Semua Bab ทาสบำเรอสุลต่าน: Bab 61 - Bab 70

หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ นั่งเฝ้าอยู่บนเก้าอี้โซฟาด้านหน้าห้องไอซียูของโรงพยาบาลเอกชนของเครือญาติมาตั้งแต่หัวค่ำเมื่อวานนี้ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูเรียบเฉยเหมือนไม่ได้ทุกข์ใจอะไรนัก แต่คนใกล้ชิดที่รู้จักนิสัยใจคอของคุณชายหนุ่มดีจะรู้ว่าเขารักน้องสาวคนนี้มากแค่ไหนเสียงประตูลิฟต์ของชั้นหกที่อยู่ใกล้ๆ เปิดออกอย่างกะทันหัน ทำให้เขาซึ่งกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ต้องหันไปมองโดยอัตโนมัติ เพราะนอกจากแพทย์และพยาบาลที่นานๆ ครั้งจะขึ้นมาเปลี่ยนเวรกันแล้ว ส่วนใหญ่ก็เป็นญาติพี่น้องของเขาที่รู้ข่าวและเดินทางมาเยี่ยม ให้กำลังใจครอบครัวแทบทั้งนั้นและทันทีที่หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์มองเห็นว่าคนที่อยู่ในลิฟต์ก็คือโฮร์มุซ เขาก็ยิ้มออกมาได้ แม้จะเป็นรอยยิ้มซึ่งดูไม่สดใสเหมือนทุกครั้งก็ตาม ราวกับการปรากฏตัวของอีกฝ่ายคือสายฝนที่ชโลมลงบนพื้นดินที่แห้งผากมานาน“พีท... ตกลงคุณรัตน์เป็นยังไงบ้าง...” เจ้าชายหนุ่มแห่งจาเบลุซ เอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ขณะเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนสนิท“หมอล้างท้องให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ตอนนี้ยังไม่ได้สติ แต่ที่ยังต้องอยู่ไอซียูเพราะชีพจรเต้นอ่อนกว่าปกติ เลยต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดน่ะ...” เ

เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้ว นับตั้งแต่วันที่เจ้าชายแห่งจาเบลุซพาเธอมาส่งยังที่ทำงาน จากนั้นเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวหรือโทรศัพท์มารบกวนอรนลินอีกเลยหญิงสาวบอกกับตัวเองว่านั่นคือเรื่องน่ายินดี...แต่ก็น่าแปลกที่ลึกๆ ภายในใจของเธอกลับรู้สึกว่าทำไมชีวิตที่เคยเป็นปกติสุขมาตั้งแต่ก่อนเจอเขา หากตอนนี้มันกลับรู้สึกเงียบเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ความหวาดกลัวจากเหตุการณ์ที่ถูกคนร้ายจับตัวไปกักขังในบ้านร้างจนเกือบจะสูญเสียความสาวนั้น เวลานี้เรียกได้ว่ารางเลือนไปจนเกือบหมดแล้ว จะเหลืออยู่ก็เพียงแต่เหตุการณ์ที่ถูกโฮร์มุซลักพาตัวไปกักขังในเพนต์เฮาส์ และเรื่องที่เขาช่วยเหลือเธอจนตัวเองต้องรับบาดเจ็บแทน ซึ่งไม่ว่าอรนลินจะพยายามลืมอย่างไร มันก็คอยแต่จะย้อนกลับมาวนเวียนอยู่ในสมองทุกครั้งที่เธออยู่คนเดียว“นั่งเหม่ออะไรอยู่อีกล่ะยะ” เสียงดัดให้แหลมเล็กจนฟังประหลาดหูร้องทักมาจากทางด้านหลัง ทำเอาหญิงสาวที่กำลังยืนอยู่หน้าเครื่องทำน้ำเย็นสะดุ้งเฮือกจนกรวยกระดาษสำหรับรองน้ำดื่มในมือร่วงลงบนพื้น“พี่ปุ๊กกี้...” เธอลนลานหยิบแก้วกระดาษใบนั้นขึ้นมาขยำแก้เก้อ แล้วค่อยโยนลงไปในถังขยะข้างตัว“คิดถึงใครอยู่หรือเปล่าจ

“คุณจะพาฉันกับแม่ไปที่ไหนกันคะ... นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านของฉันนี่...”หลังจากรถลีมูซีนคันใหญ่พาสองแม่ลูกเดินทางออกจากโรงพยาบาลเมื่อสิบนาทีก่อน อรนลินและมารดาก็ต้องประหลาดใจเมื่อเส้นทางที่รถวิ่งไปเริ่มไม่คุ้นตา ถึงจะเป็นละแวกใกล้เคียงกัน แต่หญิงสาวก็มั่นใจว่าจากโรงพยาบาลไปถึงบ้านเช่าที่เธอและอินทิราอาศัยอยู่ไม่ได้ผ่านถนนสายนี้อย่างแน่นอน“ใจเย็นๆ สิครับ... ผมรับปากว่าจะพาคุณไปส่งที่บ้าน ผมก็ต้องทำตามคำพูดแน่ๆ ไม่ต้องห่วง” เขาตอบเสียงเรียบ“แต่ที่นี่มัน...” เธอหันไปมองสองข้างทางด้วยความไม่มั่นใจ หากก็กลัวว่าถ้าเธอตีโพยตีพายมากเกินไปจะพลอยทำให้อินทิราเกิดความหวาดกลัวไปด้วย จึงฝืนใจทำเป็นนิ่งเสีย รอดูว่าโฮร์มุซจะเล่นไม้ไหนกับเธออีกไม่นานนัก อาเหม็ดคนขับรถประจำตัวของเจ้าชายหนุ่มก็พารถเลี้ยวเข้าไปในหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ ที่แม้แต่อรนลินเองก็ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่ามีหมู่บ้านลักษณะนี้อยู่ในย่านใกล้เคียงกับที่พักของเธอรถชะลอและจอดลงตรงถนนหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดกะทัดรัดหลังหนึ่งซึ่งมีสวนหย่อมและสนามหญ้ากว้างขวางล้อมรอบอยู่ภายในบริเวณ ก่อนที่คนขับรถจะรีบวิ่งมาเปิดประตูให้ พร้อมทั้งช่วยประคองอินทิราอ

เครื่องบินส่วนตัวของโฮร์มุซเดินทางถึงท่าอากาศยาน อัล อัคดาห์ สนามบินแห่งชาติรัฐสุลต่าน บาห์ลา จาเบลุซ ในตอนบ่ายสามโมงเย็น โดยใช้เวลาในการเดินทางทั้งสิ้นเจ็ดชั่วโมง ถือเป็นช่วงเวลาเจ็ดชั่วโมงที่สร้างความตื่นเต้นและตื่นตาตื่นใจให้กับอรนลินเป็นอย่างมากนอกจากนี่จะเป็นการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตของเธอแล้ว นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องโดยสาร หญิงสาวก็ต้องตะลึงกับทุกอย่างที่ได้พบ ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่งภายในอย่างหรูหราราวกับห้องพักในโรงแรมชั้นหนึ่ง การรับรองจากพนักงานดูแลผู้โดยสารส่วนตัวราวกับเธอเป็นเชื้อพระวงศ์คนหนึ่ง อาหารรสเลิศที่เสิร์ฟและจัดวางบนโต๊ะไม่ต่างจากภัตตาคารระดับโลก บนเครื่องบินของเขายังมีแม้แต่อ่างอาบน้ำวนและโคมระย้าอยู่ด้วยทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างขณะที่เครื่องกำลังร่อนลงแตะพื้นรันเวย์ ภาพผืนทรายทางทิศตะวันตกพ้นแนวรั้วออกไปนอกเขตสนามบิน ดูกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต ให้ความรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก นึกเสียดายแทนที่มารดาและปกรณ์ไม่มีโอกาสได้มาร่วมสัมผัสความรู้สึกเช่นเดียวกับเธออรนลินไม่แน่ใจเอาเสียเลยว่าการที่เธอตัดสินใจลาออกจากงานและรับข้อเสนอทุกประการจากเขาง่ายๆ อย่างนี้จะเป็นสิ

ห้องรับรองที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้หญิงสาวตั้งอยู่บนชั้นที่สามทางปีกซ้ายของตัวปราสาท ภายนอกแม้ก่อจากก้อนศิลาแลง แต่ภายในถูกตกแต่งใหม่ด้วยปูนฉาบประดับด้วยกระเบื้องโมเสกและเสาหินสลักลาย ความกว้างใหญ่ของห้องยังมากกว่าพื้นที่ตลาดสดที่หน้าปากซอยบ้านเช่าหลังเก่าของเธอเสียอีกนอกจากเฟอร์นิเจอร์ไม้สักเคลือบสีน้ำตาลแดง ระเบียงห้องเปิดโล่งออกไปเป็นสวนน้ำพุหินประดับพื้นโมเสก รวมถึงอ่างอาบน้ำอุ่นกลางแจ้งที่มีเพียงโครงเสาและผ้าเบาบางล้อมปิดทั้งสี่ด้านแล้ว สิ่งที่ทำให้อรนลินตกตะลึงจนแทบสิ้นสติก็คือภาชนะและเครื่องใช้ทุกอย่างที่ล้วนทำมาจากทองคำ ไม่ว่าจะเป็นแจกัน จานใส่ผลไม้ จอกใส่เครื่องดื่ม ตะเกียงกำยาน แม้แต่หูจับตู้ หูลิ้นชักโต๊ะ ทุกอย่างช่างดูล้ำค่าจนอรนลินรู้สึกอายตัวเองฟาติมาพาหญิงสาวเดินเข้าไปจนถึงห้องขนาดเล็กรูปครึ่งวงกลมที่ผังอยู่ในผนังใกล้ฝั่งริมระเบียง เธอช่วยเลิกผ้าม่านหนาที่กั้นอยู่คล้ายประตูผ้า นำไปรวบมัดทั้งสองด้าน มองเห็นเตียงเตี้ยๆ ปูด้วยนวมหนาและผ้าขนสัตว์โดยปราศจากฟูกตั้งอยู่ภายใน นางกำนัลสาวที่ตามมาด้านหลัง ช่วยนำกระเป๋าเดินทางเก่าๆ ของอรนลินเข้าไปวางไว้บนโต๊ะภายใน แล้วรีบเดินออกมาหย