Semua Bab ทาสบำเรอสุลต่าน: Bab 71 - Bab 80

อรนลินใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายในการพูดคุยซักถามถึงเรื่องประวัติความเป็นมาของจาเบลุซจากฟาติมาอย่างตั้งอกตั้งใจ... ไม่ใช่เพียงเพราะมันเป็นหน้าที่ แต่ส่วนหนึ่งเกิดจากความปรารถนาในส่วนลึกของจิตใจเธอด้วย...แต่ละชนชาติต่างก็มีต้นกำเนิดและที่มา ซึ่งหล่อหลอมให้เกิดเสน่ห์ทางวัฒนธรรมและประเพณีที่แตกต่างกันไป การได้สัมผัสถึงสิ่งเหล่านี้มันทำให้เธอเหมือนได้ใกล้ชิดกับเจ้าชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น และมันก็ทำให้หญิงสาวมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกจากคำบอกเล่าของฟาติมา... ต้นกำเนิดชาวจาเบลุซนั้นเคยเป็นโนแมด หรือเผ่าเร่ร่อนในทะเลทรายที่ประกอบอาชีพด้วยการเลี้ยงสัตว์ โดยอพยพจากโอเอซิสหนึ่งไปยังโอเอซิสหนึ่งตั้งแต่ครั้งที่ซาลาห์ดีน สุลต่านองค์แรกของราชวงศ์อัยยูบิดได้รวบรวมชนเผ่าต่างๆ ในอียิปต์ ซีเรีย เยเมน และปาเลสไตน์ ก่อตั้งอาณาจักรมุสลิมขึ้น เผ่าจาเบลุซเองก็ถูกรวมเป็นส่วนหนึ่งอยู่ในอาณาจักรมุสลิมด้วยเช่นกัน จนกระทั่งภายหลังราชวงศ์อัยยูบิดเริ่มเสื่อมลง ชีคผู้นำเผ่าจาเบลุซจึงแยกตัวออกมาเป็นเอกเทศและสถาปนาราชวงศ์อลาวีขึ้นปกครองดินแดนของตัวเองมาจนถึงปัจจุบัน...“สมัยที่ฉันยังเด็กๆ รายได้หลักของชาวจาเบลุซจะมาจากการส่งออกใ

ในไม่ช้ารถขับเคลื่อนสี่ล้อคันใหญ่ก็พาทั้งคู่มาถึงยังที่หมาย มันเป็นทะเลสาบขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยป่าต้นปาล์มและไม้พุ่มนานาพันธุ์ นอกจากจะเป็นแหล่งความชุ่มชื้นและสีเขียวขจีที่หาได้ยากในผืนทรายแห่งนี้ มันยังเป็นแหล่งรวมของนกหลากชนิด สัตว์น้ำ และสัตว์ป่าขนาดเล็กจำพวกหนูทรายและสุนัขจิ้งจอกโฮร์มุซนำรถเข้าจอดยังลานโล่งด้านหนึ่งของหมู่บ้านที่ล้อมรอบโอเอซิสอยู่ ชักชวนให้อรนลินลงจากรถไปสัมผัสบรรยากาศอันเรียบง่ายหากเต็มไปด้วยชีวิตชีวาหญิงสาวก้าวลงจากรถคันสูง บางส่วนของพื้นที่ยังมองเห็นกระโจมพักอาศัยของชาวพื้นเมืองตั้งกระจัดกระจายปะปนไปกับบ้านอิฐฉาบด้วยโคลนแห้งโดยรอบ หลายแห่งเปิดเป็นร้านค้า โอเอซิสแห่งนี้ก็คือเมืองขนาดย่อมที่มีผู้คนสัญจรไปมาและใช้ชีวิตไม่เปลี่ยนแปลงไปจากครั้งอดีต“ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้ประเทศจะเจริญไปมาก ผู้คนส่วนใหญ่อพยพเข้าไปอยู่ในเมืองกันหมด แต่บางส่วนก็ยังพอใจที่ได้ใช้ชีวิตแบบเก่าๆ กลางวันตกปลา เลี้ยงสัตว์ กลางคืนทำอาหาร พักผ่อนในกระโจม คุณรู้หรือเปล่าว่าสมัยเด็กๆ ผมมีความใฝ่ฝันจะมีชีวิตเรียบง่ายอย่างนี้ด้วยนะ...” เจ้าชายหนุ่มบอกเล่าขณะเดินนำเธอตรงเข้าไปในหมู่บ้าน“คุณน่ะเหรอ

‘ก็ได้ ผมยอมแพ้... ผมจะไม่บังคับคุณให้มาเป็นนางแบบของบริษัทอีก แล้วพรุ่งนี้ผมก็จะให้คนพาคุณไปส่งที่สนามบินตั้งแต่เช้า’‘โฮร์มุซ...’‘แต่คุณต้องรับปากผมเรื่องหนึ่ง... ยังมีอีกที่ที่ผมอยากจะให้คุณได้เห็นก่อนกลับประเทศไทย... เพราะฉะนั้นคืนนี้ผมจะไปรับคุณที่ห้อง... ผมขอจากคุณเท่านี้คุณคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม...’‘ฉัน... ตกลงค่ะ...’บทสนทนาสุดท้ายก่อนที่เจ้าชายหนุ่มแห่งจาเบลุซจะพาเธอกลับยังก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอเหมือนมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาทีนี้... อรนลินต้องส่ายหน้าแรงๆ หลายครั้งเพื่อสลัดความคิดออกไปจากสมอง หันไปมองกระเป๋าเดินทางแล้วถอนหายใจหนักๆ...หญิงสาวกำลังนั่งอยู่บนเตียงนอน ข้างตัวมีเสื้อผ้าที่พับไว้จนเสร็จเรียบร้อย วางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ หลังจากเรียกสติตัวเองกลับมาได้แล้ว เธอจึงหยิบมันมาจัดใส่ลงในกระเป๋าเดินทางของเธอทีละชิ้น ขณะเดียวกันก็พยายามบอกกับตัวเองว่า เธอได้เก็บเกี่ยวความสุขและความทรงจำอันน่าประทับใจไว้อย่างเต็มที่แล้วใครจะคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตของผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างเธอ จะมีโอกาสได้เป็นเหมือนเจ้าหญิงในนิยาย ได้พักในพระราชวังบนแผ่นดินอันแสนงดงาม ได้รับการปรนนิบัต

กลางหน้าอกนูนหนาแซมด้วยไรขนเรียงไล่เป็นระเบียบ กล้ามเนื้อกระบังลมใต้แผงอกตีกรอบโค้งล้อมกล้ามเนื้อหน้าท้องซึ่งเป็นลอนกระชับ ปีกหลังกว้างค่อยๆ โค้งสอบลงมาถึงเอว มองเห็นเส้นเงาของมัดกล้ามเนื้อรูปตัววีเหนือโคนขาอย่างชัดเจนใบหน้าหญิงสาวกลายเป็นสีแดงก่ำเมื่อพบเข้ากับความองอาจน่าเกรงขามของเสาโอเบลิสก์[1]ประจำราชวงศ์จาเบลุซ ทำให้เธอต้องรีบเบือนสายตาหลบไป ไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายฉวยโอกาสที่อรนลินหันหน้าหนีด้วยความอาย โฮร์มุซรีบทิ้งตัวกลับลงไปบนม้าหินอ่อน ก่อนจะเอนตัวลงไปทาบทับร่างของเธอด้วยความระมัดระวัง ดวงตาคมเข้มจ้องมองเนินอกที่โผล่พ้นเสื้อชั้นในสีขาวเรียบอย่างลุ่มหลง แล้วจึงสอดมือเข้าไปใต้แผ่นหลัง บรรจงปลดปราการป้องกันชิ้นแรกออกทันทีเมื่อถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระกะทันหัน ทรวงอกที่อึดอัดอยู่ใต้เสื้อชั้นในมานานก็พากันดิ้นสะท้อนไปมา ยั่วยวนสายตาของเจ้าชายหนุ่มให้เกิดความหิวโหย เขาไม่รอช้า รีบตระโบมฝ่ามือลงไปคลึงเคล้นความอ่อนนุ่มของก้อนเนื้อสาวอย่างเร่าร้อน แต่ก็ระมัดระวังไม่ให้รุนแรงจนเธอต้องเจ็บปวดสัมผัสนุ่มนวลละมุนนิ้วกระตุ้นให้อารมณ์ของโฮร์มุซเต้นเตลิดไปไกลจนสุดจะห้าม เขาเขี่ยปลายนิ้วลงบนเม

“ว้าย!!” เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ปลิวไปตามแรงฝ่ามือ“เพราะมึง อีกล้วย!!” ชายฉกรรจ์ตวาดเสียงเต็มไปด้วยโทสะ พยายามใช้ไม้เท้าที่ค้ำอยู่ใต้วงแขนพยุงร่างกายซึ่งส่วนใหญ่พันหุ้มด้วยผ้าพันแผลและเฝือก ไม่ให้เสียหลักล้มลงไปด้วย หลังจากทุ่มสุดแรง ฟาดฝ่ามือเข้าใส่ใบหน้าของหญิงสาวคนรัก “มึงเห็นไหมว่ากูต้องอยู่ในสภาพมัมมี่ปางตายอย่างนี้ ก็เพราะมึงวางแผนให้กูจับอีเด็กเปรตนั่นไปลงแขก!”หลังเหตุการณ์ในคืนเมื่อสองสัปดาห์ก่อน โชคชัยและสองหนุ่มลูกสมุนต้องนอนให้น้ำเกลืออาการสาหัสอยู่ในโรงพยาบาลเกือบๆ สิบวัน ตลอดช่วงเวลานั้น กัทลีไม่เคยโผล่หน้าไปเยี่ยมเขาเลยสักครั้ง เมื่อออกจากโรงพยาบาลได้ สิ่งแรกที่เขาต้องทำก็คือการคิดบัญชีกับเธอแบบทบต้นทบดอกในฐานะต้นเหตุความซวยในครั้งนี้ “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าจะมีคนตามไปช่วยมัน... นี่ไม่ใช่ความผิดของฉันนะพี่โชค!!” นางแบบสาวสะบัดหน้ากลับมาตะโกนใส่อย่างเกรี้ยวกราดไม่แพ้กันเธอยกมือกุมแก้มซีกซ้ายที่ขึ้นรอยแดงเป็นรูปนิ้วด้วยความเจ็บปวด มุมปากมีหยดเลือดไหลซึมออกมา ดวงตาถมึงจ้องมองใบหน้าซูบตอบที่บัดนี้เต็มไปด้วยจ้ำสีเขียวๆ เหลืองๆใครจะไปคิดว่าโชคชัย