่ยนเวรกับฉันบ้าง... ซี้ด...”“มึงถ่ายนิ่งๆ ให้เห็นหน

“แต่... ทำไมคุณ...” หญิงสาวกลั้นสะอื้นเบาๆ ก็จะให้เธอคิดอย่างไรได้อีก... ที่ผ่านมาก็มีแต่เขาคนเดียวที่ตามจองล้างจองผลาญเธออยู่ไม่ใช่หรือ...“ให้ตายเถอะ!!” เจ้าชายหนุ่มคว้าแขนเธอแล้วกระชากให้ลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับเขา ทั้งๆ ที่ใจจริงก็ขี้คร้านจะอธิบายแล้ว... “ผมน่ะ อุตส่าห์เสี่ยงตายไปช่วยคุณจากเงื้อมมือของไอ้พวกนั้น... แทนที่คุณจะขอบคุณผม คุณยังมีหน้ามาด่าผม ตีผม หาว่าผมเป็นคนส่งพวกมันไปปล้ำคุณซะอีก... ถ้ารู้ว่าคุณจะตอบแทนผมอย่างนี้ ผมน่าจะปล่อยให้คุณโดนรุมโทรมให้ตายอยู่ที่นั่นจริงๆ...”“ถ้าอย่างนั้น... คุณไปเจอฉันที่นั่นได้ยังไงคะ ฮึก... อย่าบอกว่าคุณบังเอิญไปเดินเล่นที่บ้านหลังนั้นนะ...” อรนลินเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเปียกชุ่มจ้องมองอีกฝ่ายเหมือนพยายามจับผิดเขาอาจจะวางแผนซ้อนให้คนจับตัวเธอแล้วทำทีไปช่วยก็ได้ไม่ใช่หรือ...“ผม เอ่อ...” ทีนี้โฮร์มุซกลายเป็นฝ่ายพูดไม่ออกเสียเอง เขาคลายมือจากแขนของเธอ หญิงสาวจึงถือโอกาสกระชากกลับไปกอดไว้กับตัวเพื่อปกปิดทรวงอกที่เกือบเปลือยเปล่าของตัวเอง“ทำไมคุณไม่ตอบฉันล่ะคะ...”“ผม... ผมก็สะกดรอยตามคุณไปตั้งแต่หน้าโรงพยาบาลน่ะสิ!!” เจ้าชายหนุ่มโพล่งใส่

ตลอดทั้งวันอรนลินทำงานอย่างคนไม่มีสติ นึกถึงเหตุการณ์น่าขนลุกที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเธอเมื่อคืนก็ต้องคอยผวา ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าห้องน้ำบริษัทตามลำพัง ต้องพยายามเอาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆ กับกลุ่มเพื่อนร่วมงานตลอดเวลา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคอยหวาดระแวง หันมองรอบตัวทุกห้านาที ไม่ต่างอะไรจากคนเป็นจิตเภทหลังเลิกงานในตอนเย็น หญิงสาวตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ปกรณ์ฟังทั้งๆ ที่นึกอายอยู่บ้าง พร้อมกับขอร้องให้เขากลับไปที่บ้านเช่าเป็นเพื่อนเธอ เพื่อเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็น ไปอยู่เฝ้าผู้เป็นแม่ที่โรงพยาบาลเสียเลย เพราะด้วยสภาพจิตใจเธอในตอนนี้ คงไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่ไหนๆ... ซึ่งอรนลินก็หวังว่า กว่าจะถึงเวลาแพทย์จะอนุญาตให้อินทิรากลับบ้านได้ อาการหวาดผวาของเธอก็คงจะหายดีแล้ว...“ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่านังนั่นมันจะชั่วขนาดนั้น เจ๊ฟังแล้วขนลุกขนชันไปหมด... นี่หนูโชคดีมากนะ ยัยลิน...” ปกรณ์เปรยขณะก้าวลงจากรถ รอจนอีกคนปิดประตูฝั่งตรงข้ามเสร็จจึงกดกุญแจรีโมตล็อกรถให้เรียบร้อย“พี่ปุ๊กกี้อย่าเพิ่งพูดอย่างนั้นเลยค่ะ มันก็เป็นแค่สันนิษฐานของเจ้าชายโฮร์มุซเท่านั้น จริงๆ อาจจะไม่ใช่ก็ได้น

พาดหัวข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำให้อรนลินหยิบขึ้นมาอ่านด้วยความตกใจ รีบพลิกอ่านด้านในก่อนจะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไฟเบอร์สีแดงสดอย่างไร้เรี่ยวแรงข่าวในหนังสือพิมพ์มีใจความเนื้อหาว่า หม่อมราชวงศ์หญิงรัตน์นเรศวร์ ผู้เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของหม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเมื่อตอนหัวค่ำวานนี้ เนื่องจากกินยานอนหลับเกินขนาด โดยสาเหตุที่ระบุไว้ในข่าวนั้น เบื้องต้นสันนิษฐานว่ามาจากปัญหาเรื่องความรักระหว่างเธอกับคู่หมั้นซึ่งเป็นนักธุรกิจหนุ่มชื่อดังคนหนึ่งในวงสังคมอรนลินไม่เคยรู้จักกับคุณหญิงรัตน์นเรศวร์เป็นการส่วนตัว หากเธอก็มีความรู้สึกที่ดีกับคุณชายหนุ่มเจ้าของบริษัท กลามูร์ ไดมอนด์ นับตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ หญิงสาวจึงพลอยสะเทือนใจและหดหู่ใจกับเรื่องนี้ไม่น้อย“น่าสงสารจังเลยนะ... ดูสิ ยังสาวยังแส้ หน้าตาก็สะสวย ฐานะชาติตระกูลก็ดีไม่มีที่ติ ไม่น่าคิดสั้นเลย... นี่ดีนะที่คนในบ้านมาเจอเข้าเสียก่อน...” เสียงวิจารณ์ดังมาจากหัวหน้าฝ่ายคอสตูม“ตอนวันงานฉันได้คุยกับคุณชายพิษณุกับน้องสาวเขาด้วยนะเจ๊ นิสัยดี๊ดีทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่มีถือตัว เจ้ายศเจ้าอย่างเลยสักนิด ท่าทางคุณ