Semua Bab ทาสบำเรอสุลต่าน: Bab 81 - Bab 90

อินทิรารีบคดข้าวสวยในหม้อใบใหญ่ข้างกายใส่ลงไปในจานพลาสติกอย่างคล่องแคล่ว แล้วตักผัดพริกแกงถั่วฝักยาวในถาดอลูมิเนียมซึ่งวางเรียงรายอยู่ท่ามกลางถาดกับข้าวหลากหลายชนิด โปะลงไปในจานใบเดิมที่พูนไปด้วยข้าวร้อนๆ ก่อนจะยื่นส่งให้ชายวัยกลางคนที่ยืนรออยู่อีกด้านของรถเข็นขายอาหารคันเก่าๆหลังวางทัพพีกับข้าวคืนลงไปในถาด เธอก็ยกแขนขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากด้วยความเคยชิน หันไปมองลูกสาวที่รับหน้าที่ล้างจานทางด้านหลัง ก็พบว่าหญิงสาวกำลังนั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ซักผ้าท่ามกลางกะละมังอลูมิเนียมขนาดใหญ่หลายใบ ในมือยังถือจานกับฟองน้ำล้างจานค้างอยู่อย่างนั้นนับตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศเมื่อเดือนก่อน อินทิราก็สังเกตเห็นอรนลินมีอาการเหม่อลอยหลายต่อหลายหน เหมือนคนมีความกลัดกลุ้มใจและคอยคิดถึงแต่ปัญหา หากไม่ว่าจะซักไซ้อย่างไร ลูกสาวของเธอก็ไม่ยอมพูดถึงสาเหตุ เอาแต่ตอบเลี่ยงไปเลี่ยงมาจนน่าเป็นห่วง... เพราะจากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานกว่าสี่สิบปี ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าอาการเช่นนี้มันเกิดจากโรคอะไร...“ไอ้ลิน ถ้าไม่ค่อยสบายใจ แม่ว่าแกก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะนะ...” ผู้เป็นแม่บอกพลางถอนหายใจดังๆ จนอีกฝ่า

หลังเสร็จสิ้นการประชุมที่อาคารบริษัท กลามูร์ ไดมอนด์ ในตอนบ่ายแก่ๆ ยูซุฟรับหน้าที่เป็นสารถีชั่วคราวพาผู้เป็นทั้งเจ้านายและนายเหนือหัวขับรถตรงไปยังบ้านหลังงามที่เจ้าชายหนุ่มเป็นคนมอบให้แก่อรนลินเอง หากไม่มีใครอยู่ที่นั่นยูซุฟจำได้ถึงข้อมูลซึ่งเขาได้รับมาจากแม่ค้าสาวในวันที่ตามหาบ้านเช่าหลังเก่าของอรนลิน ว่าอินทิราผู้เป็นแม่มีอาชีพเป็นแม่ค้าขายกับข้าวอยู่ที่นั่น เขาจึงเสนอให้โฮร์มุซลองไปตามหาตัวเธอที่ตลาดไม่นานนัก รถลีมูซีนคันใหญ่ก็มาจอดเทียบริมถนน ตรงจุดเดิมในคืนที่โฮร์มุซเคยลักพาตัวหญิงสาวไปขังไว้ที่เพนต์เฮาส์... แค่ได้เห็นรถยนต์หรูหรามาจอดหน้าตลาด เหล่าพ่อค้าแม่ขายที่อยู่ในบริเวณนั้นก็แทบจะแห่แหนกันมายืนรอดูผู้โดยสารด้านใน...ครั้นองครักษ์ส่วนตัวของเจ้าชายรัชทายาทแห่งจาเบลุซตัดสินใจเปิดประตูฝั่งคนขับ ก้าวลงไปเพียงเท่านั้น บุคคลแรกที่จดจำเขาได้ก็รีบถลาเข้ามาหาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มจนแก้มแทบฉีก“สวัสดีค่ะ คุณสุดหล่อนั่นเอง... จำฉันได้ไหมคะ...” สมพรหัวเราะคิกคัก ถามเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงประหลาด ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากุมไว้ที่หน้าอก ยืนบิดตัวไปมาด้วยความขวยเขิน “วันนี้มีธุระอะไรจะให้ฉันช

“ลิน... อรนลินของผม ผมขอโทษ... ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถอะ ผมรักคุณ... ผมแค่ต้องการปกป้องคุณเท่านั้น ไม่ได้เจตนาจะทำให้คุณต้องบาดเจ็บอย่างนี้เลย”เสียงแผ่วๆ ดังแว่วอยู่ในจิตใต้สำนึก คล้ายล่องลอยมาจากที่ที่แสนไกล... หญิงสาวพยายามมองหาต้นเสียง แต่ทว่าเบื้องหน้าของเธอมีแต่แสงสว่างจ้าจนมองไม่เห็นอย่างอื่น...นี่เธอตายแล้วหรือ... อรนลินตั้งคำถาม...เธอคงเป็นวิญญาณแล้วสินะ เธอจึงไม่สามารถสัมผัสสิ่งใดได้ มองไม่เห็นแม้แต่ฝ่ามือของตัวเอง...ไม่สิ... ถ้าเธอตายไปแล้ว แล้วความเจ็บปวดที่ร้าวระบมอยู่ในสมองนี่มันคืออะไรกัน...“ลืมตาสิครับ ที่รัก... รีบฟื้นขึ้นมาเถอะ... ผมยังมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้บอกคุณเลยนะ...”เสียงเดิมยังคงกระซิบอย่างอ่อนโยนในห้วงของความว่างเปล่า มันยิ่งทำให้อาการปวดแปลบแล่นไปจนตลอดร่าง... แต่ร่างของเธออยู่ที่ไหนกันล่ะ...ขณะที่กำลังรู้สึกสับสนและทรมานกับบาดแผลซึ่งมองไม่เห็นนั้น กระแสความอบอุ่นอย่างหนึ่งก็แผ่ซ่านมาจากสัมผัสบนฝ่ามือ...ฝ่ามือที่เธอไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน... ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเหมือนเป็นสิ่งที่ช่วยต่อต้านความรู้สึกปวดร้าวได้พอสมควรทีเดียว...“คุณกำลังจะเป็นคุณแม่แล้วนะคร

สามเดือนต่อมา... หลังจากบรรดาผู้คนในวงการนางแบบต่างพากันช็อกกับข่าวอุบัติเหตุรถคว่ำของกัทลี... ชื่อของ เกรซ กัทลี อดีตนางแบบชื่อดังระดับประเทศก็ค่อยๆ เลือนหายไปอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครจดจำได้อีก...นับว่าโชคดีที่ครั้งนั้นหญิงสาวไม่ถึงกับเสียชีวิต เนื่องจากคนของโฮร์มุซช่วยนำเธอส่งโรงพยาบาลได้ทันท่วงที ทว่าใบหน้าของอดีตนางแบบสาวก็ถูกแรงกระแทกทำให้เป็นบาดแผลฉกรรจ์จนถึงกับเสียโฉม ที่หนักที่สุดก็คือขาซึ่งหักทั้งสองข้าง แม้จะรักษาจนหายขาดแล้ว ก็ยังต้องเดินกะโผลกกะเผลกอย่างคนพิการไปตลอดชีวิตสภาพที่ต้องนอนมีผ้าพันแผลและเข้าเฝือกแทบทั้งตัวเป็นเวลานานนับเดือน ทำให้อรนลินและมารดารู้สึกเสียใจกับเธอ และตกลงใจที่จะอโหสิกรรมให้ ไม่ดำเนินคดีความหรือเอาเรื่องใดๆ อีกกลาร์มัวร์ ไดมอนด์ จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวแบรนด์แอมบาสเดอร์คนไหม่ ถึงจะยังไม่ได้มีการทำสัญญาว่าจ้างกับกัทลีตั้งแต่ตอนที่วางตัวเธอเอาไว้ แต่หม่อมราชวงศ์พิษณุนเรศวร์ โขมพัสตร์ ก็ได้มอบเงินชดเชยจำนวนหนึ่งให้กับเธอเพื่อเป็นกีแสดงความเห็นใจ หากเงินหลักล้านและเงินเก็บอีกหลายแสนที่มีในบัญชีของหญิงสาว หลังจากการรักษาตัวแล้ว ก็มีอันต้องอันตรธานไปอย่างร

กำหนดการพิธีแต่งงานระหว่างซินเดอเรลลาสาวจากประเทศไทยกับเจ้าชายนักธุรกิจใหญ่แห่งอาหรับกลายเป็นข่าวโด่งดังไปทั่วทั้งโลก และก่อนที่บรรดาสื่อมวลชนจากทุกแขนงจะพากันตามมารบกวนชีวิตอันสงบสุขของคนรัก โฮร์มุซก็ตัดสินใจพาเธอกับผู้เป็นแม่บินกลับไปเตรียมการที่ประเทศของเขาล่วงหน้าเกือบสองสัปดาห์แม้ว่าอินทิราจะค่อนข้างประหม่าและอึดอัดใจกับชีวิตในพระราชวัง จานาห์ อัล มาลัก พอสมควร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอต้องตื่นตาตื่นใจไปกับทุกๆ สิ่งที่ได้สัมผัส รวมถึงอดที่จะกังวลไม่ได้กับขนบธรรมเนียมและวิถีชีวิตแบบใหม่ที่เธอเองมีส่วนผลักดันให้ลูกสาวเป็นคนเลือกในช่วงแรกๆ ที่ได้กลับมาพำนักในปราสาทหินทรายสีชมพู อรนลินรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก เมื่อต้องถูกคนครึ่งประเทศจับจ้องด้วยสายตาคับข้องใจและไม่เห็นด้วย ว่าเหตุใดเจ้าชายรัชทายาทแห่งรัฐสุลต่าน บาห์ลา จาเบลุซ จึงเลือกผู้หญิงต่างชาตินอกศาสนามาเป็นคู่ชีวิต แต่ด้วยกำลังใจจากผู้ชายที่เธอรักรวมถึงท่าทีของสุลต่านและสุลตาน่าที่วางตนเป็นผู้สนับสนุนอยู่ห่างๆ แล้ว ไม่นานหญิงสาวก็ทำใจได้อรนลินต้องเข้าพิธีกับยัลซูผู้เผยแผ่ เปลี่ยนมาถือศาสนาอิสลาม เปลี่ยนลำดับความรักและความเคารพบ