Semua Bab ทาสบำเรอสุลต่าน: Bab 31 - Bab 40

ประตูที่นั่งด้านหลังของรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาวในชุดเสื้อยืดโปโลและกางเกงยีนส์ขายาวก้าวลงมายืนบนฟุตปาธข้างถนนอย่างช้าๆ ก่อนจะยื่นค่าโดยสารที่นับเตรียมไว้ล่วงหน้าให้กับคนขับแล้วค่อยๆ ปิดประตูด้วยความระมัดระวังจากถนนใหญ่ไปจนถึงที่ตั้งของบ้านเช่า อรนลินจำเป็นต้องเดินผ่านซอยเปลี่ยวที่มืดทึบไร้แสงไฟส่องถนนเป็นระยะทางเกือบห้าสิบเมตรเธอยกข้อมือขึ้นมองนาฬิการาคาถูกที่สวมอยู่ เข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว แม้จะเติบโตมาในซอยแห่งนี้จนเคยชิน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวกลับมาถึงในเวลาหลังสามทุ่ม แสงไฟจากบ้านเรือนสองข้างทางจึงหลงเหลืออยู่เพียงไม่กี่ดวงเท่านั้นอรนลินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ กำธนบัตรที่ได้รับมาจากปกรณ์แน่น ภาวนาไม่ให้เกิดเรื่องราวไม่คาดฝันขึ้นในคืนนี้ ในเวลาเดียวกับที่สองเท้าค่อยๆ ก้าวตรงไปยังปากทางเข้าซอยขณะกำลังเดินไปตามทางแคบๆ และมืดสลัว เสียงฝีเท้าอีกคู่หนึ่งก็ดังมาจากด้านหลัง อรนลินหันไปมองอย่างไม่ไว้ใจ และยิ่งกังวลหนักขึ้นเมื่อคนที่เดินตามเธอมานั้นเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ มองจากระยะไกลๆ รู้เพียงแต่ว่าเขาสวมชุดสีดำดูกลมกลืนไปกับค

ทันทีที่แผ่นคีย์การ์ดในมือชายฉกรรจ์ชาวอาหรับวัยสามสิบปีเศษถูกยกทาบแผ่วๆ บนจออ่านสัญญาณแม่เหล็กบนผนัง เสียงล็อกโลหะในบานประตูไม้ก็คลายตัวออกไม่ต้องรอให้ชายคนเดิมช่วยเปิดทางให้ รัชทายาทแห่งรัฐสุลต่าน บาห์ลา จาเบลุซ ก็ยกเท้ายันประตูไม้โอ๊กหนาและหนักบานนั้นให้เปิดอ้า มือทั้งสองข้างที่กุมแขนเรียวเล็กเอาไว้แน่น ค่อยๆ ฉุดกระชากร่างหญิงสาวให้ก้าวตามเข้าไปด้านใน“ไม่นะ ไม่เอา!! ฉันไม่เข้าไป!!” อรนลินร้องโวยวาย เท้าคู่น้อยในรองเท้าผ้าใบสีขาวตุ่นๆ ก็พยายามที่จะยันพื้นพรมเอาไว้อย่างสุดแรง แต่แรงของเจ้าชายหนุ่มผู้มีขนาดร่างกายสูงใหญ่กว่าเกือบสองเท่าก็ลากอรนลินให้เดินถูลู่ถูกังตามเข้าไปจนได้ “ได้โปรดเถอะค่ะ... อย่าทำอะไรฉันเลย... จะให้ฉันกราบขอโทษคุณก็ได้ ฮือ... ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉันกลับไปหาแม่เถอะค่ะ ฮือๆ...” ใบหน้าเหยเกร้องไห้คร่ำครวญซ้ำๆ แม้ไม่ได้ร้องจะเป็นจะตายเหมือนเมื่อหลายนาทีก่อน หากน้ำตาก็ยังไหลซึมออกมาเป็นระยะๆ“ร้องให้ขาดใจตายไปเลยสิ ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปหรอก!!” โฮร์มุซตะคอกใส่หน้า ในปากยังปวดแปลบๆ จากพิษสงของเธออยู่เหลือบเห็นเตียงนอนขนาดใหญ่กลางห้อง แข้งขาของอรนลินก็พานหมดแรง ย่อตัว

โฮร์มุซถึงกับตะลึงงันเหมือนถูกสาป มือลูบคราบเปียกๆ บนใบหน้าด้วยความงุนงง... และไม่ใช่แต่เขาเพียงเท่านั้น เพราะแม้แต่ตัวอรนลินเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...“นี่... นี่เธอ...” ผิวหน้าสีแทนเปลี่ยนเป็นแดงก่ำจนทั่วทั้งลำคอ“ฉัน... ฉัน...”ทันใดนั้น ฝ่ามือทั้งสองข้างของโฮร์มุซก็คว้าต้นแขนของหญิงสาวแล้วบีบเค้นอย่างรุนแรง ดวงตาคมเข้มเบิกโพลง ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาราวกับเทพบุตรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งและดุร้ายไม่ต่างจากอสูรร้ายที่น่าหวาดกลัว“เธอ!!... เธอคิดว่าเธอเป็นใครหา!!... ถึงกล้าทำกิริยาต่ำทรามบัดซบแบบนี้กับฉัน... เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!!” เจ้าชายหนุ่มคำรามด้วยน้ำเสียงอันน่าสะพรึงกลัวในขณะดียวกันก็จับตัวเธอเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอนใช่... เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเขาเป็นถึงเจ้าชายรัชทายาทของสุลต่านผู้สูงศักดิ์แห่งดินแดนตะวันออกกลาง...แต่ไม่ว่าจะเป็นใครเธอก็ไม่สนใจอีกแล้ว... ความหวาดกลัวและความโกรธแค้นที่หลอมรวมเข้าด้วยกันมันบีบคั้นเธอจนเกินจุดที่จะทนไหวแล้ว...“มัน... มันก็เหมาะสมกับการที่คุณเหยียดหยามฉันแล้วนี่คะ!!” หญิงสาวกัดริมฝีปากที่ยังสั่นระริก เชิดหน้าขึ้นเผชิญสายตาดุดันอย่างไม่ยอมแพ้

ยังไม่ทันที่โฮร์มุซจะพูดอะไรตอบ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมก็ดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม...เขาถอนหายใจกับความดื้อรั้นของอีกฝ่าย อันที่จริงเจ้าชายหนุ่มก็รู้สึกเหนื่อยไม่น้อยกับการสู้รบตบมือกับเธอครั้งนี้... เขารู้อย่างแน่ชัดแล้วว่าทำอย่างไรก็คงบังคับใจเธอไม่ได้แน่ๆ จึงคิดจะยอมอ่อนข้อให้...แต่จะให้ปล่อยไปง่ายๆ ก็เสียศักดิ์ศรีเช่นกัน...เพราะฉะนั้น เขาต้องได้อะไรกลับมาเป็นการแลกเปลี่ยนบ้างไม่มากก็น้อย...“ฉันจะให้เธอรับสายก็ได้... แล้วฉันจะปล่อยตัวเธอไปด้วย...” ลิ้นที่ดุนอยู่บนไรฟันรู้สึกปวดแปลบ บาดแผลจากศึกในคืนนี้เริ่มจะระบมแล้ว“จริงๆ เหรอคะ...” อรนลินเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อมั่น ถึงอย่างนั้น ริมฝีปากสั่นระริกก็ยังเผลอยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง“จริงสิ! แต่ฉันมีข้อแม้อย่างหนึ่ง ซึ่งมันก็คงจะไม่หนักหนาเกินไปสำหรับเธอ” บอกพลางจ้องมองสีหน้าดีใจของเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง... นับเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขารู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขเพียงเพราะได้รับสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นรอยยิ้มจากผู้หญิง...นอกจากองค์สุลต่านฮาเร็บ อาลี องค์สุลตาน่าโซเฟีย ผู้เป็นบิดามารดา และเจ้าชายมาตราห์

“แม่เธอเป็นอะไร... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย...” ถึงจะแย้งไปอย่างนั้น แต่โฮร์มุซก็เกิดความกังวลไม่น้อย จริงอยู่ที่เขาฟังไม่ออกว่าหญิงสาวสนทนากับคนในโทรศัพท์เรื่องอะไร แต่ท่าทางที่ไม่ปกติของเธอก็ทำให้เขาเริ่มไม่เป็นสุขหากอรนลินก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่ยอมตอบคำถาม ไม่มองหน้าเขาอีกเลยแม้เพียงแวบเดียว... เจ้าชายหนุ่มจึงตัดสินใจยื่นมือไปแกะปมเนกไทที่มัดแขนและขาทั้งสองคู่ออกช้าๆ... แม้ยังไม่ได้คิดจะปล่อยเธอกลับบ้าน แต่ก็ไม่ต้องการให้เธอดิ้นรนจนเจ็บตัวเพราะเก้าอี้นักโทษของเขาอีก...“ตกลงเธอจะเล่าให้ฉันฟังได้หรือยัง... เธอบอกว่าแม่เธอเป็นอะไรนะ... เลิกร้องไห้แล้วก็บอกฉันมาเถอะ เผื่อว่าฉันจะช่วยอะไรได้...” โฮร์มุซกล่าวจริงจัง ดวงตาสำรวจเห็นรอยห้อช้ำรอบข้อมือและข้อเท้าของอีกฝ่ายแล้วยิ่งรู้สึกสงสาร... ไม่เข้าใจว่าตัวเองคิดอย่างไรถึงได้ทำกับเธอขนาดนี้...“เพราะคุณคนเดียว!! แม่ของฉันถึงได้... ฮือๆ...” ได้ยินเขาพูดอย่างนั้น อรนลินก็หันขวับมามองหน้าโฮร์มุซด้วยแววตาโกรธแค้นผสมปนเปไปกับความเสียใจ“เพราะฉันเนี่ยนะ... แม่ของเธอเป็นอะไร... ถ้าเธอไม่เล่าดีๆ ฉันก็ไม่รู้เรื่องหรอก...” มือหนาตั้งใจจะเอื้อมลูบคล