All Chapters of ทาสบำเรอสุลต่าน: Chapter 11 - Chapter 20

สตาฟออร์แกไนเซอร์ไม่ใช่เรื่องสบายอย่างที่ปกรณ์เคยเตือนไว้จริงๆ เพราะเพียงแค่วันแรกของการทำงาน อรนลินก็จำเป็นต้องเดินทางมายังโรงแรมใหญ่โตหรูหราบนถนนสุขุมวิทแห่งนี้พร้อมกับรถตู้ของบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตำแหน่ง ‘เจเนรัลสตาฟ’ ของเธอ แม้ว่ามันอาจมีชื่อเรียกที่น่าฟัง แต่สำหรับบริษัทโฆษณาและรับจัดงานอีเวนต์ระดับยักษ์ใหญ่ของวงการอย่าง สแปซ แอดเวอร์ไทซิ่ง เอเจนซี ซึ่งมีพนักงานแผนกต่างๆ รวมแล้วกว่าร้อยยี่สิบชีวิต ทำงานรวมกันอยู่ในอาคารขนาดหกคูหาห้าชั้นแล้ว คำว่าเจเนรัลสตาฟก็ไม่ต่างจากทีมคนรับใช้ทั่วไปที่ทางบริษัทจ้างเอาไว้ทำหน้าที่จิปาถะ คอยอำนวยความสะดวกด้านการบริการให้กับทีมงานหรือสตาฟของฝ่ายอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นจัดส่งอาหาร เก็บกวาดเศษขยะหลังออกกองถ่ายทำโฆษณา หรือดูแลความเรียบร้อยของวัสดุอุปกรณ์หลังเสร็จสิ้นงานอีเวนต์ต่างๆและแน่นอนว่าสิ่งที่จำเป็นสำหรับพนักงานใหม่อย่างเธอก็คือการเรียนรู้งานในสถานที่จริง ก่อนจะต้องรับมือกับงานจริงๆ ในคืนวันพรุ่งนี้...ครั้งนี้ สแปซ แอดเวอร์ไทซิ่ง เอเจนซี ถูกว่าจ้างให้จัดงานแสดงเครื่องเพชรและเครื่องประดับชั้นสูงของบริษัท กลามูร์ ไดมอนด์ อันเป็นธ

“ว่ายังไงที่รัก คุณเลิกงานแล้วหรือยัง” แม้หน้าจอจะไม่แสดงหมายเลขโทรศัพท์ แต่กัทลีก็รู้ทันทีว่าเจ้าของเสียงทักทายนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าชายหนุ่มแห่งตะวันออกกลางผู้ที่มีนัดกับเธอในวันนี้“มาถึงแล้วเหรอคะ เกรซเองก็เพิ่งจะแต่งตัวเสร็จพอดีเลยค่ะ”“ตอนนี้ผมอยู่หน้าโรงแรมนี่แหละ กำลังจะเอารถเข้าไปจอด คุณรอผมอีกซักสิบนาทีก็แล้วกัน” อีกฝ่ายบอกอย่างอารมณ์ดี“ท่านไม่ต้องขึ้นมาก็ได้กระมังคะ เกรซกำลังจะลงไปอยู่แล้ว ถ้ายังไงให้เกรซไปรอที่ลอบบี้จะดีกว่าไหมคะ” หญิงสาวร้อนรนตอบว่ากันตามตรง ถ้าเป็นเวลาปกติกัทลีก็คงยิ่งกว่าเต็มใจพาคู่ควงที่มีดีกรีระดับเจ้าชายไปเดินอวดสายตาประชาชีอยู่หรอก แต่ตอนนี้ในห้องจัดเลี้ยงไม่ได้มีเพียงพนักงานโรงแรมและบริษัทออร์แกไนเซอร์เท่านั้น แต่ยังมีเพื่อนนางแบบที่มาร่วมซ้อมเดินแบบด้วยกันอีกนับสิบ รู้กันอยู่ว่าแต่ละคนต่างก็อิจฉาเธอ และจ้องจะหาโอกาสเข้าใกล้เขาทั้งนั้น แล้วมันเรื่องอะไรที่กัทลีจะเอาบ่อเงินบ่อทองของตัวเองมาเสี่ยงด้วยล่ะ“ไม่เป็นไรหรอก ผมมีธุระต้องขึ้นไปหาเพื่อนข้างบนนั้นอยู่ดี คุณรู้จักเจ้าของ กลามูร์ ไดมอนด์ ใช่ไหม... เขายังอยู่ที่นั่นหรือเปล่า”“อุ๊ย...

แม้จะอับอายกับสารรูปที่เปรอะเปื้อนของตัวเองจนอยากแทรกแผ่นดินหนี อรนลินก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินออกจากประตูห้องจัดเลี้ยงไป ท่ามกลางสายตาของทีมงานออร์แกไนเซอร์และพนักงานโรงแรมที่อยู่ในเหตุการณ์ซึ่งพากันจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกแตกต่างกันไป บ้างก็สงสาร บ้างก็สงสัยทางเดียวที่หญิงสาวจะหนีจากความอึดอัดนี้ได้ ก็คือรีบก้าวต่อไปให้ถึงห้องน้ำเร็วที่สุด โดยหวังว่าหลังจากได้ทำความสะอาดเนื้อตัวเรียบร้อยแล้ว เธออาจจะรู้สึกดีขึ้น...การจะเดินทางไปยังห้องน้ำที่เปิดให้บริการสำหรับแขกของห้องจัดเลี้ยงนั้นจำเป็นต้องผ่านลิฟต์ส่วนกลางของโรงแรม แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันแห่งคราวเคราะห์ของอรนลินจริงๆ เพราะขณะที่เธอมัวแต่หลับหูหลับตาเดินอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเข้าจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น“ว้าย!!”“What the fuck!!!...” อีกฝ่ายสบถดังลั่นไปทั้งโถงทางเดินพร้อมกับถอยเซไปตามแรงกระแทก พอเขาตั้งสติได้ และเห็นว่าคนที่เดินชนตัวเองเป็นหญิงสาวผมเผ้ารุงรัง เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าเปรอะเปื้อน ซึ่งกำลังพยายามดันตัวลุกขึ้นจากพื้น เจ้าชายหนุ่มก็ชักสีหน้ารังเกียจ รีบก้มลงสำรวจชุดสูทราคาแพงที่ตัว

รถสปอร์ตเมอร์ซีเดซเบนซ์สีดำสนิทพุ่งฝ่าความมืดไปตามซอยเปลี่ยวลึกด้วยความเร็ว ก่อนจะชะลอตัวลงเพื่อเลี้ยวผ่านตู้ยามรักษาความปลอดภัย และตรงเข้าจอดเทียบริมฟุตปาธด้านหน้าอาคารแรก หนึ่งในสามอาคารของคอนโดมิเนียมโครงการหรูย่านถนนรัชวิภาผู้ที่นั่งอยู่ภายในนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นนางแบบสาวผู้กำลังโด่งดังถึงขีดสุดด้วยการตกเป็นข่าวคู่ควงของเจ้าชายหนุ่มนักธุรกิจจากตะวันออกกลาง ส่วนผู้ที่ทำหน้าที่คนขับรถย่อมต้องเป็นบุคคลเจ้าของข่าวฉาวคู่กัน“ท่านแน่ใจเหรอคะว่าคืนนี้เราจะไม่กลับไป เอ่อ... ที่ห้องพักของท่าน...” หญิงสาวออดอ้อนด้วยน้ำเสียงผิดหวัง“คืนนี้คุณควรพักผ่อนให้เต็มที่มากกว่านะ อย่าลืมว่าพรุ่งนี้คุณมีงานสำคัญต้องทำ...” โฮร์มุซบอกยิ้มๆไม่ใช่ว่าเขาอยากจะไสส่งเธอกลับที่พักนักหรอก แต่ชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์รู้ดีว่าหากเขาพากัทลีกลับไปยังเพนต์เฮาส์ของตัวเอง เขาไม่มีทางที่จะหักห้ามใจต่อเสน่ห์ทางกายของเธอได้ และหากเขาหักห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ปลดปล่อยความต้องการอย่างร้อนแรงและหักโหมเกินไป ก็อาจจะก่อให้เกิดผลกระทบต่องานสำคัญซึ่งเพื่อนสนิทของเขาคาดหวังเอาไว้เป็นอย่างมากถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ก็เท่ากับเขาตั้งใจ

“ตั้งแต่ทิ้งกูไป ดูท่าทางชีวิตมึงจะสุขสบายมากเลยนี่ อีกล้วย... ถึงเวลาที่มึงจะต้องแบ่งความสุขสบายมาให้ผัวเก่าอย่างกูบ้างแล้วนะ...”“พี่โชค... พี่ มะ...หมายความว่ายังไง...”“กูก็หมายถึงเงินยังไงล่ะ อีควายเอ๊ย!!” เขาตะคอกใส่หน้า“พี่จะเอาเท่าไหร่... ตอนนี้ฉันมีเงินติดตัวอยู่ หะ...ห้าพัน พี่... พี่เอาไปเลยนะจ๊ะ...” กัทลีลุกลี้ลุลน พยายามใช้มือข้างที่ถูกโชคชัยยึดเอาไว้เปิดกระเป๋าถือ รื้อจนลิปสติกและเครื่องสำอางในนั้นหล่นร่วงกระจัดกระจาย“เอามานี่!!” ชายฉกรรจ์ปล่อยมือจากแขนหญิงสาว กระชากเอากระเป๋าหนังแบรนด์เนมไปค้นด้วยตัวเอง ทิ้งให้หญิงสาวยืนตัวสั่นงันงกอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับร่างกายหนีไปไหน ครู่เดียวก็ล้วงธนบัตรสีเทาปึกใหญ่ซึ่งซ่อนอยู่ในช่องซิปด้านในสุดออกมาได้“กูนึกแล้วเชียว สันดานชอบเม้มของมึงนี่แก้ไม่หายจริงๆ” เขาแค่นหัวเราะขณะนับธนบัตรจำนวนสิบสองใบในมือช้าๆ แล้วนำมาตบเบาๆ ข้างแก้มของนางแบบสาว“ฉัน... ฉันไม่ได้เม้มนะพี่... เงินนี่... ฉันจะเอาไปจ่ายค่า เอ่อ... ค่า...” ดวงตาหลุกหลิกของเธอบอกให้รู้อย่างชัดเจนว่ากำลังหาข้ออ้างอะไรสักข้อ แต่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ใส่ใจ โยนกระเป๋าถือคืนให้พลางยิ้ม